Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη βιομηχανία του Hollywood και η αλήθεια είναι πως αμέτρητες ταινίες έχουν αποπειραθεί να αναδείξουν το πραγματικό πρόσωπο της βιομηχανίας εστιάζοντας στα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται πίσω από τις λαμπερές εικόνες. Άλλωστε, η αυτοκριτική είναι ένας έξυπνος τρόπος να αναδεικνύεις διάφορα προβλήματα, μόνο και μόνο για να μπορείς να τα διαιωνίζεις δίχως τύψεις (σκεφτείτε για παράδειγμα κάθε meta ταινία, η οποία ουσιαστικά για να σατιρίσει τα διάφορα κλισέ του είδους που επιχειρεί να αποδομήσει, καλείται να είναι γεμάτη… με αυτά ακριβώς τα κλισέ).
Όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση πως η φήμη του προοδευτικού Hollywood δεν είναι έτοιμη να καταρρεύσει ύστερα από μια σειρά καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση, οι οποίες αποδείχθηκαν τελικά κοινό μυστικό τόσο εκτός, όσο και εκτός των συνόρων του Hollywood. Έτσι, στην μετά-Weinstein εποχή, όπου πλέον όλοι λίγο-πολύ είναι ένοχοι, αναζητείται ένας νέος τρόπος αυτο-παρουσίασης του Hollywood, ένας τρόπος που θα φέρνει στην επιφάνεια όλες τις αρετές της βιομηχανίας, επανατοποθετώντας την ως το σύμβολο της χλιδάτης, προοδευτικής ζωής.
Αυτός ο νέος τρόπος, ένα μείγμα αυτοκριτικής και αυτοθαυμασμού, φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά στη νέα σειρά του Ryan Murphy, Hollywood.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Όπως είπαμε ήδη, η σειρά τοποθετείται χρονικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά, ακολουθεί την προσπάθεια ενός νεαρού, λευκού άντρα να πιάσει δουλειά ως ηθοποιός, ενώ παράλληλα καλείται να καλύψει τις οικονομικές ανάγκες της γυναίκας του και των διδύμων που πρόκειται να γεννηθούν σύντομα. Ωστόσο, η δυσκολία εύρεσης δουλειάς, έστω και ως κομπάρσος, θα τον αναγκάσει να πιάσει δουλειά σε ένα βενζινάδικο, το οποίο εκτός από καύσιμα, μοιράζει και ερωτικές απολαύσεις στους πελάτες του.
Στην πραγματικότητα, η ιστορία του Jack (David Corenswet) είναι η αφορμή για όσα θέλει να μας αφηγηθεί ο Murphy, αφού τελικά οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες δίνονται στους νεαρούς, πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες που περιτριγυρίζουν τον Jack. Ο μαύρος, ομοφυλόφιλος σεναριογράφος Archie (Jeremy Pope), η επίσης μαύρη ταλαντούχα ηθοποιός Camille (Laura Harrier) ή ο ομοφυλόφιλος πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός Rock Hudson (Jake Picking) που θα αναγκαστεί να πραγματοποιήσει κάθε άρρωστη επιθυμία του ατζέντη του, ώστε να πάρει έναν ρολάκο είναι εκείνοι που αποτελούν την πραγματική καρδιά της σειράς. Όλοι τους καταλήγουν να επιδιώκουν τη συμμετοχή τους σε μια ταινία, ονόματι Meg, η οποία αν υλοποιηθεί θα αλλάξει για πάντα το πρόσωπο του Hollywood, αφού οι βασικοί συντελεστές της θα είναι μαύροι ή/και ανοιχτά(!) ομοφυλόφιλοι καλλιτέχνες. Ωστόσο, κάτι τέτοιο σκοντάφτει στην ισχύ των συντηρητικών παραγωγών που είτε δεν επιθυμούν να δώσουν χρήματα για μια τέτοια ταινία, είτε φοβούνται πως η κυκλοφορία της θα αποτελέσει την οικονομική καταστροφή της εταιρίας παραγωγής.
Και κάπου εδώ, ξεκινάνε τα προβλήματα της σειράς.
Ενώ θεωρητικά παρουσιάζει μια βιομηχανία όπου -για παράδειγμα- η ισχύς των (ομοφυλόφιλων και ετερόφυλων) παραγωγών μεταφράζεται σε σεξουαλική κακοποίηση και η πορνεία μοιάζει με αναγκαίο μέσο για την επαγγελματική εξέλιξη των χαρακτήρων, όλα παρουσιάζονται με μια έντονη διάθεση ωραιοποίησης. Η πορνεία πρόκειται για το πιο απολαυστικό επάγγελμα στον κόσμο, αρκεί να μην έχεις ηθικούς φραγμούς, ενώ ο νταβατζής των νεαρών αντρών σε καμιά περίπτωση δεν επιδιώκει να τους εκμεταλλευτεί. Ίσα ίσα που το παλιό του όνειρο για μια καριέρα στη βιομηχανία θα αποτελέσει αφορμή για να τους βοηθήσει δίχως δεύτερη σκέψη όταν αυτό κριθεί απαραίτητο. Παρομοίως, η ζωή ενός μαύρου απέχει αρκετά από τις δυσκολίες που θα περίμενε κάποιος. Πέρα από ελάχιστο ρατσισμό από άτομα σε ισχύ, όλοι οι λευκοί συνεργάτες βρίσκονται στο πλευρό των μαύρων καλλιτεχνών, για τους οποίους ο ρατσισμός μοιάζει να εξαφανίζεται έξω από τα πλατό της εταιρίας παραγωγής, ζώντας μια φτωχική ίσως, αλλά σίγουρα όχι βασανιστική ζωή.
Κι ενώ η σειρά διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας Murphy-ικής παραγωγής, οπότε σε κάθε περίπτωση βλέπεται απνευστί και αποδεικνύεται εξαιρετικά απολαυστική, όλη αυτή η ζαχαρένια παρουσίαση εμφανώς πιο περίπλοκων καταστάσεων, δημιουργεί σημαντικά δραματουργικά προβλήματα. Όσο καλή διάθεση και να έχει κανείς απέναντι της, δύσκολα μπορεί να παραβλέψει την εμφατική ευκολία με την οποία ξεπερνιούνται όλα τα εμπόδια, τους σαπουνοπερικούς τρόπους με τους οποίους εξουδετερώνονται ανταγωνιστές ή την απότομη αλλαγή στις κοσμοθεωρίες χαρακτήρων με μοναδικό σκοπό την προώθηση της πλοκής, στοιχεία που εν τέλει αποδυναμώνουν σε σημαντικό βαθμό τα διακυβεύματα της ιστορίας.
Η φαντασίωση του Murphy, όμως, αποδεικνύεται σαφώς πιο προβληματική, αν ληφθούν υπόψιν οι συνθήκες μέσα στις οποίες χρηματοδοτήθηκε και υλοποιήθηκε η σειρά. Όπως είπαμε και νωρίτερα, εδώ και μερικά χρόνια, ολόκληρη η βιομηχανία προσπαθεί να συνέλθει από τις επιπτώσεις των σεξουαλικών κακοποιήσεων που αφάνισαν μερικούς από τους ισχυρότερους παίχτες της, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, σπιλώνοντας την λαμπερή εικόνα της. Παράλληλα, συνεχίζονται ακόμα οι έντονες συζητήσεις σχετικά με την αναγκαιότητα της πολιτικής ορθότητας, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τις αλλαγές στις ισορροπίες που επιφέρει η εμφάνιση και κυριαρχία υπηρεσιών όπως η Netflix, η Amazon κ.α.
Ο Murphy αναμειγνύει, λοιπόν, όλα αυτά τα συστατικά που αποτελούν το σύγχρονο Hollywood και ούτε λίγο, ούτε πολύ, υπονοεί (αν και στην πραγματικότητα βρωντοφωνάζει) πως η βιομηχανία μπορεί να αφήσει στο παρελθόν τις άσχημες στιγμές της που οφείλονται κατά κύριο λόγο στους λευκούς, ετερόφυλους άντρες και με την αλλαγή κάποιων προσώπων-κλειδιά, όλα θα αλλάξουν ριζικά προς το καλύτερο. Αυτομάτως, οι βιασμοί θα εξαλειφθούν, οι σχέσεις εξουσίας ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζόμενους θα εξαφανιστούν, τα οικονομικά κίνητρα που κρύβονται πίσω από τις περισσότερες ταινίες θα δώσουν τη θέση τους σε πανανθρώπινες αξίες, όπως εκείνη της ισότητας και οι βραβεύσεις μαύρων ηθοποιών θα διαγράψουν από τη μνήμη των παιδιών στα γκέτο τα καθημερινά τους προβλήματα και δάκρυα χαράς θα ζεσταίνουν τα αδυνατισμένα ή/και κακοποιημένα μάγουλα τους.
