Δίχως αμφιβολία, το Shape of Water είναι μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες της χρονιάς, εντυπωσιάζοντας κριτικούς και κοινό και κερδίζοντας ένα βουνό από βραβεία. Πράγματι, η ταινία του Guillermo del Toro είναι εντυπωσιακή σε πολλά επίπεδα· αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν, όμως, είναι ότι η ιστορία της, με το αμφίβιο τέρας από τα δάση του Αμαζονίου το οποίο εντάσσεται στον κόσμο των ανθρώπων, είναι αποτέλεσμα της έμπνευσης που άντλησε ο del Toro από το ασπρόμαυρο Creature from the Black Lagoon του 1954, σε σκηνοθεσία του Jack Arnold.
Το Creature from Τhe Βlack Lagoon έχει ως κεντρικούς πρωταγωνιστές μια ομάδα επιστημόνων οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν απολιθώματα στην ζούγκλα του Αμαζονίου, έρχονται αντιμέτωποι με μια μυστηριώδη ύπαρξη που κατοικεί εκεί: τον αμφίβιο Gill-Man, που είναι πρόθυμος να υπερασπιστεί την γη του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να σκοτώσει κάθε εισβολέα. Η πλοκή δεν επεκτείνεται περαιτέρω και η ταινία επικεντρώνεται κυρίως στον αγώνα των ανθρώπων για επιβίωση, έναν αγώνα που θα τους φέρει αντιμέτωπους με το θηρίο, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Κάθε ταινία είναι έως ένα σημείο ‘’προϊόν της εποχής της’’ και το Creature from Τhe Black Lagoon ανήκει στην δεκαετία του ’50, μια εποχή όπου ο εξοπλισμός των στούντιο, τα ειδικά εφέ, αλλά και η εκπαίδευση των ηθοποιών δεν συγκρίνονται με τα αντίστοιχα που έχουμε σήμερα. Παρόλα αυτά, η ταινία εμφανίζει αρκετά θετικά στοιχεία. Κατ’ αρχήν, το concept που μας παρουσιάζεται έχει αρκετό ενδιαφέρον, ενώ ωραίο οπτικά είναι και το περιβάλλον στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία. Επιπλέον, η απαλή μουσική που συνοδεύει τις σκηνές μεταδίδει εύστοχα τον ανατριχιαστικό τόνο στο κοινό. Το κουστούμι του Gill-Man είναι καλοσχεδιασμένο και κάνει το τέρας να μοιάζει αληθινό, παρά την έλλειψη CGI και άλλων μέσων. Τέλος, ωραίο στοιχείο είναι και το πώς χειρίζεται η ταινία τον Gill-Man, ο οποίος εμφανίζεται περισσότερο ως ανεξέλεγκτη δύναμη της φύσης, παρά ως στερεοτυπικός αιμοδιψής κακός.
Από την άλλη, υπάρχουν και αρκετά κομμάτια που κάνουν την ταινία να υστερεί σημαντικά σε σχέση με άλλες του είδους της. Οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων, όπως και οι υποκριτικές ικανότητες ορισμένων ηθοποιών, είναι κάπως αδύναμοι, ενώ αντίστοιχα η πλοκή εκτυλίσσεται πολύ αργά από την μέση και μετά, καταστρέφοντας την αγωνία που είχε χτίσει με πολύ κόπο το πρώτο μέρος. Στο τέλος, αντί να υπάρχει κορύφωση της δράσης και της έντασης, η μάχη με τον Gill-Man καταντά λίγο κουραστική και μονότονη. Αυτό, ευτυχώς, αντισταθμίζεται από την μικρή διάρκεια της ταινίας (μία ώρα και είκοσι λεπτά περίπου).
Στην τελική, τα μειονεκτήματα της ταινίας, τα οποία κυρίως οφείλονται στο γεγονός ότι γυρίστηκε σε μια τελείως διαφορετική εποχή, στερούν πολλά από το φιλόδοξο project της Universal, χωρίς, όμως, να κάνουν την ταινία κακή ή ανυπόφορη. Αντιθέτως, το Creature from the Black Lagoon είναι μια πολύ όμορφη και καλογυρισμένη ταινία τρόμου για την εποχή της. Αν έβγαινε σήμερα, προφανώς και δεν θα συναντούσε την ίδια επιτυχία που είχε βρει τότε, την επιτυχία που επέτρεψε στο στούντιο να γυρίσει δύο sequels και ανέδειξε τόσο αυτή όσο και τον Gill-Man σε θρύλους του σινεμά του τρόμου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2002, η Universal προσέλαβε τον del Toro για το reboot της ταινίας. Ο σκηνοθέτης είχε προτείνει να θίξουν το ίδιο θέμα από διαφορετική οπτική, ελπίζοντας να επικεντρωθούν περισσότερο στο τέρας, το οποίο θα παρουσιαζόταν λιγότερο σαν κακός και τελικά θα κέρδιζε την καρδιά της θηλυκής πρωταγωνίστριας. Οι ‘’διορατικότατοι ειδικοί’’ απέρριψαν αυτή την ιδέα, επιτρέποντας στο del Toro να την αξιοποιήσει μερικά χρόνια αργότερα. Και κάπως έτσι, πήραμε το Shape of Water.
