Τον φετινό Μάιο είδαμε στα βιβλιοπωλεία ένα νέο κόμικς από τις εκδόσεις Πατάκης, με τον τίτλο «Στο Δάσος». Ένα all-ages κόμικ, που ήρθε αμέσως μετά την (πρώτη;) καραντίνα και έφερε μια εύθυμη δημιουργία στον χώρο του βιβλίου και του κόμικς. Το υπογράφουν ο συγγραφέας εφηβικών βιβλίων Σπύρος Γιαννακόπουλος (τον οποίο γνωρίζουμε από γλυκύτατες ιστορίες όπως η Νάνσι και το Κορίτσι με το Ξύλινο Σπαθί) και η σκιτσογράφος Στέλλα Στεργίου, με σημαντική συμβολή στην εγχώρια παραγωγή κόμικς με την μεταφορά του «Μικρού Πρίγκιπα» σε κόμικς, τη συνεργασία της με τον «Μπλε Κομήτη» και τη συμμετοχή της στην αυτοέκδοση «Τσοντοκόμικ». Ο Γιαννακόπουλος αναλαμβάνοντας για πρώτη φορά να γράψει σενάριο για κόμικ κατάφερε να εντυπωσιάσει και η Στεργίου, επίσης, δημιουργεί με μια πολύχρωμη παλέτα, που μαγεύει.
Με αφορμή τόσο την πανέμορφη δουλειά τους, όσο και την πρόσφατή τους νίκη στα νεοσύστατα βραβεία κόμικς του (online για φέτος) φεστιβάλ Chaniartoon, στις κατηγορίες καλύτερου κόμικ και καλύτερου σεναρίου, μιλήσαμε με τον Σπύρο και την Στέλλα για τη δημιουργία του «Δάσους», τις παιδικές και πιο ενήλικες δουλειές, όσο και την επόμενη μέρα μετά τον κορωνοϊό για τα ελληνικά κόμικς και τα παιδικά βιβλία…
Ίωνας: Λένε πως κάθε ιστορία είναι προσωπική για τους δημιουργούς της. Πως το αντιλαμβάνεστε εσείς αυτό, όσον αφορά το «Στο Δάσος»;
Σπύρος: Το «Στο Δάσος» είναι ένα παραμύθι που ξετυλίγεται σε έναν φανταστικό κόσμο με νάνους, ξωτικά, γίγαντες, μάγισσες. Ήθελα να αφηγηθώ την περιπλάνηση ενός αγοριού που έχει χαθεί και αναζητά τον δρόμο του γυρισμού, όπου σκόπιμα επέλεξα να παίξω και να ανακατώσω τα στερεότυπα των παραμυθιών. Αυτό ήταν το προσωπικό μου στοίχημα.
Στέλλα: Την ιστορία την παρέλαβα ολοκληρωμένη από τον Σπύρο, οπότε δεν είχα πολλά περιθώρια να προσθέσω προσωπικές μου αφηγήσεις. Διάλεξα όμως να τη σχεδιάσω επειδή βρήκα πράγματα που μου μιλούσαν. Προσωπικά, είμαι φαν περιπετειών γύρω από ταξίδια και ανακαλύψεις, ίσως γιατί περνάω κι εγώ μια μεταβατική φάση προσπαθώντας να βρω πράγματα για μένα. Είτε ρόουντ τριπ, είτε η λύση για τη σωτηρία του κόσμου, είτε γιατί απλά ένα αγόρι χάθηκε στο δάσος, είμαι μέσα.
Ι: Στέλλα, τι ήταν αυτό που σε έκανε να αναλάβεις το σχέδιο στο «Στο Δάσος», και Σπύρο γιατί απευθύνθηκες στη Στέλλα για να αναλάβει το σχεδιαστικό κομμάτι;
Στ: Τον Σπύρο τον είχα γνωρίσει, χωρίς να το ξέρω, χρόνια πίσω μέσα από το έντυπο «Ερευνητές» της εφημερίδας Καθημερινή, το οποίο ξεκοκκάλιζα. Το περιοδικό του «Μπλε Κομήτη» ήταν η αφορμή τελικά να γνωριστούμε και αφού διάβασα και τη «Νάνσι», είχα πειστεί πλέον ότι ήθελα να συνεργαστώ σε ό,τι είχε ετοιμάσει.
Σπ: Είχα διαβάσει στον «Μπλε Κομήτη» μια ιστορία που υπέγραφε σχεδιαστικά η Στέλλα, την οποία γνώριζα ως δημιουργό από την εξαιρετική της διασκευή σε κόμικς του «Μικρού Πρίγκιπα» (εκδ. Polaris). Η ιστορία λεγόταν «Ο Μικρότερος Νάνος στον Κόσμο». Μου άρεσε ο τρόπος που απεικόνιζε τους νάνους, μου άρεσε και η αίσθηση του χώρου στα καρέ της και επικοινώνησα μαζί της εκφράζοντάς της την επιθυμία μου να συνεργαστούμε.
Ι: Και οι δύο προέρχεστε από τον χώρο των παιδικών αναγνωσμάτων, η Στέλλα με το κόμικς «Μικρός Πρίγκιπας» και ο Σπύρος με διάφορα παιδικά βιβλία. Ποιες είναι οι χάρες του είδους, και τι σας «τραβάει» σε αυτό;
Σπ: Έχουν μια αφέλεια που με διασκεδάζει και με χαλαρώνει, τόσο ως αναγνώστη, όσο και ως δημιουργό. Εκεί όλα είναι, ή έστω φαίνονται, πιο απλά. Ως συγγραφέα μου αρέσει να ονειρεύομαι σαν παιδί και να οργανώνω τα όνειρά μου ως ενήλικας.
Στ: Η χαρά έρχεται από την ίδια την αγάπη για το παιδικό βιβλίο. Από μικρή διάβαζα πάρα πολύ και χάρη και στην τροφοδότηση των γονιών μου πάντα υπήρχε κάτι καινούριο να ξετρυπώσω. Τώρα ως δημιουργό πολύ με συγκινεί η ιδέα ότι βιβλία που έχω βάλει το χεράκι μου ανακαλύπτονται από καινούριους αναγνώστες οι οποίοι, γιατί όχι μπορεί να είναι και μελλοντικοί δημιουργοί.
Ι: Η Στέλλα έχει κάνει ένα «πέρασμα» και από το ενήλικο κόμικς, μέσω του «Μπλε Κομήτη» και της ανθολογίας «Τσοντοκόμικ». Εσύ Σπύρο έχεις σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς με κάτι πιο ενήλικο;
Σπ: Ναι, έχω σκεφτεί. Επίσης, να σημειώσω ότι το Δάσος έχει βρει απήχηση και στο ενήλικο κοινό. Δεν είναι ένα αμιγώς παιδικό κόμικ.
Στ: Εγώ πάντως δεν έχω σκοπό να σταματήσω. Ετοιμάζουμε ήδη το Τσοντοκόμικ 2 και θέλω πολύ να πιάσω τρόμο και επιστημονική φαντασία. Ή ακόμα και τα δύο μαζί σε ένα.
Ι: Σπύρο, σε σχέση με το παρελθόν, σε τι νέα μονοπάτια χρειάζεται να κινηθεί το παιδικό παραμύθι; Με την πανδημία του κορωνοϊού, πως πιστεύεις μπορεί να επηρεαστεί το παιδικό παραμύθι;
Σπ: Δεν ξέρω σε τι μονοπάτια χρειάζεται να κινηθεί το παιδικό παραμύθι. Πάντως βγαίνουν πάρα πολλοί και καλοί τίτλοι κάθε χρόνο, από εγχώρια και ξένη παραγωγή. Τα μονοπάτια μάλλον διασχίζονται και δημιουργούνται διαρκώς νέα σε αχαρτογράφητες περιοχές. Όσον αφορά τον κορωνοϊό, δεν έχω την παραμικρή ιδέα με ποιον τρόπο και αν θα επηρεάσει την παιδική λογοτεχνία.
Ι: Στέλλα, όντας μέλος της ελληνικής σκηνής των κόμικς για μερικά χρόνια, ποια είναι η γενική σου άποψη για τον χώρο; Όπως ρώτησα και τον Σπύρο, πιστεύεις πως ο κορωνοϊός θα επηρεάσει τα κόμικς, ως αφηγηματικό μέσο;
Στ: Ειδικά στην Ελλάδα εντυπωσιάζομαι από την ποικιλομορφία στο χώρο. Ειδικά άμα λάβουμε υπόψιν πόσο μικρός είναι. Ίσως η σκηνή των αυτοεκδόσεων, που πάντα ήταν ενεργή, να δίνει μια μεγαλύτερη ελευθερία και δυνατότητα στους δημιουργούς για πειραματισμούς γύρω από το μέσο. Αν και κάθε χρόνο εμφανίζονται συνεχώς καινούρια πρόσωπα στα φεστιβάλ, παραμένουμε μια μικρή κοινότητα. Επειδή είμαστε μια μικρή κοινότητα, δεν υπάρχει χώρος για μικρότητες και εχθρότητες. Έχω νιώσει πολλή αγάπη και στήριξη στα φεστιβάλ και διατηρώ ισχυρούς δεσμούς με μερικά άτομα και αυτή η αλληλοστήριξη είναι κάτι πολύ όμορφο, που συνεχίζεται και συμβάλλει στην ενίσχυση των δημιουργών.
Η πρώτη καραντίνα πέρασε, ο κορωνοϊός όχι και αυτό επηρέασε και θα συνεχίσει να επηρεάζει την καθημερινότητα μας, τα βιώματα μας και ως συνέπεια τις ιστορίες που θα μας απασχολήσουν. Πολύ θα ήθελα όμως να μην είναι μόνο ημερολόγια καραντίνας γιατί όλοι μας πιστεύω θέλω να διαβάσουμε κι άλλα πράγματα που δε ζήσαμε.
Ι: Τι νέο μας ετοιμάζετε και οι δύο τον τελευταίο καιρό;
Σπ: Βιβλία της σειράς με τον Άγη και τον Χάρη.
Στ: Εικονογραφημένα παιδικά βιβλία, τομέας που θέλω να εξερευνήσω περισσότερο ειδικά και στο κομμάτι του picture book. Πάντα στριφογυρίζουν ιστορίες που έχουν αρχίσει να παίρνουν μορφή και να εμφανίζονται στο χαρτί, ανάμεσα στα κενά από προτεινόμενα projects.
Ι: Και για να κλείσουμε, τι κόμικς διαβάσατε τελευταία που σας ενθουσίασε;
Σπ: Το «Alone» του Chaboute.
Στ: Ας είναι καλά οι βρυξελλιώτικες δημόσιες βιβλιοθήκες οι οποίες λειτουργούσαν, έστω και τμηματικά, εν μέσω πανδημίας. Από όσα διάβασα τελευταία ξεχωρίζω τα «Les grands espaces» της Catherine Meurisse και «My favorite thing is monsters» της Emil Ferris. Ανανεώνω συχνά στο instagram μου τους τίτλους που διαβάζω μαζί με μικρές κριτικές. Στόχος είναι τα 100 κόμικ μέχρι το τέλος του χρόνου.
