Μιας και (σχετικά) πρόσφατα ανακοινώθηκε πως το Shannara Chronicles, το sci-fi/ high fantasy/teen drama του ΜΤV, βασισμένο στην ομώνυμη σειρά βιβλίων του Terry Brooks , ακυρώθηκε μετά από δύο σεζόν, ας θυμηθούμε τι είχε ειπωθεί για την πρώτη (και την μόνη που παρακολούθησαν κοινό και κριτικοί).
Η σειρά ασχολείται με τον θάνατο του Ellcrys, ενός μαγικού δέντρου που προστάτευε τον κόσμο από έναν στρατό δαιμόνων. Χωρίς το δέντρο, οι δαίμονες ξεχύνονται στον κόσμο, καταστρέφοντας τα πάντα και πέφτει στους ώμους της πριγκίπισσας των ξωτικών, Amberle Elessedil, του Wil Ohmsford, ενός μισοξώτικου λουμπενάριου θεραπευτή που τυγχάνει και ο τελευταίος απόγονος της γενιάς των βασιλέων Shannara και της λησταρχίνας Eretria. Στο αρκετά straigth forward ταξίδι τους να προς την μαγική φωτιά που θα ζωντανέψει έναν σπόρο του Ellcrys, θα κληθούν να πολεμήσουν δαίμονες, τέρατα, προδοσίες και φυσικά… τα δικά τους πάθη και επιθυμίες.
Το Shannara Chronicles εμπίπτει σε αυτήν την μεγάλη κατηγορία που λέγεται “so close, but…”. Στην αρχή, φαινόνταν πως όλα θα πήγαιναν καλά. Το MTV βασίστηκε σε μια παλιά συνταγή του Hollywood, το the same but different, διαλέγοντας μια κλασσική φόρμα ιστορίας, με νέα στοιχεία, σε μια προσπάθεια να την ανανεώσει, κάτι που σίγουρα πρέπει να εκτιμηθεί. H παραγωγή του, χωρίς να αγγίζει επίπεδα HBO είναι αξιοπρεπής και σίγουρα στο επίπεδο που επιτάσσει η χρυσή περίοδος της τηλεόρασης (τουλάχιστον τις περισσότερες φορές). Παράλληλα παίζνου και τα κλασσικά θέματα του fantasy είδους, όπως η προσωπική ευθύνη, η άνοδος και το ταξίδι του ήρωα, αλλά και η γενικότερη ανάλυση περί οικολογίας (που δίνεται με τις νύξεις στο παρελθόν των ανθρώπων και το…πυρηνικό ολοκαύτωμα). Ίσως, προς δική του ζημία, τραβάει υπερβολικά τις ομοιότητες με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (συμμετέχουν μάλιστα και 3 ηθοποιοί από την τριλογία-ορόσημο) χωρίς να διαθέτει ούτε το βάθος ούτε το ταλέντο να εναρμονίσει τον χαρακτήρα του έργου αυτού με τους δικούς τους, ξεχωριστούς στόχους και κοινό. Ωστόσο, αυτή η ευδαιμονία δεν κράτησε πολύ και σύντομα το το μεγαλύτερο πρόβλημα της σειράς άρχισε να κάνει την εμφάνισή του.
Και βρισκόταν ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να διαπρέπει, στη μείξη της fantasy θεματολογίας και της νεανικής soap opera, ένα είδος το οποίο το MTV έχει ουσιαστικά χτίσει (και ταυτόχρονα καταστρέψει). Η ζυγαριά γέρνει τόσο πολύ προς το μέλλον του teen drama, που όσο ευχάριστο και να είναι για σαπουνόπερα, καταλήγει να ευτελίζει το έργο και την προσπάθεια των ίδιων των δημιουργών. Τα ερωτικά καβγαδάκια, οι απιστίες, τα τρίγωνα και τα τετράγωνα που σκάνε συνεχώς και απομυζούν την ενέργεια της σειράς, διεκδικώντας χρόνο από την κεντρική ιστορία, είναι εξουθενωτικά για τον θεατή που δεν είναι 16 χρονών (η που είναι αλλά έχει δεν παρακολουθεί MTV). Παράλληλα, όταν τελικά η ιστορία ξαναπαίρνει μπρος, φαίνεται τόσο αποπροσανατολισμένη και κουραστική που δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ το ενδιαφέρον του ώριμου θεατή. Σύντομα, δαίμονες, ξωτικά, άνθρωποι, οgres και steampunk goblins χάνονται πίσω από το ποια θα αποφασίσει πως θέλει ο Wil. Το Shannara Chronicles διασπάται τόσο πολύ ανάμεσα στην θέληση να κάνει κάτι διαφορετικό και το να μην χάσει το πιστό κοινό του, που τελικά δεν ικανοποιεί κανέναν. Και είναι κρίμα, γιατί όπως αναφέραμε, έχει τις δυνατότητες.
Το casting της σειράς είναι μια από αυτές τις κρυφές και ανεκμετάλλευτες δυναμικές της σειράς. Πυρήνας του είναι ο τρομερός Manu Bennett (Ηοbbit, Arrow, Spartacus,30 Days of Night) ο οποίος βασιζόμενος στο επιβλητικό physic του καταφέρνει και δεσμεύει το πλάνο πάνω του, τρώγοντας, σχεδόν κυριολεκτικά, το σκηνικό. Ο αγαπητός ηθοποιός όμως μένει ανεκμετάλλευτος σε έναν δεύτερο ρόλο, στερώντας από την σειρά το πιο επικό της συστατικό. Ομοίως “παροπλισμένος” παρέμεινε και ο ΘΕΟΣ John Rhys-Davies (Lord of the Rings, Ιndiana Jones). Μπορεί η ζεστή και σεβάσμια πλευρά της ερμηνείας του να εντυπωσίασε, ωστόσο δεν αξιοποιήθηκε στο μέγιστο…
Προτιμήθηκε συνειδητά να δοθεί χώρος στους συμπαθητικούς πρωταγωνιστές, τον πιο γήινο και προσγειωμένο Austin Butler (στην πρώτη δουλειά που δεν ντρέπεται να παρουσιάσει), ο οποίος αποτελεί έναν νεαρό ηθοποιό μεγαλωμένο και γαλουχημένο με τις αρχές του MTV, που παρόλα αυτά καταφέρνει και προσδιορίζει τον χαρακτήρα του με ένα ζεστό τόνο, την Poppy Drayton (Unhallowed Ground) η οποία δείχνει να τρέμει κάτω από το πρωταγωνιστικό βάρος και να μην μπορεί να σηκώσει την σειρά, όπως μαρτυρά και το ξύλινο παίξιμο της, το οποίο σώζει μονάχα το αθώο και συμπαθητικό της βλέμμα, και τέλος την παλιά γνωστή μας Ivana Baquero (Romasanta, Ο λαβύρινθος του Πάνα, The Anarchist’s Wife) η οποία μπορεί να μην έχει την χάρη που διατηρούσε ως child actor, είναι εμφανής όμως η διαφορά της με τους δύο συμπρωταγωνιστές της σε εύρος συναισθημάτων και τρόπους έκφρασης τους…
Οι δημιουργοί της σειράς ( ο Alfred Gough και ο Miles Millar) βασίζουν τα πάντα στην χημεία μεταξύ των τριών αυτών νεαρών και ξεχνούν να αναπτύξουν έναν κόσμο ο οποίος συνδυάζει το post- apocalyptic και το fantasy, το steampunk και τη μαγεία. Ένας τέτοιος κόσμος θα μπορούσε να σώσει μια πλοκή- αντιγραφή του Lord οf the Rings, και, γιατί όχι, να την εμβαθύνει. Τα μέρη που η αφήγηση εμβαθύνει την γνώση μας για αυτόν τον τρελό κόσμο, την ιστορία και το πως ζουν οι άνθρωποι του, τις σχέσεις ρατσισμού και αδιαλλαξίας μεταξύ των φυλών , εκεί η σειρά αγγίζει την κορυφή της, μόνο και μόνο για να την θυσιάσει αμέσως μετά σε μια ακόμα ερωτική παρεξήγηση. Κάποιος θα μπορούσε να αμυνθεί των επιλογών της σειράς λέγοντας πως απευθύνεται σε εφήβους. Καλό θα ήταν αυτός ο κάποιος να σταματήσει να υποτιμά τους εφήβους, να τους πάρει στα σοβαρά και να τους παράσχει ουσιαστικά ερεθίσματα για την φαντασία τους. Ελπίζουμε πως στην δεύτερη σεζόν θα γίνει κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον, θα πλησιάσει.
Άλλες σειρές φαντασίας, με λιγότερα θέματα μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ
