Τον Μάρτιο είδαμε το πολυαναμενομενο ξεκίνημα του DCEU με το Batman V Superman- The Dawn of Justice. Παρά την δυναμική του αρχή, είχε και δεκάδες προβλήματα, τα οποία έθεσαν σε πολλές αμφιβολίες τόσο τον τόνο, όσο και την γενικότερη κατεύθυνση του μεγάλου project της Warner Brothers. Bλέποντας λοιπόν την DC να ασθμαίνει να βρει τον ρυθμός της, κοιτάς το αντίπαλο δέος, το Μarvel Cinematic Universe (ΜCU) να υψώνεται δυναμικό και ακμαίο και δεν μπορείς παρά να σκεφτείς: Πως έγινε τόσο επιτυχημένο αυτό το σύμπαν; Πως οδηγηθήκαμε να μιλάμε για παντοκρατορία της Marvel αλλά και των super heroes ταινιών στον κινηματογράφο, τόσο εμπορικά όσο και (πλέον) καλλιτεχνικά;
Οι λόγοι παρακάτω:
1)Συνοχή (continuity) – ενιαία ιστορία
Αυτή αποτελεί ίσως την πιο σημαντική καινοτομία που έφεραν οι ταινίες των Marvel Studio. Αντί να ακολουθήσουν την πεπατημένη των μεμονωμένων ιστοριών, διαφορετικών ηρώων που συχνά είναι αντικρουόμενες, επέλεξαν το δύσκολο δρόμο της οικοδόμησης ενός ενιαίου σύμπαντος που να “χωράνε” όλοι και να δεσμεύονται από αυτό. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να μείνει όσο γίνεται πιστή στη σχέση της με τα κόμικ των ίδιων ηρώων και, πολύ περισσότερο, να δημιουργήσει μία θελκτική ιστορία που κρατάει τον θεατή και τον οδηγεί στην επόμενη ταινία. Προκειμένου να προχωρήσει αυτό το project, διάλεξαν ένα κεντρικό θέμα για όλες τις ταινίες, το οποίο είναι η ιστορία του Infinity War από το κόμικ που κυκλοφόρησε το 1992. Στη συνέχεια, κάποιες ταινίες αποκαλύπτουν την ύπαρξη ενός ακόμα infinity gem και εξιστορούν την αναμέτρηση για τον έλεγχο τους, κάποιες παρουσιάζουν νέους ήρωες και κάποιες συνδυάζουν και τα δύο. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 12 ταινίες, που αποτελούν τις πρώτες δύο φάσεις της ιστορίας, όπως ονομάστηκαν. Μέχρι και το 2019 (και μετά την εντυπωσιακή επιτυχία των προηγούμενων) θα κυκλοφορήσουν άλλες 11, μέχρι την ολοκλήρωση της ιστορίας και την τελική αναμέτρηση με τον Thanos. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η ενιαία ιστορία συνδυάζεται με τη σχετική αυτοτέλεια κάθε ήρωα, ώστε να μπορεί ο θεατής να παρακολουθήσει μία ταινία ή μια σειρά ταινιών χωρίς να είναι υποχρεωμένος να δει όλες τις προηγούμενες.
Επιπλέον, έχοντας φτιάξει μία τέτοια “υποδομή”, άνοιξε ο δρόμος για την ιδιαίτερα πρωτότυπη δημιουργία τηλεοπτικών σειρών που κινούνται στο ίδιο σύμπαν με τις ταινίες και επηρεάζονται από αυτές. Οι σειρές των Marvel’s Agents of SHIELD, Agent Carter, Daredevil και Jessica Jones ακολουθούν αυτό το δρόμο και σύντομα θα προστεθούν άλλες δύο. Ειδικότερα, το Agents of SHIELD έχει “συναντηθεί” πολλές φορές με τις ταινίες και έχει πραγματοποιήσει μία εντυπωσιακή αλλαγή της ιστορίας του κατά την πρώτη σεζόν προβολής (2013), επηρεασμένη από τα γεγονότα της δεύτερης ταινίας του Captain America, Winter Soldier. Πρόκειται, από αυτή την άποψη, για μία εξαιρετικά πρωτότυπη περίπτωση στις τηλεοπτικές σειρές που μέχρι στιγμής δεν έχει αντίστοιχό της.
2)Επιτυχημένο Casting
Κατ αρχάς, τα Marvel Studios κατάφεραν για πρώτη φορά να συγκεντρώσουν τόσους αξιόλογους ηθοποιούς σε ταινίες με σούπερ-ήρωες, οι οποίες παραδοσιακά θεωρούνταν δεύτερης κατηγορίας. Όμως αυτό είναι μόνο μία πλευρά της επιτυχίας. Το κυριότερο είναι η εξαιρετικά ακριβής επιλογή ηθοποιών σε σχέση με τον αντίστοιχο χαρακτήρα. Όλα ξεκίνησαν με την πρώτη ταινία Iron Man (2008), όπου ο ανερχόμενος Robert Downey Jr αποδείχθηκε τέλειος για τον ρόλο του εγωπαθή, playboy, Tony Stark.Η συνέχεια ήρθε με τους Avengers (2012) όπου η Scarlet Johanson δέχθηκε, προς γενική έκπληξη, το ρόλο της Black Widow και ο Samuel Jackson ταίριαξε απόλυτα στο ρόλο του “σκληρού” αρχί-κατάσκοπου, Nick Fury. Πλάι σε αυτούς, βρέθηκε ο Mark Ruffalo που κατόρθωσε να αποδώσει την αντίθεση ανάμεσα στον χαμηλών τόνων Bruce Banner και τη μανία του Hulk, o Chris Hemsworth (που είχε ήδη παίξει στην πρώτη ταινία Thor), ο Chris Evans (είχε παίξει ήδη τον Captain America σε σχετική ταινία).
Απέναντι τους, ως πρώτος villain στάθηκε ο Loki/Tom Hiddleston, η ερμηνεία του οποίου τον έκανε τον πιο αγαπητό χαρακτήρα της ταινίας στο Ίντερνετ. Έχοντας χτίσει ένα τόσο δυνατό καστ και αφού “απενεχοποίησαν” τις αντίστοιχες ταινίες, τα Marvel Studios μπορούν πλέον να προσελκύσουν όλο και πιο επιτυχημένους ηθοποιούς, με την πιο πρόσφατη επιτυχία τους να είναι ο Benedict Cumberbatch για το ρόλο του Doctor Strange σε ταινία που θα κυκλοφορήσει το φετινό Νοέμβριο.
3) Ισορροπημένη ατμόσφαιρα.
Έχουμε πει πολλές φορές πως οι superhero ταινίες πέρασαν από πολλά στάδια, ακολουθώντας εν μέρει την αντίστοιχη πορεία που είχε το ύφος των comics. Aπό την παιδική και χαριτωμένη αφέλεια της Χρυσής Εποχής (Golden Age) περάσαμε στην γοητεία της εκβάθυνσης των χαρακτήρων της Ασημένας (Silver Age), για να καταλήξουμε στη σοβαροφάνεια και τη σκοτεινιά της Σιδερένιας (Iron) ή τη macho υπερβολή της Εxtreme.
Οι δύο τελευταίες ήταν και αυτές που άφησαν και τα μεγαλύτερα σημάδια στο σήμερα. Το αποτέλεσμα της ακραίας τους επίδρασης ήταν καταθλιπτικοί και άπειρα σοβαροφανείς ήρωες, οι οποίοι πέρναγαν πολύ ώρα σε παράξενες πόζες στην βροχή, αναλογιζόμενοι την αποστολή και τα προσωπικά τους τραύματα. Σε αυτό το πλαίσιο προφανώς δεν υπήρχε χώρος για τίποτα άλλο: μόνο κατεστραμμένες ζωές, συνωμοσίες και αδικημένοι έρωτες. Αυτό το ύφος, πλέον φαντάζει επιτηδευμένο και τρομακτικά δήθεν, στερεί όλη την ανθρωπιά από τους ήρωες και τελικά καταλήγει να παρουσιάζει κλισέ και μονοδιάστατους χαρακτήρες. Η DC, επηρεασμένη από την επιτυχία του Batman ( από τα ελάχιστα franchise που κατάφεραν να αξιοποιήσουν αυτό το περιβάλλον) προσπάθησε να το πολλαπλασιάσει, με αμφιλεγόμενα μέχρι στιγμής αποτελέσματα.
Η Marvel διάλεξε έναν τελείως διαφορετικό δρόμο, αξιοποιώντας πολύ διαφορετικά τις εμπειρίες της Iron Age. Έβαλε το χιούμορ ως στοιχείο, τόσο δομής, όσο και κρίσιμου καταλύτη σε στιγμές έντασης. Γιατί στην βάση τους οι ταινίες της Marvel δεν είναι κωμωδίες. Μπορεί να έχουν πολύ (και καλό) χιούμορ, ουσιαστικά όμως δεν είναι ο σκοπός τους να βγάλουν γέλιο. Το Captain America μιλάει για θάρρος και αυτοθυσία, το Thor για προδοσία, το Winter Soldier είναι ένα εκπληκτικό κατασκοπευτικό θρίλερ, ενώ το Antman (δες περισσότερα εδώ) παρουσιάζει τον ρατσισμό που δέχονται οι πρώην κρατούμενοι. To χιούμορ είναι ένα τέλειο εργαλείο πλοκής για να χαλαρώσει το κοινό, να γίνει πιο ευάλωτο στις συναισθηματικές διακυμάνσεις της ιστορίας και να μπορέσει να τις ξεπεράσει. Και αυτό γίνεται χωρίς να θυσιάζει καθόλου τον τόνο και την δυναμικής της! Το έχει πει καλύτερα από όλους ο μεγάλος Joss Whedon (Firefly (δες περισσότερα εδώ), Avengers)
“Make it dark, make it grim, make it tough, but then, for the love of God, tell a joke.”
