Το comic book της Liv Strömquist ‘’Το φρούτο της γνώσης -Το αιδοίο ενάντια στην πατριαρχία’’ μιλά με χιούμορ για μια σκληρή πραγματικότητα την οποία, μέχρι σήμερα, οι γυναίκες βιώνουμε μέσα σε ένα πατριαρχικό κόσμο. Το γεννητικό μας όργανο και οι φυσιολογικές του λειτουργίες έγιναν αντικείμενο μελέτης μέσα στους αιώνες και οι διάφορες ανδρικές δοξασίες γύρω από αυτό οδήγησαν εκατομμύρια γυναίκες στην ντροπή, στην ενοχή, στην ανασφάλεια. Αυτό το κομικ έρχεται να μας τα πετάξει όλα αυτά στα μούτρα και να μας απελευθερώσει από όσα μας φύτεψαν στο κεφάλι μας ως ‘’φυσιολογικά’’ κατά καιρούς.
Το 1866 ο Γάλλος ρεαλιστής ζωγράφος Γκυστάβ Κουρμπέ φιλοτεχνεί τον πίνακα ‘’Η προέλευση του κόσμου’’ για λογαριασμό του Τούρκου πρέσβη στο Παρίσι. Ο πρέσβης της Τουρκίας είναι φανατικός συλλέκτης πινάκων ζωγραφικής με αισθησιακό και ερωτικό περιεχόμενο. Ο πίνακας ‘’Η προέλευση του κόσμου’’ δείχνει δυο ανοικτά πόδια όπου ανάμεσα τους προβάλλει ένα σγουρόμαλλο κατάμαυρο αιδοίο .
Το 2014, η Λουξεμβουργιανής ακτιβίστρια Ντέμπορα Ντε Ρομπέρτις μπαίνει φουριόζα μέσα στο μουσείο Όρσε του Παρισιού. Ξεβρακώνεται και κάθεται κάτω από τον πίνακα. Φιλότεχνοι, προσωπικό και φρουροί αναστατώνονται στην θέα του ζωντανού αιδοίου και σπεύδουν αμέσως να την βγάλουν έξω..
Γιατί ένας ζωγραφικός πίνακας δεν μας ταράζει τόσο ενώ το αιδοίο μιας ακτιβίστριας μας ταράζει πολύ ;
Γιατί ο πίνακας δεν μπορεί να διεκδικήσει δικαιώματα.
Η Σουηδέζα comic artist Liv Strömquist στις σελίδες του ‘’Το φρούτο της γνώσης -Το αιδοίο ενάντια στην πατριαρχία’’ είναι σαν να μας βάζει σε μια χρονομηχανή και να μας ταξιδεύει στις πιο σημαντικές στιγμές της ιστορίας και συγκεκριμένα στις πιο σημαντικές στιγμές καταπίεσης της γυναικείας σεξουαλικότητας.
Πατέρες της Εκκλησίας, θεολόγοι, φιλόσοφοι, επιστήμονες παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας παρουσιάζονται το αιδοίο σαν την πηγή του κακού . Το προπατορικό αμάρτημα φορτώθηκε στις πλάτες των γυναικών στις Δυτικές χριστιανικές μας κοινωνίες και για αιώνες υπήρξαμε οι άμυαλες, οι ανώριμες που δεν λάμβαναν σωστές αποφάσεις, που έπρεπε κάποιος να τις κηδεμονεύει, να τις καθοδηγεί, να τις ελέγχει.
Γιατί, όμως, οι άνδρες από την μια λατρεύουν να κυνηγούν το αιδοίο από πίσω και από την άλλη το αντιμετωπίζουν σαν κάτι τόσο βλαβερό ; Τόσο το ανδρικό όσο και το γυναικείο σώμα καταπιέζεται στην πατριαρχία. Το γυναικείο σώμα παρουσιάζεται ως παγίδα για τον άνδρα οποίος σύμφωνα με την πατριαρχία οφείλει να είναι ο ώριμος, ο λογικός, ο υπεύθυνος. Η επαφή του με τις γυναίκες τον κάνει επιρρεπή σε κάθε είδους ανοησία, οπότε πρέπει να προστατευτεί από την αχαλίνωτη γυναικεία σεξουαλικότητα.Η γυναικεία σεξουαλικότητα πάντα τους προκαλούσε άγχος και τρόμο. Έπρεπε να κάθε τρόπο να προστατευτούν από εμάς τις ..μαινάδες, τις έκφυλες, τις πλανεύτρες, τις ξετσίπωτες, τις απλά ..και μόνο γυναίκες.
Σε όποιον άνδρα φίλο μου έλεγα πως θα παρουσιάσω ένα τέτοιο κόμικ στα πλαίσια του Φεστιβάλ στην Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, όλοι με φωνή χρόνιας φαρυγγίτιδας, ξέρετε αυτή που μας κάνουν στα ‘’σκοτάδια’’, έλεγαν σοβαρά- σοβαρά :
- Εμένα έπρεπε να ρωτήσετε γι αυτό..
Το έλεγαν σε μια γυναίκα που κουβαλά ένα αιδοίο δεκαετίες τώρα. Έθεταν τον εαυτό τους ειδικότερο από μένα .. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αληθές ή όχι αυτό για τους περισσότερους άνδρες που ρώτησα ΑΛΛΑ δυο από αυτούς, υπήρξαν πρώην μου και γνωρίζω από πρώτο χέρι, πως
- You know nothing, Jon Snow.
Κάπως έτσι επιλέγει να μας εισάγει και η ίδια η κομίστρια στο βιβλίο της επιλέγοντας 5 άνδρες μέσα από την ιστορία που νόμιζαν πως γνωρίζουν παραπάνω από τον καθένα, τι κρύβουμε ανάμεσα στα πόδια μας. Όλοι τους στο σήμερα θα μπορούσα να περάσουν από ποινικό δικαστήριο για το κακό που έκαναν.
Είναι τόσο βαθιά ριζωμένες αυτές οι δοξασίες μέσα και στις ίδιες τις γυναίκες που πραγματικά όταν έφτασα να διαβάσω για το ό,τι δεν απεικονίζεται καν το αιδοίο όπως είναι, ήταν η πρώτη φορά που το συνειδητοποίησα και η ίδια. Όντως το αιδοίο μας δεν απεικονίζεται όπως πρέπει ακόμα και σε ιατρικά επιστημονικά συγγράμματα και αυτό το θεωρούμε ‘’φυσιολογικό’’.
Προσέξτε δεν είναι ό,τι δεν το ξέρουμε..Αν δούμε μια εικόνα ή ένα σκίτσο του και μας ρωτήσουν αν έτσι είναι το γυναικείο όργανο,όλες θα πούμε όχι, αλλά όταν κανείς δεν μας ρωτά..ούτε οι ίδιες δεν το σκεφτόμαστε και απλά το προσπερνάμε . Είναι φοβερό πως δεν αναρωτιόμαστε καν γιατί συμβαίνει αυτό.
Το κόμικ της Stromquist μας φέρει μπροστά στα μάτια μας το πόσο σκλαβωμένες είμαστε εδώ και αιώνες. Ακούγεται σκληρό ; Πιο σκληρή η πραγματικότητα.
Στις τελευταίες σελίδες του κόμικ, βλέπεις στα διάφορα καρέ, γυναίκες να μιλούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με το γυναικείο τους όργανο και αν οι γονείς σου, η κοινωνία, το σχολείο, η θρησκεία σου, έχεις καταφέρει να μην σου ΄χουν δημιουργήσει ενοχές για το σώμα σου και την σεξουαλική σου ταυτότητα αντιλαμβάνεσαι με πόνο πόσες άλλες γυναίκες μέσα στους αιώνες μέχρι σήμερα υποφέρουν σιωπηλά.
Όλες μας ζούμε σε ένα κλουβί με μισάνοιχτη πόρτα αλλά μας έχουν μάθει να καθόμαστε ήσυχες μέσα σε αυτό, αφού μέσα στο υποσυνείδητο μας έχουν καταφέρει να περάσουν μηνύματα ντροπής και ενοχής για τα σώματα μας.
Πριν από δυο, σχεδόν χρόνια αρθρογραφώντας στην Κατιούσα, είχα γράψει ένα κείμενο για την περίοδο. Υπήρχε μια κατάπτυστη διαφήμιση σερβιέτας που γέμιζε ενοχές τα έφηβα κορίτσια για αυτή την απόλυτη φυσιολογική μηνιαία λειτουργία του σώματος μας. Χάρηκα όταν βρήκα στις σελίδες του βιβλίου την ίδια μνεία για το θέμα της περιόδου.
Στέκομαι ιδιαίτερα σε αυτό επειδή η περίοδος έχει χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο αποκλεισμού μας από πολλούς τομείς και μέχρι σήμερα όταν κάποιος μας νευριάζει είναι ευκολότερο να μας πει πως ‘’’έχουμε περίοδο’’ από να παραδεχτεί πως ‘’είναι ηλίθιος’’.
Είναι πιο εύκολο να μας μετακυλούν ευθύνες για το ‘’ψυχρό’’ κρεβάτι από να παραδεχτούν πως κάνουν οι ίδιοι λάθος. Πόσες γυναίκες αναρωτιούνται το ‘’Αν του αρέσω γιατί δεν τελειώνει ή αν του αρέσω γιατί δεν έχει στύση; ‘’. Πόσοι άνδρες αντίστοιχα αναρωτιούνται ‘’ Αν της αρέσω γιατί δεν τελειώνει;’’ . Σε λένε απλά ανοργασμικιά.
Το κόμικ μας ξεσκεπάζει και τις αυταπάτες μας γύρω από το οργασμό και την αλφάβητο γύρω από αυτή. Ας θυμηθούμε όλες μας το μυστηριώδες σημείο G που δίνει απολαυστικούς πολλαπλούς οργασμούς άμα το βρεις και το οποίο όπως και η αγαπητή Νέσι της λίμνης Λοχ Νες δεν υπάρχει..
Ο οργασμός μας αυτός ο άγνωστος, όπως άγνωστη ανατομικά υπήρξε η κλειτορίδα μας μέχρι το 1998. Το αποτέλεσμα ήταν να ακούσουμε για δυο ειδών οργασμούς και όλες να ψάχνουμε σαν τον Αστυνόμο Σαϊνη τον κολπικό μας οργασμό. Πολλές γυναίκες ισχυρίζονταν πως είχαν κολπικό οργασμό και μάλιστα μας τον περιέγραφαν από επιστημονικά συγγράμματα μέχρι φυλλάδες τύπου, ύφους και ήθους Cosmopolitan. Και να ψάχνουμε οι δύσμοιρες και να στεναχωριόμαστε έχουμε δεν έχουμε κολπικό οργασμό και γιατί δεν έχουμε ενώ οι άλλες έχουν ; ‘Και με την πρώτη ευκαιρία θα σου πάρω λαμπατέρ για να μην κλαις που έχουν οι φίλες σου και εσύ δεν έχεις’’, όπως έλεγε το άσμα του Πανούση.
Πότε γελάς, πότε εκνευρίζεσαι και πότε βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στις σελίδες του. Εγώ τον βρήκα σε αρκετές σελίδες. Το ίδιο θα συμβεί σε σένα , στην αδερφή σου, στην φίλη σου, στην μητέρα σου και στην γιαγιά σου. Όλες μας σε κάποια σελίδα θα καθρεφτιστούμε.
Τελειώνοντας το κόμικ, η γεύση που μου άφησε ήταν αυτό της απόγνωσης. Όλα αυτά που έχουμε περάσει ως φύλο. Όλα αυτά που περνάμε στο σήμερα. Όλα αυτά που εξακολουθούμε να πιστεύουμε για μας και τα σώματα μας. Όλα αυτά που μας κάνουν να πιστεύουν για μας και τα σώματα μας θέλοντας να κρύψουν δικές τους αδυναμίες και ανασφάλειες.
Ένα ‘’φυλακισμένο’’ σώμα ποτέ δεν γεύεται το σεξ όπως πρέπει. Για να απελευθερώσουμε το σώμα μας πρέπει να ελευθερώσουμε το πνεύμα μας από όλη αυτή την σαβούρα που μας φόρτωσαν αιώνες πάνω μας. Όταν αυτό συμβεί επιτέλους τα βογκητά μας δεν θα είναι ψεύτικα και η απόλαυση χωρίς ενοχές.
