To τελευταίο μέρος των Hunger Games έρχεται με ένα βαρύ έργο στις πλάτες του: Αρχικά να δώσει ένα καταιγιστικό φινάλε σε ένα πετυχημένο εμπορικά franchise και αφετέρου να ξεπλύνει κάπως την πολύ κακή και καθαρά για εμπορικούς λόγους απόφαση να κοπεί το τρίτο βιβλίο της σειράς σε δύο μέρη, απόφαση που μας έδωσε το ανυπόφορο και θανατηφόρα βαρετό Mockingjay part 1. Tο πρώτο το πετυχαίνει οριακά, το δεύτερο θα το κρίνουν τα ταμεία.
Το φινάλε λοιπόν της τριλογίας που με το ζόρι έγινε τετραλογία είναι ότι θα μπορούσε να περιμένει κάποιος που έχει προσέξει τις προηγούμενες ταινίες. Σωστές δόσεις δράσης εκεί που χρειάζονται, χωρίς ωστόσο τα γραφικά και οι εκρήξεις να έρχονται στο προσκήνιο. Εκεί κυριαρχούν οι χαρακτήρες και τα προσωπικά κίνητρα της ηρωίδας Katnis Everdeen, της οποίας ο εύπλαστος χαρακτήρας μπορεί να χρησιμοποιηθεί έτσι ώστε αφενός να γίνει το όχημα για κάθε κοπέλα να βιώσει τις εμπειρίες της, αφετέρου να βάλει το όνομα της ανάμεσα στις δυναμικές ηρωίδες του mass culture ( ευτυχώς έχουμε πολλές) τονίζοντας μια πιο παραδοσιακή άποψη του φεμινισμού που επιθυμούν να έχουν πολλές μαζικές ταινίες στην εποχή μας.
Η ταινία συνεχίζει από εκεί που τελείωσε η προηγούμενη. Η Περιοχή 13 και ο στρατός των επαναστατών προχωρούν προς την Capitol. Ως σύμβολο πια της Επανάστασης, η Katnis Everdeen αναλαμβάνει δράση και προσπαθεί να κερδίσει τον πόλεμο και να δολοφονήσει τον Πρόεδρο Snow. Την ίδια στιγμή πλησιάζει η ώρα που επιτέλους πρέπει να διαλέξει με ποιον από τους δύο φίλους της θέλει να είναι.
Πράγματι, το Mockingjay είναι μια ταινία που ξεπερνά τα συνηθισμένα pop- corn flicks. Χωρίς να αδιαφορεί για το εμπορικό κομμάτι, δεν διστάζει να θίξει και ζητήματα όπως η διαφθορά, ο πόλεμος και τα τραύματα που επιφέρει, όλα ιδωμένα υπό το πρίσμα της προσωπικής ευθύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κινδύνου καταπίεσης τους, είτε από ένα απολυταρχικό καθεστώς όπως αυτό της Capitol είτε από μια ανελεύθερη οργάνωση, όπως η ηγεσίας της περιοχής 13. Η ταινία υπογραμμίζει τον ρόλο του ατόμου σε αυτές τις καταστάσεις, και καταφέρνει να σε συνεπάρει με την συνέπεια της στην ιδέα της ατομικής ευθύνης που φέρει κάποιος για τα εγκλήματα που συντελούνται γύρω του, ακόμα και στο όνομα της αυτοδιάθεσης. Ταυτόχρονα μένει μακριά από πασιφιστικά ή χλιαρά new age κηρύγματα, κάτι που από μόνο του θα έπρεπε να θεωρείται συν. Οι ήρωες γνωρίζουν πως πρέπει να πολεμήσουν και να σκοτώσουν, ταυτόχρονα όμως γνωρίζουν και πως αυτό δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να παίρνεται ελαφριά.
Παράλληλα βέβαια, νοηματικά η ταινία στερείται κάποια κατεύθυνσης ή θέσης για τον ίδιο τον σκοπό της, δηλαδή την αυτοδιάθεση του λαού της Panem, η μοίρα της οποίας μπαίνει πολύ γρήγορα στο περιθώριο. Ο γιγαντισμός του ΕΓΩ εδώ λοιπόν λειτουργεί αντίθετα, πράγμα λογικό καθώς στον πυρήνα της η ταινία είναι μια εφηβική περιπέτεια, που μπορεί να ξεπερνά τον μέσο όρο, δεν χάνει όμως ούτε στιγμή το στίγμα της ως τέτοια, παρόλο που τα εφηβικά χαρακτηριστικά έχουν υποχωρήσει αρκετά Επίσης, το ερωτικό τρίγωνο Katnis- Peeta- Gale δεν έχει την δυναμική που θα περίμενε κάποιος, ούτε παίζει τόσο μεγάλο ρόλο. Η λύση του έρχεται σχεδόν φυσικά, καμία κλιμάκωση ή ένταση δεν προσφέρει, και αυτό είναι ιδιαίτερα λυτρωτικό, καθώς δείχνει πως το έργο παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του και δεν είναι το Twiligth της σκεπτόμενης κοπέλας, όπως το είχαν χαρακτηρίσει.
Στο εικαστικό κομμάτι τώρα, ο παλαίμαχος της σειράς Francis Lawrence ( είχε σκηνοθετήσει και τα 2 προηγούμενα Hunger Games καθώς και τα Constantine, Ζωνταντός Θρύλος κ.α) γνωρίζοντας πλέον κάθε πιθανή γωνία λήψης της Lawrence, προσπαθεί να διανθίσει την ταινία με ρυθμικά πλάνα, καλοστημένα set up τοπίων που υπερχειλίζουν συναισθηματικών καταστάσεων και σκέψεων. Φάνηκε δηλαδή πως είχε γίνει εκτεταμένη δουλειά στην προσαρμογή του βιβλίου της Κόλινς στο σενάριο και η σκηνοθεσία το υπογραμμίζει αυτό.
Επίσης να σημειωθεί πως οι σκηνές δράσης είναι καταπληκτικές και οι λήψεις τονίζουν και την αγωνία των πρωταγωνιστών αλλά και το ξάφνιασμα και την φρίκη που νιώθουν απέναντι στις παγίδες και τις διαστροφές της Capitol. Σίγουρα θα τις απολαύσετε.
Να σημειωθεί βέβαια πως το μοντάζ του και γενικότερα η όλη αίσθηση που σου δίνει ενώ δεν είναι σε καμία περίπτωση δυσάρεστη ή βαρετή θυμίζει λίγο γραμμή παραγωγής και δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Επίσης η εμμονή του με τα κίτρινα φίλτρα πρέπει να σταματήσει, καθώς σε σημεία κούραζε πολύ.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, όσο και να θεωρώ την Jennifer Lawrence ανίκανη να εκφράσει κάποιο συναίσθημα με το πρόσωπο της, αναγνωρίζω πως είναι πολύ ευχάριστη σε αυτόν τον ρόλο και αυτή η προσγειωμένη της στάση ταιριάζει πολύ και στο κλίμα της ταινίας. Προσωπικά εκτίμησα ιδιαίτερα τον Josh Hutcherson (Γέφυρα για την Τεραμπίθια) η προσπάθεια του οποίου αν και αδέξια σε πολλές σκηνές, ήταν τεράστια και του αξίζει τουλάχιστον ένα μπράβο.
Από τα κλασσικά ονόματα που πέρασαν, ο Woody Harrelson (True Detective, Zombieland, Bunraku) έχει τόση χάρη και άνεση που είναι κρίμα που ο ρόλος του είναι τόσο μικρός καθώς πάντα είναι τρομερά διασκεδαστικό να τον βλέπεις, ενώ η Julianne Moore ( Big Lebowski, Don Jon) ασφυκτιά στον στερεοτυπικό ρόλο της Προέδρου Coin, ο οποίος είναι εξαρχής κακογραμμένος και ανιαρός μέχρι δακρύων. Μια παρόμοια κατάσταση εκφράζει και στον ρόλος του Προέδρου Snow, ο Donald Sutherland (Ο Τζόνι πήρε το όπλο του, Μ-A-S-H) όμως το αντιμετωπίζει με την κλάση και την φινέτσα που αρμόζει σε έναν ηθοποιό με το δικό του βεληνεκές.
Eπιπλέον, δυο γνωστές και καθόλου αδιάφορες παρουσίες έκαναν ένα πέρασμα από την ταινία, με ελάχιστο όμως χρόνο για να βγει το οποιαδήποτε συμπέρασμα, η πολυαγαπημένη Natalie Dormier (Game of Thrones) στον ρόλο της σκηνοθέτιδας Cressida και η Gwendoline Christie ( ή η Brienne of Tarth όπως την γνωρίσαμε) στο ρόλο της Commander Lyme. Και οι δύο είπαν υπέροχα και τις 5 ατάκες τους… Γενικότερα όμως θα θέλαμε να τις δούμε λίγο παραπάνω.
Για τον αδικοχαμένο Philip Seymour Hoffman (Truman Capote, The Master), που μας άφησε πέρσι τα λόγια είναι λίγα, καθώς εδώ αφενός παραδίδει άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία, αφετέρου σου φέρνει στο μυαλό όλες τις οσκαρικές στιγμές που είχε και πολύ περισσότερο εκείνες που δεν πρόλαβε…
Για να ολοκληρώσουμε, ναι το Hunger Games- Mockingjay Part 2 είναι ένα πολύ δυνατό και τίμιο pop-corn film που έχει πλήρη συναίσθηση τόσο του κοινού του όσο και των περιστάσεων. Την ίδια στιγμή δεν είναι μια αδιάφορη περιπέτεια που θα ξεχαστεί μόλις βγείτε από την αίθουσα . Δηλώνω ξεκάθαρα πως μακάρι να είχαμε περισσότερες τέτοιες ταινίες και στο μέλλον είναι πολύ πιθανό να γίνει!
