Είναι κάποιες μέρες που απλά μπορεί να μην είσαι καλά. Δε χρειάζεται κάποια συγκεκριμένη δικαιολογία για αυτό. Είναι αλήθεια ότι η σύγχρονη κοινωνία προωθεί μέσα από διάφορους τρόπους την υποτιθέμενη ευτυχία που θέλει τους ανθρώπους ευτυχισμένους απέναντι στα κενά τα οποία μπορεί να έχουν. Κι όμως μερικές φορές απλά δεν είμαστε καλά και αυτό είναι οκ. Μερικές φορές μπορεί να θέλουμε απλά να ανατρέξουμε σε κάποιες παλιότερες εποχές τις οποίες μπορεί τότε να μην εκτιμούσαμε ή να μην ξέραμε ότι μας κάνουνε χαρούμενους. Κάτι τέτοιο φαίνεται να βιώνει και ο Peter Parker στην ιστορία Spider-Man: Blue, μια ιστορία η οποία θέλει να μιλήσει για τις μέρες που ακόμα και οι ίδιοι οι υπερήρωες παραμελούν την ηρωική τους υπόσταση και επιλέγουν να γίνουν για λίγο απλοί άνθρωποι.
Το Spider-Man:Blue είναι μία αντισυμβατική υπερηρωική ιστορία που δημιουργήθηκε από το θρυλικό δίδυμο των Jeph Loeb και Tim Sale (Batman: The Long Halloween) σε σενάριο και σχέδιο αντίστοιχα. Αποτέλεσε μέρος μίας άτυπης “χρωματικής” τετραλογίας η οποία παρουσίασε κάποιους από τους θεμελιώδης ήρωες της Marvel να ανατρέχουν σε γεγονότα της πρώιμης εποχής τους. Στη συγκεκριμένη ιστορία λοιπόν συναντάμε τον Peter Parker ο οποίος ανήμερα της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου νιώθει μία αβάσταχτη μελαγχολία και αντί να βγει και να γιορτάσει την ημέρα με την αγαπημένη του Mary Jane, αποφασίζει να ανέβει στο πατάρι και να ξεψαχνίσει τις αναμνήσεις από μία παλιότερη και πιο ανέμελη εποχή, στην οποία μπορεί να μην ήταν ακόμα επιτυχημένος, σίγουρα όμως ήταν εξίσου χαρούμενος με τώρα. Και το κυρίαρχο πρόσωπο αυτών των αναμνήσεων δεν είναι άλλο από την Gwen Stacey, την πρώτη του κοπέλα, η οποία σκοτώθηκε από τα χέρια του Green Goblin.
Παίζοντας με την έννοια του μπλε χρώματος (που στην αγγλική γλώσσα χρησιμοποιείτε επίσης για να δηλώσει τη μελαγχολία) ο Loeb κάνει μία αναδρομή στη μοιραία αυτή σύγκρουση των δύο αιώνιων εχθρών δίνοντας μας όμως μία πολύ γλυκόπικρη και διαφορετική αίσθηση. Αυτό το πετυχαίνει με το να μας μεταφέρει την ιστορία μέσα από τα λόγια του ίδιου του Peter Parker προβάλλοντάς μας τη δικιά του εκδοχή για τα γεγονότα, όπως αυτός τα έζησε και τα βίωσε. Παράλληλα επίσης, μας παρουσιάζει το πως ο Peter γνώρισε την Gwen αλλά και τη Mary Jane και πως και οι δύο αυτοί χαρακτήρες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή του ως ανθρώπου αλλά και ως σούπερ ήρωα. Παρακολουθούμε λοιπόν όλο το χρονοδιάγραμμα της σχέσης αυτών των προσώπων αλλά και πως ο Peter Parker καλείτε να αντιμετωπίσει τον ίσως πιο δύσκολο εχθρό του. Τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το σχέδιο του Sale είναι για άλλη μία φορά εξαιρετικό. Αν και δεν κινείτε στα τόσο φιλόδοξα μονοπάτια που μας είχε παρουσιάσει στο Batman: The Long Halloween, παρόλα αυτά καταφέρνει και αποδίδει καταπληκτικά στο χαρτί το μελαγχολικό σενάριο του Loeb. Η σκηνοθεσία και η τοποθέτηση των ηρώων είναι άψογη ενώ δε λείπουν και τα πανοραμικά καρέ τα οποία κόβουν την ανάσα στον αναγνώστη. Το σχέδιο της ιστορίας αποδεικνύει για άλλη μια φορά του λόγους που ο Sale θεωρείται ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές που δούλεψαν ποτέ στο υπερηρωικό κόμικ. H σχεδιαστική του ικανότητα τονίζεται με τα καταπληκτικά χρώματα του Steve Buccellato, ο οποίος πειραματίζεται με τους διαφορετικούς τονισμούς του μπλε χρώματος, που είναι διάχυτο μέσα στις σελίδες της ιστορίας τονίζοντας τη διττή υπόσταση του τίτλου. Ο συνδυασμός αυτών των δύο έρχεται να ντύσει αρμονικά τη γραφή του Loeb χωρίς να νιώθεις ούτε στιγμή το σενάριο να χαντακώνεται από το σχέδιο. Οι τρεις αυτοί καλλιτέχνες κατορθώνουν να δημιουργήσουν μία εξαιρετική εξισορρόπηση που σπάνια θα τη βρεις στα σύγχρονα υπερηρωικά κόμικ.
Το πιο ξεχωριστό όμως πράγμα που κατορθώνει το Spider-Man: Blue, είναι να δημιουργήσει μία υπερηρωική ιστορία που όμως πρωταγωνιστής της είναι ο άνθρωπος και όχι ο ήρωας. Μέσα από τις σελίδες του ο αναγνώστης συναντάει έναν Spider-Man ο οποίος αποδέχεται ότι δυστυχώς δεν μπορεί να τους σώσει όλους και ότι όσο καλές προθέσεις και να έχει η ζωή δε θα είναι πάντα δίκαιη. Το σημαντικότερο όμως πράγμα με την αποδοχή είναι ότι σε βοηθάει να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και τις αδυναμίες σου. Και κυρίως σε βοηθάει να αναγνωρίσεις ότι μερικές φορές είναι εντάξει να μην είσαι εντάξει. Δεν υπάρχει κανένα κακό στην αδυναμία και κανένα κακό στο να αποδέχεσαι πως όσο δυνατός και να νιώθεις ότι είσαι, δε θα τα καταφέρνεις πάντα. Και όταν αυτό το αποδεχτείς τότε θα μπορέσεις να προχωρήσεις παρά πέρα στη ζωή σου. Σαν τον Spider-Man.
