Ένα χρόνο πριν το τσουνάμι πακέτων που ονομάζεται 2020 με έναν περίεργο τρόπο η τηλεόραση και οι φαν της έστρεψαν το βλέμμα σε 2 σειρές που ξαναέβαλαν στο προσκήνιο τις ασιατικές πολεμικές τέχνες με έναν αρκετά φρέσκο τρόπο. Η δεύτερη σεζόν του Cobra Kai που κυκλοφόρησε από το Netflix προφανώς είναι η μια περίπτωση και η έτερη είναι το επικό Warrior του Cinemax.
Το ότι λοιπόν το 2020 θα βλέπαμε μια σειρά η οποία θα βασιζόταν σε γραπτά του Bruce Lee και θα κεντραριζόταν γύρω από έναν κινέζο ξυλοδάρτη στην Αμερική δεν ήταν μια από τις βασικές προβλέψεις που θα κάναμε πριν λίγα χρόνια. Παρoλαυτά βρισκόμενος κάπου στη μέση της δεύτερης σεζόν μπορώ να πω ότι το Warrior εκκινώντας από όλα τα κλισέ παραδοσιακής ταινίας που παίζει κάποιο μεσημέρι διακοπών στη τηλεόραση του Star δίνει ένα εντυπωσιακό ρεσιτάλ δράσης, κλωτσοπατινάδας, ενδιαφέρουσας πλοκής και αισθητικής σε πολλά σημεία.
Το στόρυ ξεκινάει στο San Fransisco στα μέσα του 1870 όταν ο Ah Sahm φτάνει στην Αμερική ως μετανάστης αναζητώντας μια μυστηριώδη γυναίκα. Πολύ γρήγορα διαπιστώνουμε τη δυνατότητα του πρωταγωνιστή να ξυλοφορτώνει ό,τι κινείται και εξίσου γρήγορα μπαίνουμε στο κλίμα της εποχής και της πόλης. Η γενική κατάσταση είναι same shit different year, καθώς η βάση της πλοκής ξετυλίγεται σε μια πόλη όπου τα μεταναστευτικά ρεύματα των Κινέζων χρησιμοποιούνται με παρόμοιο τρόπο όπως και σήμερα. Μείωση μεροκαμάτων στην υπηρεσία των αφεντικών, ταξικός εμφύλιος με τους πρώην μετανάστες Ιρλανδούς, πλήρης γκετοποίηση και περιορισμός σε συγκεκριμένες περιοχές (Chinatown) και εν τέλει στήριξη και εργαλειακή χρήση της εγκληματικότητας και δη του οργανωμένου εγκλήματος για πολιτικές σκοπιμότητες. Στο επίκεντρο αυτής της εκρηκτικής κατάστασης προστίθεται και μια διαφαινόμενη όξυνση της κόντρας δύο αντίπαλων συμμοριών για τον έλεγχο της Chinatown. Κούγκι, το.
Πέρα από τις προφανείς εκπληκτικές χορογραφίες και σκηνές ξύλου που λίγο ή πολύ εμφανίζονται σε κάθε επεισόδιο, το Warrior καταφέρνει να εντάξει όλα τα κλασσικά κλισέ που αναφέραμε στην αρχή σε ένα γενικά ενδιαφέρον story με κάποιες οριακά σουρεάλ αντιθέσεις που δημιουργούν ένα εξαιρετικό κλίμα. Καταρχήν η ιστορία των πρώτων ασιατικών μεταναστευτικών ρευμάτων στην δυτική ακτή της Αμερικής από μόνη της δίνει μια ωραία essence. Ειδικότερα αυτή η μίξη western αισθητικής με κινέζικα στοιχεία έχει επιπλέον ενδιαφέρον. Highlight σε αυτό το 5ο επεισόδιο, οπού ουσιαστικά εκτός κεντρικής πλοκής έχουμε τον ορισμό του «έγινε το μαγαζί σαλούν». Το γενικότερο κλίμα Peaky Blinder-ίζει ως ένα βαθμό, φέρνει στο νου τις συμμορίες της Νέας Υόρκης σε έναν άλλον και διατηρεί ένα σχετικό originality εν τέλει.
Το Warrior παίζει με έναν περίεργο τρόπο την αίσθηση nostalgia που πιάνει και το Cobra Kai εισάγοντας στοιχεία που του δίνουν μια νέα πνοή να προσελκύσει θεατές σε μια νέα εποχή δίνοντας τον ορισμό του comfort θεάματος, όχι όμως με φθηνό τρόπο. Ένα ακόμα σημείο ένωσης του κινέζικου και αμερικάνικου πολιτισμού είναι και το soundtrack με ωραίες επιλογές τόσο ανάμεσα στις σκηνές όσο και στους τίτλους τέλους κάθε επεισοδίου. Κατά βάση HipHop beats με Chinese origin samples και όσον αφορά το τέλος επεισοδίων, κινέζικο χιπχοπ.
Την σειρά υπογράφουν ο Jonathan Tropper του Banshee και o Justin Lin κάποιων Fast and Furious και προφανώς η πλειοψηφία του καστ είναι ασιατικής καταγωγής. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ο Andrew Koji όντας αρκετά φρέσκος μεν όχι κάτι ιδιαίτερο δε. Περισσότερο κλέβει τη παράσταση δίπλα του ο Jason Tobi, ως ο γιος του αρχηγού του Tong (gang) όπου ανήκει και ο Ah Sam. Ταυτόχρονα οι Perry Yung (The Knick, John Wick 2), Olivia Cheng (Marco Polo), Dianne Doan (Agents of SHIELD, Vikings) και Hoon Lee (Mulan, Banshee, Iron Fist) δίνουν μεγαλύτερη πληρότητα και βάθος στο καστ.
Μετά τη δεύτερη σεζόν η τύχη της σειράς βρίσκεται στον αέρα καθώς η Cinemax έγινε μέρος του HBO Max και ακύρωσε τον προγραμματισμό για όλες τις Original σειρές τις. Fingers crossed λοιπόν για μια συνέχεια της ιστορίας στα χέρια του HBO τώρα με έξτρα Kung Fu, Hatchets, σπαθιά, ξυλοφορτωμένους ρατσιστές Ιρλανδούς και όποιο άλλο μπιλμπάο προκύψει.
