Η όγδοη σεζόν του Game of Thrones έχει πάει κατά διαόλου προς το παρόν, και όσο το πρόβλημα ήταν το σενάριο, πολλοί κάναμε υπομονή και δείχναμε κατανόηση. Όταν, όμως, η κατάσταση ξεφεύγει από τα plot holes και τα σεναριακά, αλλά καταλήγει σε κακά representations, κάνοντας το ίντερνετ να παραληρεί και να πνίγεται στο δίκιο του, σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια πιο προβληματική φάση και πρέπει να θυμηθούμε ότι δε βλέπουμε μια απλή σειρά, αλλά ένα μεγαθήριο των μίντια. Η απογοήτευση δε, που έρχεται μαζί με την παρακμή της ανοικτομυαλοσύνης που κάποτε έρεε με το κιλό σε αυτή τη σειρά είναι καταρρακτώδης, και δεν πέφτουν μόνο δράκοι πια, αλλά και οι για χρόνια developed χαρακτήρες της μαζί τους, οπότε ένα R.I.P. δεν είναι πια αρκετό.
Για να συνοψίσω: το πρώτο επεισόδιο πιο introductory από ποτέ, θα μπορούσε να δώσει απλά τη θέση του στο δεύτερο, που στην ιδέα του να ζήσουμε το βράδυ πριν τη μεγάλη μάχη βρίσκω τρομερό ενδιαφέρον, παρόλα αυτά δεν κατάφεραν να χτίσουν κάποιο τρελό hype ούτε σε αυτό το επεισόδιο. Πρώτο και δεύτερο, λοιπόν, θα έπρεπε κάπως να είναι συγκεχυμένα, ώστε να αποφευχθεί αυτή η αίσθηση “έλα στο τρίτο θα γίνει ο χαμός” – πείτε με τρελή που περιμένω από το πρώτο επεισόδιο μιας από τις πιο μεγάλες σειρές που έχουν υπάρξει ποτέ, με απίστευτο μπάτζετ, αναμονή δύο χρόνων παραγωγής και πάνω στη λήξη της, να έχω την προσδοκία κάθε επεισόδιο να είναι μοναδικό, να έχει πάνω από ένα wow factor, ανάλογο κλείσιμο των υπολοίπων επτά, και να μην ξεπέσει έτσι άδοξα, αλλά ούτε και να ανοίξει. Θα μυρίζετε και εσείς φαντάζομαι ένα χολιγουντιανό ξεπούλημα στην ατμόσφαιρα, ή και κάποια υπερβολική χρήση green screen στα δύο πρώτα, αλλά έχουμε με πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούμε.
Το τρίτο επεισόδιο ήταν οπτικός οργασμός, να τα λέμε κι αυτά. Το camera work ήταν ανεπανάληπτο, οι ερμηνείες εξαιρετικές (για αλλαγή), αλλά το σενάριο κάπως πάλι άφησε μια πικρίλα στο aftertaste. Γενικώς, όλοι μας έχουμε το μυαλό για να αντιληφθούμε την υπερπροσπάθεια, το συναίσθημα για να μας συνεπάρει το χτίσιμο και η μουσική, αλλά συνάμα και το δικαίωμα να ξενερώσουμε αφού ακόμα δεν ξέρουμε γιατί ο Night King έχει τέτοιο έρωτα με τον Μπραν, και γιατί ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο εκτός από το να γίνεται κοράκι, ώστε να βοηθήσει την κατάσταση, γεγονός αρκετά ψυχοφθόρο. Κατά τα άλλα, η Άρυα θέρισε με μαεστρία, η Σάνσα και ο Τύριον προσέφεραν δροσούλα στα ματάκια, η Ντάνι πολέμησε με κάθε τρόπο, ενώ όσοι πέθαναν έφυγαν πανηγυρικά, με τον Θήον πιο μάχιμο από ποτέ, καθώς και τον Τζόρα.
Ερχόμαστε, λοιπόν, στο τέταρτο επεισόδιο, που εκεί αρχίζει η κατάσταση να γίνεται έξτρα προβληματική και να ξεπερνάει τα όρια κακού σεναρίου που το μόνο που προκαλεί είναι σωρούς από fan theories και προσωπικής πώρωσης του fandom να φεύγουν με φόρα στα σκουπίδια. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: αυτό το επεισόδιο έχει σκληρά θέματα σεξισμού και ρατσισμού, και δικαίως έχει κάνει το ίντερνετ έξαλλο.
Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο που ό,τι φήμη είχε χτίσει το GOT σαν σειρά σε σχέση με το πόσο ισορροπημένο ήταν σε θέματα ιδεολογικά και κοινωνικά, έπεσε κι αυτή με φόρα στα σκουπίδια μαζί με τα όλα υπόλοιπα.
Το επεισόδιο ξεκινάει με τα γυναικόπαιδα να κλαίνε για τους άντρες που χάθηκαν, συγκεκριμένα τη Σάνσα και την Καλίσι δακρύβρεχτες πάνω από τους forever σωτήρες τους που θυσιάστηκαν στη μάχη. Οι υπόλοιπες δύο δυναμικές γυναίκες που έχουμε αυτή τη στιγμή είναι στη γαλαρία και θρηνούν αθόρυβα, αλλά καταλήγοντας με την Μπριέν να σπαράζει για έναν τύπο που βρίσκονται ούτε μήνα (μπορεί και πενταήμερο, ακόμα και το timeline αυτών των επεισοδίων είναι αμφιλεγόμενο), νομίζω ότι η Άρυα δεν μπορεί να μείνει για πάντα η μόνη ένδειξη φεμινισμού για όλη τη σεζόν.
Το GΟΤ είναι μια σειρά πολύ γνωστή για τα φεμινιστικά στοιχεία της, ή μάλλον πολύ γνωστή στον pop φεμινισμό λόγω των representations της, αφού μπορεί το κοινωνικό περιβάλλον του setting της ειδικά στην πρώτη σεζόν να ήταν βαθιά πατριαρχικό και σεξιστικό, όμως οι female χαρακτήρες της σειράς κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτό, να αναπτυχθούν, και να χρησιμοποιηθούν επάξια ως ιππότες, πολεμίστριες, μάγισσες, βασίλισσες κλπ. Φαίνεται πως από τη στιγμή που ο μπούσουλας Μάρτιν, που έχει τη φαντασία να σκεφτεί μια κοινωνία διαφορετική από τη πατριαρχική που μόνο γνωρίζουμε, δεν αποτελεί τη βάση πια για τους παραγωγούς, είναι ξεκάθαρο πλέον πως δυστυχώς έπεσαν στην λούπα τηλεόρασης προ πενταετίας στην καλύτερη. Αν λάβει κανείς υπόψη την έλλειψη γυναικών στο σενάριο αλλά και στη σκηνοθεσία, είναι κάπως επόμενο πως η ανδροκρατούμενη αυτή κατάσταση, ειδικά από ανθρώπους που -όπως απέδειξαν- δεν μπορούν να σκεφτούν πέρα των κοινωνικών στερεοτύπων που έχουν συνηθίσει, δεν μπορεί να προμοτάρει και να χρησιμοποιήσει σοφά τους χαρακτήρες που για χρόνια τόσο καλά έχτιζε, ούτε να κατανοήσει ή να σαπορτάρει τη δυναμική των θηλυκών χαρακτήρων της σειράς.
Συγκεκριμένα, από μικρά subplots όπως το catfight μεταξύ Σάνσα και Καλίσι για το ποια αγαπάει πιο πολύ τον Τζον, μέχρι το ότι η Σάνσα, ενώ είναι ικανοποιητικά καλή βασίλισσα για να κυβερνήσει το Winterfell από μόνη της, θεωρεί πως μόνο ο αδελφός της είναι ο πιο ικανός για τη θέση, είναι μια μικρή κλίση προς ένα πιο πατριαρχικό καθεστώς. Κανείς δεν αντιλέγει ότι ο Τζον θα ήταν πιθανότατα καλός βασιλιάς σε όποιο θρόνο και να καθόταν, αλλά κανείς δεν μπορεί και να το ξέρει με σιγουριά. O Σνόου είναι ένας πολύ ικανός πολεμιστής, αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να τον κάνει άξιο βασιλιά, ούτε το gender του μπορεί να είναι αρκετό σαν επιχείρημα για να τον φέρει σε ισοπαλία ικανότητας με την Ντάνι που έχει δράκους και βγαίνει από φωτιές. Αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε μόνο τους άντρες τύπου Βάρις να υποστηρίζουν τον Τζον απλά και μόνο επειδή είναι άντρας και Ταργκέριεν, αλλά έχουμε και τις αδελφές του. Το ότι η Ντάνι παρουσιάζεται σαν “πολύ δυναμική” γυναίκα για να τα βρει με τον Τζον αν ποτέ παντρευόντουσαν, είναι σκληρό πλήγμα για τον χαρακτήρα της –lines που ειπώθηκαν κανονικά κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, ενώ η τόσο forced υπενθύμιση για το πόσο ικανός είναι ο Τζον, εκτός από spam είναι και κάπως ύποπτο. Αυτή η συνεχής προσπάθεια της σειράς να υπογραμμίσει την αγάπη που δείχνει ο κόσμος προς τον Τζον αποτυγχάνει κάπως να πείσει το κοινό, αφού όλοι θυμόμαστε ότι στο Battle of Bastards την ημέρα έσωσε η Σάνσα με τον στρατό από τον Μικροδάκτυλο, ενώ το Battle of Winterfell κέρδισε η Άρυα, οπότε δεν καταλαβαίνω από πού κι ως πού με δύο σχεδόν χαμένες μάχες από μεριάς του, ο Τζον είναι ο πρώτος στα charts για βασιλιάς, ενώ πέρασε και μια επανάσταση από τους δικούς του ανθρώπους μια σεζόν πριν.
Συνεχίζουμε με τον απόλυτα κλισέ ρομαντισμό μεταξύ Μπριέν και Τζέιμι, που κάτι σκότωσε μέσα μου, ειδικά λόγω του cheesyness των δύο στην ερωτική τους σκηνή που τόσο καιρό περιμέναμε, ενώ το cringe που επήλθε της ερώτησης του Τίριον προς την Μπριέν περί παρθενιάς ήταν καταλυτικό. Είναι οδυνηρό πώς ένας σερ, πολεμίστρια απ’ τους λίγους, που τόσα έχουν δει τα μάτια της, κλαίει πίσω από έναν άντρα που την αφήνει και φεύγει, ειδικά όταν πάει να βρει την αδελφή-γκόμενά του. Να σημειωθεί ότι η σκηνή των δύο μπροστά απ’ το άλογο ενώ ο Τζέιμι φεύγει πρέπει να είναι η μοναδική σκηνή σε όλη τη σειρά που βλέπουμε τη Μπριέν εκτός της στολής της. Αδιανόητο.
Το μόνο που κάπως πάει να σώσει τη σαπουνόπερα που πλέον βλέπουμε είναι η ιστορία της Καλίσι, που δεν περίμενα να πάρει τέτοια τροπή ο χαρακτήρας της, αλλά δε με χαλάει να δω και το dark side της και αυτή τη μεγαλομανία της να εξελίσσεται. Έχει πάθει Mad Queen ή έστω Thorin, τουτέστιν έχει τυφλωθεί από την αλαζονεία της και το ριζικό της, αφού μετράει απώλειες τη μία μετά την άλλη: δύο δράκοι της είναι πια νεκροί, ο πιστός της φίλος Τζόρα πέθανε μπροστά στα μάτια της σώζοντάς της τη ζωή, ο άντρας που θέλει είναι τελικά ανιψιός της και ο επόμενος στο θρόνο λόγω φύλου, ενώ εν αντιθέσει αυτή επιβιώνει από φωτιές. Οπότε, είναι κάπως λογικό να χαθεί η λογική της Καλίσι μέσα στα νεύρα της, αφού απειλείται από παντού. Παρόλα αυτά, ίσως θα έπρεπε να διαχωρίσουμε τη narrative της Mad Queen από την κατάσταση που περνάει η Καλίσι –Mad King χαρακτηρίστηκε ο μπαμπάς της γιατί έκαιγε κόσμο χωρίς λόγο, ενώ η Καλίσι έχει αρκετούς λόγους για να την οδηγήσουν στο να θέλει εκδίκηση και όχι στο να τρελαθεί, παρόλα αυτά η σειρά το μεταφράζει σαν παρόρμηση και συναισθηματισμό, ενώ εύλογα κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί πώς θα διαχειριζόμασταν σαν κοινό την ίδια κατάσταση με άντρα χαρακτήρα. Σε αυτό το επεισόδιο η Καλίσι έχασε και τον δεύτερο δράκο της σε μια ανατροπή, ενώ η πιστή της bff Missandei, αποκεφαλίστηκε με διαταγή της Σέρσει μπροστά στα μάτια της. Ας πάρουμε μισό λεπτό να συζητήσουμε για το representation αυτού του storyline, για το οποίο το Twitter πήρε φωτιά -και δικαίως.
Από την έκτη σεζόν, ο πόλεμος είχε γίνει σχεδόν γυναικεία υπόθεση, και σε αυτό το σημείο έχουμε δύο γυναίκες, κάπως villains σε αυτό το σημείο, να είναι έτοιμες να πολεμήσουν η μία με την άλλη για τον Ιron Throne. Meanwhile, το ότι ζήσαμε να δούμε τη μόνη μαύρη χαρακτήρα της σειράς χειροδεμένη με αλυσίδες, δηλαδή τη μόνη representative μαύρων γυναικών να πεθαίνει κυριολεκτικά σαν σκλάβα, ενώ παλεύουν για αυτή δύο λευκές γυναίκες που δεν ξέρουν τι έχουν, είναι κάπως βαθιά διαταραγμένο θα τολμήσω να πω.
Η Καλίσι έχει γίνει ό,τι έχει γίνει στις πλάτες όλων των μαύρων ή of colour πληθυσμών που ήταν νωρίτερα σκλάβοι και τους απελευθέρωσε σαν καλή white savior. Αλλά σε αυτό το επεισόδιο, το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε και θυσιάστηκε έτσι η μοναδική μαύρη χαρακτήρας που είχαμε (ειδικά positive representative, αφού είχαμε και την Martell με τις κόρες της αλλά ήταν πιο villain χαρακτήρες) που το μόνο που μας ένοιαζε τόσο καιρό για την ιστορία της είναι ένα love story, ώστε η Καλίσι να θυμώσει με τη Σέρσει με σκοπό να επιτεθεί στο επόμενο επεισόδιο, είναι απλά τραγικό. Το ότι ένας δράκος-παιδί της Καλίσι μόλις πέθανε από το πουθενά, θα έπρεπε να είναι αρκετός λόγος από μόνος του για να δικαιολογηθεί το rage που θα βγάλει η Καλίσι αργότερα, οπότε το narrative αυτό ολοκληρωτικά πια πατάει πάνω στην πλάτη της μόνης μαύρης γυναίκας στη σειρά, που άδοξα έφυγε και θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί με χίλιους άλλους διαφορετικούς τρόπους.
Και σαν να μην είναι αρκετό αυτό για να βγούμε έξω από τα ρούχα μας, έρχεται και η σκηνή Σάνσα-Χάουντ, όπου η Σάνσα λέει ότι αν έφευγε μαζί του, θα έμενε little bird για όλη της τη ζωή, παρουσιάζοντας τον βιασμό και την βία σαν μια εμπειρία που μαθαίνεις από αυτήν και βγαίνεις δυνατότερος. Τέτοιο abuse ούτε ορίζει, ούτε φτιάχνει τον χαρακτήρα κάποιου, αντιθέτως είναι τραύματα ζωής που σε μεγάλο βαθμό αλλάζει ολόκληρο το mentality του ατόμου. Το ότι το narrative της Σάνσα περνιέται με τη λογική “έπαθα και έμαθα” ή “έτσι κατάφερα να γίνω η γυναίκα” είναι επίσης βαθιά διαταραγμένο. Για την ακρίβεια, τo ότι η Σάνσα δεν είναι little bird πια, συνέβη επειδή αυτή μπόρεσε να ξεπεράσει το τραύμα της, όχι επειδή το απέκτησε by default, όχι επειδή ένας άντρας βιάζοντάς την με κάποιο τρόπο τη βοήθησε να ωριμάσει και να γίνει αυτό που είναι τώρα. Disturbing af, δεν ξέρω πια τι σκέφτονται οι παραγωγοί.
Στα θετικά του επεισοδίου που με το ζόρι μπορούν να εντοπιστούν, η Σέρσει είναι η true queen που πάντα ξέραμε- μπορεί να μην την πάει κανείς, ούτε καν ο λαός της, αλλά η στρατηγική και η πολιτική της είναι spot on. Η εσωτερική πάλη της Καλίσι έχει πολύ ενδιαφέρον ώστε να δούμε ένα όχι αναμενόμενο development για τον δημοκρατικό χαρακτήρα της, ενώ ο Βαρις που σίγουρα θα μπορούσε να πάρει καλύτερες αποφάσεις, μένει επίσης πιστός στον χαρακτήρα του (τύπου Χάουντ) και με το που βλέπει τα άσχημα, ψάχνει τρόπο να την κάνει, ενώ ο Τίριον συνεχίζει να είναι αυτός που πάντα αγαπούσαμε.
Αυτά τα μικρά είναι τα σημαντικά. Ό,τι άλλο συνέβη στο τελευταίο επεισόδιο είναι απλά λυπηρό και απογοητευτικό, και δυστυχώς σε δύο επεισόδια τέτοια διαταραχή είναι δύσκολο να διορθωθεί, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
