Δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη, η διαβόητη, σούπερ οικογένεια της Pixarεπιστρέφει, έτοιμη να υπερασπιστεί τον κόσμο από το κακό για ακόμα μια φορά. Είναι, όμως, το sequel αντάξιος συνεχιστής της κληρονομιάς του πρώτου Incredibles;
Στο Incredibles 2, η οικογένεια των Parr συνεχίζει να ζει την καθημερινή της ζωή, ενώ ταυτόχρονα δουλεύει ομαδικά για να σταματήσει όσα περισσότερα εγκλήματα γίνεται. Μετά από μια μάχη η οποία έχει ως αποτέλεσμα τεράστιες υλικές ζημιές, η κυβέρνηση θα πιέσει ξανά τους Parr να απορρίψουν τις υπερηρωικές περσόνες τους και να ζήσουν ως απλοί πολίτες. Την κατάσταση αυτή θα εκμεταλλευτούν οι Winston και Evelyn Deavor, δύο εφοπλιστές που θα χρησιμοποιήσουν την Helen Parr για να αλλάξουν την κοινή γνώμη, αλλά και τον ίδιο τον νόμο που καθιστά παράνομους τους υπερήρωες. Με την Helen απούσα, ο Bob θα αναγκαστεί να αναλάβει για πρώτη φορά ολομόναχος την ανατροφή των παιδιών, συνειδητοποιώντας πόσο πραγματικά δύσκολος άθλος είναι αυτό. Όταν, όμως, η Helen βρεθεί μπλεγμένη σε μια σκοτεινή συνωμοσία, όλη η οικογένεια θα ενωθεί ξανά, για να σώσουν την ημέρα.
Η πρώτη ταινία, η οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από κριτικούς και κοινό, έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη, δημιουργώντας υψηλές προσδοκίες για όλους τους φαν. Η συνέχεια, αν και εξαιρετική ορισμένες στιγμές, δεν καταφέρνει ακριβώς να αιχμαλωτίσει την μαγεία που ανέδειξε το Incredibles στην κλασική ταινία της Disney/Pixar που όλοι ξέρουμε σήμερα— χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει αρκετά θετικά στοιχεία.
Κυριότερη δύναμη του sequel είναι το animation του, το οποίο, ομολογουμένως, είναι πανέμορφο. Τα στούντιο δεν τσιγκουνεύτηκαν καθόλου σε αυτόν τον τομέα και αυτό φαίνεται: ο κόσμος των Απίθανων είναι υπέροχος, γεμάτος φανταχτερά χρώματα και όμορφο CGI. Οι κινήσεις των χαρακτήρων και οι εκφράσεις τους τους κάνουν πολύ ανθρώπινους, ενώ, παράλληλα, υπάρχουν ορισμένες πολύ εντυπωσιακές μάχες και σκηνές δράσεις.
Πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι, η πλοκή έχει και τα καλά της, αλλά και τα κακά της (τα οποία, δυστυχώς, υποβαθμίζουν σε μεγάλο βαθμό την ποιότητά της). Από τα υπέρ της, αυτό που εκτιμήθηκε περισσότερο ήταν ότι η ροή της ήταν γρήγορη, χωρίς να υπάρχει καμία ‘’κοιλιά’’ στο ενδιάμεσο, ώστε να βαρεθεί το κοινό. Ακόμη, υπήρχαν μερικές ωραίες συναισθηματικές στιγμές, κυρίως όσες αφορούσαν τον κ. Απίθανο, τα πατρικά του καθήκοντα και την αλληλεπίδραση με τα παιδιά του. Από εκεί προερχόταν το μεγαλύτερο (και εξυπνότερο) μέρος του χιούμορ της ταινίας. Το κομμάτι που αφορούσε την Helen και την επιστροφή της στη δράση, που εκτυλισσόταν παράλληλα με το οικογενειακό στόρι, ήταν κι αυτό ωραίο και διασκεδαστικό. Η ταινία υστερεί κυρίως στο δεύτερο μισό και στα θέματα που προσπαθεί να σχολιάσει.
Δίχως αμφιβολία, η πλοκή του Incredibles 2 προσπαθεί να θίξει ορισμένα ενδιαφέροντα και επίκαιρα ζητήματα, όπως η δύναμη της κοινής γνώμης στην σημερινή κοινωνία και η δυσκολία της καθημερινής, οικογενειακής ζωής, τα οποία όμως έθιγε και το πρώτο. Αυτό είναι και το κυριότερο πρόβλημα με το sequel, το γεγονός δηλαδή ότι πολλές φορές μοιάζει στην καλύτερη σαν μια πολύ στάνταρ συνέχεια και στην χειρότερη μια αντιγραφή της αρχικής ταινίας. Η προσέγγιση στα παραπάνω ζητήματα καταντά πολύ επιδερμική— ή τουλάχιστον, χειρότερη της πρώτης.
Άλλο ένα στοιχείο που με ενόχλησε ήταν ότι η πλοκή, στο σύνολό της, ήταν πολύ προβλέψιμη. Χωρίς να θέλω να κάνω spoiler, το σενάριο προσπαθεί να ‘’παίξει’’ με μια μεγάλη ανατροπή, η οποία αφορά κυρίως τον μεγάλο αντίπαλο της οικογένειας των Incredibles και δυστυχώς δεν δουλεύει καθόλου. Από τα πρώτα λεπτά, καταλαβαίνεις πού το πάει και αυτό είναι κάτι που ξενίζει και στην τελική, αφήνει μια άσχημη γεύση
Με λίγα λόγια, παρά τα ελαττώματα του, το Incredibles 2 είναι μια διασκεδαστική, οπτικά όμορφη περιπέτεια. Αξίζει σίγουρα μια προβολή, ιδιαίτερα για του fan του αρχικού, αλλά όχι κάτι περισσότερο. Θα ικανοποιήσει σίγουρα όσους τους αρκεί απλά να ξαναδούν την φαμίλια εν δράση, αλλά όχι όσους περιμένουν κάτι καλύτερο ή έστω ισάξιο της παραγωγής του 2004.
Σόλων Παπαγεωργίου
