Η νέα ταινία του franchise που αγαπήθηκε όσο κανένα, πρώτα από την nerd κουλτούρα και μετά από όλον τον κόσμο, ήρθε και πλέον μένει το ερώτημα αν αξίζει, αν καταφέρνει η έβδομη ταινία μιας σειράς με ιστορία 40 χρόνια να την αναζωογονήσει, ειδικά μετά τα άκρως αμφιλεγόμενα prequel. Αν καταφέρνει να ικανοποιήσει ένα πιο mainstream κοινό, κριτικούς και πολύ περισσότερο, αυτούς που πραγματικά μετράει, τα εκατομμύρια των πιστών fans που κατέκλυζαν τις αίθουσες χρόνια ολόκληρα σε μαραθώνιους, που αγόραζαν τόσο καιρό το merchandize του saga, που διάβαζαν για το expanded universe και συζητούσαν γεμάτοι ενθουσιασμό και την παραμικρή λεπτομέρεια των ταινιών.
Και τελικά όχι μόνο καταφέρνει να ενθουσιάσει τους πάντες, αλλά ειδικά για τους fans είναι μια εμπειρία που πραγματικά δεν περιγράφεται, μια ταινία που όχι μόνο σέβεται απεριόριστα την ιστορία της, αλλά γενικότερα η παραγωγή της επιτυγχάνει να κάνει κάτι που σπάνια γινόταν στο παρελθόν. Έβαλε τους fans να φτιάξουν την ταινία. Όλοι όσοι συμμετείχαν στην παραγωγή, από τον J.J Abrams, που έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος, μέχρι τους νέους ηθοποιούς που επιλέχθηκαν για να συνεχίσουν τον μύθο, όλοι ανεξαιρέτως είναι άνθρωποι που μεγάλωσαν με το saga του Star Wars, άτομα που καταλάβαιναν πόσο τεράστια τιμή αλλά και ευθύνη είναι η παρουσία τους στο πλατό και έδωσαν κάτι παραπάνω από τον εαυτό τους σε κάθε σημείο της διαδικασίας.
Αρχικά να πούμε πως από εικαστική άποψη η ταινία είναι ένα ποίημα που αγγίζει καθαρά την διάσταση του έπους. Ο J.J Abrams, αναγνωρίζοντας και παράλληλα τιμώντας τον straightforward χαρακτήρα που καθόρισε τις τριλογίες, ρίχνει νερό στο κρασί του και αφήνει έξω από την ταινία πολλά από τα προσωπικά του χαρακτηριστικά (το διαβόητο φετίχ και τις λάμψεις και τον artsy φωτισμό πχ), χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ταινία στερείται καλλιτεχνικού οράματος. Η εικαστική αφήγηση ξεχειλίζει από δύναμη, δέος τόσο για την ιστορία όσο και για το μέλλον της σειράς. Έτσι έχουμε πολλές σκηνές που είναι καθαρά έργα τέχνης, είτε αυτά αφορούν τοπία (νέα και παλιά) και γενικά πλάνα είτε καταστάσεις χαρακτήρων, όπου κυριαρχούν τα κοντινά, τα οποία ενισχύουν την αγωνία και το γενικότερο συναίσθημα, που ξεχειλίζει από κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας και την δένει όλη μαζί σε ένα σταθερό σύνολο, δημιουργώντας ένας αυστηρό ρυθμό που δεν αφήνει κανένα σημείο, καμία πράξη της να χαλαρώσει ή να μείνει ξεκρέμαστη. Όλα ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους και όλα υπακούν τον Abrams, ο οποίος εδώ σαν γνήσιος καλλιτέχνης αφήνει το έργο του να μιλήσει για αυτόν, μια δημιουργία στην οποία η εικόνα υπηρετεί την ιστορία και η ιστορία τους χαρακτήρες.
Ταυτόχρονα με αυτά, τα special effects ήταν πραγματικά κάτι το μοναδικό συνολικά αλλά και στις σκηνές δράσης ιδιαίτερα. Αυτές, στο πνεύμα του Star Wars ήταν καθηλωτικές, και το μέσο όπου οι θεατές βίωναν την ένταση και την αγωνία των χαρακτήρων. Κουβαλούσαν δηλαδή όλο το συναίσθημα της ιστορίας και έγιναν κομβικά της σημεία, απολύτως απαραίτητα για την εξέλιξη και έμειναν μακριά από το να εκπέσουν σε εικόνες κενού εντυπωσιασμού ή ενός ανούσιου CGI-fest, ενώ παράλληλα η ταινία ήταν ξεκάθαρα μια από τις πιο εντυπωσιακές της χρονιάς, η οποία εγκόλπωσε το 3D ως απαραίτητο και δομικό στοιχείο της (και πραγματικά αξίζει να το κάνετε και εσείς, καθώς ουσιαστικά όλη η σειρά των ταινιών του Star Wars είναι σαν να φτιάχτηκε για 3D και το αντίθετο, το 3D να φτιάχτηκε για να συμβαδίσει με το έπος των γραφικών των ταινιών) Επίσης ο συνδυασμός practical effects μαζί με CGI μας δίνει ένα όψιμο και μελετημένο αποτέλεσμα που ξεγελά με τον καλύτερο τρόπο το μάτι και φροντίζει έτσι ώστε η ταινία να μην «κακογεράσει» όπως τα prequel.
Πέρα από αυτό όμως, η επιλογή αυτή του συνδυασμού, μαζί με το γενικότερο feeling που φτιάχτηκε η ταινία δίνει μια απαραίτητη σκηνοθετική συνέχεια στο franchise, σαν το ‘The Force Awakens” να βγήκε λίγα μόλις χρόνια μετά το “The Return of the Jedi”. Έτσι ο J.J Abrams, φέρνει πίσω όλον αυτόν τον ενθουσιασμό, την νεανική ενέργεια και την αισιοδοξία που είχαν οι παλιές ταινίες, χαρακτηριστικά που αγαπήθηκαν όσο λίγα! Αυτή η συνέχεια, που είναι διάχυτη σε όλη την ταινία, από τους αγαπημένους μας χαρακτήρες που οι περισσότεροι επιστρέφουν, μέχρι την καταιγιστική και αψεγάδιαστη μουσική , που ξανά υπέγραψε ο λατρεμένος John Williams και θα τον οδηγήσει για άλλη μια φορά στα Όσκαρ. Επιπλέον η ταινία είναι άπειρα διασκεδαστική, χωρίς να είναι κωμωδία. Όπως ακριβώς και οι παλιές ταινίες, αξιοποιεί το χιούμορ ως πρώτη συναισθηματική αντίδραση και άμυνα και με έναν έξοχο ψυχολογικό τρόπο καταφέρνει να εμβαθύνει την συναισθηματική ταύτιση που νιώθουμε με αυτούς τους άγνωστους στην αρχή χαρακτήρες….
Όσον αφορά αυτό το κομμάτι τώρα, όπως και στο παρελθόν, έτσι και εδώ είναι η κυρίαρχη δύναμη της ταινίας. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ, ας πούμε ότι οι νέοι οι οποίοι επιλέχθηκαν να συνεχίσουν την αγαπημένη μας ιστορία είναι πραγματικά εξαιρετικοί. Το στοίχημα να βάλουν νέους και σχετικά άσημους ηθοποιούς σε τόσο κομβικούς ρόλους όχι μόνο απέδωσε αλλά μπορούμε να πούμε πως το μέλλον είναι εξασφαλισμένο από επίπεδο ερμηνειών και δεν θα έχουμε παράπονα… Ιδιαίτερα η Rey της πρωτοεμφανιζόμενης Daisy Ridley μπαίνει καρφί στις πιο δυναμικές και ανεξάρτητες γυναικείες παρουσίες που έχουμε δε ποτέ στην μαζική κουλτούρα. Αυτό σε συνδυασμό με τον τρομερό και πολύπλοκο Fin που μας παρέδωσε ο Βρετανός John Boyega (Attack the Block, Imperial Dreams), ο οποίος είναι από τα καλύτερα πράγματα που δείχνει η ταινία, μας ηρέμησε και απέδειξε πως το Star Wars πατάει γερά και στις δύο εποχές και είναι πλέον το blockbuster που θέλουμε και αξίζουμε!
Παράλληλα, ο Λατίνος Oscar Isaac, είναι εκτός από γοητευτικός , και καταιγιστικός στον ρόλο του Poe Dameron, ένας χαρακτήρας που θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο ιδιαίτερα στις επόμενες ταινίες. Παράλληλα, οι αγαπημένοι μας ήρωες επιστρέφουν! Ο κυριότερος, ο Harrison Ford ( Star Wars, Indiana Jones) γυρίζει ως Han Solo, και, παρά τις επιφυλάξεις και το άγχος που είχα πριν τον δω για το πώς θα είναι στο σανίδι μετά από τόσα χρόνια, διέψευσε κάθε αμφιβολία και κακοπροαίρετο σχόλιο! Ήταν ο Han Solo που ξέρουμε και αγαπάμε, ο καταφερτζής smuggler που γνωρίσαμε πριν από 40 χρόνια. Μεγαλύτερος, μα καθόλου ωριμότερος! Τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς; Παρόμοια ήταν τα συναισθήματα και για τους άλλους παλιούς ήρωες, από την Carrie Fisher ως General Leia πλέον, αλλά και τον Mark Hamill ως Luke Skywalker σε ρόλο έκπληξη…
Δεν μπορούμε να αναφέρουμε χαρακτήρες χωρίς να μιλήσουμε για τον Kylo Ren. Ως villain της νέας τριλογίας είναι σίγουρα πολύ διαφορετικός από τον Darth Vader. Μας δίνεται ως ένας πολύπλοκος και αινιγματικός χαρακτήρας, στον οποίο η εσωτερική μάχη που βιώνει αποθανατίζεται μέσα από μερικούς εξαιρετικούς μονολόγους. Την ίδια στιγμή δεν διστάζει να αστειευτεί, να φανεί αγενής ή υπεροπτικός, χωρίς πάντα να μπορεί να το δικαιολογήσει… Γενικότερα είναι ένας σπουδαίος και βαθύς χαρακτήρας, ο οποίος θα έχει κυρίαρχο και όλο και πιο ενδιαφέρον ρόλο στις επόμενες ταινίες…
Ήταν η ταινία αψεγάδιαστη; Όχι βέβαια. Μπορεί η νοσταλγία να θόλωσε τα μάτια μας με δάκρυα όταν είδαμε το Millennium Falcon, μπορεί να κομπιάσαμε όταν είδαμε την Leia, μπορεί να τρεμόπαιζε το φυλλοκάρδι μας σε κάθε space battle, αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε πως ήταν μια τέλεια ταινία. Πολλοί από το εξωτερικό γκρινιάζουν ήδη για την ιστορία, με βασικό επιχείρημα πως ανακυκλώνει πολλά θέματα από το παρελθόν. Και πράγματι, σε πολλά σημεία της φαίνεται πως δεν είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε σεναριακό επίπεδο και προτιμά να αναμοχλεύει και να γυαλίζει πράγματα από το αστραφτερό παρελθόν της, προσπαθώντας (και επιτυγχάνοντας σε πολλά σημεία) να τα μεταφέρει στον 21ο αιώνα. Φαίνεται τόσο χαρούμενη με τον εαυτό της (και δικαιολογημένα), που διστάζει να πάει ένα βήμα παραπέρα, δεν θέλει να μας δυσαρεστήσει.
Αυτό γίνεται ίσως επειδή είναι περισσότερο μια ταινία από fans για fans παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν ήταν το κενό πολιτιστικό προϊόν που ίσως περίμενε κάποιος κακοπροαίρετος, αλλά ένα σαρωτικό και καλοδουλεμένο blockbuster, που απλά δεν αξιοποίησε όλες του τις δυνατότητες στο καλλιτεχνικό κομμάτι, χωρίς να σημαίνει πως είναι λιγότερο καλλιτεχνική δημιουργία από ένα οποιαδήποτε artsy film. Περισσότερο ακόμα και από αυτά, ήταν μια ταινία που είχαμε ανάγκη, που έπρεπε να γίνει για να μας πείσει πως το Star Wars είναι εδώ και είναι έτοιμο να μας ταξιδέψει ακόμα πιο βαθιά σε αυτόν τον Γαλαξία πολύ πολύ μακριά. Και πλέον δεν μπορούμε να περιμένουμε!!!
Η κριτική που γίνεται σε κάθε περίπτωση όμως είναι δικαιολογημένη. Ιδιαίτερα η ευθεία αναλογία παλαιών και νέων ηρώων δείχνει μια ευρεία τάση επαναχρησιμοποίησης των ίδιων ιδεών, αυτό είναι όμως κάτι που θα φανεί και στις επόμενες ταινίες. Όταν βγει και το Episode IX, μπορούμε να κάνουμε ολοκληρωμένη κριτική στην νέα τριλογία. Ας αφήσουμε την γκρίνια στα κυνικά μάτια του εαυτού μας που θα βλέπει το Episode VIII. Τώρα όμως, αναγνωρίζοντας πως είναι η αρχή, και μάλιστα μια αρχή τρομερά ελπιδοφόρα ας ευχαριστηθούμε τις στιγμές όπου η nerd culture κυριαρχεί. Ζούμε τις μέρες που όταν ήμασταν παιδιά ονειρευόμασταν!!
