Η πρώτη σεζόν του Daredevil είχε μια διπλή και πολύ δύσκολη αποστολή. Από την μία έπρεπε να ξαναγνωρίσει τον ήρωα με ένα φοβικό κοινό, που είχε νωπές ακόμα στο νου του τις εντυπώσεις από το μέτριο (στην καλύτερη) Daredevil του 2003, με τον Ben Affleck στον ομώνυμο ρόλο, αλλά και τον Colin Farel στον ρόλο του Bullseye (και εδώ θυμόμαστε πόσο κακή ιδέα ήταν αυτό). Από την άλλη έπρεπε να παλέψει να κατακτήσει μια θέση μέσα σε ένα πολύ επιτυχημένο, αλλά τελείως διαφορετικού ύφους κινηματογραφικού σύμπαντος, που συνέχιζε τον χαλαρό, ligthhearted τόνο του και στην τηλεόραση, με το Agents of Shield. Για να μην τα πολυλογώ, όλοι γνωρίζουμε πως η πρώτη σεζόν όχι μόνο το κατάφερε αυτό, αλλά ήταν και τόσο επιτυχημένη που κατάφερε να γίνει το σημείο αναφοράς για την δημιουργία μιας άλλης υπεραγαπημένης ομάδας superheroes, τους Defenders. Ήδη το Jessica Jones σημείωσε τρομερή επιτυχία και όπως όλα δείχνουν, εκεί κατευθύνεται και το Luke Cage…
Πως τα πήγε όμως η δεύτερη σεζόν; Για αυτή οι δημιουργοί της στάθηκαν ακόμα πιο φιλόδοξοι και έθεσαν δύο αλληλένδετους στόχους. Ήθελαν αφενός να αναστήσουν όχι έναν, αλλά δύο anti-heros, που η φήμη τους είχε αμαυρωθεί από τραγικές ταινίες: τον Punisher ( ταινίες με τον Ρunisher έγιναν το 1989,2004, 2008,όλες αποτυχημένες) και την Elektra Natchios. , την πορφυρή assassin που σχεδίασε ο Frank Miller (τα έχουμε πει εδώ) για το Daredevil, που κατέληξε όμως να ταπεινωθεί στο Electra του 2005 με την Jennifer Garner, ίσως μία από τις χειρότερες superhero movies που έγιναν ποτέ (η πρώτη θέση είναι καπαρωμένη βέβαια). Οι χαρακτήρες αυτοί έπρεπε να φρεσκαριστούν, να ενταχθούν σε ένα νέο, ευρύ πλαίσιο και να λειτουργήσουν με ένα τέτοιο τρόπο που να προωθούσε ταυτόχρονα και τους τρεις, καθώς στην σειρά δεν υπήρχε ένας κεντρικός κακός, όπως ο σπουδαίος Vincent D’Onofrio (Full Metal Jacket, Jurassic World) με την τρομερή απεικόνιση του Wilson Fisk (aka Kingpin) στην πρώτη σεζόν. Η αποστολή αυτή στέφθηκε από επιτυχία, όχι όμως ίση…
Ταυτόχρονα, έπρεπε να διευρυνθεί το Hells Kitchen, τουλάχιστον κοινωνικά. Αυτή η γειτονιά της Νέας Υόρκης, που για κάποιο λόγο συνεχίζουν και μένουν άνθρωποι, έπρεπε να στεγάσει όχι έναν αλλά 3 ήρωες, και να λειτουργήσει αργότερα ως το θέατρο επιχειρήσεων των μελών των Defenders. Αυτό σημαίνει πως το Hells Kitchen έπρεπε να γίνει κάτι παραπάνω από μια γειτονία, να γίνει μια μικρογραφία της αμερικάνικης κοινωνίας, προκειμένου να μπορέσουν οι δημιουργοί να εκφράσουν όλο το ψηφιδωτό των διαπροσωπικών και κοινωνικών σχέσεων που επηρεάζουν τόσο τους χαρακτήρες, όσο και τους θεατές. Η πόλη είναι ένας ακόμα πρωταγωνιστής, σε μια γνήσια noir καλλιτεχνική διάθεση: Περικλείει τα πάντα, είναι παντού και είναι αδύνατον να ξεφύγουν οι ήρωες. Τουλάχιστον ζωντανοί…
Αυτή η πλαστικότητα του περιβάλλοντος γίνεται ακόμα πιο σπουδαία όταν οι βασικοί χαρακτήρες δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, αλλά ο καθένας αναζητά τρόπους να επιτύχει τον δικό του στόχο: Η δεύτερη σεζόν της σειράς είναι μια σειρά από αλληλοκαλυπτόμενα subplots που περιστασιακά μόνο βρίσκονται. Το καθένα έχει τις δικές του εσωτερικές λειτουργίες, τον δικό του σκοπό και οριακά, την δική του αισθητική. Τον βρώμικο, στρατιωτικό και τεχνολογικό κόσμο του Punisher, διαπερνά ο μυστικιστικός κόσμος της Electra, ενώ αμφότεροι επηρεάζουν τον Daredevil.Αυτό το πλαίσιο που ενώνει τους δύο κόσμους μεταξύ τους έχει μια γνήσια αισθητική comics, χωρίς όμως να θυσιάζει καθόλου την gritty και σκοτεινή του ατμόσφαιρα για να το πετύχει. Και αν σκεφτεί κανείς πως στον ίδιο κόσμο που υπάρχει το Hells Kitchen, κάπου αλλού υπάρχει ένας Groot και ένας Rocket Rackoon, τότε αυτό είναι πολύ μεγάλο επίτευγμα…
Μια άλλη βασική αρετή της σειράς είναι ακριβώς αυτός ο τρόπος που ο Mat Murdoc, ένας ήρωας με γνήσια ταξική καταγωγή και συνείδηση, επηρεασμένος όμως σε καθοριστικό βαθμό από την αστική εκπαίδευση του δικηγόρου και την δική του αυστηρή Καθολική παιδεία αντιδρά στις δύο ισχυρές προσωπικότητες. Από την μία βρίσκεται ο Frank Castle, o πρώην στρατιωτικός που, κομματιασμένος ψυχολογικά από την βάναυση δολοφονία της οικογένειας του, παίρνει στα χέρια του τον νόμο, σκοτώνοντας αδίστακτα εγκληματίες. Η ηθική κατά βάση διαμάχη του με τον Daredevil απηχεί το δίλημμα για την φύση του εγκλήματος, μέσα σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο. Υπάρχουν διέξοδα μέσα σε αυτό για τους εγκληματίες; Ο Frank Castle πιστεύει πως όχι, αντί όμως να επιτίθεται στο πλαίσιο, τιμωρεί τους ανθρώπους. Αντίθετα ο Μat Murdock είναι υπέρμαχος μια αστικής δικαιοσύνης, η οποία όμως καταρρέει σε κάθε ευκαιρία: οι αστυνομικοί είναι οι πρώτοι που πουλάνε ναρκωτικά και λαδώνονται από κάθε μεγαλοεγκληματία, οι δικαστές είναι απασχολημένοι με τις καριέρες τους και δεν νοιάζονται για τις υποθέσεις τους. Ακόμα και το ίδιο το σύστημα, το πάτημα της ηθικής του ήρωα, είναι έτσι δομημένο που κανείς δεν μπορεί ουσιαστικά να βρει δικαιοσύνη (κάτι που εξερευνήθηκε με πολύ ωραίο τρόπο στην πρώτη σεζόν). Έτσι λοιπόν, η ατσάλινη σιγουριά του Punisher βασανίζει τον Daredevil, γιατί, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, σε αυτό το πλαίσιο, ο δικός του τρόπος δουλεύει…
Παράλληλα, η Εlectra έρχεται να δράσει καταλυτικά σε αυτό το δίλημμα, ωθώντας τον Daredevil στα άκρα: Πάρε όσα θες, κάνε ότι θες, αδιαφόρησε για τις συνέπειες-Η φλόγα της κατακλύζει τον Mat Murdock που αγωνίζεται να διατηρήσει μια επίφαση κανονικότητας στην ζωή του. Επιπλεόν, η Εlectra δημιουργεί και μια άλλη διαλεκτική σχέση, αυτή τη φορά ταυτότητας. Ποιος κυριαρχεί, ο Daredevil ή ο Mat Murdock. Είναι μια ερώτηση που, προς το παρόν, δεν έχει απασχολήσει κανέναν άλλον ήρωα του ΜCU, καθώς (δυστυχώς) δεν υπάρχει η πολύ σημαντική πτυχή της κρυφής ταυτότητας-όλοι ξέρουν πως ο Tony Stark είναι ο Iron Man, υπάρχει ένα ολόκληρο μουσείο για τον Captain America, ενώ ακόμα και η γειτόνισσα στο Νetflix, Jessica Jones, ποτέ δεν χρησιμοποίησε το όνομα που είχε στα comic (Jewel). O Daredevil όμως έρχεται αντιμέτωπος με αυτό το ερώτημα με πολύ έντονο τρόπο.
Punisher
Ο αγαπημένος μας σκληρός !!!@#$%$!ης της Μarvel έρχεται και είναι το λιγότερο σαρωτικός! Mία από τις καλύτερες προσθήκες τόσο στην σειρά, όσο και το casting ολόκληρου του MCU ήταν ο Punisher του Jon Bernthal (The Walking Dead, Fury). Αυτό δεν οφείλεται σε κάποια τρομερή του ερμηνευτική ικανότητα. Ο Bernthal έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως είναι εξαιρετικός σε ένα πράγμα: να επιβάλλεται στον ρόλο με το φυζίκ του και τη καίρια, σχεδόν λαϊκή του αμεσότητα. Όταν λοιπόν έχεις έναν χαρακτήρα που κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, όπως τον Frank Castle, το πάντρεμα τους μοιάζει σαν θαύμα της μοίρας. Σαν να γεννήθηκε ο ένας για τον άλλο! Η ευθύτητα και η βία με την οποία αντιμετωπίζει ο Τιμωρός τους εχθρούς, αλλά και η συμπόνοια και η παρατηρητικότητα που προσφέρει στους φίλους τον καθιστούν κάτι παραπάνω από μια απλή βίαια και μονοδιάστατη φιγούρα, και το πέρασμα του κάτι παραπάνω από ένα prolonged cameo.Αργά ή γρήγορα θα δούμε μια σειρά Punisher και τότε θα είναι που τηλεόραση θα μπει σε μια νέα, σκοτεινή χρυσή περίοδο!
Εlectra
H πορφυρή δολοφόνος της Elodie Yung (Gods of Egypt, The Girl with the Dragon Tattoo) δεν έχει την ίδια μοίρα με τον Punisher, παρόλο που η ιστορία της είναι κομβική και ταυτόχρονα μέσω αυτής μας συστήνεται και το Hand. Η Yung κάνει σίγουρα πολύ καλύτερη δουλειά από ότι η Jennifer Garner, ωστόσο δεν κατάφερε να κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον. Οι σκηνές ήταν, παρά το γεγονός ότι η χημεία της με τον Charlie Cox ήταν αρκετά καλή, δεν είχαν αυτή την απαραίτητη δραματικότητα για να σε συγκλονίσουν. Ταυτόχρονα, είναι από τις περιπτώσεις ιστοριών που πολλά θετικά στοιχεία, όπως οι εξαιρετικές μάχες, μπορούν να γίνουν κουραστικά, αν τραβιούνται από τα μαλλιά…
Το υπόλοιπον cast κινήθηκε στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη σεζόν, δηλαδή εξαιρετικά, σε γενικά πλαίσια. Ο Charlie Cox (Stardust, Stone of Destiny) συνεχίζει να αποτελεί μια έντιμη επιλογή για τον Mat Murdock, παρόλο που είναι καλύτερος ως δικηγόρος από ότι ως διάβολος. Καταφέρνει όμως να κρατάει στις πλάτες του μια πολύπλοκη σειρά και αυτό είναι σίγουρα προς τιμή του. Η Deborah Ann Woll( Τrue Blood, Catch .44) , εκτός από πανεμόρφη, παραμένει και μια εξαιρετική ηθοποιός, η οποία καταφέρνει να ισορροπεί με ιδιαίτερο τρόπο ανάμεσα στα πράγματα και στις καταστάσεις: ανάμεσα στον ήρωα και στον άνθρωπο, στον Daredevil και τον Punisher, στον έρωτα και το καθήκον. Εξίσου δυνατός ήταν και ο Elden Henson,(World War Z,Cloverfield),ο οποίος χαράζει την δική του πορεία στην σειρά.
Σκηνοθετικά το έργο παραμένει πανέμορφη και,σε στιγμές, αρκετά δύσκολη, μια απόφαση που θέλει θάρρος για μια εμπορική σειρά: Οι σκοτεινοί τόνοι αντικαθίστανται από την έντονη χρήση του κόκκινου και του κίτρινου, συνθέτοντας ένα διαρκές παιχνίδι που αλλάζει τον τρόπο που ο καθένας βλέπει την σειρά. Τα έντονα, προσωπικά πλάνα αναμειγνύονται με υπέροχα gro και αμερικανέ πλάνα, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό λήψεων που οδηγούν τον θεατή μέσα στον λαβύρινθο του Hells kitchen, δείχνοντας του όμως όλη την απολαυστική διαδρομή. Επιπλέον η εικονογραφία του Martin Ahlgren πραγματικά μας δείχνει, με εικόνες, το αίσθημα της τυφλότητας, μια δουλειά που είναι το λιγότερο υποδειγματική. Η απεικόνιση της βίας, η οποία είναι τόσο άφθονη που πολλοί κάνουν λόγο για ένα άνευ προηγουμένου torture porn, γίνεται με εξαιρετικά ανθρώπινο και ρεαλιστικό τόνο: χωρίς ακραίες υπερδυνάμεις, χωρίς θαύματα της τελευταίας στιγμή: Δεσπόζει το αίμα, οι πληγές. Οι ήρωες κομπιάζουν, προσπαθούν, η ανάσα τους τρεμοπαίζει συνεχώς.
Αυτό βέβαια, έχει και τα αρνητικά του. Πολλές φορές αυτό το μοτίβο γίνεται κουραστικό ( πόσες φορές να δεις μάχη με ninja). Αυτό το αίσθημα του τραβηγμένου, της απότομης αλλαγής tempo για να γίνει λίγο παραπάνω, λίγο μεγαλύτερη γίνεται ο Μόμπυ Ντικ της σειράς, ακολουθώντας την με τα γνωστά αποτελέσματα. Παράλληλα, και ίσως πιο σημαντικό παράπονο, είναι πως η σειρά φαίνεται αποφασισμένη να μείνει στα γνώριμα πλαίσια του super hero genre: ένας ήρωας ωθείται στο να βοηθήσει ανιδιοτελώς την γειτονία του. Παρόλο που του δίνονται αφειδώς τα στοιχεία από το source material, o δημιουργός της σειράς, ο Drew Goddard (World War Z,Cloverfield), αλλά και ο αντικαταστάτης του, ο Steven S. DeKnight, φαίνονται ευχαριστημένοι στην πορεία που δόθηκε ήδη στην πρώτη σεζόν έδωσαν βάση περισσότερο σε θέματα φόρμας και λιγότερο περιεχομένου.
Σε σύγκριση δηλαδή με το έξοχο noir της Jessica Jones, το Daredevil μοιάζει με τον υπερδραστήριο έφηβο γείτονα, που μπορεί, αλλά δεν θέλει να κάνει την υπέρβαση, ειδικά στο σεξ (η μοναδική σκηνή που περιείχε ήταν τουλάχιστον αστεία και θύμιζε διαφήμιση σαμπουάν). Μέχρι και το fuck φοβίζει τους χαρακτήρες της σειράς. Πολλές φορές η βία, όσο graphic και αν είναι, δεν φτάνει για να χαρακτηριστεί μια σειρά ενήλικη και έχουμε ανάγκη από πραγματικά καυστικές και ενήλικες superhero σειρές και ταινίες.
