Γράφει ο John Harlock
Έχεις άλλη μια ευκαιρία να γίνεις ένας τίμιος “το βιβλίο ήταν καλύτερο” ψαγμενάκιας της παρέα σου για φέτος. Προφανώς, για να γίνεις ένας, θα πρέπει να έχεις διαβάσει το βιβλίο από μια ταινία, που όντως οι φίλοι σου θα πάνε να δούνε. Παραδείγματος χάριν, κανείς δεν είπε ποτέ για Τους Άθλιους ότι “το βιβλίο ήταν καλύτερο”, καθώς κανείς ποτέ δεν το διάβασε και η ταινία ήταν μιούζικαλ, που, ως γνωστόν, βλέπουν μόνο οι ψυχοπαθείς.
Αυτή η κριτική δεν περιέχει spoiler ΑΛΛΑ ΤΟ ΤΡΕΙΛΕΡ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΠΕΡΙΕΧΕΙ, αρά προτείνω, αν όντως ενδιαφέρεστε για ανάγνωση, να αποφύγετε το τρέιλερ μέχρι να διαβάσετε το βιβλίο. Η ταινία θα έρθει στους κινηματογράφους τον Μάρτιο του 2026, με πρωταγωνιστή τον Ρίαν τον Γκόσλινγκ (άρα κάποιοι φίλου σου, σίγουρα θα πάνε να τη δούνε)
Στο Project Hail Mary, λοιπόν, ή, όπως είναι ο ελληνικός του τίτλος, ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΧΑΙΡΕ ΜΑΡΙΑ(ας προσέχατε όταν γκρινιάζατε για τις μεταφράσεις τίτλων), στο κοντινό μας μέλλον ένας άγνωστος μικροοργανισμός έχει “κατσικωθεί” κάπου στην Αφροδίτη και πολλαπλασιάζεται, με αποτέλεσμα να απορροφά τις ηλιακές ακτίνες και να τις στερεί από τη Γη. Όπως, πια, γνωρίζουμε από τη Φυσική και πολλές ταινίες του Hollywood, η εξέλιξη αυτή συνεπάγεται ένα αργό, παγωμένο τέλος για τη Γη και τους ανθρώπους της.
Η αφήγηση ξεκινά και ο πρωταγωνιστής μας, Ryland Grace, ξυπνά από τεχνητό κώμα σ’ ένα διαστημόπλοιο, σε κατάσταση αμνησίας, συντροφιά με δυο πεθαμένους αστροναύτες. Σιγά σιγά προσπαθεί να συμπληρώσει το δικό του παζλ, για το που βρίσκεται, γιατί βρίσκεται εκεί, και ποιοι είναι οι νεκροί αστροναύτες. Ταυτόχρονα ο Grace αρχίζει και θυμάται μικρά αποσπάσματα από τη ζωή του στη Γη και τη καθημερινότητα του ως καθηγητής φυσικής. Το βιβλίο ακολουθεί τη φόρμα της παράλληλης αφήγησης δύο ιστοριών. Στη μία ο Grace προσπαθεί να βγάλει άκρη με την αποστολή του στο διάστημα και στη δεύτερη μαθαίνουμε το backstory του, πως κατέληξε εκεί και γιατί.
Κάπου εδώ θα σκεφτείτε “κάτσε ρε συ, άλλος ένας nerd που έχει μείνει μόνος στο διάστημα”. Αυτό δεν γινόταν και στο Martian με τον Ματτ τον Ντέιμον;
Αρχικά “ναι” και κατά δεύτερον, το Martian ήταν το βιβλίο με το οποίο ο συγγραφέας του Project Hail Mary, Andy Weir, ντεμπουταρίστηκε. Ο Αndy Weir είναι αδερφός προγραμματιστής που είχε πάντα όνειρο να γίνει συγγραφέας. Η αγάπη του για τη φυσική και το διάστημα τον έκανε να είναι από τους πιο ορκισμένους hard sci fi συγγραφείς και το Martian αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά πρόσφατα παραδείγματα αυτού του subgenre.
Για να έχετε να εξηγείτε στους φίλους σας στα πάρτι να σας βαριούνται, στο hard scifi η τεχνολογία που περιγράφεται βασίζεται σ’ ένα μεγάλο βαθμό, στους γνωστούς νόμους της φυσικής και σε σημερινές τεχνολογίες, που πολλές φορές αποτελούν μέρος του σεναρίου. Αυτό σημαίνει ότι κάνεις δεν τηλεμεταφέρεται για σουβλάκια και κανείς δεν πέθανε επειδή κατά λάθος του σηκώθηκε το φωτόσπαθο στη τσέπη. Εν αντιθέσει, ο Andy Weir περιγράφει την επιτάχυνση, με την οποία ταξιδεύουν οι ήρωες του στο διάστημα, πόσα G νιώθουν, πόσα καύσιμα ξόδεψαν και πόσο πιο νέοι θα γυρίσουν στη Γη, συγκριτικά με τον δίδυμο αδερφό τους, επειδή μπλα μπλα μπλα και Ζzzzzzzzz.
Ίσως, λοιπόν, στο Martian αυτό το κομμάτι να ήταν λίγο για τους πολύ λάτρεις των φυσικών επιστημών, ενώ για άλλους ίσως να ήταν κουραστικό. Διαβάζεις κάτι που θυμάσαι από κάποιο ντοκιμαντέρ και ξαφνικά το βιβλίο γίνεται πιο ενδιαφέρον επειδή “ξέρεις για τι πράγμα μιλάει”, αλλά αυτό από μόνο του δεν κάνει ένα βιβλίο ενδιαφέρον. Επίσης και στα δυο βιβλία, οι χαρακτήρες είναι φωτοτυπία του “ένας nerd στο διάστημα που σώζει τον κόσμο (ή τον εαυτό του), επειδή θυμάται τον πρώτο ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ νόμο της θερμοδυναμικής”. Αυτό, όμως, που κάνει το Project Hail Mary, μακράν καλύτερο είναι που το science masturbation δεν είναι τα ⅔ από το σενάριο του βιβλίου (όπως στο Martian, αλλά συμπληρώνει κομμάτια ενός ήδη καλοφτιαγμένου σεναρίου, μετατρέποντας τα κομμάτια της επιστημονικής φαντασίας από “άλλο ένα βιβλίο με ανθρώπους στο διάστημα” σε “ναι ξέρεις τι, αυτό θα μπορούσε να συμβεί μια μέρα, πόσο καλά τα λέει εδώ ο φίλος!”
Από την περιγραφή του βιβλίου, επίτηδες έχω παραλείψει έναν αρκετά ιδιότροπο χαρακτήρα που είναι στην ουσία το υπόλοιπο κομμάτι της ιστορίας, κάτι που δεν σκέφτηκαν στο trailer. Άποψη μου, αν τα αγγλικά σας το επιτρέπουν, μην διαβάστε ούτε το βιβλίο, αλλά ακούστε το audiobook. Thank me later.
Αν το προτείνω; Ναι, είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία.
