Κάθε εκατοντάδα που συμπληρώνει το Amazing Spider-Man είναι από μόνο του ένα γεγονός. Πόσο μάλλον στην περίπτωση του τεύχους υπ αριθμόν #800, το οποίο συμπίπτει με την ολοκλήρωση της παρουσίας του Dan Slott στο σενάριο του τίτλου. Ο Slott ξεκίνησε να γράφει ιστορίες για τον αγαπημένο ήρωα το 2008 και έγινε ο μόνιμος σεναριογράφος από το 2010. Από τότε μετράει σχεδόν 200 τεύχη και πλέον είναι ο συγγραφέας με το μεγαλύτερο run στον χαρακτήρα, γεγονός που τον τοποθετεί στο πάνθεον των δημιουργών της Marvel. Υπάρχει ολόκληρη συζήτηση για την αποτίμηση του ογκώδους έργου του, το οποίο περιλαμβάνει ιστορίες όπως το Superior Spider-Man, το Spiderverse, τη μετατροπή του Peter Parker σε Elon Musk του μαρβελικού σύμπαντος και πολλά άλλα. Στο συγκεκριμένο θέμα θα επιστρέψει το Smassing Culture με νέο κείμενο αλλά για την ώρα θα μας απασχολήσει το τεύχος 800 με το οποίο ολοκληρώνεται, μέσα σε 80 σελίδες, το Go Down Swinging, το arc με το οποίο ο Slott συνδέει παράλληλες ιστορίες των τελευταίων χρόνων. Ο Slott θα επιστρέψει για ένα μόνο τεύχος, το 801, το οποίο θα είναι και το δικό του αποχαιρετιστήριο στον ήρωα.
Με το Go Down Swinging, έρχεται στο προσκήνιο ο Norman Osborn, η περιπέτεια του οποίου να ανακτήσει τις δυνάμεις του Green Goblin εξελισσόταν στο παρασκήνιο των ιστοριών του Spider-Man την τελευταία τριετία. Ο Οsborn έχασε – εξαιτίας του Spider-Man– τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται στον άλλο, καταστροφικό εαυτό του και αναζήτησε κάθε είδους λύση προκειμένου να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση. Έχοντας φτάσει σε σημείο απελπισίας, ο Osborn θα αποδείξει για ακόμα μία φορά γιατί είναι ο κορυφαίος αντίπαλος του Spider-Man και γενικά ένας από τους πιο ενδιαφέροντες villain της Marvel. Βρίσκει που είναι κρυμμένο το Carnage symbiote και ενώνεται μαζί του, γεγονός που του επιτρέπει να μεταμορφωθεί ξανά σε Green Goblin, συνδυασμένο πλέον με τις σαδιστικές τάσεις του Carnage. Έτσι γεννιέται ένα ακόμα goblin, o Red Goblin. Απέναντι του θα βρεθεί ο Spider-Man και μία ομάδα από συμμάχους του, νέους, παλιούς και απρόσμενους που θα καταλάβουν πολύ γρήγορα ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Τα παραδοσιακά όπλα απέναντι στα symbiote (φωτιά, συγκεκριμένοι ήχοι) δεν λειτουργούν και η στολή του Goblin είναι πιο ισχυρή από ποτέ.
Η μεγάλη φιλοδοξία του arc που ολοκληρώνεται στο ASM #800 είναι να ενώσει όλες τις ιστορίες και τους χαρακτήρες που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην πορεία του Spider-Man στην εποχή του Slott. Αυτό του δίνει έναν επικό χαρακτήρα, μας βοηθάει να θυμηθούμε κρίσιμες στιγμές των τελευταίων οχτώ χρόνων και, , οι συνδέσεις γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην δυσκολεύουν κάποιον που δεν έχει παρακολουθήσει στενά όλη την πορεία. Ωστόσο δεν λειτουργούν όλες οι εμφανίσεις εξίσου. Η παρουσία του Flash Thompson/ Agent Anti–Venom είναι από τα καλύτερα κομμάτι της ιστορίας και ο Flash μετατρέπεται από fan–boy του Spider–Man σε άξιο συμπαραστάτη του, αναγκάζοντας για ακόμα μία φορά τον Peter Parker να αναθεωρήσει την άποψη του για αυτόν. Ωστόσο, η επέμβαση άλλων χαρακτήρων – όπως του Doctor Octopus– φαίνεται βεβιασμένη, δεν προκύπτει οργανικά από το σενάριο και οι αντίστοιχες αναφορές σε προηγούμενες περιπέτειες δεν δένουν με την τωρινή. Πιθανώς το πιο αδύναμο σημείο να είναι η επανεμφάνιση της Mary Jane. Ο Slott επέλεξε εδώ και χρόνια να απομακρύνει τον Peter και την MJ, η οποία σταδιακά απέκτησε δική της ιστορία πέρα από το να είναι «το κορίτσι του Spider–Man». Τώρα, λίγο πριν ξεκινήσει η αντιπαράθεση με τον Red Goblin υπήρξε μία αδέξια επαναπροσέγγιση του ζευγαριού, η οποία απλά εξυπηρετούσε το να γίνει η Mary Jane στόχος του Norman Osborn στην προσπάθεια του να πληγώσει τον Spider–Man. Με τα γεγονότα του One More Day να είναι ακόμα σε ισχύ, μία τόσο επιφανειακή αξιοποίηση ενός ημιτελούς (ή ματαιωμένου για πάντα, όπως το πάρει κανείς…) love story αδυνατίζει την εξέλιξη του σεναρίου. Έχω την αίσθηση ότι η νοσταλγία βαραίνει πάντα πάνω από τους φαν του Spider–Man και δεν έχουν ανάγκη ένα πρόχειρα στημένο “Go get ‘im Tiger” για να τους θυμίσει ότι τον έρωτα που χάθηκε τόσο άδικα.
Συνολικά, ολόκληρο το κέντρο της ιστορίας μοιάζει κάπως αδύναμο και κλισέ από ένα σημείο και μετά. Ο Red Goblin κυνηγάει τα αγαπημένα πρόσωπα του Spider–Man και φτάνει στο σημείο να σκοτώνει τυχαίους περαστικούς για να πληγώσει το υψηλό αίσθημα ευθύνης του ήρωα. Τίποτα καινούριο εδώ όπως και στη σύγκρουση του Harry Osborn με τον πατέρα του και η τελική «αποκήρυξη» των οικογενειακών δεσμών. Ο Harry έχει αυτονομηθεί εδώ και αρκετά χρόνια και ζει πλέον έξω από τη σκιά του πατέρα του και της κληρονομιάς των Osborn. Η προσπάθεια αυτή έχει φέρει μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές στην πορεία του Spider–Man αλλά φαίνεται να έχει κλείσει τον κύκλο της. Η προσπάθεια του Norman να εντάξει τον εγγονό του, τον γιο του Harry, στην παράδοση των Goblin είναι ένα ακόμα σημάδι του ότι δεν γνωρίζει αναστολές αλλά δεν προσθέτει κάτι νέο στην εξέλιξη του χαρακτήρα του.
Τέλος, σεναριακά, το ASM #800 προσφέρει μία σειρά από, μικρές και μεγάλες, ανατροπές, ως οφείλει κάθε αντίστοιχο τεύχος. Κάποιες είναι αδιάφορες, κάποιες καταφέρνουν να προκαλέσουν έκπληξη και η κεντρική, που ορίζει το φινάλε, θα επηρεάσει σημαντικά την πορεία του κόμικ, χωρίς όμως να έχει τη βαρύτητα παλαιότερων αλλαγών. Ο Slott επέλεξε να μην κλείσει την πορεία του με κάποια κίνηση που θα σημάδευε τον ήρωα, παρόλο που, ως σεναριογράφος με τόσα τεύχη στο βιογραφικό του, θα του αντιστοιχούσε μία τέτοια επιλογή. Προσωπικά θεωρώ ότι ορθώς έπραξε και απέφυγε να φορτώσει με ένα «βαρίδι» τους επόμενους δημιουργούς, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο να κινηθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση η ζωή του αγαπημένου ήρωα.
Όσον αφορά το σχέδιο, πέντε διαφορετικοί σχεδιαστές και οι ομάδες τους συνεργάζονται στις 80 σελίδες του τεύχους, το οποίο χωρίζεται σε έξι υπό ενότητες , με κάθε μία να έχει διαφορετικό σχεδιαστή. Ενώ δεν υστερεί κανείς,οι Stuart Immonen και Marcos Martin διακρίνονται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο Immonen, όπως μας έχει συνηθίζει, σχεδιάζει τις καλύτερες σκηνές δράσης και αποτυπώνει εξαιρετικά την εντυπωσιακή μορφή του Red Goblin. O Martin αναλαμβάνει το φινάλε, το στυλ του ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους, με αδρές γραμμές και καρέ εστιασμένα στα πρόσωπα δίνει στο τεύχος ένα συγκινητικό κλείσιμο που περιστρέφεται γύρω από τη σχέση του Peter Parker με τον J. Jonah Jameson. Επίσης, εντυπωσιακό είναι το εξώφυλλο που έκανε ο Alex Ross ενώ, από τα πολλά variant που κυκλοφορούν, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο εξώφυλλο του σπουδαίου John Romita Sr που συνέδεσε την ιστορία με το κλασικό τεύχος του θανάτου της Gwen Stacy.
Συνολικά, το τεύχος 800 συνδυάζει όλα τα ελαττώματα αλλά και τα χαρίσματα του Spider-Man στην εποχή του Slott. Έξυπνες ιδέες, πληθωρικό σενάριο και διάθεση πρωτοτυπίας που τελικά κάπου κολλάνε και δεν αναπτύσσονται με τον τρόπο που θα τους άξιζε. Η γέννηση του Red Goblin είχε δουλευτεί καλά και ήταν κομμάτι της πολυαναμενόμενης κορύφωσης ενός sub-plot που έτρεχε ήδη από το φθινόπωρο του ’15. Ωστόσο, η τελική αναμέτρηση πέφτει στα κλασικά μοτίβα και η παρουσία τόσων χαρακτήρων περισσότερο ταλαιπωρεί την εξέλιξη του σεναρίου παρά να δίνει αυτό την αίσθηση ολοκλήρωσης που φαίνεται να επιδίωκε ο Slott. Αισθητικά παραμένει σε υψηλό επίπεδο, πιθανώς υπόδειγμα, από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία σελίδα, για το πώς παρουσιάζεις μία πολυσέλιδη ιστορία. Η επόμενη μέρα είναι ανοιχτή για τον Spider–Man αλλά και πολύ απαιτητική για όποιον ή όποια τον αναλάβει. Μετά από 55 χρόνια παρουσίας και 800 τεύχη –χωρίς να υπολογίζουμε τις άλλες σειρές- μία πραγματικά νέα αρχή είναι μεγάλη πρόκληση.
