Ποιος δεν θυμάται την ιστορία του Μόγλη; Οι περισσότεροι το θυμόμαστε από το κλασσικό πλέον cartoon της Disney του 1967, το οποίο αποτελεί την disney-οποιημένη εκδοχή του ομώνυμου έργου από τον βραβευμένο με Νόμπελ συγγραφέα Rudyard Kipling (ναι, αυτού που έγραψε το Αν). Τώρα, ξανά η Disney ξαναφέρνει την ζούγκλα στην μεγάλη οθόνη, σε μια εκδοχή σύγχρονη, πανέμορφη εικαστικά, αλλά και τόσο κοντά στο πνεύμα της ιστορίας που είναι σχεδόν αδύνατο να μην την ερωτευτείς από την αρχή…
O Jon Favreau σίγουρα δεν θα μείνει στην Ιστορία για τις ερμηνευτικές του ικανότητες, οι οποίες είναι, στην καλύτερη, περιορισμένες. Εκεί όμως που χάνει ως ηθοποιός, αναπληρώνει και μάλιστα υπερκαλύπτει τις αδυναμίες του ως σκηνοθέτης. Aπό το μοναδικό Εlf (2003), μία από τις καλύτερες Χριστουγενιάτικες ταινίες των τελευταίων χρόνων, στο Ζathura (2005) και από εκεί στο εκρηκτικό Ιron Man του 2008, τον ακρογωνιαίο λίθο του τεράστιου και επιτυχημένου κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel , έως το πολύ καλό Chef του 2014, κατάφερνε κάθε φορά να διατηρεί την εκρηκτική του ενέργεια, την οποία μεταλαμπάδευε σε διαφορετικά στυλ σκηνοθεσίας. Αυτή η ενέργεια, η αγάπη για την ιστορία με την οποία καταπιάνεται και η προσέγγιση του στο θέμα πρώτα ως φαν και μετά ως επαγγελματία, καθιστά σε έναν μεγάλο βαθμό το The Jungle Book τόσο διαολεμένα ευχάριστο και δυνατό. Σε αντίθεση με το Goosebumps, το οποίο αποτελεί μια άψυχη αναπαραγωγή κλισέ , το Bιβλίο της Ζούγκλας του 2016, παρόλο που και αυτό βασίζεται σε μια νοσταλγική ιστορία, καταφέρνει να πάει τον μύθο ένα βήμα μπροστά, να τον ‘ξεσκονίζει” και να τον φέρει στον 21ο αιώνα.
Ο Favreau ξέρει τι κάνει όταν κρατά την κάμερα: Τα πλάνα του συχνά είναι μεθυστικά γρήγορα, σχεδόν χαοτικά, ποτέ όμως δεν χάνει τον έλεγχο. Κάθε καρέ είναι τέλεια δομημένο, η ιστορία και η εικόνα ρέουν με τέτοιο τρόπο που παρασύρει τον θεατή, και πριν προλάβει καλά-καλά αυτός να το καταλάβει, έχει μαγευτεί από τον ρυθμό του Favreau. Ενδεικτικό αυτού του τρόπου κινηματογράφησης είναι και η εναρκτήρια σεκανς: Λύκοι τρέχουν, φύλλα παραμερίζονται, κλαδιά σπάνε, η αίσθηση κινδύνου παραμονεύει, ο Bagheera ορμάει από τον ουρανό…
Επιπλέον, η ζούγκλα μας παρουσιάζεται με τόση λεπτομέρεια, τόση προσοχή και επεξεργασία, που είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι δεν είναι μια πραγματική ζούγκλα, βαπτισμένη στην μεγαλοπρέπεια ενός πρωινού ήλιου ή λουσμένη από την οργή ενός ινδικού μουσώνα… Το περιβάλλον της ταινία, ο συνδυασμός 3D και CGI δίνουν ένα αποτέλεσμα τόσο λυρικό και όμορφο, που θα άξιζε ως θέαμα, ακόμα και αν δεν υπήρχε δράση μέσα σε αυτό…
Από ηθοποιούς, ο μοναδικός άνθρωπος που είδαμε ουσιαστικά ήταν ο νεαρός Neel Sethi, ένα μικρό φαινόμενο, ο οποίος ανέπτυξε τέτοια χάρη και παιδικότητα που ήταν δύσκολο να μην γίνει αγαπητός. Ήταν ίσως η πιο ειλικρινής ερμηνεία που έχουμε δει σε παιδική ταινία εδώ και καιρό. Το υπόλοιπο cast ήταν καθαρά ψηφιοποιημένα θηρία, οι φωνές των οποίων ανήκαν σε μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που υπάρχουν εκεί έξω αυτήν την στιγμή: Είχαμε τον αυστηρό αλλά και τρυφερό Bagheera του Ben Kingsley (Iron Man 3, The Walk, Gandhi), τον ανέμελο και ετοιμόλογο Baloo του ΘΕΟΥ Bill Murray (Vincent,Groundhog Day, Lost in Translation ), τον ημίθεο Christopher Walken (Seven Psychopaths,Pulp Fiction),
οι οποίοι αμφότεροι απέδωσαν με εξαιρετικό τρόπο τα τραγούδια που έπαιζαν στο cartoon (για μουσικό εθισμό εδώ και εδώ), και ενθουσίασαν το κοινό για άλλη μια φορά μετά από τόσα χρόνια. Ταυτόχρονα με αυτά τα ιερά τέρατα, είχαμε και την σαγηνευτική Scarlett Johansson (Ηer, Matchpoint, Avengers), η οποία μπορεί πραγματικά να υπνωτίσει τους πάντες με την φωνή της, αλλά και την εξαιρετική Lupita Nyong’o (Star Wars, 12 Years a Slave) η οποία συνεχίζει να δίνει τρομερές ερμηνείες όπου βρεθεί…
Στον ρόλο του αγαπημένου μας σκληρού της ζούγκλας βρήκαμε τον Idris Elba, (Thor, Beasts of No Nation, Pacifi Rim) έναν άνθρωπο με τόσο επιβλητική φωνή και παρουσία που καταφέρνει και μασά το σκηνικό με την παρουσία και μόνο της ηχούς του…Πως γίνεται λοιπόν να αποδώσει λιγότερο από τέλεια τον Shere Khan…
Το Βιβλίο της ζούγκλας είναι μια παιδική ταινία που μιλάει για ανεκτικότητα, για την αλληλεγγύη ως τρόπο ζωής και όχι περιστασιακή φιλανθρωπία. Τι καλύτερο μήνυμα μπορεί να δώσει μια ταινία την σύγχρονη εποχή; Και μάλιστα όταν λέγεται τόσο όμορφα;
