Την περασμένη Κυριακή πραγματοποιήθηκε η 89η Τελετή Απονομής των Βραβείων Όσκαρ, που έχει καθιερωθεί ως η απόλυτη γιορτή του Hollywood και της έβδομης τέχνης. Η φετινή τελετή είχε ποιοτικά διαφορετικό χαρακτήρα, εφόσον διεξάχθηκε υπό το φόντο της εκλογής Tραμπ και της κατηγορίας για ρατσιστική αντιμετώπιση της Ακαδημίας στην περσινή τελετή, καθώς δεν υπήρχαν μαύροι υποψήφιοι.
Φετινός παρουσιαστής ήταν ο Jimmy Kimmel, ένας Aμερικανός κωμικός, που στον καθιερωμένο μονόλογο στην αρχή του σόου, αναφέρθηκε εκτός από τα αστεία με τους διάσημους, στην ανάγκη του «να συμφιλιωθεί η Αμερική, ξεχνώντας ποιος είναι συντηρητικός ή φιλελεύθερος», «χωρίς διάκριση φυλής ή έθνους», μια λογική που φαίνεται να κυριαρχεί στους κύκλους του Hollywood. Αν και κατά γενική ομολογία δεν έκανε κάποια υπέρβαση αλλά έμεινε σε μια καλοζυγισμένη ομιλία, ο Trump τον κατηγόρησε αργότερα με tweet ότι «παρέμεινε το σόου πολύ στην πολιτική και έχασε το γκλάμουρ που είχε τόσα χρόνια». Από τη μια λοιπόν είχαμε μια γενικόλογη αλλά ειλικρινή έκκληση για ενότητα, που δεν είχε κάποιο έντονο χειραφετητικό ή ταξικό πρόσημο –δεν το περιμέναμε άλλωστε– και από την άλλη μια ελιτίστικη άποψη του Trump, που αναπαράγει παλαιότερες λογικές του Hollywood της δεκαετίας του ’90 που ήθελαν την εκδήλωση ως μια στυγνή επίδειξη πλούτου και υπερβολής, χωρίς καμία έννοια κοινωνικής γείωσης. Ωστόσο, τρεις μέρες πριν την τελετή, οι έξι σκηνοθέτες στην κατηγορία «Ξενόγλωσσης Ταινίας» δημοσίευσαν ένα ανοιχτό γράμμα που καταδικάζει το φανατισμό και την ξενοφοβία από πλευράς των ΗΠΑ, ενώ ο ιρανός νικητής της κατηγορίας, Asghar Farhadi (The Salesman), μποϊκόταρε την τελετή και δεν παραβρέθηκε.
Όσον αφορά το θέμα των βραβεύσεων, το μιούζικαλ «La la Land» κέρδισε έξι Όσκαρ, κάτι σχετικά αναμενόμενο αφού το Hollywood αρέσκεται σε μεγαλόπνοες παραγωγές με ελαφριά θεματολογία, βλέπε Τιτανικός, Άγγλος Ασθενής, Όσα παίρνει ο άνεμος κτλ. Άλλη μια φορά που μια ταινία-συρραφή κλισέ από παλαιότερες επιτυχίες του Hollywood κερδίζει τις εντυπώσεις για τη «φρέσκια» αισθητική της. Μια αισιόδοξη άποψη θα υποστήριζε ότι φέτος προτάθηκαν και ταινίες που βγαίνουν εκτός της «χολιγουντιανής» φόρμας, δηλαδή ασχολούνταν με πτυχές της καθημερινότητας των μειονοτήτων και δεν θα είχε άδικο. Αυτό ακριβώς ήταν το «Fences», χωρίς κιόλας να έχει έντονο πολιτικό χαρακτήρα, με πρωταγωνιστή έναν μαύρο εργάτη στην Αμερική του 1950 που όλες οι επιλογές που είχε στη ζωή του καθορίστηκαν από το χρώμα του. Αντίστοιχα, το «Moonlight» ασχολείται με ένα gay μαύρο από μια αρκετά χειραφετητική και προοδευτική σκοπιά, με επιρροές από το κίνημα «Black Lives Matter».
Με τρία Όσκαρ, έγινε η πρώτη ταινία όπου κέρδισε βραβείο ένας μουσουλμάνος και ταυτόχρονα η πρώτη που είχε αποκλειστικά έγχρωμους ηθοποιούς και LGBT θέμα και κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Στο προσκήνιο βρέθηκε και το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών, εφόσον αποτελεί κεντρικό θέμα των ταινιών «The Salesman»( Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας) και «Elle», για την οποία η Isabelle Huppert ήταν υποψήφια για Α’ Γυναικείου. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή του ζητήματος είναι ότι τα θύματα αναζήτησαν τα ίδια το θύτη, χωρίς την βοήθεια της αστυνομίας.
Σε αδρές γραμμές, τα φετινά βραβεία δείχνουν την διάθεση του Hollywood να βγει από τον μικρόκοσμό του και να αφουγκραστεί πραγματικά τις ανθρώπινες ανησυχίες, έστω και αν γίνεται ακόμα σε πρωτόλειο βαθμό.
Έφη Καραχάλιου, εφημερίδα ΠΡΙΝ
