Με αφορμή το Halloween που πλησιάζει, φέτος πιο επίκαιρο από ποτέ, κάνουμε ξανά μαραθώνιους με ταινίες που παρουσίασαν μασκοφορεμένους φονιάδες που πολύ θα θέλαμε να μη συναντήσουμε ποτέ δια ζώσης (ιδανικά ούτε σαν στολές). Ακονίζουμε λοιπόν μαχαίρια, σουγιάδες, γάντζους, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και πάμε για σιαββατοκύριακο στο πιο στοιχειωμένο σπίτι στη λίμνη.
10 – Trick ‘r Treat (2007)
Εμποτισμένη στο πνεύμα της γιορτής των νεκρών και του τρόμο και πατώντας στέρεα πάνω στις βάσεις που έδωσαν στο είδος τα 80s, το Trick ‘r Treat του Michael Dougherty ( Superman Return, Krampus) αποτελεί μια ανθολογία διαδοχικών και μπλεγμένων ιστοριών για όλα τα θέματα του Halloween. Συνδετικός (και εκδικητικός) κρίκος ανάμεσα σε αυτές τις θεματικές είναι ο Sam, τo κολοκυθοκέφαλο μανιακό πνεύμα που οδηγεί τους θεατές και τιμωρεί όσους ξεφεύγουν από τις ιστορίες του. Απόκοσμα παιδικός, στυγνά κυνικός και ολοκληρωτικά εθισμένος στον θάνατο, ο Sam είναι ταυτόχρονα το καλύτερο και το πιο τρομακτικό στοιχείο αυτής της cult δημιουργίας.
9 – Τhe Purge (2013)
Αν κάποιος καταφέρει να δει πέρα από την κούραση που ίσως προκαλεί πια η σειρά ταινιών του The Purge και κοιτάξει κυρίως την πρώτη ταινία, δια χειρός του James DeMonaco (Skinwalkers , Assault on Precinct 13) μια πραγματικά γκροτέσκα απεικόνιση του πολιτικού/ κοινωνικού κανιβαλισμού, με ψυχρά χαμόγελα και παγωμένες εκφράσεις ματωμένης έκστασης. Οι μανιασμένα χαμογελαστές μάσκες των γειτόνων και φίλων που στρέφουν ο ένας στον άλλο μαχαίρια και τσεκούρια είναι πραγματικά το πιο τρομακτικό στοιχείο της ταινίας.
8 – The Strangers (2008)
O Bryan Bertino παρέδωσε το 2008 μία απί τις πιο ανατριχιαστικές ταινίες με μάσκες και home invasion φάσεις που είχαμε δει μέχρι τότε. Οι εισβολείς, με αλλόκοσμες μάσκες, σιωπηλοί και αποτελεσμάτικοί, καταφέρνουν να χτίσουν αγωνία και, τελικά, να τη διατηρήσουν μέχρι το αιματοβαμμένο τέλος.
7 – Eyes Without a Face (1960)
Μια σχετικά υποτιμημένη ταινία, πρόγογος των καθαρά masked slasher που κυριάρχησαν λίγα χρόνια αργότερα, το Eyes Without a Face του γάλλου Georges Franju (The Man Without a Face, Shadowman), μας δίνει μια ακόμα και σήμερα ανατριχιαστική εμπειρία χάρη στη φωτογραφία και την ατμόσφαιρά του. Να πούμε επίσης πως εδώ ο τρόμος της μάσκας, του άγνωστου που μας επιτίθεται, προέρχεται μεν από τον μασκοφορεμένο, αλλά από συναισθηματική σκοπιά και όχι φυσική. Η άτυχη κοπέλα που χάνει το πρόσωπο της σταδιακά χάνει και τον ίδιο της τον εαυτό και, χάρη στη μαεστρία του Franju, ο θεατής νιώθει και ο ίδιος να βυθίζεται στη φυλακή της μη έκφρασης.
6 – You’re Next (2011)
Οι ζωόμορφες μάσκες των φονιάδων στο You’re Next του Adam Wingard (Death Note, The Guest) μπορεί να μη φαίνονται εκ πρώτης όψεως τρομακτικές. Ωστόσο ακριβώς αυτή βουκολική σχεδόν ηρεμία τους έρχεται σε αντίθεση με τις βαθιά σαδιστικές τάσεις αυτών που τις φορούν και, χάρη και στην ικανότητα του Wingard να χτίζει ένταση, πάνω στις αυλακώσεις των μασκών, μαζί με το αίμα των θυμάτων τους, χτυπά και η καρδιά των θεατών…
5 – Black Sunday (1960)
Παραδόξως σε αυτές τις λίστες βλέπουμε συνήθως τους γνωστούς φονιάδες (που οκ και εδώ θα τους δούμε, δε βγάζουμε την ουρά μας απέξω), αγνοώντας πχ άλλες ταινίες με μάσκες, από άλλα παρακλάδια του horror, εξίσου (ή και περισσότερο κάποιες φορές) τρομακτικά ή έστω ανατριχιαστικά. Το Black Sunday του Mario Bava (Baron Blood ), από την ακμάζουσα στα 60s horror σκηνή της Ιταλίας είναι ένα witchcraft/ slasher, μας δίνει μια τέτοια μάσκα όχι ως φορέα, αλλά ως εργαλείο της φρίκης, στα χέρια μάλιστα μιας γυναίκας δράστριας (σε διπλό ρόλο η εξαιρετική Barbara Steele). Και τι μάσκα, σμιλευμένη κατ’ ομοίωση του ίδιου του διαβόλου…
4 – Scream (1996)
H απλή πλοκή του Scream μπορεί να φαίνεται κουραστική σήμερα, αλλά στα κουρασμένα από αίμα 90s, κατάφερε και αναζωογόνησε το είδος. Σήμερα, η εμβληματική φιγούρα του Ghostface είναι τόσο συνυφασμένο με το horror (και το Halloween) που είναι αδύνατον να μη σκεφτείς την ταινία του Wes Craven (A Nightmare on Elm Street, The Hills Have Eyes) αυτές τις μέρες. Ειδικά όταν το τρομακτικό πηγάζει από την καπήλευση της επικοινωνίας και των ΜΜΕ γύρω μας… Когда наступает вечер приходит желание потрахаться с проститутками, срочно нужен секс в Йошкар-Оле с красивыми путанами города.
3 – The Texas Chainsaw Massacre (1974)
Κλασσική, αγέραστη ταινία, κλασσικός αγέραστος τρόμος, ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος Με Το Πριόνι, όπως είναι και η ελληνική μετάφραση συνεχίζει, 50 χρόνια σχεδόν μετά να χαρίζει ουρλιαχτά. Το έργο του Tobe Hooper (Tales from the Crypt, Lifeforce) συνεχίζει να μην μπορεί να ξεπεραστεί, όσες (αποτυχημένες) προσπάθειες και να γίνονται.
2 – Friday the 13th (1980)
Έχουμε δείξει πως αγαπάμε πολύ τον Jason Voorhees. H κλασσική μάσκα του χόκει που φορά, η επιμονή του να μην μένει νεκρός και οι εναλλαγές στην ιστορία του προκαλούν ακόμα και σήμερα το ενδιαφέρον του κοινού. Η ταινία του Sean S. Cunningham (The New Kids, Case of the Full Moon Murders) σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.
1 – Ηalloween (1978)
Ηalloween o μπαμπάς σου. Ίσως η πιο επιδραστική ταινία του είδους της, με remake/ sequel που ως εκ θαύματος σχεδόν κρατιούνται αξιοπρεπώς σε ένα είδος που καταρρέει, ο Michael Myers, με την παγωμένη, ανέκφραστη, απάνθρωπη σχεδόν μάσκα του (που ταυτόχρονα απεικονίζει και αποκρύπτει πρόσωπο) καταφέρνει να κυριαρχεί στους μασκοφόρους εφιάλτες μας αισίως 42 χρόνια…
