Με αφορμή το φινάλε της πολυαναμενόμενης 2ης σεζόν της σειράς Our Flag Means Death, του αγαπημένου Taika Waititi, έχω να μοιραστώ πολλές σκέψεις και συναισθήματα για αυτό το πανέμορφο δημιούργημα.
Για όποιον δεν γνωρίζει τη σειρά, πρόκειται για μία κωμωδία-ιστορική μυθοπλασία, για τις περιπέτειες του – βασισμένου σε αληθινό πρόσωπο- Gentleman Pirate (Ευγενή Πειρατή) , Stede Bonett. ‘Οντας ένας δυστυχισμένος γαιοκτήμονας, ευγενής και οικογενειάρχης, o Stede αποφασίζει να εγκαταλείψει ό,τι γνώριζε και να γίνει πειρατής. Όχι όμως συνηθισμένος πειρατής, αλλά πειρατής ευγενής. Έτσι, ως ένας άλλος Monkey D. Luffy, αποφασίζει να δημιουργήσει το δικό του πλήρωμα και να διασχίσει τις θάλασσες. Στην διάρκεια του ταξιδιού του, γνωρίζει τον μεγάλης φήμης και ιστορικό πειρατή Μαυρογένη (που υποδύεται ο ίδιος ο Waititi) , και από εκεί και πέρα η πλοκή αποκτά ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον…
Αυτό που δεν περίμενα όταν ξεκίνησα την σειρά αυτή ήταν το ερωτικό ειδύλλιο ανάμεσα στον πρωταγωνιστή μας και τον πιο διαβόητο πειρατή των εποχών. Βγάζει λοιπόν νόημα το γεγονός πως η σειρά έγινε γνωστή στο διαδίκτυο ως “that gay pirate show”… αλλά είναι και πολλά περισσότερα.
Με μία ποικιλία από ετερόκλητους και πολύχρωμους χαρακτήρες, καταφέρνει να δημιουργήσει μία όμορφη αναπαράσταση της queer κουλτούρας και της σεξουαλικής αναζήτησης και ταυτότητας, η οποία παρότι τοποθετείται σε έναν χρόνο καθαρά ετεροχρονισμένο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ρεαλιστική. Και αυτό το καταφέρνει μέσα από μία πολύ προσεκτική κατασκευή των χαρακτήρων του πληρώματος με τρόπο τέτοιο, ώστε, στο τέλος της ημέρας, όλοι τους να είναι μοναδικοί αλλά και αγαπητοί, παρόλο που ένας προς έναν είναι γεμάτοι ελαττώματα και αδυναμίες.
Αυτό που έκανε αυτή τη σειρά για μένα μοναδική, είναι ο τρόπος με τον οποίο εξερεύνησε την σεξουαλικότητα ως φάσμα, και δημιούργησε χαρακτήρες που αβίαστα και χωρίς προσπάθεια ήταν αυτό που ήταν, χωρίς να χρειαστεί καν να φορέσουν κάποια ταμπέλα. Ένα από αυτά τα παραδείγματα είναι ο χαρακτήρας του Jim, που ακολουθεί ένα διόλου πρωτοφανές σχήμα πλοκής, όντας “γυναίκα ντυμένη άντρας” στο πλήρωμα. Ωστόσο μετά την αποκάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας ως βιολογικής γυναίκας, ο Jim επιλέγει να κρατήσει το όνομα του υιοθετώντας έτσι την ταυτότητα που επιθυμεί. Πρόκειται για μία non-binary ταυτότητα την οποία ο χαρακτήρας υιοθετεί οργανικά, όπως οργανικά την αποδέχεται και το υπόλοιπο πλήρωμα.
Κι αυτό είναι μονάχα ένα παράδειγμα της συμπεριληπτικότητας του OFMD , καθώς γίνεται εμφανές από κάθε χαρακτήρα και κάθε λεπτομέρεια, το βάρος που δίνεται στην σημασία της αναπαράστασης της κάθε ταυτότητας και σεξουαλικότητας. Φυσικά πολλά έχουν ακουστεί για την περίοδο της πειρατείας και τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις των πειρατών μεταξύ τους, καθότι επρόκειτο κυρίως για επ-ανδρωμένα πλοία , τα οποία περνούσαν μεγάλα χρονικά διαστήματα στη θάλασσα με μόνη συντροφιά ο ένας τον άλλον , και -ίσως καμιά φορά- την μεθυσμένη φαντασίωση μία μικρής γοργόνας. Ωστόσο, αυτό που παρουσιάζει η σειρά είναι κάτι διαφορετικό: δημιουργεί έναν φαντασιακό κόσμο, στον οποίο η νοοτροπία της αποδοχής είναι πολύ πιο βαθιά ριζωμένη απ’ ότι στον δικό μας, άκομη και σήμερα. Πολυσυντροφικότητα, non-binary χαρακτήρες, ομόφυλα ζευγάρια (ακόμα και γάμοι) , αυτοσχέδια drag show στο κατάστρωμα του πλοίου , και όλα αυτά χωρίς κανένα βλέφαρο να πεταρίζει και κανέναν να ασκεί κριτική.
Και δεν μπορούμε φυσικά να μην αναφερθούμε στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι της σειράς: τον Ευγενή Πειρατή και τον Μαυρογένη. Με ένα όμορφο και ακατάστατο love story, γεμάτο τσακωμούς χωρισμούς και ίσως κάποιες μικρές εκρήξεις μίσους και απόπειρες δολοφονίας (μην ξεχνάμε εδώ πως μιλάμε ακόμα για πειρατές), οι πρωταγωνιστές μας, παρά τις δυσκολίες, μας δείχνουν πως σε μία σχέση επηρεάζει ο ένας τον άλλον , πληγώνει ο ένας τον άλλον, και εν τέλει ίσως βοηθάει ο ένας τον άλλον να βρει τον εαυτό του. Εδώ βλέπουμε ακόμα περισσότερο την κατασκευή χαρακτήρων ελαττωματικών. Παραδείγματος χάριν ο Stede εγκαταλείπει την γυναίκα του και τα παιδιά του για να κυνηγήσει την ζωή του πειρατή, γεγονός που θα μπορούσε να θεωρηθεί μεταφορική αναπαράσταση του αρχέτυπου μεσήλικα άντρα που εγκαταλείπει την οικογένεια του αποδεχόμενος τον πραγματικό σεξουαλικό του προσανατολισμό. Από την άλλη ο Μαυρογένης, έχει ένα βίαιο παρελθόν, το οποίο δυσκολεύεται να απεμπολήσει. Κι όμως αυτοί οι χαρακτήρες, καταφέρνουν , βήμα με το βήμα, να προχωρήσουν προς την αυτοβελτίωση και την ευτυχία.
Ωστόσο, ακόμη πιο αξιοσημείωτο για μένα είναι αυτό που έγινε πολύ πιο εμφανές στη δεύτερη σεζόν: Η σημασία της αγάπης πέρα από τα ερωτικά αισθήματα και την επιθυμία: της αγάπης που αναπτύσσεται μέσα σε μία κοινότητα. Πρόκειται κυρίως για άτομα κοινωνικά αποκλεισμένα και περιθωριοποιημένα , που στον φαντασιακό και ρομαντικοποιημένο αυτόν κόσμο, βρίσκουν παρηγοριά στο ανήκειν , στην ομάδα, στο πλήρωμα, στο σκοπό και εν τέλει ο ένας στον άλλον.
“Δεν ξέρεις το πρώτο πράγμα για την πειρατεία, σωστά; Δεν πρόκειται για δόξα, δεν είναι το να παίρνεις αυτό που θέλεις. Είναι το να ανήκεις κάπου, ενώ ο κόσμος σου έχει πει ότι δεν είσαι τίποτα. Έίναι το να βρίσκεις μία οικογένεια για χάρη της οποίας θα σκοτώσεις ,όταν η δική σου έχει πεθάνει εδώ και καιρό. Είναι το να κάνεις τον εγωισμό σου στην άκρη για κάτι μεγαλύτερο: το πλήρωμα” (Our Flag Means death, Season 2, Episode 9)
Υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν για το Our Flag Means Death , ωστόσο ένα αξίζει να κρατήσουμε στο σημείο αυτό: Πρόκειται για την πιο γλυκιά βίαιη σειρά , που διασκεδάζει, γιορτάζει κάθε μορφή αγάπης και μας εμπνέει ακόμα παραπάνω να γίνουμε πειρατές.
