Έχουμε πει πολλές φορές πως η ελληνική σκηνή fantasy δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα μεγάλα παραδείγματα του εξωτερικού. Αντίθετα μάλιστα, έχει να αντλήσει ένα τεράστιο απόθεμα ιστοριών και παραδειγμάτων από μια παράδοση που στο μεγαλύτερο μέρος της μένει ανεξερεύνητη. Ωστόσο, ακόμα και όταν πιστεύεις κάτι τέτοιο, είναι δύσκολο να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό και την έκπληξη από το πόσο πραγματικά καλό, ενδιαφέρον και πρωτότυπο μπορεί να είναι ένα τέτοιο βιβλίο.
Το βιβλίο του Ανδρέα Μιχαηλίδη “Το Αμόνι που Τραγουδά” από τις εκδόσεις mamaya, μαζί με τα “Πνεύματα” της Ευθυμίας Ε. Δεσποτάκη, αποτελεί το “εναρκτήριο λάκτισμα” της σειράς “Άρπη” , μια προσπάθεια για να επαναπροσδιοριστεί το fantasy στην χώρα μας. Και πραγματικά ποιος καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει μια κουβέντα για το φανταστικό, από το να βυθιστείς στην πηγή του; Τα παραμύθια, με την κλασσική τους χροιά και ταυτόχρονα την μεταμοντέρνη τους ανάγνωση, μπορεί ,όπως λέει και ο Ανδρέας, να μην λένε πάντα την αλήθεια, ποτέ όμως δεν λένε ψέμματα.
Και αυτή η διττή ιδιότητα των παραμυθιών ο Ανδρέας Μιχαηλίδης την αναδεικνύει με έναν έξοχο τρόπο. Χρόνια παραμυθάς και επαγγελματίας αφηγητής, υιοθετεί και στο γραπτό του έργο την ζεστασιά και την οικειότητα που προσφέρει ο προφορικός λόγος, διανθίζωντας τον με ένα λεξιλόγιο που απηχεί την πολυπλοκότητα της ελληνικής γλώσσας, με όλους τους κυματισμούς, την ζεστασιά αλλά και τα κελαρύσματα της. Έτσι, μας παίρνει από το χέρι, σαν άφυλους διαβάτες, και μας ξεναγεί τόσο σε μέρη του Αιγαίου, όπως οι ακρογιαλιές της Χίου, όσο και σε τόπους ξένους και παράξενους, που θα μπορούσαν να υπάρχουν με κάποια έννοια μεταφορική ή ακόμα και πλατωνική. Επιπλεόν, η γλώσσα του είναι ιδιαίτερα επιτηδευμένη, φτιαγμένη στα μέτρα μιας παράστασης, από αυτές που ο συγγραφέας είναι συνηθισμένος και σίγουρα, αν δεν τον έχετε δει από κοντά, θα σας ξαφνιάσει ευχάριστα…
Ταυτόχρονα, Το Αμόνι που τραγουδά, δεν περιορίζεται από μια συγκεκριμένη φόρμα, ούτε χρονική ούτε άλλου είδους, στην πορεία της αφήγησης του. Παρόλο που σταθερά εξιστορούνται οι απαρχές ενός παραμυθά, το μοτίβο συχνά απλώνει για να υποδεχθεί ιστορίες διαφορετικού ύφους. Το έργο είναι γραμμένο έτσι ώστες από κωμικές και ανάλαφρες στιγμές να περνά από γνήσια συγκινητικές εξάρσεις και να καταλήγει σε ιστορίες παναθρώπινου τρόμου. Το ύφος, ο τόνος, η φόρμα ,όλα αλλάζουν προκειμένουν να εξυπηρετηθεί η ιστορία, η οποία, αναιρώντας την κακώς νοούμενη ηθικοδιδαχτική χρήση των παραμυθιών, δεν νιώθει την αναγκη να έχει κάποιο δίδαγμα. αλλά μένει ελεύθερη να θέσει θέματα για την γενικότερη θέση του ανθρώπου απέναντι στην φύση, στην κοινωνία, στον ίδιο του τον εαυτό.
Ωστόσο, το βιβλίο δεν είναι ούτε μια συλλογή διηγημάτων, ούτε παραμυθιών. Υπάρχει ένας σαφής δρόμος που πορεύεται, ακόμα και αν στην αρχή δεν είναι εύκολο αυτό για τον αναγνώστη να το αντιληφθεί. Ωστόσο υπάρχουν σταθεροί χαρακτήρες και καταστάσεις, τα οποία, όπως ομολογεί και ο ίδιος ο συγγραφέας, είναι εμπνευσμένα από αληθινά πρόσωπα και γενονότα, δίνοντας στο έργο, αν όχι αυτοβιογραφικά στοιχεία, τότε σίγουρα πολύ προσωπικά. Και σε αυτά τα στοιχείο περιλαμβάνεται και η άποψη του συγγραφέα για την κατασκευή των ιστοριών, την δόμηση και την μετατροπή τους από αφηρημένες ιδέες σε συγκεκριμένα μέσα με νόημα, μέγεθος και την ικανότητα να συνεπαίρνουν τους ανθρώπους, να φιλιώνει το παρόν με το παρελθόν και να κάνει τους ακροατές να γεύονται λίγη από την ομορφιά του Πέρα…
Το Αμόνι που Τραγουδά είναι από τα βιβλία που μας κάνουν πολύ χαρούμενους ως λάτρεις του φανταστικου στην Ελλάδα και πραγματικά ανυπομονούμε να δούμε τι άλλο έχει για εμάς η σειρά Αρπη…
