«Και όταν η Ραχήλ είδε ότι δεν τεκνοποίησε στον Ιακώβ, η Ραχήλ φθόνησε την αδελφή της· και είπε στον Ιακώβ: Δώσε μου παιδιά· ειδεμή, εγώ πεθαίνω. Και άναψε ο θυμός τού Ιακώβ εναντίον τής Ραχήλ, και είπε: Μήπως εγώ είμαι αντί του Θεού, που σε στέρησε από τον καρπό τής κοιλιάς; Κι εκείνη είπε: Νάσου, η υπηρέτριά μου, η Βαλλά· μπες μέσα σ’ αυτή, και θα γεννήσει επάνω στα γόνατά μου, για να αποκτήσω κι εγώ παιδιά απ’ αυτή. Και του έδωσε τη Βαλλά, την υπηρέτριά της, για γυναίκα· και ο Ιακώβ μπήκε μέσα σ’ αυτή. Και συνέλαβε η Βαλλά, και γέννησε γιο στον Ιακώβ· και η Ραχήλ είπε: Ο Θεός με έκρινε, και άκουσε και τη φωνή μου, και μου έδωσε γιο· γι’ αυτό αποκάλεσε το όνομά του Δαν. Και η Βαλλά, η υπηρέτρια της Ραχήλ, συνέλαβε ξανά, και γέννησε δεύτερον γιο στον Ιακώβ»
Μ’ αυτό το απόσπασμα ξεκινά το βιβλίο της Margaret Atwood πάνω στο οποίο βασίστηκε το «Handmaid’sTale», μια από τις καλύτερες σειρές που είδαμε φέτος. Το Handmaid’sTale γράφτηκε το 1985 και πρόκειται για ένα speculative fiction μυθιστόρημα. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα αποτελεί σταθμό στη σύγχρονη λογοτεχνία και έχει δεχθεί πολλές κριτικές, καλές και κακές, στην πορεία των χρόνων. Μάλιστα, είχε απαγορευτεί σε ένα σχολείο του Τέξας, όταν κατηγορήθηκε για προώθηση αντιχριστιανικών προτύπων και άσεμνες περιγραφές. Η συγγραφέας, όπως δήλωσε σε μια συνέντευξή της, εμπνεύστηκε την ιστορία από έναν οικογενειακό θρύλο που της διηγήθηκε η θεία της σχετικά με μια πρόγονό της, η οποία, ζώντας σε μια πατριαρχική και κλειστή κοινωνία, είχε κατηγορηθεί ότι είναι μάγισσα και είχε κρεμαστεί. Όπως δήλωσε η ίδια, επειδή δεν γνωρίζει αν η ιστορία είναι αληθής, της έχει αφιερώσει το βιβλίο.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία. Μετά την εμφάνιση διάφορων προβλημάτων και, κυρίως, της μόλυνσης του περιβάλλοντος και της υπογεννητικότητας, οι Γιοι του Ιακώβ, μια φαλλοκρατική αίρεση, ανέλαβε την εξουσία μέσω ενός πραξικοπήματος και αντικατέστησε τις ΗΠΑ με το Κράτος του Γκίλεντ. Στόχος τους είναι να υποτάξουν κάθε ελευθερία και να επιβάλλουν σε όλους τον τρόπο ζωής που υποδεικνύεται στις Γραφές.
Με την άνοδο του Κράτους του Γκίλεντ καταστράφηκαν βιβλία, κρεμάστηκαν οι αντιφρονούντες, εγκαθιδρύθηκε μια μυστική υπηρεσία για να παρακολουθεί όσους ξεφεύγουν από την νέα νόρμα. Τα δικαιώματα των γυναικών καταργούνται. Οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα στην ιδιοκτησία και στην εργασία. Μοναδικός σκοπός τους είναι η τεκνοποίηση και η υποταγή στον αφέντη τους. Όσες γυναίκες είναι ακόμη γόνιμες «προσλαμβάνονται» από ένα ζευγάρι, στο οποίο πρέπει να χαρίσουν ένα παιδί, αφού συνευρεθούν με τον αφέντη του σπιτιού.
Ο θεατής βιώνει και παρακολουθεί την ιστορία αυτών των γυναικών μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας, της Offred (που κυριολεκτικά σημαίνει of Fred (του Φρεντ) καθώς ο αφέντης της ονομάζεται Fred). Το πραγματικό της όνομα, όμως, ήταν Τζουν. Η Τζουν (Elizabeth Moss- Μadmen, High Rise) προσπαθεί να επιβιώσει στο χάος και στη νέα τάξη πραγμάτων που της έχει επιβληθεί. Τις περισσότερες φορές το καταφέρνει ενώ άλλες ρισκάρει και δοκιμάζει τα όρια της. Είναι χαρακτηριστικό το πώς αποδίδεται από τις εκφράσεις του προσώπου και το βλέμμα της Elizabeth Moss η καταπίεση και η οργή που κρύβει μέσα της. Εκτός από την Elizabeth Moss, στην σειρά βλέπουμε και άλλες καταπληκτικές ερμηνείες από τους Joseph Fiennes (Εnemy at the Gates, Elisabeth), Yvonne Strahovski (Dexter, Mass Effect) , Ann Dowd (Compliance) και Alexis Bledel (Gilmore Girls, Sin City).
Πολύ μεγάλο ρόλο στη σειρά, πέρα από τις καταπληκτικές ερμηνείες, διαδραματίζει και η σκηνοθεσία. Η κάμερα εστιάζει στους πρωταγωνιστές από όλες τις γωνίες, κάτι που σου δίνει την αίσθηση ότι παρακολουθούνται όπου και αν είναι και ό,τι και αν κάνουν. Ωστόσο, πιο εντυπωσιακό είναι το παιχνίδι των χρωμάτων που υπάρχει σε όλα τα επεισόδια. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι θυμίζει λίγο το «Eyes Wide Shut», όπου μέσω των χρωμάτων διαχωρίζονταν οι διαφορετικοί «κόσμοι». Έτσι, και στο Handmaid‘sTale το παρόν με το παρελθόν ντύνονται με διαφορετικά χρώματα. Στις σκηνές που αφορούν το παρόν κυριαρχούν τα ψυχρά χρώματα, ενώ σ’ αυτές που αφορούν το παρελθόν κυριαρχούν πιο γήινα χρώματα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς δημιουργείται ένα έντονο συναίσθημα ασφυξίας στον θεατή. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει λόγω της αδικίας που υφίστανται οι πρωταγωνιστές ή αν πρόκειται για φόβο. Φόβο ότι η δυστοπία δεν είχε ποτέ τόσα κοινά με την πραγματικότητα. Μάλιστα, στο Women March που έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 2017 στην Αμερική, πολλές γυναίκες κρατούσαν πλακάτ που ανέγραφαν την φράση «Make Margaret Atwood Fiction Again!». Με όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, η συγγραφέας του βιβλίου θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με έναν γιατρό που έκανε σωστή διάγνωση της ασθένειας.
Όπως λέει χαρακτηριστικά και η ίδια, «κάθε περίοδος της ζωής μας χαρακτηρίζεται από την δράση και από την αντίδραση. Τώρα, λοιπόν, που έχουν δράσει, ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε». Και αυτή είναι και η μοναδική αισιόδοξη νότα σ’ όλη τη σειρά.
Σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από οργουελικού τύπου κυβερνήσεις, καταπίεση, κοινωνική ανισότητα, ρατσισμό, αδιάκριτες και αδικαιολόγητες φυλακίσεις με σκοπό να «περάσουν το μήνυμα», ο καμβάς που δημιουργείται σταδιακά μέσα από τα επεισόδια, στο τέλος γίνεται καθρέφτης και το είδωλο είσαι εσύ.
