Ο Γιώργος Μπελαούρης είναι ένας από τους νεότερους συγγραφείς που έχουμε ποτέ συναντήσει, έχοντας ήδη πειραματιστεί με μια μεγάλη γκάμα συγγραφικών ειδών. Πολυγραφέστατος και δημιουργικότατος, μας παραχώρησε μια συνέντευξη,όπου μιλάει για το είδος της dark fantasy, την παρηκμασμένη ελληνική κοινωνία και τον ρόλο της τέχνης σε τέτοιες καταστάσεις.
1)Πόσο θεωρείς πως η ενασχόληση σου με την συγγραφή ήταν εσωτερική ανάγκη και πόσο σε επηρέασαν αργότερα τα βιβλία και οι μεγάλοι συγγραφείς που διάβαζες;
Μεγάλωσα σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον οπότε ήταν σίγουρα μία ανάγκη εφόσον δεν είχα φίλους ή πολλές εξόδους. Ήταν το καταφύγιό μου, ζούσα έμμεσα περιπέτειες που δεν θα ζούσα ποτέ και ήμουν συνοδοιπόρος πολλών φίλων που ουσιαστικά δεν υπήρχαν. Η οπτική δεν άλλαξε και πολύ με τα χρόνια, το αποτέλεσμα άλλαξε. Η επαφή με κείμενα μεγάλων συγγραφέων με προσγείωσε και με δίδαξε. Μου έδωσε καινούρια εργαλεία, με έβαλε σε νέα κανάλια σκέψης, μου έδειξε ότι παρθενογένεση δεν υπάρχει κι αυτό ειδικά είναι ιδιαίτερα απελευθερωτικό. Επίσης μου εστίασε την προσοχή στη ψυχογραφία των ηρώων και όχι στην φαντασμαγορία των ταξιδιών τους. Τέλος με προσγείωσε, εφόσον όλοι όσοι υπηρετούμε κάποια Τέχνη έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι μεγαλουργούμε. Μεγαλύτερη επιρροή δεν θεωρώ ότι είχαν στο έργο μου τόσο άλλοι συγγραφείς, όσο ο Dani Filth, ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω απίστευτα.
2)Το “dark fantasy” θεωρείται γενικά ένα υποτιμημένο συγγραφικό είδος, τόσο από άποψη πωλήσεων, όσο και αναγνωσιμότητας, ωστόσο έχει πιστό κοινό. Πώς το εξηγείς αυτό;
Το παραδοσιακό ‘’dark fantasy’’, το οποίο είναι και το είδος που με κατηγοριοποιώ, δεν έχει να κάνει τόσο με τον τρόμο όσο με την παρουσίαση παιδικών παραμυθιών σε ενήλικο κοινό, τον αποπροσανατολισμό και το σουρεαλιστικό ‘’σπάσιμο’’ της πραγματικότητας. Η πιστότητα του κοινού σε αυτό, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, πιστεύω έχει να κάνει με την ανάγκη όλων μας να διατηρήσουμε ζωντανό το παιδί μέσα μας, την αθωότητα και τον ενθουσιασμό, κάτι που η ρουτίνα της καθημερινότητας, οι ‘’απαιτήσεις’’ της ενήλικης ζωής και το γκρίζο αστικό τοπίο προσπαθούν να εξολοθρεύσουν. Είναι γενικά η ανάγκη για φυγή και για την εύρεση μιας ουτοπίας, πράγματα που ο άνθρωπος πάντα θα αναζητεί, είτε δέχεται πιέσεις από τον περίγυρό του είτε εντός του.
3)Συνηθίζεις να συνοδεύεις τις ιστορίες σου με κάποιο artwork ή έστω μια επαγγελματική φωτογραφία. Τι ρόλο παίζει για σένα η εικόνα στο γραπτό λόγο;
Θα απαντήσω με το πολυχρησιμοποιημένο γνωμικό: μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Οι συνοδευτικές εικόνες έλκουν την προσοχή του επισκέπτη και τον προϊδεάζουν για την φύση του κειμένου, είναι σαν τρέιλερ χωρίς σπόιλερ αν θες. Πέρα από αυτό, έχω μια ιδιαίτερη εκτίμηση για τις εικαστικές τέχνες, οι λέξεις μπορούν να είναι περιοριστικές, να χάνεσαι στην πλοκή και όχι στο είναι του κειμένου. Οι εικαστικές τέχνες μεταφέρουν ωμά ένα συναίσθημα και αυτό είναι απλά αξιοθαύμαστο.
4)Το LC DLVI είναι μια συλλογική δουλειά, και γενικότερα συνεργάζεσαι με πολλούς καλλιτέχνες για τα έργα σου. Πιστεύεις ότι τέτοιες ενέργειες έχουν περισσότερα πλεονεκτήματα για τους νέους καλλιτέχνες σε δημιουργικό επίπεδο από ότι ένα σόλο εγχείρημα; Ποιος είναι ο ρόλος της αλληλεγγύης μεταξύ των δημιουργών στο σήμερα;
Να σου πω, στον κορμό του LC DLVI η συγγραφή είναι καθαρά δικό μου κομμάτι, πέρα από τα γκεστ κείμενα φυσικά. Η σελίδα δημιουργήθηκε με τον σκοπό να γίνει κάποιου είδους κοινότητα, γιατί για εμένα ο κόσμος της Λενόρ αντιπροσωπεύει την απόλυτη έκφραση και αν μπορώ να δώσω βήμα σε νέους καλλιτέχνες προτιμώ να ανοίγω μία πόρτα παρά να κλείνω, μου αρέσει να σκέφτομαι ότι φιλοξενώ ταλαντούχα άτομα –έστω και για μια φορά- και ίσως κάποιοι να τους μάθουν από εμένα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη, γι αυτό και τρέφω τρομερή εκτίμηση για τους νέους καλλιτέχνες, γι αυτό και σε κάθε γκεστ φυσικά δεν υπάρχει deadline ή πίεση χρόνου. Πιστεύω πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλο στο ξεκίνημά του και χαίρομαι αν μπορώ κάπως να βοηθώ κι εγώ σε αυτό.
5)Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο συγγραφέα-καλλιτέχνη στην σημερινή εποχή να αναγνωριστεί ή έστω να θεωρεί την συγγραφή ως μέσο βιοπορισμού. Ποιός πιστεύεις ο ρόλος της τεχνολογίας και των social media σε αυτό;
Πάλι καλά δεν με θεωρώ συγγραφέα ή καλλιτέχνη, απλά γράφω, αν πίστευα το αντίθετο ίσως να απελπιζόμουν με την κατάσταση. Μέσο βιοπορισμού η Τέχνη ειδικά στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να γίνει, εκτός αν ξεφύγεις από το underground και γίνεις mainstream, πράγμα που δεν θεωρώ κακό αν το έργο σου δεν χάνει σε ποιότητα, όλοι όσοι παλεύουμε με κάποια Τέχνη πιστεύω αυτό θέλουμε κατά βάθος. Τα social media από την άλλη, είναι ένα τρομερό βοήθημα ως προς το κομμάτι της αναγνώρισης. Βοηθούν πάρα πολύ να αναδείξεις δουλειά σου και σε φέρνουν σε επαφή με πολλά αξιόλογα άτομα, αν δεις την τεχνολογία σαν εργαλείο και φίλο σου μπορείς να κάνεις πολύ όμορφα πράγματα. Φυσικά και θα προτιμούσα τα κείμενά μου τυπωμένα, αλλά έτσι όπως είναι τώρα είναι έτοιμα για πρόσβαση και δίχως χρέωση για τον καθένα. Πράγμα που αν του βάλεις τιμή σίγουρα χάνεις πράγματα παρά κερδίζεις.
6)Με μια πρώτη ματιά στο blog που διατηρείς(http://mpelaouris.blogspot.gr/) βλέπουμε ότι αποτελεί μια προσπάθεια ανάδειξης ενός πολυσυλλεκτικού έργου. Δεδομένου ότι σκηνοθετείς, γράφεις μονόπρακτα και τα ανεβάζεις ο ίδιος, πώς καταφέρνεις να τα συγκεράσεις όλα αυτά και μάλιστα σε μια τόσο νεαρή ηλικία;
Πραγματικά νιώθω ότι δεν κάνω αρκετά και έχω ‘’έτοιμα’’ πρότζεκτ για πολλά περισσότερα μέσα, αλλά δεν έχω τους πόρους ή τους συνεργάτες για να τα φέρω στην ζωή. Είναι πραγματικά η ανάγκη να φέρω στην επιφάνεια της ιστορίες των ‘’παιδιών’’ μου, οι χαρακτήρες που ζουν μέσα μου είναι σα κακομαθημένα παιδιά που θέλουν προσοχή και εγώ σα χαζομπαμπάς σκίζομαι να τους καλύψω κάθε ανάγκη –δηλαδή το πέρασμά τους στην επιφάνεια. Αν το δεις έτσι δεν έχω άλλη επιλογή, θα μπορούσα να έχω κάνει πολλά περισσότερα μα δεν βιάζομαι. Αν μάθουν τα παιδιά μου και όχι εμένα αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη τιμή, προτιμώ να ξέρουν την Λενόρ παρά εμένα. Εγώ είμαι βαρετός, εκείνη όχι…
7)Κοινό μοτίβο σε αρκετές από τις ιστορίες σου είναι το μεταφυσικό, ο θάνατος, η εσωστρέφεια,η περιγραφή μιας «άρρωστης» κοινωνίας… Πόσο «άρρωστη» είναι η ελληνική κοινωνία στο σήμερα;
Ζούμε σε μια υπέροχη δυστοπία αποξένωσης και μοναξιάς. Στα μέσα και στους δρόμους βλέπεις σκυθρωπά πρόσωπα και μοναχικούς ανθρώπους, αυτό δίνει τρομερή τροφή για σκέψη. Είναι πιθανό να έχεις φίλους από όλο τον κόσμο στο Fb σου και να μην έχεις κανέναν να μιλήσεις στην περιοχή σου. Αυτή η μοναξιά και οι πιέσεις για επιτυχία από την κοινωνία και το σύστημα είναι ο ιός που μας φθείρει όλους. Αν ζήσουμε λίγο παραπάνω στο παρόν και με τα πόδια στη γη, ίσως αυτό να είναι και η γιατρειά μας.
8)Ποιος όμως ο ρόλος της τέχνης σε όλα αυτά; Ο Μπρεχτ έχει πει ότι «κι η τέχνη πρέπει, σε αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων, να αποφασίσει»
Η Τέχνη θεωρώ ότι απλά πρέπει να είναι καταφύγιο και βάλσαμο για την ψυχή, πρώτιστα για τον θεατή και τον ξένο και έπειτα για τον δημιουργό. Δεν μπορεί να αποφασίσει για τίποτα, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, δεν μπορεί να επαναστατήσει με συνταρακτικά αποτελέσματα στην κοινωνία. Όσοι ασχολούνται με την Τέχνη είναι μία μειονότητα, μπορεί για εμένα όλη μου η ζωή να είναι το εκάστοτε βιβλίο μου όπως μπορεί με τον ίδιο τρόπο ολόκληρη η ζωή ενός άλλου να είναι το αμάξι του και οι τροποποιήσεις του. Και οι δύο βάζουμε όλο μας το είναι σε αυτό που κάνουμε και οι δυο ίσως σε τρίτους να φαίνεται ότι σπαταλάμε την ζωή μας ή χάνουμε τον χρόνο μας. Το θέμα είναι το αποτέλεσμα της Τέχνης να κάνει τον άλλον να ονειρεύεται και να σκέφτεται με το μυαλό κάποιου άλλου. Αυτά φυσικά κατά την δική μου γνώμη…
9) Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα πιο παραδοσιακό format έκφρασης, πχ να γράφεις μόνο θεατρικά, ή μόνο διηγήματα, ποιο θα ήταν αυτό;
Μυθιστόρημα. Το πιο χρονοβόρο στην πράξη και το πιο ανοιχτό σε χρόνο ταξιδιού και διαφυγής τόσο για εσένα όσο και για τον αναγνώστη.
10)Ποια τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον; Τι άλλες ενέργειες θα υπάρξουν για την προώθηση του LC DLVI;
Πέρα από άλλα θεατρικά, ιστορίες και ίσως κάποια έκδοση, ως αναφορά το LC DLVI, μόλις ακουμπήσουμε τα 1000 μέλη, θα ανεβαίνουν συνεντεύξεις όλων των καλλιτεχνών που έχουν κάνει γκεστ εμφάνιση, θα ανεβαίνει η νουβέλα στα αγγλικά για να ανοίξουμε λίγο τα όρια της σελίδας, αν όλα πάνε κατ’ ευχή θα γίνει και κάποια βραδιά με όσους περισσότερους ομιλητές και εκθέτες μπορούμε να έχουμε από την σελίδα και τέλος θα γραφτεί μια νουβέλα καθ’ υπαγόρευση των επισκεπτών. Μακάρι όλα να πάνε καλά.
