Μια φορά και έναν καιρό, τη δεκαετία του 1990, για να είμαστε πιο ακριβείς, προβαλλόταν στην Αμερική, και αργότερα στην Ευρώπη το «Χτυποκάρδια στο Beverly Hills». Η σειρά αυτή κέρδισε τις καρδιές των τηλεθεατών ανά τον κόσμο με την ανάλαφρη πλοκή της, τους αμφίβολους χαρακτήρες και τα εξωπραγματικά σκηνικά της. Πρωτοπόρα για την εποχή της, ξεκίνησε το επονομαζόμενο «high school drama». Έκτοτε, υπάρχει καταιγισμός στο είδος. Πλέον, εν έτει 2018, οι ένδοξες ημέρες του Gossip Girl έχουν προ πολλού περάσει και τα ηνία έχει αναλάβει το Netflix.
Μετά την επιτυχία του αμερικανικού «13 reasons why» και του ισπανικού «La Casa de Papel», στις οθόνες μας έρχεται η ισπανόφωνη παραγωγή Elite.
Αναλυτικότερα, το Elite ξεχωρίζει ανάμεσα στις πρόσφατες προσθήκες στο είδος. Εμπνέεται από τους προπάτορες του και βελτιώνεται. Όλα τα χαρακτηριστικά των εφηβικών σειρών εμφανίζονται και εδώ: σεξ, ίντριγκα, φόνος, ναρκωτικά και κοινωνική αναρρίχηση. Εντούτοις, μας παρουσιάζονται από μια διαφορετική οπτική και με αφορμή τις όποιες επιφανειακές συγκρούσεις η σειρά δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά, αμερόληπτα για φλέγοντα σύγχρονα ζητήματα που θεωρούνται ταμπού όπως η ισλαμοφοβία στην Ευρώπη, οι ταξικές ανισότητες και το AIDS. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στο συγγραφικό ταλέντο των δημιουργών, Dario Madrona και Carlos Montero, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι φαινομενικά αρχέτυπους χαρακτήρες, όπως η αρχηγός του σχολείου, ο σπασίκλας και ο νταής, εμβαθύνουν και σταδιακά αποκαλύπτουν το πολυεπίπεδο τόσο των ηρώων, όσο και της ιστορίας που εξελίσσεται με αναδρομές στο παρελθόν με κέντρο την εξιχνίαση ενός φόνου. Όλα αυτά, γρήγορα καθιστούν το Elite μια άκρως εθιστική σειρά που δεν μπορεί κανείς να σταματήσει να βλέπει μέχρι να βρει επιτέλους απαντήσεις στο 8ο και τελικό (προς το παρόν) επεισόδιο.
Το Elite διαδραματίζεται σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο, το «Las Encinas», όπου φοιτούν οι γόνοι της Ισπανικής αφρόκρεμας, προκείμενου να εξασφαλίσουν μια θέση στα κορυφαία πανεπιστήμια του πλανήτη. Η ιστορία ξεκινά, όταν τρία παιδιά, από την εργατική τάξη, κερδίζουν υποτροφία για αυτό το αποκλειστικό μορφωτικό ινστιτούτο, αναμειγνύονται κοινωνικά με την προνομιούχα, φιλόδοξη και αδίστακτη νεολαία και διαταράσσουν το μέχρι τότε status quo. Ήδη από την αρχή, μαθαίνουμε ότι έχει διαπραχθεί ένας φόνος και οι πάντες είναι ύποπτοι. Το συγκεκριμένο έγκλημα αποτελεί το επίκεντρο της ιστορίας, αλλά δεν είναι απαραίτητα ζωτικής σημασίας. Αρκετά επεισόδια ξεκινούν και ολοκληρώνονται με την ανάκριση των μαθητών, οι οποίοι ανακαλούν τα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία, και με την πρόοδο της αστυνομίας στην εξιχνίαση. Οι σκηνές αυτές, αν και προκαλούν αγωνία στον θεατή, μάλλον, από αφηγηματικής άποψης υστερούν σε σχέση με την εξέλιξη της ζωής των μαθητών πριν τον φόνο.
Ένα δυνατό σημείο της σειράς είναι ότι καταφέρνει να εξισορροπήσει τα υπερβολικά του plot twist εστιάζοντας στους μαθητές και τα συναισθήματά τους. Οι δημιουργοί (αλλά και οι ηθοποιοί) δίνουν πνοή σε ρεαλιστικούς χαρακτήρες που αντιδρούν ως φυσιολογικοί έφηβοι και όχι ως 20άρηδες όπως είθισται. Αντιδρούν φυσιολογικά στις αλλαγές γύρω τους και ενεργούν σύμφωνα με την ηλικία τους με αποτέλεσμα ο θεατής να ταυτίζεται μαζί τους και να κατανοεί την ψυχοσύνθεσή τους.
Παράλληλα, το Elite δε διστάζει να θίξει το ζήτημα των διακρίσεων ενάντια στους Μουσουλμάνους στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, μία από τους καινούργιους μαθητές, η Νάντια καλείται στο γραφείο του διευθυντή, ο οποίος της υποδεικνύει να βγάλει τη χιτζάμπ της εντός σχολείου (την οποία χαρακτηρίζει «αξεσουάρ») με την απειλή πως αν δε συμμορφωθεί, θα την αποβάλλει. Μπαίνει στο προσκήνιο την απόφαση της απαγόρευσης των θρησκευτικών συμβόλων στα δημόσια σχολεία που κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια, πράγμα που θέτει τις κοπέλες που επιλέγουν να φορέσουν χιτζάμπ στο στόχαστρο. Σ’ αυτό το πρίσμα, ο χαρακτήρας της Νάντιας χρησιμοποιείται για να υπογραμμίσει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι ισλαμιστές στις ευρωπαϊκές, «πολιτισμένες» κοινωνίες. Η Νάντια, είναι δέκτης σκληρών σχολίων από τη συμμαθήτρια και ανταγωνίστριά της σε ακαδημαϊκό επίπεδο, Λου η οποία την αποκαλεί «Ταλιμπάν». Αργότερα, ο αδερφός της Νάντια, Ομάρ, δυσκολεύεται να βρει εργασία. Για παράδειγμα, όταν ο φίλος του, Σάμιουελ (ένας από τους τρεις μαθητές) γίνεται δεκτός να δουλέψει σε ένα εστιατόριο και αυτός απορρίπτεται, παρά το γεγονός ότι παρέδωσαν μαζί τα βιογραφικά τους, ο Ομάρ στρέφεται στη διακίνηση ναρκωτικών.
Επιπρόσθετα, στο πρόσωπο που Ομάρ και του Άντερ, δύο αγοριών που γνωρίζονται σε μια εφαρμογή, το Elite εξερευνά την ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Οι δυο τους, φοβούνται να συναντηθούν στο φως της ημέρας, και δεν έχουν παραδεχτεί στον κοινωνικό τους κύκλο ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Επιπλέον, ο Άντερ είναι ο γιος του διευθυντή, γεγονός που περιπλέκει τα πράγματα. Εν τέλει, όταν επιτέλους εξομολογούνται το μυστικό τους στους καλύτερους τους φίλους, κανείς δεν σοκάρεται, κανείς δεν αποστρέφεται από τον φίλο του και κανείς δεν έρχεται σε ρήξη, επειδή ο άλλος δεν ένιωσε αρκετά άνετα να μοιραστεί το μυστικό του εξαρχής. Με λίγα λόγια, ο σεξουαλικός προσανατολισμός αυτών των δύο χαρακτήρων, αν και βασικό κομμάτι της προσωπικότητας τους, σε καμία περίπτωση δεν επισκιάζει το σύνολο.
Εν τέλει, ο τρίτος μαθητής, ο Σάμιουελ, ερωτεύεται την Μαρίνα, το «ελεύθερο πνεύμα» του σχολείου, που επαναστατεί ενάντια στον φαινομενικά υπέροχο κόσμο των γονιών της (όπως η Μαρίσσα στο «The OC»). Η Μαρίνα κρύβει ένα βαθύτερο μυστικό και ο μόνος που εμπιστεύεται να την προστατέψει είναι ο αδερφός της, Γκουζμάν, ο πιο δημοφιλής του σχολείου, που με όρους εφηβικού μελοδράματος θα χαρακτηριζόταν ως «a jerk with a heart of gold». Οι δημιουργοί της σειράς χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο αυτούς τους χαρακτήρες με σκοπό να τονίσουν την ηθική ασάφεια της ανθρώπινης φύσης, αν και εν τέλει, κανείς δεν είναι μονοδιάστατος, αλλά οι ενέργειες του καθορίζονται από τις συνθήκες κάθε δεδομένη στιγμή.
Εν κατακλείδι, τα high school dramas έχουν εξελιχθεί σημαντικά από τις απαρχές τους σχεδόν 30 χρόνια πριν. Στις μέρες μας, εξερευνούν σκοτεινότερες πλευρές της εφηβείας, που αποκλίνουν από τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό και δε διστάζουν να φέρουν στο φως φλέγοντα ζητήματα, που συχνά θεωρούνται ταμπού. Δεν παρουσιάζουν μια όμορφη εικόνα, αλλά αντιθέτως η παραστατικότητα χρησιμοποιείται ως μέσον για να γίνουν σαφή τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν. Υπό αυτό το πρίσμα, το Elite υπογραμμίζει την αναγκαιότητα να μιλάμε και να πράττουμε για ζητήματα, όπως η καταπίεση της εργατικής τάξης, ο ιός HIV και ο ρατσισμός, χωρίς ποτέ να φτάνει τα όρια της υπερβολής. Στην πρώτη του σεζόν δίνει ένα ικανοποιητικό τέλος, αφήνοντας παράλληλα αρκετές πόρτες ανοιχτές για την συνέχιση της ιστορίας. Μένει να δούμε τι μέλλει γενέσθαι, στη δεύτερη σεζόν, η οποία θα μας είναι διαθέσιμη το 2019.
