100 – Ένα πραγματικά υποδειγματικό teen sci-fi
Πριν λίγες μέρες είχαμε σχολιάσει το Τhe Shannara Chronicles, τονίζοντας πόσο απογοητευτικό ήταν που δεν μπορούσε να αξιοποιήσει όλα τα στοιχεία της κεντρικής του ιδέας και παρέμεινε εγκλωβισμένο σε μια κακώς νοούμενη και καθαρά εμπορική εφηβική ατμόσφαιρα σαπουνόπερας. Το 100 από την άλλη, παρόλο που βασίζεται ακριβώς στο ίδιο μείγμα συστατικών, με ένα παρόμοιο concept, κατάφερε το ακριβώς αντίθετο. Σε 3 σεζόν έχει φτιάξει έναν συμπαγή post- apocalyptic κόσμο, έχει επενδύσει σε αυτόν, τον έχει συνδυάσει επαρκώς με το teen drama και πλέον καταφέρνει να στέκεται επάξια απέναντι σε άλλες sci-fi εμπορικές σειρές και ταυτόχρονα να σχολιάζει θέματα όπως ο ρατσισμός, η ομοφοβία και η οικολογία.
Πως όμως το 100 κατάφερε να μην πέσει στην παγίδα του εύκολου εντυπωσιασμού, της εφηβικής σαπουνόπερας και της προχειρότητας, όπως το ξαδερφάκι του; Πολλά οφείλονται στο δίκτυο που το παρήγαγε. Το CW μας είναι γνωστό από σειρές όπως το Arrow, το Flash, το Legends of Tommorow αλλά και to Supergirl προσφάτως. Έχει δηλαδή πολύ μεγαλύτερη πείρα στην παραγωγή πολύπλοκων σειρών και το κυριότερο, ένα τελείως διαφορετικό κοινό. Σε αντίθεση με το ΜTV, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τοξικό δίκτυο για την μαζική κουλτούρα εξαιτίας των φρικιαστικών παραγωγών του, οι οποίες που έχουν καταστρέψει σχεδόν μια ολόκληρη γενιά εφήβων που περιμένουν εύκολη διασκέδαση, το CW, χωρίς να είναι άγιο, έχει κάποια στάνταρ ποιότητας, κάτι που αφορά ακόμα και τις πιο τελειωμένες σαπουνόπερες που φιλοξενεί (The Originals,The Vampire Diaries), οι οποίες βλέπονται ευχάριστα και δεν έχει ο θεατής την αίσθηση πως κάποιος υποτιμά την νοημοσύνη του. Επιπλέον, το CW έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο που αντιμετωπίζει την κοινωνική πραγματικότητα, κάτι που έχει περάσει σε όλες τις σειρές του, κάτι που θα δούμε και παρακάτω.
Το 100 βασίζεται στην ομώνυμη σειρά βιβλίων της Kass Morgan. Όμως. πέρα από την βασική ηδέα, η επιτυχία του βασίζεται κατά κύριο λόγω στην παραγωγή του Jason Rothenberg, ο οποίος προτίμησε ένα δρόμο που στην αρχή θα φαινόταν παράλογος, να αφήσει πίσω του τις προσδοκίες ενός νεανικού και εύκολα εντυπωσιάσμου κοινού για να προσανατολιστεί στο χτίσιμο ενός πολύπλοκου, ηθικά γκρίζου και μουντού κόσμου. Ωστόσο αυτό ακριβώς έκανε. Το 100, σε κάθε του επεισόδιο καταφέρνει να κρατά την προσοχή του θεατή αμείωτη διευρύνοντας τους ορίζοντες του, προσθέτοντας όλο και περισσότερα θέματα, ήθη, καταστάσεις και προβλήματα για να αντιμετωπίσουν οι ήρωες του. Το ερωτικό στοιχείο, αν και υπάρχει, δεν αποτελεί παρά μια σύντομη διακοπή σε μια φρενιασμένη πορεία πόνου και απώλειας, δεν ορίζει τους χαρακτήρες παρά τους δίνει την δυνατότητα να αναπτυχθούν μόνοι τους. Ταυτόχρονα, οι καταστάσεις γύρω τους γίνονται όλο και πιο δυσχερείς: συνθήκες που ως αντάλλαγμα για την επιβίωση απαιτούν θάνατο, γενοκτονίες και αυτοθυσίες είναι στα δομικά συστατικά της σειράς. Αυτά δεν εμφανίζονται αυθαίρετα, ούτε άκριτα, αλλά τοποθετούνται σε ένα πλαίσιο που διαρκώς διευρύνεται και αγγίζει (πολλές φορές επιδερμικά, άλλες διεξοδικά) πολιτικά θέματα, όπως η παραγωγή και η διανομή των προϊόντων, η θρησκεία και η σύμπλευση της με την εξουσία, αλλά και τα κοινωνικά δικαιώματα. Για τα τελευταία είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί, καθώς πολλές παραγωγές, στην προσπάθεια τους να φανούν προχωρημένες προσθέτουν στο cast LGBTQ+ χαρακτήρες με τυμπανοκρουσίες. Το 100, όπως και το Ηow to get away with murder, επιλέγει έναν άλλον δρόμο, χωρίς φανφάρες, με πολύ όμως ουσία…
Σε μια πολύ Game of thrones τροπή, το 100 δεν διστάζει να σκοτώσει βασικούς και αγαπημένους χαρακτήρες, συχνά με παράδοξους και ανατρεπτικούς τρόπους. Η παλέτα του είναι γεμάτη λάσπη, σκόνες και αίμα και δεν διστάζει να το δείξει σε κάθε περίσταση. Μην πάτε μακριά, πάρτε για παράδειγμα το αρχικό του concept: η Γη έχει καταστραφεί από πυρηνικό πόλεμο και η ανθρωπότητα (νομίζει πως) έχει επιβιώσει σε έναν διαστημικό σταθμό. Όταν, μετά από 97 χρόνια οι δυνατότητες του σταθμού έχουν αρχίσει να καταρρέουν και δεν μπορεί να συντηρήσει τους κατοίκους του, αυτοί αποφασίζουν να στείλουν 100 παιδιά κρατούμενους στην Γη, χωρίς να ξέρουν αν είναι επιβιώσιμη ή όχι. Ουσιαστικά τους έστειλαν να πεθάνουν για να εξοικονομήσουν οξυγόνο. Μόνο που αυτοί προφανώς δεν πεθαίνουν. Τουλάχιστον όχι αμέσως και όχι από ραδιενέργεια…
Το θέμα ηθοποιίας είναι ένας τομέας που το 100 δεν διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες, καθώς η πλειοψηφία των νεαρών ηθοποιών μπορεί να μην έχουν το εύρος ή την υποκριτική ικανότητα ενός Ian McShane, η τριβή όμως με τους ρόλους και μια σφικτή σκηνοθεσία τους έχει καταστήσει αξιοπρεπείς. Πιο αναλυτικά, η Eliza Taylor (The November Man,Thumper) κάνει μια ανεκτή δουλειά, βοηθούμενη βέβαια από ένα σαρωτικό σενάριο και μια εξαιρετική παραγωγή. Η Marie Avgeropoulos (Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief,50/50) και η Lindsey Morgan (Detention,Casa Vita) έχουν σαφώς περισσότερες δυνατότητες και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία.
Από την άλλη,τα αγόρια της παρέας, με πρωτεργάτες τον σχεδόν μονολιθικό Βοb Marley ( Blinder, Neighbours) και τον Devon Bostick (Diary of a Wimpy Kid: Rodrick Rules,Adoration) ίσως εδώ άγγιξαν την κορυφή των δυνατοτήτων τους, με εξαίρεση τους Richard Harmon (If I Had Wings,Trick ‘r Treat) και τον Henry Ian Cusick (Hitman,Half Light), που απέδειξαν πως έχουν την απαραίτητη εμβέλεια για να κάνουν και άλλα πράγματα. Ειδική αναφορά αξίζει η Paige Turco, η οποία καταφέρνει με κάποιο τρόπο να μονοπωλεί τόσο μεγάλο μέρος της σειράς όταν μπορεί να δείξει ένα μόλις πρόσωπο, αλλά και η εξαιρετική και αιθέρια Alycia Debnam-Carey (Fear the Walking Dead, Friend Request ) για τον ακριβώς αντίθετο λόγο.
Γενικότερα το 100 μπορεί να μην σας γεμίζει το μάτι, ωστόσο δώστε του μια ευκαιρία, και αν θέλετε μια σωστή και βαθιά sci-fi σειρά δεν θα σας απογοητεύσει!
About the Authors
Nίκος Γιακουμέλος Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.
Related Posts
The New Mutants – Kαθυστερημένο και απογοητευτικό αντίο →
Mad queen με έκανε η πατριαρχία →
Game of Thrones: The Bells – Κάψτε τα όλα, κάψτε τα →
