Τroy: Η Πτώσης μίας Πόλης- Μια άστοχη προσπάθεια που δεν καταλήγει κάπου
Η νέα σειρά του Netflix, Troy: Η πτώση μιας πόλης, που παράγεται μαζί με το BBC έχει προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον και ας μην αποσπά και τα καλύτερα σχόλια. Η σειρά προφανώς είναι βασισμένη στην απόδοση του Ομήρου για τον Τρωικό πόλεμο στην Ιλιάδα, αλλά υπάρχουν και άλλες ιστορικές πηγές έμπνευσης για την αληθινή ιστορία πίσω από την Τροία. Για αυτό το λόγο ας μην στεκόμαστε στις “ιστορικές ανακρίβειες” και ας δούμε την ουσία του Troy.
Όπως και στο έπος του Ομήρου έτσι και στην παραγωγή του BBC τα πάντα ξεκινάνε με τον Πάρη (Louis Hunter- The Honor Farm ) , έναν ταπεινό αγρότη που δεν κάνει μεγαλεπίβολα σχέδια για τον εαυτό του, που παρόλαυτα όμως έχει επιλεχθεί και δοκιμαστεί από τους θεούς. Στην πρώτη του λοιπόν διπλωματική αποστολή, ο Πάρης ως επίσημο μέλος της ηγεσίας των Τρώων, ερωτεύεται την Ελένη (Bella Dayne-Don’t Hang Up) , την γυναίκα που πιστεύει ότι έχει επιλεγεί γι ‘αυτόν από την θεά Αφροδίτη, σύζηγο του Μενέλαου, προκαλώντας έτσι την οργή της των συμμάχων τους. Μετά από αυτό το ατιμωτικό γεγονός ξεκιναεί η ξακουστή και πολυετής πολιορκία της Τροίας.
Αφού η Ελένη εγκατελείψε τη ζωή της στη Σπάρτη, η ελληνική πόλη επιστρέφει πίσω στους νέους αντιπάλους της, ανταπαντώντας με διάφορους τρόπους που κρίνουν κατάλληλους. Η τιμή των ανδρών και η σχετική αξία των γυναικών γίνονται τα κεντρικά στοιχεία μιας αιματηρής και μαύρης σύγκρουσης. Όταν ο Όμηρος έγραφε την Ιλιάδα, τα ενδιαφέροντα της κοινωνίας ήταν συγκεκριμένα, όποτε και η απεικόνιση τους ήταν ευθυγραμισμένη με βάση αυτά. Όταν όμως έρχεται η ώρα όλο αυτό να δοκιμαστεί στο 2018 τότε τα πράγματα αλλάζουν. Στα μάτια ενός ανθρώπου σήμερα όμως, ένας γενικευμένος πόλεμος για έναν έρωτα δεν έχει τόση σημασία για αυτόν, άρα πρέπει να του δοθεί και κάποιο άλλο έναυσμα-ερέθισμα ώστε να τον συνεπάρει.
Καθώς το σενάριο είναι λίγο-πολύ γνωστό άρα και η κατάληξη του όλου πολέμου, το Troy θα έπρεπε να εστιάσει και να δώσει όλο του το βάρος στην απεικόνιση και την μεταφορά του , κάτι που ίσως δεν έγινε. Χαρακτήρες χωρίς ιδιαίτερο βάθος, λιγοστές απεικονίσεις μαχών και σκηνοθεσία που έχουμε δεί πολλές φορές συμβάλουν ώστε το troy να θεωρείται μέτριο. Μουσική που δεν έχει χαραχτεί στις ψυχές μας και είκονες λίγο πολύ κλασσικές μας κάνουν να μην νιώθουμε αυτό που έγινε στην Τροία. Οι περισσότερες κριτίκες βέβαια που γίνονται για την συγκεκριμένη σειρά δεν εστιάζουν στο γεγονός ότι η σκηνοθεσία δεν είναι καλή ή οτι τα συναισθήματα δεν φτάνουν, ώστε να αισθανθούμε το τι γίνεται, αλλά εστίαζούν στο ζήτημα του Casting. Μεγαλό θέμα έχει γίνει με την απεικόνιση του Αχιλλέα που τον ενσαρκώνει Μαύρος ηθοποιός και συγκεκριμένα ο David Gyasi (Ιnterstellar) . Η αλήθεια είναι ότι όταν θες να απεικονίσεις έναν Έλληνα που ήταν υπαρκτό πρόσωπο, δεν σκέφτεσαι να βάλεις έναν μαύρο ηθοποίο για αυτόν, αλλά σίγουρα δεν σκέφτεσαι να βάλεις και κάποιον στα πρότυπα του Brad Pitt, όπως έγινε στην ταίνια Troy, που εκεί η κουβέντα γύρω από το ζήτημα του Casting δεν άνοιξε τόσο έντονα(?!?!) . Ακριβώς όμως επειδή ο Αχιλλέας δεν ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αλλά ένας μυθολογικός χαρακτήρας η κουβέντα αυτή δεν έχει καμία ουσία και η απεικόνιση του πρέπει να κριθεί ως προς το περιεχόμενο.
Τα 9 εκατομμύρια Budget, έδιναν στους σκηνοθέτες Mark Brozel και Owen Harris μία οικονομική άνεση ώστε το Troy σκηνοθετικά να είναι κάτι παραπάνω από άρτια εκτελεσμένο, παρολαυτά η σκηνοθεσία λειτουργεί διεκπεραιωτικά. Ιδιαίτερη έμπνευση και δυναμισμός δεν υπάρχει. Εστιάζει περισσότερο στα ρομαντικά ειδύλλια και την εξέλιξή τους, παρά στην αγωνία και την ένταση της μάχης. Κι όπου υπάρχουν πολεμικές σκηνές, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καινούργιο, τίποτα αξιομνημόνευτο. Αυτό που μας λείπει από το Troy είναι αυτή η σπίθα στα μάτια των πρωταγωνιστών που κάνει τον πόνο τους, δικό μας πρόβλημα. Είναι αυτή η διαχωριστική γραμμή που το δικό τους δράμα γίνεται και δικό μας και η σειρά παυεί να είναι μια τηλεοπτική παραγωγή, αλλά μέρος της καθημερινότητας και της ζωής μας. Αυτό δεν έγινε για πολλούς λόγους. Το πιο βασικό είναι, ότι από όλα τα γεγονότα που συνέβησαν στην Τροία αυτό που επιλέχθηκε να γίνει το κέντρο βάρους είναι ο έρωτας του Πάρη και της Ελένης και όχι οι συνέπειες αυτού του έρωτα. Eν τέλει η σειρά όσο δυναμισμό αποπνέει, τόσο αυτό της γυρνάει boomerang καθώς θαρετά πλέον λέμε πως το σενάριο δεν πείθει κανέναν.
Το Troy μέσα σε 8 επεισόδια προσπαθεί να συμπυκνώσει την κυριολεκτική κλασική ιστορία της στοργής, του καθήκοντος, της τιμής, της οικογένειας και της προδοσίας που παίζει σε μια αιματηρή σκηνή. Τα επακόλουθα της θρυλικής ιστορίας του Πάρη και της Ελένης είναι τα πράγματα που δημιουργούν η ποίηση και η μυθολογία και δεν έχουν καταφέρει ακόμα να μεταφερθούν με την ομορφιά που τους αξίζει στην μεγάλη οθόνη. H προσπάθεια αυτή όμως πρέπει να αγκαλιάζεται, ώστε να συνεχίζουν να γίνονται τέτοιες αποδόσεις και άλλων λογοτεχνικών κειμένων και μέσα απο την συνολική μετριότητα του Troy να κρατήσουμε κάποια θετικά στοιχεία που σίγουρα υπάρχουν.
About the Authors
Καζανάς Kώστας Ο Κώστας όταν ήταν μικρός είχε ένα όνειρο, να παιζει σκάκι σε παγκόσμιο επίπεδο. Η πίστη του στο FORCE δεν στάθηκε ικανή για να τον κάνει να το πραγματοποιήσει. Κάπου στα 15 του αυτό το όνειρο ναυάγησε. Έκτοτε αρκείται σε χριστουγενιατικούς μαραθώνιους STAR WARS.
Related Posts
Nimona – Μαθαίνοντας να αγαπάμε τα τέρατα μέσα μας →
Ciao Σίλβιο: Aυτός ο κόσμος δε θα μου κάνει κακό →
Σύναξη Μαγισσών – Η καταραμένη κληρονομιά →
