Η ανθολογική σειρά Love, Death and Robots προσφέρει μία από τις αρτιότερες επιδείξεις animation που έχουμε δει στη μικρή οθόνη. Μπορεί, όπως είναι φυσικό, να μην είναι είναι όλα ισάξια σε ποιότητα, όμως είναι πολλές οι κορυφαίες στιγμές του, οι οποίες αποδεικνύουν ότι το ενήλικο animation έχει πλέον διαμορφωθεί σε μια πλήρη μορφή τέχνης, η οποία είναι έτοιμη να κατακτήσει το mainstream και όχι μόνο τους μικρότερους κύκλους που ασχολούνται με το αντικείμενο. Αυτοί εξάλλου γνωρίζουν ήδη τις δυνατότητες του μέσου εκ των έσω, είτε ως δημιουργοί είτε ως παλαιότεροι fans. Όμως δουλειές, όπως λόγου χάρη το Arcane μεταξύ άλλων, δείχνουν μια γενικότερη τάση του ενήλικου animation να εστιάζει ξανά στις ρίζες του και να επαναριοθετεί τον εαυτό του στη μαζική κουλτούρα, κοιτώντας το πολύπλοκο και πολυριζικό παρελθόν του και να στοχεύει σε πιο πολύπλοκες, φιλοσοφικές και κοινωνικές εκφράσεις. Αυτό είναι μια κατεύθυνση που βλέπουμε και στην Ελλάδα άλλωστε.
Όμως τώρα μιλάμε για το Love, Death and Robots (LDR για συντομία) και το πώς προσφέρει αυτό στην όλη συζήτηση. Έτσι λοιπόν, με αφορμή την 3η season της σειράς, ας δούμε τα 10 επεισόδια που ξεχώρισαν από τη μέχρι τώρα πορεία του.
10 – The Secret War
Είναι δύσκολο να αντισταθούμε σε μια ιστορία για τον Κόκκινο Στρατό ο οποίος, για άλλη μια φορά, σώζει τον κόσμο από φρικιαστικά τέρατα, πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα σε αίμα. Το ρεαλιστικό, καθαρό και ευθύβολο έργο του István Zorkóczy (Assassin’s Creed Origins)αντλεί έμπνευση από τα πεδία των μαχών του Β’ ΠΠ, τις παραδόσεις του Σοβιετικού animation και μια αγάπη για την Motherland. Το φινάλε του δεν έχει ηρωισμό, αλλά μια βαριά αίσθηση καθήκοντος και αυτοθυσίας, πληγωμένη από ήττα. Μια θυσία η οποία πρέπει να γίνει. Μια λυτρωτική αύρα ρεαλισμού, απέναντι σε δυτικότροπα ηρωικά μοτίβα και deus ex machina διασώσεις.
9 – When the Yogurt Took Over
Πολλά επεισόδια της σειράς έχουν μια κωμική, σαρκαστική διάσταση, με την οποία επιλέγουν να σχολιάσουν υπάρχοντα κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Το When the Yogurt Took Over των Víctor Maldonado (Nocturna, Trollhunters: Tales of Arcadia) και Alfredo Torres (Trollhunters: Tales of Arcadia, My Family and the Wolf) χρησιμοποιεί ένα κεφάτο, αλλά με σκοτεινή βάση animation για να σχολιάσει και σατυρίσει τον κοινωνικό φόβο που προκαλούν οι όλο και πιο απρόσωπες πολιτικές διαχείρισης που χρησιμοποιεί το αποπροσωποιημένο κεφάλαιο, το οποίο σταδιακά απομακρύνεται από τους εκπροσώπους του και διαμορφώνεται σε ένα αυτότροφο και αυτοκαταστροφικό πλέγμα εξουσιών. Το γιαούρτι το οποίο τελικά χειραγωγεί την παγκόσμια οικονομία, η οποία έχει γίνει ένα ακατανόητο συνονθύλευμα πράξεων και υπολογισμών, είναι ένα ιδανικό, transhuman-ικό σύμβολο για το πόσο σουρεαλιστική είναι η κατάσταση που θεωρούμε δεδομένη. Γιατί, στην τελική, πόσο διαφέρει το γιαούρτι από τον Down Jones και την αγία Ελεύθερη Αγορά;
8 – Helping Hand
Ενώ η βία είναι σχεδόν στο DNA της σειράς, με το άφθονο gore να υπογραμμίζει το πόσο εντυπωσιακό μπορεί να γίνει το animation, πολλές φορές η όλη κατάσταση υποβαθμίζεται σε έναν αιματηρό βαυκαλισμό και επίφαση ενηλικίωσης. Αντίθετα, το Helping Hand του Jon Yeo ( Leviathan Ages, Mulletmans Incomplete History of Donington), βασισμένο στην ιστορία δια χειρός Claudine Griggs, εξερευνά με ένα πολύ σκοτεινό, ρεαλιστικό animation μια ιστορία επιβίωσης όπου ο κύριος τρόμος προέρχεται από τον αρχέγονο φόβο του κενού και της απεραντότητας. Απέναντι σε αυτό, ο άνθρωπος δεν έχει τελικά παρά το ίδιο του το σώμα, ως Εαυτός και ως προέκταση. Μια πνιγηρή αλληλεπίδραση με τον κόσμο και το Εγώ, απέναντι σε έναν αδιάφορο κόσμο…
7 – Sonnie’s Edge
Στον αντίποδα του Helping Hand βλέπουμε ένα εκρηκτικό, σαδιστικό και αιμητηρό animation όπου η άφθονη βία και το άπλετο gore χρησιμοποιούνται ως μέσα για να δηλώσουν έναν άγριο θυμό, μια λογική επιβίωσης που κινείται ενάντια σε σεξουαλικές καταπιέσεις, εκμετάλλευση και χειραγώγηση. Η βροντερή έκρηξη που μας έδωσε ο Dave Wilson (BioShock Infinite, Bloodshot), βασισμένο στην ιστορία του Peter F. Hamilton, ήταν μια πολύ καλή επιλογή για πρώτο επεισόδιο, καθώς ήταν ξεκάθαρα ένας γάντζος που μας τράβηξαν στη σειρά.
6 – Three Robots
Τα 3 αξιαγάπητα ρομπότ των Víctor Maldonado και Alfredo Torres που τόσο κυνικά σχολιάζουν τον παραλογισμό του σύγχρονου καπιταλισμού (με τους περιορισμούς και τις γενικεύσεις που θέτει μια ανθρωπιστική, liberal ατζέντα) υπογραμμίζουν με χιούμορ και αυτοσαρκασμό μια οικονομική αλήθεια: ότι κάθε οικονομικό μοντέλο παράγει τους νεκροθάφτες του. Απλά κάποιες φορές δεν είναι αυτοί που νομίζουμε και, το πιο βασικό, η Ιστορία δεν προχωρά από πρόοδο σε πρόοδο. Έχει πολλά πισωγυρίσματα, ήττες και απογοητεύσεις. Και τελικά ότι η βαρβαρότητα είναι, πολλές φορές, ο νικητής στο γνωστό δίλημμα. Το «sequel» του επεισοδίου, το Three Robots- Έxit Strategies είναι ουσιαστικά μια από τα ίδια και έτσι δε χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς.
5 – Jibaro
Ίσως το πιο όμορφο οπτικά επεισόδιο, το Jibaro του Alberto Mielgo (TRON: Uprising, The Windshield Wiper), μας έδωσε έναν καταιγισμό φωτορεαλιστικών χρωμάτων, κινήσεων και έναν απύθμενο, σκοτεινό ερωτισμό, που ορίζει αυτό που λέμε τοξική σχέση. Κατά πολύ ανώτερο του έτερου έργου του Mielgo, του αφαιρετικού, πανέμορφου αλλά μπερδεμένου Τhe Witness, το Jibaro ήταν από τα δυνατά χαρτιά της 3ης season.
4 – Good Hunting
Στο άλλο πόλο μιας καταστροφικής σχέσης έχουμε έναν έρωτα που γιατρεύει χωρίς να συγχωρεί. Το έργο του Oliver Thomas (How to Train Your Dragon, βασισμένο στην ιστορία του Ken Liu, συνδυάζει ένα πανέμορφο, παραδοσιακά δυτικό animation με μια ζεστή ασιατική αισθητική για να δώσει ένα υπέροχο, σκοτεινό παραμύθι κατανόησης και εκδίκησης.
3 – Beyond the Aquila Rift
Βγαλμένο απευθείας θαρρείς από ταινία του Riddley Scott, το Beyond the Aquila Rift των σταθερών συνεργατών Dominique Boidin (God of War),Léon Bérelle (Far Cry: Legacy) και Rémi Kozyra (Legends of Runeterra: Breathe) φέρνει μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας στα άκρα, συνδυάζοντας εφιάλτες που μοιάζουν με παρηγορητικά όνειρα με ένα τρισδιάστατο και ρευστό animation. Μπορεί πολλά επεισόδια της σειράς να βασίζονται σε μια αίσθηση φρίκης και δέους όταν τελικά αποκαλύπτεται το μυστήριο, όμως η αλήθεια του Beyond the Aquila Rift παραμένει μακράν η πιο καθηλωτική
2 – Bad Travelling
Τίποτα λιγότερο από έναν δεξιοτέχνη του επιπέδου του David Fincher (Μank, Mindhunter). Aπαλαγμένος από το «βάρος» των ηθοποιών που δύσκολα μπορεί να φέρουν τις εκφράσεις που θέλει ο ίδιος, ο Fincher μας δίνει πολύπλοκους χαρακτήρες αντιμέτωπους με μια φρικτή κατάσταση η οποία έχει τελικά ένα πολύ απλό επίδικο: τι είναι ο καθένας πρόθυμος να κάνει για το κοινό καλό, για το κοινωνικό σύνολο. Οι περισσότεροι άνθρωποι, τίποτα. Επομένως, τι πρέπει να κάνουν όσοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν; Η απάντηση που δίνει ο Fincher είναι το: ό,τι χρειαστεί. Είτε αυτό είναι άσχημο, είτε προδοτικό, είτε χειριστικό, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα. Έτσι, ο πρωταγωνιστής μας, Torrin, αναδεικνύεται σε έναν πολύπλοκο και μαγνητικό αντιήρωα, που όμοιό του είχαμε να δούμε πολλά χρόνια.
1 – Zima Blue
Ένα καλλιτεχνικό επεισόδιο με θέμα του την Τέχνη, πως αξιολογείται από τους άλλους, πως εντάσσεται στο κοινωνικό σύνολο και, τελικά, τι σημαίνει για τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Το έργο του Robert Valley (The Hollow), με το ιδιότυπο, γραμμικό, μεγαλεπήβολο και βαθιά επηρρεασμένο από την art deco αισθητική του animation των 40s, μας δίνει μια βαθιά ματιά και απάντηση σε ένα δύσκολο ερώτημα: τι σημαίνει η τέχνη για τον εαυτό μας. Και τελικά, όπως όλα τα δύσκολα πράγματα, αυτό έχει μια απλή απάντηση: τα πάντα.
