Το 2020 κατάφερε και πόνεσε μέχρι και την τηλεόραση. Μπορεί το streaming να πήρε φωτιά, σε μια προσπάθεια των περισσότερων από εμάς να μειώσουμε λίγο το άγχος και άχθος της καραντίνας, όμως πολλές παραγωγές που ήταν να βγουν μέσα στη χρονιά έπεσαν θύμα του Covid και καθυστέρησαν, ενώ άλλες όπως το πολύ ενδιαφέρον I Am Not Okay With This ή το εξαιρετικό Glow, με επίφαση την πανδημία, χάθηκαν ολοκληρωτικά. Την ίδια στιγμή η ανάγκη για παραγωγή περιεχομένου έγινε τόσο μεγάλη που κατάφεραν να γίνουν επιτυχίες σειρές που σε άλλη περίπτωση δε θα κοιτούσαμε καν, όπως το Queen’s Gambit. Γενικότερα, οι νέες σειρές είχαν, με εξαιρέσεις, έναν κατεβασμένο πήχη να συναντήσουν, και άλλες ανάγκες, εκτός από τις καλλιτεχνικές, να ικανοποιήσουν.
Αντικειμενικά, οι καλύτερες στιγμές της φετινής τηλεόρασης ήταν από σειρές που είχαν ξεκινήσει νωρίτερα από το 2020. Το φινάλε του Bojack Horseman, της (για εμάς) καλύτερης σειράς της δεκαετίας έδωσε νωρίς τον τόνο, που τον έπιασε πολύ καλά το Better Call Saul, για να παραδώσει μετά τη σκυτάλη στο Mandalorian, με το επικό, nerdy space -western περιεχόμενο του. Όμως, όπως έχουμε πει πολλάκις, είναι άδικο να συγκρίνουμε σειρές που ήδη έχουν αγαπηθεί με αυτές που δοκιμάζονται τώρα και έτσι θα μείνουμε πιστοί στις νέες και τις αιφνιδιαστικές εκπλήξεις που μας έδωσαν.
10 – The Great
Μπορεί η σειρά να μην διαθέτει τους αισθητικούς ακροβατισμούς του Λάνθιμου, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως η σκηνοθεσία δεν διαθέτει παιχνιδιάρικο ύφος, ξεφεύγοντας από μια κλασικότροπη προσέγγιση που έτσι και αλλιώς θα έμοιαζε παράταιρη με το παλαβό σενάριο του McNamara. Η υπερβολή, λοιπόν, είναι διάχυτη σχεδόν σε κάθε σκηνή. Τα κωμικά στοιχεία, η καρικατουρίστικη βία, οι σεξουαλικές σκηνές που απεικονίζονται σαν μια οποιαδήποτε άλλη πράξη της καθημερινότητας, η αγωνία – όλα συνυπάρχουν αρμονικά, αναδεικνύοντας τον παραλογισμό της εξουσίας που είναι αποκομμένη απ’ την πραγματική ζωή.
Δίνοντας έμφαση στην πολιτική πλεκτάνη εμβαθύνοντας στις συνθήκες διαβίωσης στο παλάτι και διατηρώντας αναλλοίωτα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ξεχώρισαν στην Ευνοούμενη, η σειρά καταφέρνει να ξεφύγει από τη σκιά της δημοφιλούς ταινίας και να αποτελέσει μια κλασάτη και θεοπάλαβη τηλεοπτική επιλογή.
9 – Lovecraft Country
Σίγουρα δεν έπιασε τον πήχη που φέρει το όνομα του παράδοξου, κοσμικού ερημίτη από το Providence, όμως η φιλοδοξία της να αναστρέψει μια σκοτεινή κληρονομιά και να αναδείξει τις κουλτούρες που αυτή δεν περιελάμβανε, σε συνδυασμό με μια εξαιρετική παραγωγή και ερμηνείες, καθιστούν το έργο της Misha Green (Underground, Ηelix) σίγουρα άξιο προσοχής.
8 – Unorthodox
Η σειρά για την οποία μιλούσαν όλοι διεθνώς στην πρώτη καραντίνα δεν ήταν απλά μία λύση ανάγκης για να ξεπεραστεί το σοκ του εγκλεισμού και των κλειστών κινηματογραφικών αιθουσών, αλλά μία υποδειγματική limited series που προσέφερε μία διεισδυτική ματιά σε μία απ’ τις πιο αυστηρά οργανωμένες θρησκευτικές μειονότητες της εποχής μας, τους νέο-ορθόδοξους Εβραίους του Brooklyn της Νέας Υόρκης.
Βασισμένη στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλιο της Deborah Feldman, η τηλεοπτική σειρά της Maria Schrader ακολουθεί την 19χρονη Esther στην απόπειρά της προς την ελευθερία απ’ το αυστηρό θρησκευτικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε. Η διεισδυτική ματιά της σειράς αναδεικνύει ζητήματα όπως η γυναικεία καταπίεση και ο αυστηρός κοινωνικός έλεγχος ως αποτελέσματα της ακραίας προσκόλλησης στην παράδοση της συγκεκριμένης θρησκευτικής μειονότητας. Όμως η ιστορία της Esther είναι κυρίως μία ιστορία απόδρασης από την καταπίεση, μία προσπάθεια να πάρει την τύχη της στα χέρια της, ένα ηχηρό μήνυμα γυναικείας ενδυνάμωσης και μία αγωνιώδης παρότρυνση προς κάθε καταπιεσμένο να σπάσει τις (θρησκευτικές – φυλετικές – κοινωνικές ή άλλες) αλυσίδες του.
7 – Mrs America
Στην πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση της Cate Blanchett ήταν αναμενόμενο όλα τα μάτια να ήταν στραμμένα πάνω της και στον χαρακτήρα που υποδύθηκε, την Phyllis Shlafly μίας ακραία συντηρητικής Αμερικανίδας της δεκαετίας του ’60 που μετατράπηκε σε σύμβολο του αντι-φεμινισμού. Όμως, το Mrs America δεν είναι απλώς μία βιογραφία. Είναι μία δραματική limited σειρά ιστορικού περιεχομένου η οποία μας παρουσιάζει την ανάπτυξη του φεμινιστικού κινήματος τις δεκαετίες του ’60 – ’70 στις ΗΠΑ μέσα από τα μάτια των ίδιων των γυναικών που πρωταγωνίστησαν στη μάχη της υπερψήφισης του ERA και παράλληλα την ισχυρή αντίδραση απ’ το συντηρητικό μπλοκ του οποίου ηγήθηκε η Schlafly με στόχο την καταψήφιση του νόμου.
Η κάθε πλευρά είχε τις δικές της ηγετικές προσωπικότητες, τις γυναίκες που συνέβαλαν καθοριστικά στη διάδοση των ιδεών τους αλλά και τις απλές καθημερινές γυναίκες που στελέχωσαν τις γραμμές των δύο αντιπαραθετικών κινημάτων. Το καστ της σειράς είναι προσεκτικά διαλεγμένο έτσι ώστε να αναδεικνύονται οι ιστορικές προσωπικότητες της περιόδου αλλά και όλοι οι διαφορετικοί ρόλοι που έπαιξαν οι επώνυμες ή οι ανώνυμες γυναίκες της εποχής. Χαρακτηριστικό της ποικιλίας των γυναικείων ιστοριών που επιδιώκει να αναδείξει η σειρά είναι ότι σχεδόν όλα τα επεισόδια έχουν το όνομα μίας γυναίκας, την ιστορία της οποίας γνωρίζουμε κάθε φορά καλύτερα παράλληλα με την εξέλιξη της πλοκής της σειράς.
6 – The Good Lord Bird
Συμπαθούμε σίγουρα τον Εthan Hawke (Gattaca) επομένως αυτή η σειρά, το απόλυτο παιδί του αφού ο ενεργητικός δημιουργός ασχολήθηκεμε κάθε πτυχή του, σίγουρα μας τράβηξε το ενδιαφέρον. Η σειρά επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη ευελιξία, δείχντας την ιστορική περίοδος του αμερικανικού εμφυλίου, διαποτισμένη με μαύρη μουσική και μαύρο χιούμορ, χωρίς ποτέ να χάνει την ανθρωπιά και τη σχετικότητα της με τη φυλετική ιστορία των ΗΠΑ.
5 – I’ll Be Gone in the Dark
H Liz Garbus μας έδωσε μια στοιχειωτική διασκευή που ενώ φαινομενικά ασχολείται με έναν serial killer και sexual predator, ουσιαστικά στρέφει τον φακό τόσο στα θύματα και το πως αντιμετωπίζουν (όσα έζησαν) τις συνέπειες όσο και το πως αλλάζει κοινωνικά η αντίληψη μας για το τι είναι έγκλημα και πως αυτό επηρεάζει την ευρύτερη κοινότητα. Το ΗΒΟ προσπαθεί σκληρά να ξεπλύνει την ντροπή του φινάλε του GoT και το εκτιμούμε.
4 – Νοrmal People
Με μία γρήγορη σύνοψη το Normal People μοιάζει με ακόμα ένα teen drama που ακολουθεί την πεπατημένη συνταγή του boy meets girl. Και όμως εκεί είναι που η σειρά αποφασίζει να ξεφύγει από τα κλισέ του είδους. Ναι η σειρά είναι ένα teen drama δεν είναι όμως καθόλου κλισέ και προβλέψιμη. Απεναντίας, είναι μία ωμή και σκληρή ιστορία η οποία επιλέγει να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ο θεατής παρακολουθεί την εξέλιξη των δύο νέων μέσα από τα χρόνια. Τον τρόπο που από νέοι μετατρέπονται σταδιακά σε ενήλικες και πώς η σχέση τους αλλάζει από τις ραγδαίες αλλαγές της ζωή τους.
3 – Devs
Tο Devs είναι ένα αργό, μειλίχιο μυστήριο χωρίς μυστήριο. Εξαρχής ανοίγει όλα τα χαρτιά του στον θεατή ενώ ακόμα και αυτά που κρατά μέχρι τη μέση τα δίνει μόνο του, όταν έρθει η ώρα. Αυτό δε γίνεται επειδή υποτιμά τον θεατή. Το ενδιαφέρον του Devs δεν είναι τύπου whodunit, ούτε κάποιο επιστημονικοφανές μυστήριο. Περισσότερο ενδιαφέρεται για τις ανθρώπινες αντιδράσεις, τις επιλογές που κάνουν τα άτομα όταν έρχονται αντιμέτωποι όχι μόνο με τις συνέπειες, αλλά ακόμα και με την ίδια τη διαδικασία της επιλογής, με τη γνώση και την επίγνωση της. Αυτό βρίσκεται στον πυρήνα του Devs.
2 – Small Axe
Η εξαιρετική σειρά αυτοτελών επεισοδίων του Steve McQueen, του δημιουργού του 12 Years Slave, διηγείται ιστορίες της ζωής της προερχόμενης απ’ τις Δυτικές Ινδίες μαύρης κοινότητας της Αγγλίας που εκτυλίσσονται τις δεκαετίες 1960-1980.
Το εντυπωσιακό ντεμπούτο της σειράς έγινε με ένα επεισόδιο διάρκειας 1.30 ώρας με τίτλο Mangrove που διηγήθηκε την ιστορία ενός εστιατορίου μαύρης ιδιοκτησίας και κουλτούρας, το οποίο έγινε στόχος της ρατσιστικής αστυνομίας της περιοχής επειδή είχε γίνει μέρος συνάντησης για τη μαύρη κοινότητα. Ο συστημικός ρατσισμός, η αστυνομική αυθαιρεσία και οι δαιδαλώδεις μηχανισμοί της δικαστικής εξουσίας που δεν αφήνουν τη φωνή των αδικημένων να ακουστεί έρχονται σε σύγκρουση με τη μαύρη κοινότητα που παλεύει για το αυτονόητο, δηλαδή να μπορεί να ζήσει με στοιχειώδεις ελευθερίες.
Με πατημένο το γκάζι συνεχίζει ο McQueen να διηγείται τις διαφορετικές ιστορίες του μέχρι το τέλος της σειράς. Ίσως όμως το πιο ξεχωριστό επεισόδιο (ειδικά στην εποχή της καραντίνας) είναι το ατμοσφαιρικότατο «Lovers Rock» το οποίο μας βυθίζει στο ρυθμό ενός πάρτυ της εποχής. Ο χορός, οι έρωτες, τα σώματα σε κίνηση είναι καταστάσεις που μας έχουν λείψει τους τελευταίους μήνες της πανδημίας και μέσα από αυτό το επεισόδιο μας δίνεται η ευκαιρία να ταξιδέψουμε σε όμορφες στιγμές του παρελθόντος (κι ας ελπίσουμε και του μέλλοντος).
1 – Ι May Destroy You
Κατά τη διάρκεια μιας νυχτερινής εξόδου, η Michaela Coel πέφτει θύμα βιασμού σε μια τουαλέτα. Χρόνια αργότερα, βασίζεται σε αυτή την τραυματική εμπειρία προκειμένου να δημιουργήσει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές του 2020, το I May Destroy You. Στυλιζαρισμένη, σκληρή, τολμηρή, αλλά και με απροσδόκητες δόσεις χιούμορ, η σειρά της Coel, στην οποία και πρωταγωνιστεί, αποτελεί μια πρωτότυπη ματιά στη ζωή μετά τον βιασμό, και τα εμπόδια που καλείται να αντιμετωπίσει σε διάφορα επίπεδα, από τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μέχρι τις προσωπικές της σχέσεις. Το τηλεοπτικό μέλλον της Coel διαφαίνεται εξαιρετικό και εμείς δηλώνουμε ήδη ενθουσιασμένοι για ο, τι μας επιφυλάσσει.
