To αμερικανικό Office πέρασε από πολλά στάδια για να βρει το κοινό και το ύφος του. Η πρώτη του σεζόν ήταν πολύ κοντά στο αγγλικό original των Ricky Gervais και Stephen Merchant, το οποίο βέβαια μεταχειριζόταν το ατόφιο βρετανικό awkward humor για να περιγράψει την παραδοξότητα και την απαλλοτριωτική, αποξενωτική μη- επικοινωνία που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους, όπου οι άνθρωποι στοιβάζονται παρά τη θέληση τους και αναγκάζονται να επαναλαμβάνουν την ίδια κουραστική και απίστευτα βαρετή δουλειά γραφείου που τους έχουν αναθέσει, μια δουλειά στην οποία δε βλέπουν ούτε λίγο τον εαυτό τους και δεν τους εμπνέει καμία δημιουργικότητα.
H δε φόρμα του mockumentary ενίσχυσε αυτή την παράδοξη τάση, σαν μια δόση Πραγματικού να εισέβαλε βίαια στην καθημερινή ρουτίνα μας και να μας υπέδειξε ότι τα πράγματα που κάνουμε όχι μόνο είναι παράλογα αλλά και, τελικά, εντελώς μίζερα.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε από την άποψη των εργαζόμενων, το αγγλικό είναι ορθότερο. Όμως σίγουρα δεν το αγαπούμε όπως το αμερικάνικο και ο λόγος για αυτό είναι οι δημιουργοί που ανέλαβαν (και τελικά βελτίωσαν) τη διασκευή του για την αμερικανική τηλεόραση, ο Michael Schur (Βroklyn 99, The Good Place) και ο Greg Daniels (Space Force, Upload)
Oι δύο δημιουργοί έκαναν μετά την πρώτη σεζόν μια στροφή 180 μοιρών και από κρύο, αμήχανο και οριακά εχθρικό, βάλθηκαν να μετατρέψουν το εργασιακό περιβάλλον, τουλάχιστον αυτής της φανταστικής εταιρείας χαρτιού Dunder Miflin (this is Pam), σε ένα ασφαλές χώρο, όπου κανείς δεν κρίνεται, δεν απολύεται και, το κυριότερο, νιώθει ότι τον εκτιμούν. Την ίδια στιγμή, βασισμένοι κυρίως στην ακραία συμπαθητική φυσιογνωμία του Steve Carell (Marwen, The Fox Catcher) και τη βαθιά κωμική του φλέβα και μετέτρεψαν τον χαρακτήρα του από ένα ενοχλητικό αφεντικό σε έναν φίλο και τελικά πατέρα για τους εργαζόμενους τους, με τις χιουμοριστικές boomer απορίες και την παντελή έλλειψη κατανόηση του τι σημαίνει όριο. Αν συνήθως σε μια δουλειά το «είμαστε οικογένεια» είναι κόκκινη σημαία, το αμερικάνικο Office είναι η πραγματικότητα και τελικά για αυτό γυρνάμε στις επαναλήψεις του ξανά και ξανά.
Πέρα από τον εμβλητικό Michael Scott βέβαια, από ένα σημείο και μετά όλοι οι χαρακτήρες αποκτούν τη δική τους πορεία, προσωπικότητα και βάθος και είναι εκπληκτικό το ότι σχεδόν όλοι καταφέρνουν και βρίσκουν μια απήχηση με το κοινό. Ακόμα και οι δύο τελευταίες σεζόν, αντικειμενικά οι πιο αδύναμες της σειράς, καταφέρνουν και κρατούν το κοινό, το οποίο πια έχει δεθεί με τους εργαζόμενους και αυτή την παράδοξη εταιρεία χαρτιού τόσο, που απλά δε θέλει να σταματήσει να τη βλέπει. Το The Office είναι ίσως η απόλυτη Comfort σειρά, σίγουρα με κλάσης ανώτερο χιούμορ από άλλες, όπως τα Φιλαράκια λόγου χάρη.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς μόνο 10 επεισόδια για να δει κάποιος. Ωστόσο η Nerd mania της λιστοποίησης έχει τη βαρύτητα μιας μαύρης τρύπας, τίποτα δεν μπορεί να της ξεφύγει. Έτσι λοιπόν, αυτή η δύσκολη διαδικασία διαπράχθηκε και σας παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα
10 – Business School (Season 3, Ep 17)
Υπάρχουν πολλά επεισόδια και σκηνές της σειράς που έχουν γίνει διάσημες, για διάφορούς λόγους. Ανάμεσα τους δύσκολα θα έβρισκε κανείς το Business School, ένα σχετικά πολύπλοκο επεισόδια με τρία ξεχωριστά storylines μέσα του. Ωστόσο ο λόγος που το ξεχωρίζουμε είναι η διακριτική αλλά σίγουρα διακριτή δημιουργική ικανότητα των δημιουργών του, οι οποίοι καταφέρουν όχι απλά να πουν 3 ιστορίες μέσα σε 20 λεπτά, αλλά να τις πουν τέλεια, χωρίς να παραμερίσουν καμία για να αναδείξουν κάποια άλλη και, τελικά, να τις συνδυάζουν όλες, με έναν σεβασμό και προωθητικές τάσεις για τους ίδιους τους χαρακτήρες τους. Συγγραφικό flex, αλλά μπράβο Office. Σε πιο επίκαιρα, είναι και το επεισόδιο με τη νυχτερίδα, κάτι που πονά λόγω πανδημίας.
9 – The Dundies (Season 2, Ep1)
Από την αρχή της η δεύτερη σεζόν είχε δείξει ότι θα ήταν διαφορετική. Κανείς όμως δεν περίμενε ΤΟΣΟ διαφορετική. Τα Dundies, τα χιουμοριστικά βραβεία που δίνει ο Michael Scott στους εργαζόμενους του είναι ουσιαστικά ένα αμήχανο και τρομερά ντροπιαστικό one man show το οποίο χωρίς την ενέργεια που έδινε ο Carell στον ρόλο δε θα μπορούσαν ποτέ να λειτουργήσουν. Είναι η στιγμή λοιπόν που βλέπουμε σχεδόν τη σειρά να μεταμορφώνεται, την ένταση να απευθερώνεται και αντί για εργαζόμενους, ανθρώπους. Εξαιρετικές στιγμές επίσης ήταν και το σπάσιμο του «τέλειου» χαρακτήρα της Pam (Jenna Fisher – You, Me and the Apocalypse, Blades of Glory) αλλά και η επική ατάκα που αυτό προκάλεσε.
8 – Michael’s Last Dundies (Season 7, Ep 21)
H αποχώρηση του Steve Carell από τη σειρά της κόστισε. Για αυτό και το αντίο του απλώθηκε σε αρκετά επεισόδια, μέχρι το ύστατο, υπόκωφο και τρομερά ανθρώπινο, χαίρε. Εδώ, ένα επεισόδιο πριν, έχοντας πλέον κατανόησει ο αναγνώστης τη σημασία των Dundies, βλέπουμε την αναστροφή τους. Ένα ζεστό, πολυμελές show εκτίμησης προς τον Michael Scott και την προσφορά του. Φήμες ότι το 9,986,000 Minutes που ακούγεται στο τέλος θα αντικαταστήσει το Turring Test για να βλέπουμε ποιος είναι ρομπότ ελέγχονται.
7 – Niagara (Season 6, Ep 4 & 5)
Διπλό επεισόδιο και πραγματικά ποιος θα μπορούσε να χωρίσει έναν γάμο στα δύο; Ο γάμος του Jim και της Pam, ένα storyline που κράτησε τη σειρά σε όλη τη διάρκεια της και προσέφερε πολλές ρομαντικές στιγμές (που in retrospect καλό θα ήταν να αποφεύγονται στον εργασιακό χώρο) μας έδωσε έναν γάμο γεμάτο χαρά, δάκρυα, αμήχανα γέλια και την τέλεια κατάληξη για το απόλυτο workplace romance. Ο John Krasinski ( A Quiet Place Part, Tom Clancy’s Jack Ryan) ίσως ο πιο κερδισμένος ηθοποιός από την αναγνωρισιμότητα του Office εδώ λάμπει ως Jim.
6 – Stress Relief (Season 5, Ep 14 & 15)
Δεν είναι ψέμα πως ο πιο κομβικός χαρακτήρας μετά τον Michael Scott ήταν ο παρανοϊκός Dwight Schrute του Rainn Wilson (Utopia, Adventure Time). Η σειρά αντλεί μερικά από τα πιο αστεία σημεία της από αυτή την περσόνα και εδώ έχουμε το καλύτερο cold opening της σειρά με διαφορά. Πέρα από αυτό, το διπλό αυτό επεισόδιο μας δίνει, με καταιγιστικό ρυθμό, μερικές από τις καλύτερες στιγμές όλης της σειράς. Σαν μια σειρά από τέλεια ραμμένα σκετσάκια, έχουμε, με διαφορά μερικών δευτερολέπτων, σκηνές όπου ο Dwight γίνεται Χάνιμπαλ Λέκτερ σε μια κούκλα πρώτων βοηθειών, ένα επικό roast- άρισμα του Michael Scott, φωνές για τον Ομπάμα και μια από τις πιο γλυκές Jim/Pam σκηνές.
5 – Finale (Season 9, Ep 25)
Πόσα δάκρυα στο τέλος μιας κωμωδίας; Το φινάλε της σειράς έρχεται ίσως καθυστερημένα, αλλά τελικά αναπόφευκτα στο να τακτοποιήσει όλους τους χαρακτήρες. Ταυτόχρονα δίνει στο κοινό την τέλεια ευκαιρία να κοιτάξει όλο το ταξίδι που έκανε με αυτούς τους ανθρώπους, είτε ήταν 9 χρόνια (όταν παιζόταν στην τηλεόραση) είτε μερικές βδομάδες σε ένα binge -άρισμα σε κάποια stream πλατφόρμα. Να τους αποχαιρετήσει οργανικά και να χαρεί με όσα κατέκτησαν, σα να αποχαιρετάς έναν φίλο από τη δουλειά που φεύγει για καλύτερα. Τελικά, όλο το νόημα της σειράς έρχεται μέσα από μια ατάκα της Pam: «There’s a lot of beauty in ordinary things. Isn’t that kind of the point?».
4 – Dinner Party (Season 4, Ep 13)
Μια μαγευτική καταστροφή, ένα τροχαίο το οποίο δεν μπορείς να σταματήσεις να κοιτάς. Το Dinner Party είναι ένα κρεσέντο cringe humor από την αρχή μέχρι το τέλος του, με τους Jim και Pam σε ρόλο κοινής λογικής η οποία καταρρακώνεται και τελικά παρακαλάει για φαγητό. Η αλήθεια είναι πως δεν εκτιμάμε αρκετά την Melora Hardin (The Bold Type, Falling Skies) για τον τρομακτικό χαρακτήρα της Jan Levinson και την παράδοξη εξέλιξη του. Το σκοτεινό χιούμορ όμως του Dinner Party, όπου όλη η τοξικότητα μιας σχέση ξεγυμνώνεται, σίγουρα βασίζεται (και) σε αυτή.
3 – Threat Level Midnight (Season 7, Ep 17)
Ένα διαμάντι. Η σειρά αρεσκόταν να δημιουργεί σειρές μέσα στις σειρές, με πιο διάσημες τα cameo του Jack Black και της Jessica Alba. Όμως το Threat Level Midnight είναι μια μίνι, καταστροφικά cult, κατασκοπευτική ταινία απευθείας από το μυαλό του Michael Scott η οποία ουσιαστικά σπάει κάθε τοίχο και εξελίσσεται παράλληλα με το επεισόδιο, το οποίο είναι βασικά ο σχολιασμός της από την ομάδα και οι τσακωμοί που αυτός προκαλεί. Αγαπάμε Goldenface πάντα.
2 – Casino Night (Season 2, Ep 22)
Ένα εκπληκτικό φινάλε για μία από τις καλύτερες σεζόν της σειράς, το Casino Night ουσιαστικά θεμελιώνει τις αλλαγές των δημιουργών στο ύφος της σειράς, προχωρά τις υπόθέσεις όλων των χαρακτήρων και μας δίνει μια δυνατή στιγμή Jim/Pam, που ως πρόθυμα θύματα του will they/won’t they την καταπίνουμε αμάσητη. Πέρα από αυτό ωστόσο, το Casino Night έδειξε τον δρόμο για το τότε μέλλον.
1 – The Injury (Season 2, Ep 12)
Ίσως υπάρχουν καλύτερα επεισόδια, το Office είναι σίγουρα μια σειρά που ακραία δύσκολα θα έβγαινε μια τέτοια λίστα όπου όλοι θα ήταν χαρούμενοι. Ίσως υπάρχουν και πιο αστεία. Το Diversity Day λόγου χάρη της πρώτης είναι δυνατός υποψήφιος για τις πιο cringe καταβολές της σειράς. Όμως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε ότι το The Injury, ένα επεισόδιο όπου βασίζεται στο ότι ο Michael Scott έκαψε το πόδι του σε μια τοστιέρα για μπέικον και τίποτε άλλο, είναι ίσως το πιο Office επεισόδιο, αυτό που αποκρυσταλλώνει την ίδια την κωμική ουσία της σειράς. Αν το Office ήταν (ή μήπως είναι) μια πλατωνική ιδέα, αυτό θα ήταν το σημείο με την πιο καθαρή της υλοποίηση. Εξαιρετικές στιγμές για όλους, με Steve Carell στο τιμόνι.
