Είναι πάρα πολύ σημαντικό σε μια δημιουργική διαδικασία να έχεις μια καλή ιδέα ως βάση. Η αρχή εξ άλλου είναι το ήμισυ του παντός. Αυτό είναι το αρχικό σου premise, και, αν δεν έχεις κάποιο τρελό budget για σχέδιο ή διάσημους VA,αυτό θα διαφημίσεις.
Όμως το ήμισυ δεν είναι τελικά το παν και πολλά anime όχι μόνο δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν ποτέ τις αρχικές υποσχέσεις που δίνουν, αλλά στην πορεία αποτυγχάνουν πλήρως να ικανοποιήσουν ακόμα και την ίδια τους της βασική ιδέα. Είναι μια διπλή προδοσία, όχι μόνο στον θεατή αλλά και στον εαυτό τους.
Ας δούμε λοιπόν τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις, που ξεκίνησαν με μια ενδιαφέρουσα ιδέα και στην πορεία πιστόλιασαν τα πάντα και κάηκαν στις φλόγες της αδιαφορίας…
10) Masamune-kun’s Revenge
Πέρα από την έντονα τοξική ιδέα που έχει ως βάση (της συναισθηματικής χειραγώγησης και ανώριμης αντιμετώπισης της απόρριψης) το Masamune-kun’s Revenge θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα ενδιαφέρον slice of life. Αν διατηρούσε στο μυαλό του ένα στοιχείο πλοκής. Πολύ γρήγορα όμως όλα χάνονται προς χάρη ημι-αστείων σκηνών σχολείων. Το φινάλε του δεν απαντά σε καμία ερώτηση, δε λύνει καμία σκηνή έντασης και τελικά όλη η διαδικασία θέασής τους θα μπορούσε να παραληφθεί.
9) Fractale
O κόσμος που φτιάχνει το Fractale είναι πραγματικά πανέμορφος, τόσο οπτικά όσο και θεματικά. Όταν όμως έρχεται η ώρα να τον εξερευνήσουν οι χαρακτήρες, αυτοί απλά… αρνούνται. Η πλοκή του είναι κοινότυπη και κακογραμμένη, ενώ οι ίδιοι οι χαρακτήρες τόσο μονοδιάστατοι που πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να ενδιαφερθεί κανείς για αυτούς. Μέχρι και ο ίδιος ο σχεδιαστής του manga είπε ότι το anime είναι κακό.
8) Babylon
To Babylon είναι, τυπικά, ένα δικηγορικό thriller, που θα μπορούσε να δώσει εξαιρετικές σκηνές έντασης και να συμβάλει στο να εξερευνηθούν κάποιες, πολύ βασικές φιλοσοφικές έννοιες μέσα από ένα πρακτικό, in vivo πρίσμα. Τελικά όμως, υπό το βάρος του δεύτερου, χάνει κάθε ισορροπία και το δεύτερο μισό του μοιάζει με λυκειακού επιπέδου debate για την αυτοκτονία και την αυτοδιάθεση του σώματος, τα οποία δεν ούτε το επίπεδο των επιχειρημάτων για να είναι ενδιαφέροντα ούτε τη συμβολή της δράσης για να κρατήσουν την προσοχή του θεατή.
7) Rewrite
Το Rewrite δυστυχώς, παρά την ενδιαφέρουσα μυστηριώδη ατμόσφαιρα που δίνει το περιβάλλον στην αρχή του, την κουλ δύναμη του πρωταγωνιστή του (το να «ξαναγράφει» το DNA του και να αποκτά ουσιαστικά όποια ικανότητα θέλει) τελικά δεν κατάφερε να δώσει ούτε έναν καλογραμμένο χαρακτήρα. Περιορίστηκε σε έναν αδιάφορο σωρό από τραγικά backstories (που τα βλέπουμε και μέσα από flash backs, τη μέθοδο αφήγησης του τεμπέλη). Και χωρίς χαρακτήρες, είναι πολύ δύσκολο να νοιαστεί κανείς για το γίνεται σε μια σειρά…
6) Guilty Crown
Τα έχουμε ξαναπει για το Guilty Crown και μάλιστα πρόσφατα. Απλά μισούμε αυτή τη σειρά. Η βασική της ιδέα είναι να αντιγράψει το Gode Geass και αποτυγχάνει μέχρι και σε αυτό με μια οριακά χυδαία αφέλεια, απαίσιους χαρακτήρες και κουραστική, επαναλαμβανόμενη πλοκή.
5) Sword Art Online
Ποιος θα το περίμενε ε; Σε αυτό το σημείο να πούμε γιατί απογοήτευσε το Sword Art Online παρά την πολύ καλή (κλεμμένη) βασική του ιδέα φαντάζει σα να κλέβουμε γλυκό από παιδί.
4) Sunday Without God
Το Sunday Without God παίρνει ένα δύσκολο, υπαρξιακό concept και… δεν το κάνει κάτι. Μια βιωμένη συζήτηση για την ύπαρξη ή όχι του θεού, τον ρόλο της θρησκείας και πολλά άλλα παρόμοια θέματα θα μπορούσε να δώσει μερικές ενδιαφέρουσες σκηνές, μάχες και χίλια δυο άλλα πράγματα. Το ‘Sunday Without God απλά μας δίνει ένα ακόμα high school anime, ακόμα και με zombies.
3) L/R: Licensed By Royalty
To L/R: Licensed By Royalty δανείζεται πολλά στοιχεία από το Cowboy Bebop, πράγμα που δεν είναι κακό, γιατί προφανώς το Cowboy Bebop είναι anime-άρα. Επιπλέον προσθέτει στο μείγμα λίγο 007 και προσπαθεί να συνδυάσει δύο ετερόκλητα είδη. Το πείραμα θα ήταν ενδιαφέρον… εάν πετύχαινε. Αντιθέτως όμως, η σειρά δεν μπορεί να βρει την ισορροπία της και συνεχώς μπαλατζάρει μεταξύ western και κατασκοπευτικού, απογοητεύοντας τελικά τους φανς και των δύο.
2) Kabaneri Of The Iron Fortress
Θα ήμαστε ειλικρινείς, δε μας πειράζει καθόλου που το Kabaneri Of The Iron Fortress αντιγράφει στην ψύχρα το Αttack on Titan. To έφτιαξαν οι ίδιοι άνθρωποι (Wit Studio) επομένως με τη δουλειά τους μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Επίσης είναι ένα από τα καλύτερα anime που είδαμε ποτέ, γιατί να μας πειράζει που βλέπαμε ένα ακόμα σαν και αυτό;
Το μεγάλο μας παράπονο είναι ότι δεν κατάφερε να είναι αρκετά σαν το Αttack on Titan. Το Wit Studio τα έδωσε όλα στο σχέδιο και στις μάχες και έτσι βρεθήκαμε με μερικούς φουλ αδιάφορους πρωταγωνιστές, που δεν ενδιαφερεί κανέναν αν ζήσουν ή πεθάνουν, ενώ και οι κακοί του είναι απίστευτα βασικοί και κακογραμμένοι. Πολύ κρίμα.
1) ReLIFE
Ένα anime με τόσο σκοτεινή, τραυματισμένη ψυχολογικά κεντρική ιδεά (ένας άνθρωπος βασανισμένος από τρομερά ψυχολογικά προβλήματα και άγχη δέχεται να συμμετάσχει σε ένα πείραμα και να ξαναζήσει έναν χρόνο στο Λύκειο) καταλήγει πολύ γρήγορα να είναι ένα ακόμα high school anime, πετώντας σχεδόν αμέσως το τραγικό του premise στα σκουπίδια. Θεαματικές όπως η αυτοκτονία, το άγχος της ενήλικης ζωής, η απίστευτη πίεση της εργασίας σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, όλα πετάγονται για χάρη μερικών αστείων με λυκειόπαιδα. Μόνο κρίμα.
