Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία το Space Force τoυ Greg Daniels (the Office, Upload) αλλά και του Steve Carrel, ο οποίος ανέλαβε ρόλο και μπρος και πίσω από την κάμερα. Προφανώς δεν είχαμε προσδοκίες να είναι ένα mocumentary τύπου Office, ούτε δικαιούμασταν να απαιτήσουμε μια απλή επανάληψη της αγαπημένης φιγούρας του Michael Scott. Η ανακοίνωση του cast της σειράς του Netflix μας έδωσε ακόμα περισσότερες ελπίδες για κάτι νέο και πραγματικά αστείο, γιατί oι περισσότεροι παράγοντες του έχουν αποδείξει πως έχουν χιούμορ και ξέρουν να το χρησιμοποιούν. Τελικά όμως είναι απορίας άξιο πως τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι έφτιαξαν μια τόσο μη αστεία σειρά.
Το Space Force απογειώνεται σαν διαστημόπλοιο χωρίς προορισμό, με ελάχιστα καύσιμα ιδεών και χιούμορ, που όσες θυσίες και αν γίνουν από το πλήρωμα του, δεν έχει ούτε κατεύθυνση ούτε τρόπο να φτάσει σε αυτή.
Η αρχική ιδέα, η σάτιρα εναντίον του post- truth και παράλογης διακυβέρνησης του ακροδεξιού Τραμπ, η οποία γίνεται με στόχους το θέαμα και το κέρδος εκείνης φιλικής προς την ακροδεξιά μερίδας του παρασιτικού ιδιωτικού κεφαλαίου των ΗΠΑ χάνει πολύ γρήγορα τα «δόντια της». Τελικά καταλήγει να υπερασπίζεται ένα άλλο τεράστιο παράσιτο, το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και τις μεσσιανικές του παραισθήσεις για «το κοινό καλό όλου του πλανήτη» και τον ρόλο των ΗΠΑ ως παγκόσμιων μπάτσων, ενισχύοντας ταυτόχρονα την εικόνα ενός νέου ψυχρού πολέμου με την Κίνα, παρουσιάζοντας ξανά τις ΗΠΑ σαν τον Δαβίδ σε σύγκρουση με τον κόκκινο Γολιάθ. Αν ο Greg Daniels βέβαια ήθελε να παρασύρει το κοινό σε μια διπλή αναίρεση, μια σκωπτική αλλά υπόκωφη κριτική όλων των παραπάνω μέσω της ειρωνικής τους παρουσίασης, όπως λόγου χάρη ο Οικονομίδης κάνει στην πατριαρχική τοξικότητα, αυτό χάνεται από το πόσο αποκεντρωμένη και χωρίς στόχευση είναι η παρουσία τους.
Η ίδια η σειρά δε βρίσκει ποτέ τον χαρακτήρα της. Δεν είναι work space sitcom, δεν είναι πολιτική σάτιρα, δεν είναι slapstic, δεν είναι family ή teen drama (υπάρχουν δυστυχώς και τέτοιες στιγμές). Δεν είναι ούτε καν μια απόπειρα απεικόνισης ενός (αστικού έστω) εξορθολογισμού ενάντια σε μια διαχείριση η οποία βασίζεται στην επιδειξιομανία, τις εντυπώσεις έναντι στοιχείων και τελικά, την ωμή αδιαφορία για τις ανθρώπινες ζωές (the true American way δηλαδή).
Προς υπεράσπιση του βέβαια διαφαίνονται, ορισμένες φορές, στιγμές που οι προσθέσεις του ξεκαθαρίζουν. Το παρασιτικό είδος των «εντερπρενέρς», η γελοιότητα των brand wars στο Twitter και η ίδια ακόμα η απόπειρα μεγάλων και ουσιαστικά απάνθρωπων επιχειρήσεων για ανθρώπινο χιούμορ καυτηριάζεται. Δυστυχώς όμως γρήγορα προσπερνούνται τέτοιες καταστάσεις για να δοθεί χώρος σε κάποιο ανούσιο subplot.
Tο Space Force έχει υπερβολικά πολύ «νεκρό βάρος» σε επίπεδο subplots που αφενός δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αστεία γιατί τους παραδίνεται χρόνος και έτσι φεύγουν από το στάδιο της έκπληξης, του ξαφνιάσματος και της κωμικής αναστάτωσης του ρυθμού, αλλά από την άλλη δεν μπορούν να σταθούν και ως ιστορίες γιατί αφενός δεν είναι ούτε ενδιαφέροντα ούτε τους δίνονται τόσος χρόνος ώστε να γίνουν. Μια διαρκής αναποφασιστικότητα ταλανίζει την κάμερα του Space Force και το εμποδίζει να πει έστω και μια ιστορία που να τραβά το ενδιαφέρον.
Όσο η σειρά προχωρά τόσο περισσότερο σπανίζουν οι ενδαφέρουσες στιγμές ή τα αστεία. Προς το τέλος της σειρά γίνεται τρομακτικά αδιάφορη και, προς μεγάλη απογοήτευση όλων, υπερβολικά πατριωτική, με τη liberal μορφή του όρου. Αυτό είναι άλλωστε κάτι που μας προβληματίζει και τόσο. Αν δεν ήταν τόσο κακή η εξελίξη, μια μέτρια (ή κακή εδώ) πρώτη σεζόν για μια σειρά του Greg Daniels δε θα ήταν πρόβλημα. Ο εν λόγω δημιουργός έχει αποδείξει πως μπορεί με χειρουργική ακρίβεια να διορθώσει τα προβλήματα και μετά να επιστρέψει τις σειρές τους στο κοινό σαφώς βελτιωμένες. Το Office και το Parks And Recreation είναι δύο υποδειγματικά παραδείγματα. Ωστόσο τώρα αυτό δε φαίνεται δυνατό.
Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι οι έμπειροι πρωταγωνιστές προσπαθούν πραγματικά να βγει κάτι αστείο μέσα σε όλο αυτό το σεναριακό χάος, κυρίως χρησιμοποιώντας ο καθένας τις αποδεδειγμένες μανιέρες του. Έτσι, ο έμπειρος στο slapstic και awkward χιούμορ Carrel μας έδωσε το καλύτερο αστείο της σειράς, ήδη στο πρώτο επεισόδιο. Ταυτόχρονα ο μειλίχιος John Malkovich (Being John Malkovich, The New Pope, Βird Box) χρησιμοποιεί την ήρεμη φιγούρα του για να εξανθρωπίσει ακριβώς τη βασική αντίθεση στον πυρήνα του στρατού (και τελικά στη σκέψη που κυριαρχεί στις ΗΠΑ ειδικά και στον καπιταλισμό γενικά) ότι η επιστήμη είναι άχρηστη εάν δεν έχει ως σκοπό το κέρδος, και έτσι ότι αστείο βγαίνει είναι μέσω αυτής της αντίθεσης. Τέλος ο πάντα υπερβολικός Ben Schwartz (Parks and Recreation) είναι απλά ο εαυτό του και αυτό συνήθως αρκεί.
Βέβαια ένας κούκος (ή έστω τρεις) δε φέρνουν την άνοιξη και όση ενέργεια και αν προσφέρουν κάποιοι ηθοποιοί , κάποιοι άλλοι την κατασπαράσουν με αποτέλεσμα τελικά στον θεατή να μη φτάνει τίποτα. Η γνωστή φύρα Lisa Kudrow (Friends) αποδεικνύει και εδώ πως η Φοίβη ήταν ένα ατύχημα, ενώ παράλληλα η νεαρή Diana Silvers (Μa, Booksmart) δυστυχώς δεν έχει κανένα εφόδιο η ίδια και η ιστορία της καταλήγει μια μαύρη τρύπα στην όλη σειρά.
Τελικά το Space Force ακριβώς τη στιγμή που θα ήταν χρήσιμο, απαραίτητο ίσως να δειχθεί καυστικά η γελοιότητα και το παράλογο του αμερικανικού τρόπου ζωής, ο οποίος κυριολεκτικά σκοτώνει, κρύβει τα φτερά του, ρίχνει μερικά αδύνατα χτυπήματα και τελικά πέφτει στις μαύρες τρύπες της μετριότητας.
