The Adam Project – Βαρεμάρα από το παρελθόν και το μέλλον
Γενικά συμπαθούμε τον Ryan Reynolds. Έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει πολύ καλά ως πρωταγωνιστής όχι μόνο σε κωμωδίες όπως το ιδιαίτερα αγαπητό Deadpool, το οποίο άλλωστε στηρίζεται σχεδόν απόλυτα στην προσωπικότητα του, όσο και σε δραματικούς ρόλους, όπως το πολύ ενδιαφέρον Buried.
Όμως οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι αυτό δεν αρκεί για τις κακοσχηματισμένες και τρομακτικά αδιάφορες ταινίες δράσης/ κωμωδίας που παράγει πλέον σχεδόν με το κιλό η συνεργασία του με το Netflix αλλά και ίδιος. Μετά το απλά ανεκτό 6 Underground η κατηφόρα έχει συνεχιστεί με το απαράδεκτο σε κάθε επίπεδο heist movie Red Notice και τώρα με το time travel sci-fi χάσιμο χρόνου και ηλεκτρισμού που ακούει στο όνομα Project Adam.
Η ταινία του Shawn Levy (Stranger Things, Night at the Museum) δεν καταφέρνει σε κανένα σημείο της να αποτελέσει κάτι παραπάνω από συρραφή δραματικών κλισέ, μέτριων σκηνών δράσης (το βασικό πράγμα δηλαδή που έρχεται να πουλήσει) με ένα κουραστικό CGI περασμένων δυνατότητων και αισθητικής και αδιάφορων ερμηνειών από ηθοποιούς που είναι προφανές ότι βλέπουν το όλο project ως μια (καλοπληρωμένη) αγγαρεία.
Για άλλη μια φορά η ταινία στηρίζεται το χιούμορ και την περσόνα του Reynolds, που όμως δεν είναι αρκετά να σώσουν την κατάσταση. Το ότι γίνεται προσπάθεια αυτά τα στοιχεία του πρωταγωνιστή να μεταλαμπαδευτούν στη νεότερη εκδοχή του, τον συμπαθή κατά τα άλλα πρωτοεμφανιζόμενο (σχεδόν) Walker Scobell όχι απλά δε βελτιώνουν την κατάσταση, αλλά καθιστούν την έλλειψη ιδεών ακόμα πιο πρόδηλη.
Παράλληλα, οι άνευρες και οριακά βαριεστημένες ερμηνείες των Marvel-ικών συνυπερηώων του Reynolds, Zoe Saldana (Guardians of the Galaxy Vol. 2, The Losers), Mark Ruffalo (Αvengers: Ιnfinity War), ακόμα και της αισθητά κουρασμένης Jennifer Garner (Elektra, 13 Going on 30) απλά υπογραμμίζουν τις χαμένες ευκαιρίες του να γίνει αυτή η ταινία διασκεδαστική.
Οι όποιες ιδέες του σεναρίου για ένα αυταρχικό, καταπιεστικό και μιλιταριστικό μέλλον, το χρέος ενός ανθρώπου στις μελλοντικές γενιές από τις οποίες ο καπιταλισμός ήδη κλέβει για να επιβιώσει (να αυξήσει βασικά το κεφάλαιο του) και, τελικά, η οικογένεια ως θεσμός είναι κουραστικές και απλά δικαιολογία για μερικές ακόμα σκηνές δράσης και «αστείων» αλληλεπιδράσεων. Τίποτα που ο θεατής δεν μπορεί να δει σε μερικές δεκάδες άλλες σχεδόν απαράλλακτες παραγωγές της πλατφόρμας, ακόμα και με τους ίδιους ηθοποιούς. Ακόμα και οι θεμελιώδεις έννοιες και οι άπειρες δυνατότητες του ταξιδιού στον χρόνο πετιούνται γρήγορα στην άκρη, κυριολεκτικά, αφού και η ίδια η ταινία λέει στους θεατές να μην το πολυσκέφτονται, (αυτό) ειρωνευόμενη. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε πια ότι το pop culture reference ως χιούμορ και απόπειρα για μια meta προσέγγιση δεν καθιστά αυτομάτως το έργο έξυπνο, αλλά, πλέον, κουραστικό.
Δεν υπήρχε η απαίτηση για art house film από την αρχή. Κατανοείται απόλυτα η ανάγκη για απόδραση μερικές φορές, αν και με μια ταινία για τον ηρωικό (αμερικάνικο) ατομικισμό δεν πρέπει να διαφεύγει της υπογράμμισης πώς δεν ξεφεύγει κανείς στην ουσία. Ωστόσο, αν πρέπει να περάσουν δυο ώρες με μια χαλαρή ενίσχυση του status quo, ας γίνει αυτό τουλάχιστον ανώδυνα ή, ακόμα και ευχάριστα. Το Netflix πολύ συχνά δεν καταφέρνει ούτε αυτό πλέον….
About the Authors
Nίκος Γιακουμέλος Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.
Related Posts
Russian Doll s2 – Mια χρονικά χαοτική, οικογενειακή κατάδυση →
Doctor Strange in the Multiverse of Madness – Η τρέλα δεν πάει στα βουνά, αλλά στα σύμπαντα →
Robert the Doll – Όχι άλλο Chucky ρε παιδιά! →
