H παράδοση της Wasteland
Το Μad Max: Fury Road του 2015 είναι ίσως η καλύτερη ταινία της προηγούμενης δεκαετίας. Τόσο απλά. Ο δεξιοτέχνης George Miller (3000 Years of Longing, Mad Max, Happy Geat) κατάφερε να συνδυάσει μια καταιγιστική, επική και πανέμορφη δράση με βαθιά ανθρώπινες καταστάσεις, αμφισβητήσεις και ηρωικές επιλογές. Το Furiosa: A Mad Max Saga, το πρώτο prequel/spin off της σειράς αφορά τη Furiosa, τον χαρακτήρα που ουσιαστικά κυριάρχησε στο Fury Road. Ωστόσο, η πιο προσγειωμένη (όσο γίνεται να είναι κάτι προσγειωμένο στο Wasteland), ανθρώπινη και γειωμένη προσέγγιση του Miller στη ζωή και τη φρενήρη πορεία της Furiosa, από την απαγωγή της ως παιδί έως το ταξίδι απελευθέρωσης πίσω στον τόπο ευλογίας/καταγωγής της, μας δίνει τελικά μια ταινία πιο κοντά στην ανθρώπινη αποκάλυψη που έχουμε δει στο Beyond Thunderdome.
Παρόλα αυτά, αυτό συμβαίνει όχι γιατί το ενδιαφέρον εστιάζει περισσότερο σε πολιτικές διαχείρισης και σταθερότητας ενός χαοτικού, άγριου και απάνθρωπου πολιτιστικού και φυσικού περιβάλλοντος, αλλά επειδή η Furiosa γίνεται το όχημά του θεατή για την πορεία της Wasteland και, μέσα από αυτή, της ίδια της Furiosa καθώς τελικά βλέπουμε μόνο τα σημεία στα οποία συμμετείχε η ίδια. Αυτή η ελλειπτική απεικόνιση ενός κόσμου που ξέρουμε και, μαζοχιστικά αγαπάμε, όπως η Wasteland, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της ταινίας. Βέβαια, αυτή η απεικόνιση, σε συνδυασμό με τη φόρμα μιας saga (η ταινία χωρίζεται σε κεφάλαια, με voice over αφήγηση σε διάφορα σημεία που εξυμνεί την πορεία της Furiosa μέσα στις δυσκολίες και τα μαρτύρια που πέρασε) εξυπηρετεί τους σκοπούς που φαίνεται πως είχε ο Miller για την ταινία, η οποία, ουσιαστικά, φωτίζει τη Furiosa μέσα από την ιστορία της Wasteland και όχι το αντίθετο. Ωστόσο, ακόμα και αυτό το ενδιαφέρον γίνεται ανά σημεία, αφήνοντας μεγάλα κενά ανάμεσα στις δύο έννοιες, που τελικά αφήνουν και τις δύο στα σκοτεινά.
Που διαφέρει η Furiosa από το(ν) Mad Max
Ο Miller έχει κατά νου έναν (ακόμα πιο) πειραματικό τόνο για αυτή την ιστορία και βλέπουμε διάφορα στοιχεία που μπορούν να θυμίσουν ακόμα και Twin Peaks ανά σημεία. Τρεμάμενα πλάνα, αμφίρροποι φωτισμοί, voice-overs και ένα παίξιμο πιο λυρικό και θεατρικό, ειδικά από τον Chris Hemsworth ( Thor, Avengers, The Huntsman). Βέβαια, πολλές από αυτές τις νέες οπτικές δίνονται μάλλον άτσαλα. Eξίσου άτσαλα, έως κακά σε πολλές στιγμές, αποδίδονται και οι ψηφιακές «ενέσεις» που έχουν μπει στην ταινία, μια μεγάλη παραδοξότητα που οριακά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον DIY και practical χαρακτήρα των Mad Max.
Εάν προσθέσουμε και τον ρυθμό, ο οποίος έχει πολλές και απότομες εναλλαγές στην ταχύτητα, μεγάλα κενά και στιγμές που ακόμα και η δράση τραβάει τόσο πολύ που κουράζει τον θεατή, ολοκληρώνουμε τα αρνητικά. Θα μπορούσε να κλείσει εδώ αυτό το κείμενο, καταλήγοντας πώς αυτή η ταινία αποτελεί μια περίπου παραφωνία στην πορεία του κόσμου του Mad Max, της σειράς που σημάδεψε τον τρόπο που βλέπουμε το μέλλον και που πλέον, με την καταστροφική πορεία που ακολουθεί ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός, φαίνεται και σίγουρο στοίχημα για το πώς θα εξελιχθεί το μέλλον της ανθρωπότητας.
Αλλά αυτό θα ήταν σίγουρα άδικο.
Γιατί θα αγνοούσαμε μια ταινία με εξαιρετικό νεύρο, δράση και υπέροχη φωτογραφία, η οποία πραγματικά αξίζει να ειδωθεί στον κινηματογράφο. Ταυτόχρονα, η απεικόνιση της νεαρής Furiosa, τόσο από την Anya Taylor-Joy (The Menu, Queen’s Gambit, Last Night In Soho) όσο και από την νεαρή Alyla Browne (The Lost Flowers of Alice Hart, The Secret Kingdom), παρόλο που δε διαθέτουν ούτε τη σκηνική παρουσία ούτε το physique της Charlize Theron (Τhe Old Guard , Bombshell) μας δίνουν μια πολύμορφη και προσγειωμένη Furiosa, την οποία βλέπουμε και εξελίσσεται από απλό κορίτσι στην Πραιτωριανό που γνωρίζουμε στο Fury Road, στη Μεσία και τον Σκοτεινό Άγγελο. Ειδικά η Taylor-Joy, την οποία την έχουμε συνηθίσει σε πιο αιθέριους ρόλους, φαίνεται να απολαμβάνει πλήρως αυτή την πιο action προσέγγιση και καταφέρνει και τη συνδυάζει εύστοχα με τη συνηθισμένη μανιέρα της, η οποία ούτως η άλλως ισορροπεί μεταξύ ψυχρότητας και θερμών εκρήξεων. Tαυτόχρονα, ο Chris Hemsworth δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της συνήθως μαζεμένης και good-boy καριέρας του, ερμηνεύοντας (ξανά) έναν διεστραμένο κακό.
Τελικά, η Furiosa πηγαίνει από έναν μακρύτερο, περιφερειακό δρόμο σε έναν δικό της προορισμό, πριν βγει στην εθνική του Fury Road. Η αλήθεια είναι πως η όρεξή μας για post-apocalyptic οργασματική δράση καλύπτεται, και είναι και πολύ ευχάριστο το ότι αυτή η δράση δεν είναι κενή περιεχομένου αλλά κουβαλά όλη τη βαρύτητα του άγχους για την πορεία του πολιτισμού μας. Και αυτό η Furiosa το καταφέρνει πλήρως.
