Το The New Mutants είναι μια ταινία που είχε γίνει αστείο το πότε θα κυκλοφορήσει. Γυρίστηκε με διαφημιστικό catch ότι έπαιζε εκεί η Arya του Game of Thrones (τη θυμάσαι αυτή την indie σειρά; ) κάπου το 2017. Ο σκηνοθέτης του, ο Josh Boone (The Fault in Our Stars) προσπαθεί να ακολουθήσει το παράδειγμα του (φρέσκου τότε) Logan και να ξεφύγει από την υπερηρωική αισθητική του εντυπωσιασμού χρησιμοποιώντας αναμείξεις με άλλα είδη, εδώ τo horror.
Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα, νοτισμένο με καθυστερήσεις και λάθη χρόνων, μια εξαγορά, μία πανδημία και, ίσως το πιο καταστρεπτικό όλων, την πλήρη αδιαφορία της νέας ιδιοκτήτριας εταιρείας (της μαμάς Disney) το μόνο που καταφέρνει είναι τελικά να κουράζει και να απογοητεύει.
Και για αυτό φταίει πλήρως ο Boone ο οποίος παρά τις καλές του ιδέες και προθέσεις, φαίνεται πως δεν μπορεί να κατανοήσει το πως μπορεί μια υπερηρωική ιστορία να λειτουργήσει ως horror ταινία, παρά τα εκατοντάδες πετυχημένα παραδείγματα που θα έβρισκε αν διάβαζε τα comics στα οποία βασίστηκαν οι ήρωες του. Για τον Boone το στοιχείο του τρόμου εξαντλείται στη σκοτεινή φωτογραφία, στα jump scare, στη δυσοίωνη αλλά τελικά κενή ατμόσφαιρα και την ανατριχιαστική μουσική.
Ταυτόχρονα βέβαια, η έννοια του τραύματος, που είναι sine qua non στις υπερηρωικές ιστορίες, κάνει και εδώ την εμφάνιση της και δένει πολύ ωραία αν και καθόλου διακριτικά με τον ψυχολογικό τρόμο, αναγκάζοντας τους ήρωες να ζήσουν ξανά και ξανά τις χειρότερες τους εμπειρίες.
Τελικά όμως τίποτα από όλα αυτά προχωρά, γιατί ο ίδιος ο Boone, πέρα από τα προβλήματα ρυθμού που είναι προφανές ότι έχει, δεν ξέρει πως μπορεί να κάνει χαρακτήρες πανίσχυρους να νιώθουν αδύναμοι, παρά μόνο με απότομα σκαμπανεβάσματα, αδόκιμες αλλαγές και, τελικά, μια επιστροφή σε αυτό που ήθελε να αποφύγει: την οπτικά εντυπωσιακή μεν αλλά μεσιανική σχεδόν υπερηρωική αισθητική.
Την ίδια στιγμή οι ίδιοι οι χαρακτήρες είναι πάρα πολύ κακογραμμένοι. Ουσιαστικά αποτελούν μια ενσώματη συλλογή από κλισέ, κακές προφορές και μέτρια εξέλιξη. Πολύ περισσότεροι χάρτινοι από ότι οι comics πηγές τους, δεν καταφέρνουν να συνδεθούν ποτέ με το κοινό.
Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να αναφερθεί ότι παρά το γεγονός ότι δεν το καταφέρνει, η ιδέα του Boone, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο μαζί με τον Knate Lee, είχε πολύ ενδιαφέροντα θεμέλια. Πηγαίνοντας πίσω, στο πνεύμα των αρχικών ιστοριών X- men, οι οποίες μπορεί να διαβαστούν ως παραβολές τόσο για τη φυλή όσο και για τη σεξουαλικότητα, προσπαθεί να πει μια ιστορία καταπίεσης της δεύτερης μέσω της ψυχιατρικής.
Την ίδια στιγμή, οι «ιατρικές» εξετάσεις και θεραπείες στις οποίες υποβάλλονται οι νεαροί έγκλειστοι «ασθενείς», με τα ηλεκτροσόκ, τα φάρμακα, τις απομονώσεις και τη συστηματική βία του εγκλεισμού, σωματικού και ψυχολογικού αντηχούν τη σκοτεινή ιστορία της ιατρικής καταπίεσης των ομοφυλόφιλών.
Στην ταινία κυριαρχούν ομόφυλες σχέσεις, ρητές ή υπόρρητες. Είναι και η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο εξερευνάται στη μεγάλη οθόνη ολοκληρωμένα και όχι «στα πεταχτά». Αυτές οι αδέξιες στιγμές, παρά το κακογραμμένο τους περιεχόμενοι, σώζονται από ένα νεαρό και γεμάτο όρεξη cast το οποίο αποτελεί και το καλύτερο στοιχείο της ταινίας.
Γιατί ναι, η Maisie Williams (Game of Thrones, Doctor Who) είναι η καλύτερα νέα ηθοποιός που βγήκε από το Game of Thrones και αυτό φαίνεται από το πόσα πράγματα μπορεί να παίξει. Γιατί η Anya Taylor-Joy (The Witch, Glass, Peaky Blinders) είναι μια ευρηματική παρουσία. Γιατί ο Charlie Heaton (Stranger Things, As You Are) μπορεί να γίνει ένας ενδιαφέρον και layered χαρακτήρας, ακόμα και αν δεν έχει τίποτα για να δουλέψει. H Blu Hunt (original, Another Life), παρά το γεγονός ότι ο ρόλος της ήταν μια συρραφή κλισέ, καταφέρνει να βγάλει μια ικμάδα χαρακτήρα και ανθρωπιάς. Η χημεία μεταξύ των χαρακτήρων καθιστά τελικά αυτή την ταινία ανεκτή, ενώ με λιγότερο καλούς ηθοποιούς, θα μιλούσαμε για τη χειρότερη ταινία των μεταλλαγμένων. Ευτυχώς όμως αυτός ο τίτλος παραμένει στο Dark Phoenix.
To New Mutants, στην καλύτερη, ήταν ένα πείραμα, και σήκωσε πολλά περισσότερα από όσα μπορούσε. Η σιωπηλή και χωρίς υποστήριξη εφόρμηση του στις αίθουσες τώρα γίνεται περισσότερο για να κλείσουν τα κατάστιχα και να μπουν και οι μεταλλαγμένοι στο νέο τους σπίτι, όπου πλέον δεν χωρούν πολλοί πειραματισμοί και σίγουρα όχι τόσο σκοτεινοί. Θα αργήσουν, αν τελικά ξαναγίνουν ποτέ, πειραματισμοί με το υπερηρωικό είδος.
