Η αλήθεια είναι ότι όσο και αν αγαπάμε τις post apocalyptic ιστορίες, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το είδος σαν είδος έχει καταντήσει παρωχημένο. Συνήθως όλες οι μετά-αποκαλυπτικές δυστοπίες μιλάνε για ένα κοντινό ή μακρινό μέλλον όπου ο πλανήτης έχει καταστραφεί, ο ανθρώπινος πληθυσμός έχει στην πλειοψηφία του αποδεκατιστεί και οι λιγοστοί άνθρωποι που απομείνανε προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν νέο αφιλόξενο κόσμο. Οι φόρμες και οι χαρακτήρες είναι συνήθως οι ίδιοι και παρά τις όποιες αναθεωρήσεις που έχει υποστεί το είδος ανά τα χρόνια είναι πλέoν αρκετά δύσκολο να ειπωθεί μία πρωτότυπη post-apocalyptic ιστορία, η οποία να προτείνει κάτι καινούργιο στο κουρασμένο αυτό είδος. Ευτυχώς όμως όσο θα υπάρχουν άνθρωποι με φαντασία, πάντα θα υπάρχουν και πρωτότυπες ιστορίες. Και να λοιπόν που ακόμα και σήμερα σε μια εποχή όπου η μαζική κουλτούρα φαίνεται ότι απλά αναπαράγει τον εαυτό της ξανά και ξανά, υπάρχουν ιστορίες με φρέσκες ιδέες, οι οποίες έρχονται για να μας βγάλουν από τη μονοτονία της καθημερινότητάς μας. Μία από αυτές τις ιστορίες είναι το Skyward. Μια ιστορία για έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο όπου όμως τα πράγματα δεν πάνε και τόσο χάλια όσο νομίζουμε.
Η υπόθεση έχει ως εξής: Κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά η βαρύτητα στη Γη απλά σταματάει να υπάρχει. Η μέρα αυτή ονομάστηκε G-Day και οδήγησε τους απλούς ανθρώπους στις κορυφές των ουρανοξυστών όπου και ζούνε τις ζωές τους, ενώ οι ποιο εύποροι άνθρωποι ζουν κάτω κρατημένοι με μαγνήτες σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Η ηρωίδα της ιστορίας είναι η Willa Fowler μία κοπέλα 20 χρονών η οποία γεννήθηκε μετά τα γεγονότα της G-Day και της οποίας η ζωή είναι απόλυτα… φυσιολογική. Ώσπου μία μέρα ένα κρυφό μυστικό του πατέρα της θα αλλάξει απότομα τη ζωή της.
Το Skyward είναι ένα δημιούργημα των Joe Henderson (showrunner του Lucifer) και του Lee Garbett (Lucifer, Loki: Agent of Asgard) και εκδόθηκε από την Image. Πρόκειται για μια μικρή ιστορία 15 κεφαλαίων, σφιχτοδεμένη και με αρκετά έντονο ρυθμό, με το δυνατότερό της σημείο να είναι η ο τρόπος που οι δημιουργοί του κόμικ επέλεξαν να προσεγγίσουν την καταστροφή. Η “καταστροφή” στο Skyward δεν προσεγγίζεται ως μία ανεπανόρθωτη τραγωδία αλλά αντιθέτως ως μία ανατροπή της καθημερινότητας. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι ήδη εξοικειωμένοι με αυτή την αλλαγή και δεν την αντιμετωπίζουν ως βάρος αλλά αντιθέτως ως μία νέα μορφή κανονικότητας πάνω στην οποία χτίζουν τις ζωές τους. Ένα πολύ ωραίο παράδειγμα έχουμε όταν οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να εξηγήσουν στη Willa πώς ήταν η ζωή πριν το G-Day και αυτή απλά δεν μπορεί να το καταλάβει. Έτσι οι άνθρωποι δουλεύουν, γελάνε, κλαίνε, ερωτεύονται και γενικότερα κάνουν ότι έκαναν και πριν με τη διαφορά ότι τώρα αιωρούνται. Η διαφορετική αυτή προσέγγιση βοηθάει το κόμικ να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα του είδους του καθώς εξερευνάει πτυχές που άλλα post-apocalyptic κόμικ δεν έχουν αναπτύξει τόσο.
Ένα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο του κόμικ είναι και η ταξική διαφοροποίηση όπως την παρουσιάζει μέσα από τις σελίδες του. Παίζει με τα δίπολα πλούσιος-ψηλά και φτωχός-χαμηλά αντιστρέφοντας τα. Παρουσιάζει έτσι τους εύπορους πολίτες οι οποίοι έχουν εισχωρήσει στον “επίγειο κάτω κόσμο” αφήνοντας τα ψηλά κτίρια και τους ουρανοξύστες (σημάδι πολυτέλειας αλλά και επιβολής) στους φτωχούς ανθρώπους. Οι πλούσιοι είναι αυτοί που επέλεξαν να μην ακολουθήσουν τη νέα μορφή κανονικότητας αλλά να παραμείνουν στις παλιές τους ζωές ακόμα και αν αυτές είναι ψεύτικες και υποστηριζόμενες από τεχνητά μέσα.
Ένα άλλο στοιχείο που εξερευνάει το κόμικ είναι το πως κάποια πράγματα μπορεί να είναι τόσο πολύ δεδομένα στη ζωή μας κι αν κάποια στιγμή εξαφανιστούν, τότε αλλάζει όλη η πραγματικότητα στην οποία βρισκόμαστε. Το κόμικ λοιπόν μας ρωτάει: τι είναι λοιπόν φυσιολογικό και τι μπορεί να θεωρείται φυσιολογικό σε μία σύγχρονη κοινωνία; Αν όλα γύρω μας ήταν ρευστά και μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να ανακληθούν μήπως τότε έννοιες όπως “κανονικό” και “σωστό” να μην υπήρχαν;
Το σχέδιο του Lee Garbet είναι πανέμορφο, μιας και ο σχεδιαστής εδώ παρουσιάζει με μαεστρία τις δεξιότητές του δείχνοντάς μας προσόψεις και οροφές κτιρίων κόβοντάς μας κυριολεκτικά την ανάσα. Επίσης έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που τοποθετεί τους χαρακτήρες στα καρέ σχεδόν με αρχιτεκτονική ακρίβεια μιας και, όπως είπαμε, έχει να αντιμετωπίσει τη “δυσκολία” ότι οι ήρωες δεν στέκονται αλλά αιωρούνται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται αρκετά μεγάλα καρέ κάνοντας την ιστορία πιο ευανάγνωστη. Τα αρνητικά στοιχεία του κόμικ ωστόσο βρίσκονται στην απειρία του σεναριογράφου με τη μορφή των κόμικς. Ο Garbett αν και έχει στα χέρια του ένα πολύ πρωτότυπο σενάριο δείχνει να μην ξέρει πως να το διαχειριστεί. Η προσπάθειά του να φτιάξει μία post-apocalyptic ιστορία με στοιχεία ενηλικίωσης αλλά και πολιτικά (και περιβαλλοντικά) στοιχεία μέσα σε λίγα κεφάλαια έχει σαν αποτέλεσμα να παρατηρούμε μία μεγάλη διακύμανση στον ρυθμό της ιστορίας. Έτσι, ενώ τα πέντε πρώτα κεφάλαια της ιστορίας ξεκινάνε πολύ δυναμικά, μετά ακολουθεί ένα σερί βαρετών κεφαλαίων για να να ανακτήσει εν τέλει ξανά το ενδιαφέρον της η ιστορία στα τελευταία πολύ καλά κεφάλαια.
Το Skyward είναι ένα ευχάριστο κόμικ. Παρά την πρωτοτυπία του δεν καταφέρνει δυστυχώς να ξεχωρίσει. Προσφέρει όμως τις στιγμές του. Επίσης το γεγονός ότι η ιστορία του δεν είναι πολύ βίαιη το κάνει ευκολοδιάβαστο και σε αναγνώστες μικρότερων ηλικιών. Παρά τα προβλήματά του όμως το Skyward έχει ένα πράγμα που σε πολλά σημερινά κόμικς δεν υπάρχει: η ψυχή. Η ανέμελη ατμόσφαιρά του και οι γεμάτοι ενέργεια χαρακτήρες του είναι τα στοιχεία που εν τέλει κρατάει ο αναγνώστης όταν τελειώσει αυτό το κόμικ. Γιατί το Skyward μπορεί να μην καταφέρνει εν τέλει να μας προβληματίσει, καταφέρνει όμως να μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο την καθημερινότητά μας και να χαθούμε μέσα στις σελίδες του. Και αν αυτό δεν είναι κάτι όμορφο τότε τι είναι;
