- “Who are you?
- Someone who’s a hero for fun.
- What kind of a ridiculous backstory is that?”
Αυτός ο διάλογος που βρίσκεται στο πρώτο λεπτό του πρώτου επεισοδίου του One Punch Man συμπυκνώνει τέλεια το κλίμα του νέου anime που προβλήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου και θα ακολουθήσει πιστά, από ότι φαίνεται μέχρι τώρα, την ιστορία του επιτυχημένου manga του σχεδιαστή One. Για το μάνγκα έχουμε ήδη γράψει μια κριτική ΕΔΩ, αλλά είναι τέτοια τα χαρακτηριστικά της σειράς που αξίζει πάντα να επανέρχεσαι.
Ο παραπάνω διάλογος μεταξύ του πρωταγωνιστή Saitama και του Vaccine Man (το πρώτο τέρας που αντιμετωπίζει) αποκαλύπτει πάρα πολλά για τη σειρά, ίσως πιο πολλά από όσα θα έπρεπε να φανούν τόσο νωρίς στην ιστορία. Παρόλο που η αισθητική παραμένει μέσα στα πλαίσια του ιαπωνικού ρεύματος και στερεί κάτι από την πρωτοτυπία του manga, οι βασικές κατευθύνσεις της ιστορίας ακολουθούν το αμερικάνικο υπερηρωικό είδος. Ο Saitama δηλώνει “hero”-ήρωας, με την δυτική έννοια, γεγονός ασυνήθιστο για anime, όπου οι πρωταγωνιστές συνήθως θέλουν να διακριθούν σε μια κατηγορία είτε εμπνευσμένη από την παράδοση της χώρας (νιντζα, σαμουράι κλπ) είτε άσχετη με αυτή (πειρατής, εξορκιστής, μάγος, ή οτιδήποτε άλλο). Σε κάθε περίπτωση, η έννοια του σουπερ ήρωα είναι κάπως σπάνια στην Ιαπωνία, και όποτε την βλέπουμε είναι η ως καρικατούρα τύπου Tokusatsu (βλέπε το κλασσικό πλέον Κamen Rider) ή απλά ως ειρωνεία για τα πρότυπα της Δύσης. Σπανίως ως κεντρική ιδέα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουν υπάρξει και τέτοιου είδους anime (Zetman, Tiger and Bunny κα)
Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με έναν hero που παραβιάζει κάθε αρχή του είδους αφού του λείπει κάθε κλασικό κίνητρο για ότι κάνει ενώ όπως μαθαίνουμε από ένα σύντομο flashback ήταν άνεργος και αποφάσισε να σπαταλήσει 3 χρόνια για να αποκτήσει τις δυνάμεις του. Το πιο ενδιαφέρον από όλα όμως είναι η απάντηση του τέρατος (“what kind of a backstory is that?”), που σπάει τον «τέταρτο τοίχο» και δείχνει τους πρωταγωνιστές να γνωρίζουν τα μοτίβα του είδους μέσα στο οποίο κινούνται ώστε να μπορούν να το σχολιάσουν.
Το τέρας έχει δίκιο : κανένας υπερήρωας που σέβεται τον εαυτό του δεν κάνει καριέρα απλά για να σπάσει πλάκα, το δε τέρας δεν καταστρέφει την πόλη στην τύχη αλλά (πιστεύει ότι) εκπροσωπεί την οργή της φύσης για όσα της κάνουν οι άνθρωποι. Το τέρας λέει στον ήρωα ότι γνωρίζει καλύτερα τους ρόλους που πρέπει να παίξουν, χωρίς αυτό βέβαια να εμποδίζει τον Saitama να τον βγάλει νοκ αουτ με μια γροθιά (δικαιώνοντας εξ αρχής το όνομα της σειράς). Μάλλον δεν υπάρχει (ακόμα) ένα post-superhero είδος αλλά αν υπάρξει, το One Punch Man θα είναι ο ιδρυτής του.
Ολόκληρο το επεισόδιο προχωράει επαναλαμβάνοντας κλασικά μοτίβα των υπερηρώων με ένα τελείως επιφανειακό τρόπο. Πόλεις καταστρέφονται αλλά δεν ταράζεται κάποιος, μάλιστα οι πόλεις δεν έχουν καν ονόματα αλλά είναι οργανωμένες κατά το αλφάβητο π.χ. City D. Κανείς δεν ανησυχεί για τα κτίρια που σωριάζονται ή τους ανθρώπους που τρέχουν πανικόβλητοι ενώ ακόμα και ο πρωταγωνιστής αποφεύγει τις εξάρσεις θυμού, δεν τον πνίγει το δίκιο για τους αθώους που χάνονται και απλά κάνει τη δουλειά του. Εμφανίζονται με καταιγιστικό τρόπο «κακοί», διαφόρων προελεύσεων και προσπαθούν να μας εξηγήσουν εν συντομία το παρελθόν τους και τους σκοπούς τους αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ο Saitama εξοντώνει γήινους, εξωγήινους και μεταλλαγμένους με μια γροθιά και συνεχίζει στον επόμενο. Ακόμα και η σκοτεινή πλευρά του πρωταγωνιστή είναι παρούσα αλλά σα σκιά του εαυτού της. Ο One Punch Man δεν έχει ηθικές αμφιβολίες για ότι κάνει ούτε θα ήθελε να απολαύσει τις χαρές της ζωής, απαλλαγμένος από τα άγχη του υπερήρωα. Το κύριο πρόβλημα του είναι ότι έχει γίνει πολύ δυνατός και πλέον δεν αντλεί καμία ευχαρίστηση από τις μάχες που τελειώνουν τόσο γρήγορα με αντίπαλους αδύναμα τέρατα.
Το One Punch Man θα έπρεπε να αποτυγχάνει οικτρά. Στερεί από τους υπερ ήρωες κάθε τι που δίνει ενδιαφέρον και βάθος στις ιστορίες του, κάθε κοινωνική ή προσωπική διάσταση, κρατώντας μονάχα τις σκηνές βίας, αποκομμένες και αυτές από το άγχος του πρωταγωνιστή, την αίσθηση ότι κρίνονται όλα στην επόμενη κίνηση. Και όμως! Η σειρά προσφέρει την πιο ευχάριστη παρωδία του είδους φτάνοντας τα πάντα στο λογικό τους άκρο, αποδομώντας όλα τα χαρακτηριστικά του είδους και την ίδια στιγμή καταφέρνει να το αναβαθμίσει, αφενός φέρνοντας το αντιμέτωπο με την κακώς νοούμενη παιδικότητα και αφέλεια που κουβαλάει ακόμα σε μεγάλο βαθμό από την γέννηση του στις συντηρητικές κοινωνίες της Δύσης, και αφετέρου δημιουργώντας συνεχώς νέες προκλήσεις και καταστάσεις, περισσότερο για τον θεατή, αφού για τον Saitama είναι απλά μια ευκαιρία να πάρει μια καινούργια αστεία έκφραση και να ρίξει μια γρήγορη μπουνιά….
Το ΟΡΜ είναι ένα anime που θα απασχολήσει και αν του ρίξουν αυτοί που πρέπει μια σωστή ματιά, ίσως φτιάξουν και κάποια πράγματα που έπρεπε να έχουν φτιάξει εδώ και χρόνια. Ή απλά δημιουργηθεί μόδα στην Ιαπωνία για κοστουμάτους πολεμιστές του εγκλήματος που δεν θα εξαντλούνται στα magical girls ή στο κάπως σαχλό Tokusatsu (του οποίου το ποιοτικότερο δείγμα είναι οι Power Rangers…)
