Hateful Eight – Και οι οχτώ ήταν απαίσιοι

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 8 Λεπτά Ανάγνωσης

Στο Smassing Culture έχουμε δηλώσει ξεκάθαρα πως λατρεύουμε τον Tarantino. Επομένως η 8η κατά σειρά ταινία που σκηνοθετεί( 8,5 αν πιαστεί και το Deathproof, μέρος του Grindhouse)  είναι από μόνη της ένας λόγος να χαιρόμαστε. Ακόμα και όταν ο Tarantino δεν είναι στα καλύτερα του από άποψη πρωτοτυπίας, είναι πάντα ευχάριστο, ανανεωτικό και άπειρα διασκεδαστικό να βλέπεις ταινία του! Και φυσικά το Hateful 8 δεν είναι εξαίρεση.

Εδώ ξανά ο  Quentin Tarantino γράφει και σκηνοθετεί για είδος που φαίνεται πως το έχει ερωτευτεί όσο δεν πάει. Μετά το οσκαρικό Django Unchained, το Hateful 8 μας επιστρέφει στην Άγρια Δύση, λίγα μόλις χρόνια μετά τον Αμερικάνικο  εμφύλιο ( 6, 8, ή 12 όπως λέει και η περιγραφή) και μας δείχνει την προσπάθεια του κυνηγού κεφαλών Jonh  Ruth «The Ηangman» να μεταφέρει την Daisy Domergue στο μέρος όπου θα εκτελεστεί. Στο δρόμο στέκεται εμπόδιο μια χιονοθύελλα, η οποία τον αναγκάζει να βρει καταφύγιο σε ένα μαγαζί, μαζί με κάποιους αρκετά ύποπτους τύπους…

the-hateful-8

Προφανώς αυτό είναι μόνο το αρχικό premise, καθώς ο Tarantino εξασκεί όλη του την μαεστρία και τις δοκιμασμένες τεχνικές για να μετατρέψει μια απλή φαινομενική ιστορία με λίγους χαρακτήρες σε ένα πραγματικά πολύπλοκο και χαοτικό μακελειό. Άπειρα διασκεδαστικό, γεμάτο βιτριολικό, ταραντινικό χιούμορ και σκληρότητα, το Hateful Eigth είναι πραγματικά η επιτομή του στυλ του σκηνοθέτη και ίσως η πιο ώριμη ταινία που έχει φτιάξει ποτέ, τόσο οπτικά όσο και σεναριακά.

hateful-eight-poster-trailer-comic-con

Και αυτό γίνεται γιατί εδώ ο Tarantino σε αυτή την ταινία εστιάζει ξανά στους χαρακτήρες, παραδίδοντας μας μια ταινία που θυμίζει πολύ περισσότερο δράμα δωματίου ή μυστήριο της Agatha Cristie, υιοθετώντας πολλές τεχνικές από το είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος, όχι άκριτα, αλλά προσαρμοσμένες στο δικό του, ιδιαίτερο, σοκαριστικό και βίαιο στιλ. Την ίδια στιγμή η ταινία βάζει αρκετά ύπουλα, αλλά σταθερά  στη συνταγή της καίρια σημερινά θέματα, όπως ο ρατσισμός, η ομοφοβία και ο σεξισμός, τα οποία δεν χάνονται πίσω από τις σφαίρες, τα αίματα και την γενικότερη βία της ταινίας, η οποία παραμένει ένα πιστό στις ρίζες του exploitation film.O Tarantino δίνει για άλλη μια φορά στα θύματα την δυνατότητα να εκδικηθούν τους καταπιεστές και τους φονιάδες που τους εκμεταλλεύονταν, χωρίς φυσικά να τους παρέχει κανένα άλλου είδους  άλλοθι, καμία ωραιοποίηση ή συμπόνια. Αναγνωρίζει πως είναι και αυτοί “μισητοί”, χυδαία ανθρώπινοι, και για αυτό ζωντανοί.

hateful 8 sam jackson final

Μιλώντας για ρίζες , ο Tarantino, ήθελε να τιμήσει και τα μεγαλεία του παλιού Χόλυγουντ και για αυτό γύρισε την ταινία στο πρότυπο των παλαιών επιτυχιών, με κάμερα 70 χιλιοστών, σε φυσικά τοπία και όχι στούντιο (πράγμα που μας δείχνει όποτε η ιστορία του δίνει την ευκαιρία με μαγευτικά γενικά πλάνα), πράγμα που κατέστησε την ταινία ένα πραγματικό γεγονός, όπως ήταν η επίσκεψη στο σινεμά την προ-Ίντερνετ εποχή. Εικαστικά η ταινία δεν περιορίζεται σε αυτά. Το μεγαλύτερο μέρος της λαμβάνει χώρα σε ένα δωμάτιο, όμως φαίνεται ότι αυτός ο χώρος αρκεί για να απολαύσουμε έναν κατά βάση οπτικό σκηνοθέτη με μεγάλη όρεξη. Έτσι, με όχημα την κατακερμάτιση του χώρου στα πλάνα του, ο Tarantino μας δίνει από ένα μικρό μόλις χώρο δεκάδες ψηφίδες για ένα πολύ διαφορετικό μωσαϊκό κάθε φορά. Κινητικά, συναισθηματικά, σεναριακά, η εικόνα καθορίζει και προ οικονομεί τα πάντα. Η κυβιστική αυτή αντιμετώπιση του χώρου ισχύει και για τον χρόνο. Πιστός σε μια μη γραμμική, αλληλοσυμπληρωματική μορφή αφήγησης, καταφέρνει να οργανώσει ελεύθερα την μορφή της ταινίας, αλλά και της πλοκής. Αυτό επιτυγχάνεται τόσο με τα αγαπημένα του Chapters, όσο και με κάποια voice over όποτε το απαιτεί η περίσταση ως ενοποιητικά στοιχεία, όλα σύμφωνα με το σύμπαν που ο ίδιος έχει φτιάξει για τις ταινίες του…

The-Hateful-Eight

Παράλληλα, το ίδιο το cast της ταινίας (που αποτελείται από κλασικούς φίλους του σκηνοθέτη αλλά και κάποιες νέες παρουσίες)  είναι σε τρομερή φόρμα, πράγμα απαραίτητο, γιατί σηκώνουν και το μεγαλύτερο βάρος της ταινίας.  Ο Kurt Russell (Deathproof, StarGate) ενσαρκώνει τον John Ruth, ό,τι κοντινότερο υπάρχει σε πρωταγωνιστικό ρόλο και είναι πραγματικά εξαιρετικός. Μπορεί να του ξέφυγαν κάποιες κλισεδιές και μιμήσεις άλλων, παλαιότερων πρωταγωνιστών western, ωστόσο αυτά παραβλέπονται εύκολα. Ο κολλητός του  Tarantino, ο Samuel L. Jackson (Star Wars, Django Unchained, Pulp Fiction) επιστρέφει σε κεντρικό ρόλο, μετά από καιρό και είναι ίσως ότι καλύτερο έχει η ταινία από πλευρά υποκριτικής. Παρόλο που είναι ήδη στα 70 φεύγα, ο αεικίνητος ηθοποιός αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πόσο bad motherfucker μπορεί να φανεί, και σηκώνει στις πλάτες του έναν από τους πιο δύσκολους και συνάμα αποκρουστικούς μονολόγους που έχουμε δει ποτέ σε ταινία του Tarantino. Συνέχεια στο λαμπρό cast είναι και ο Walton Goggins (Django Unchained, Shield), ο οποίος πραγματικά έχει γεννηθεί για να παίζει κάθε εκδοχή του ρατσιστή Νότιοαμερικάνου, είτε τον αιμομίκτη βλάχο, είτε την εγκληματική ιδιοφυΐα, ή κάτι ενδιάμεσο, όπως εδώ… Συνολικά μια σπουδαία ερμηνεία από έναν σπουδαίο ηθοποιό.

hateful eight samuel l jackson

Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, ο Demián Bichir (Che, Heat) διατηρεί πιο ήπιους τόνους σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, δίνοντας όμως κάποιες απαραίτητες κωμικές πινελιές, όπως ακριβώς κάνει και ο πολυαγαπημένος Tim Roth (Τhe Incredible Hulk,  Pulp Fiction).  Eπίσης για όσους αναρωτιέστε, προφανώς στην ταινία παίζει και ο Michael Madsen ( φιλμογραφία Tarantino). Προσωπικά η έκπληξη στον τομέα των ερμηνειών ήταν η Jennifer Jason Leigh (The Machinist, Road to Perdition) η οποία, στο δύσκολο ρόλο της Daisy Domergue καταφέρνει να αποδώσει όλες τις αποχρώσεις της ειρωνείας, του φόβου αλλά του θυμού, υιοθετώντας πότε μια badassική οπτική και πότε την λογική του θύματος…

hateful_eight_twc_2.0.0

Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινής, η ταινία δεν είναι τέλεια. Η τεράστια διάρκεια της ( περίπου 3 ώρες) είναι πολύ δύσκολο να κουμανταριστεί, και έτσι σε πολλά της σημεία χωλαίνει, δείχνοντας μια αμηχανία για το πως να προχωρήσει. Ταυτόχρονα, ο Tarantino φαίνεται πως επαναλαμβάνει για άλλη μία φορά λάθη που είχαν γίνει και στο Inglourious Basterds :μια έντονη ασυμφωνία μεταξύ χτισίματος και φινάλε, επανάληψη, και γενικότερα σε πολλά της σημεία η ταινία φαίνεται να της λείπει η κατεύθυνση. Σαν να θέλει να καταπιαστεί με πολλά θέματα και να μην ξέρει τι να πρωτοπεί, τι να πρωτοδείξει. Αυτό γενικότερα είναι στοιχεία που φαίνεται πως είχαν ξεπεραστεί στο Django Unchained, το οποίο ήταν πολύ πιο μαζεμένο, όμως εδώ είναι όχι μόνο ορατά, αλλά ανά στιγμές τείνουν να γίνουν κυρίαρχα. Βέβαια, είναι πιθανό ο Tarantino να το κάνει αυτό επίτηδες, ποιος ξέρει…

Σε κάθε περίπτωση όμως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για σινεμά, καθώς και αυτή η ταινία θα αφήσει το σημάδι της στην φιλμογραφία ενός σπουδαίου σκηνοθέτη. Και αυτό είναι σίγουρα κάτι που δεν θα θέλατε να το χάσετε!

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.