του Δημήτρη Οικονομόπουλου
[Προσοχή: Το κείμενο προϋποθέτει ότι ο αναγνώστης έχει δει τη σειρά ή δεν ενδιαφέρεται να φάει spoilers.]
Η ιστορία ξεκινάει με τον Punisher να προσπαθεί να κάνει μία καινούρια αρχή, εκμεταλλευόμενος την ασυλία που του πρόσφεραν οι αρχές. Ταξιδεύει χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό, περνώντας τα βράδια του σε διάφορα μέρη, ώσπου βρίσκεται σε ένα μπαρ όπου τα πράγματα αλλάζουν. Γνωρίζει μία κοπέλα (Amy) η οποία φέρεται κάπως περίεργα και δεν θα αργήσουμε να μάθουμε ότι δεν είναι στα καλύτερα της και την κυνηγάνε. Μόλις οι τύποι που την κυνηγάνε εμφανιστούν στο ίδιο μέρος, ο Punisher δεν θα διστάσει να τη βοηθήσει τακτοποιώντας τους. Έτσι ξεκινάει μία περίεργη σχέση, και μαζί της η ιστορία. Παράλληλα κάποια πολλά χιλιόμετρα μακριά, ο Billy Russo, o πρώην κολλητός του Punisher, παλεύει να συνέλθει από την τελευταία τους συνάντηση, και δεν θα αργήσει με τη σειρά του να πάρει ένα πιο ενεργό ρόλο στη συνέχεια…
Αν μπορούμε να πούμε ότι σε γενικές γραμμές κάθε σειρά είναι η αφήγηση μίας ιστορίας κάποιων ανθρώπων από τη χρονική στιγμή Α έως τη χρονική στιγμή Β και το πως αυτοί εξελίχθηκαν στο ενδιάμεσο, τότε στο Punisher 2 η στιγμή Α μπορεί να περιγραφεί από ασάφεια και σύγχυση: Ο Punisher είναι σε μία μετέωρη κατάσταση στην οποία προσπαθεί να βρει μία φυσιολογική ζωή, ξεχνώντας το παρελθόν του μη γνωρίζοντας όμως πώς ακριβώς να το κάνει και πώς ακριβώς να προχωρήσει (πράγμα το οποίο συνδηλώνεται από την επιλογή του να ταξιδεύει). O Billy Russo είναι κατεστραμμένος σωματικά και ψυχολογικά, ενώ προσπαθεί να μάθει πως έχει έρθει σε αυτή την κατάσταση αφού έχει πάθει αμνησία. Η Madani τέλος, είναι και αυτή με τη σειρά της κατεστραμμένη έπειτα από τον τραυματισμό της και την χειραγώγηση της από τον Russo, και μένει καθηλωμένη στο γεγονός αυτό μην ξέροντας πως να το χειριστεί (ειδικά και μετά την απόδραση του Russo, καθώς ταλαντεύεται στο πώς θα τον αντιμετωπίσει).
Αν θέλουμε να συνεχίσουμε με τον ορισμό που δώσαμε παραπάνω, θα πρέπει να απαντήσουμε το ερώτημα του πως εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της σειράς οι διάφοροι χαρακτήρες. Και σε κάθε ιστορία, οι χαρακτήρες εξελίσσονται ανάλογα με τις επιλογές που παίρνουν και με το πώς αντιδρούν στις καταστάσεις μπροστά τους. Σε αυτό το σημείο αποκαλύπτεται το νόημα και η γενικότερη φιλοσοφία του Punisher: Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό που είναι, δεν αλλάζουν, και οι επιλογές που παίρνουν θα είναι πάντα αργά η γρήγορα, αυτές που προέρχονται από τα πιο βίαια ένστικτά τους και από τις πιο μαύρες πλευρές τους (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Το είδαμε στον πρώτο κύκλο όπου ο Punisher είχε να επιλέξει ανάμεσα στο να πάρει εκδίκηση η όχι και επέλεγε να αιματοκυλίσει τα πάντα. Η σειρά μας έδειχνε έναν τραυματισμένο και διαλυμένο ψυχολογικά άνθρωπο ο οποίος αδυνατούσε να δει οτιδήποτε πέρα από την εκδίκηση, παρόλο που πολλοί άνθρωποι στο περιβάλλον του προσπαθούσαν να τον προσεγγίσουν και να τον βοηθήσουν. Στον δεύτερο κύκλο το βλέπουμε περισσότερο αυτό μέσα από τη σχέση του Russo και της θεραπεύτριάς του Krista. Η Krista προσπαθεί σε όλη τη διάρκεια της δεύτερης σεζόν να βοηθήσει τον Russo να αντιμετωπίσει το τραύμα του και να τον αλλάξει. Προσπαθεί να τον αποτραβήξει από την ιδέα της εκδίκησης και να του δείξει ένα δρόμο όπου θα αποδεχτεί το γεγονός, θα το στοιχειοθετήσει μέσα στην προσωπική του ιστορία και θα προχωρήσει με ένα θετικό τρόπο.
Είναι όμως αυτή η άρνηση του Russo να προχωρήσει και να δει πέρα από το ένστικτο της εκδίκησης, που χαρακτηρίζει τον δεύτερο κύκλο. Και αυτή η άρνηση να προχωρήσουν μπροστά οι χαρακτήρες, να αντιμετωπίσουν τα τραύματά τους και να ζήσουν με αυτά είναι το καθολικό χαρακτηριστικό της σειράς. Αντ’αυτού έπειτα από πολλές εσωτερικές μάχες, επιλέγουν (?) να αφεθούν στα πιο μηδενιστικά, βίαια και αντικοινωνικά χαρακτηριστικά τους. Είτε αφορά τον Punisher ο οποίος επιλέγει να σκοτώσει τους πάντες για να πάρει εκδίκηση, είτε αφορά τον Russo ο οποίος θέλει να πάρει εκδίκηση από τον Punisher (η οποία κατ’ ομολογίαν του δεν του προσφέρει τη λύτρωση που θα ήθελε), είτε αφορά την Madani, η οποία αποδέχεται τη business as usual λύση που προτείνει ο Punisher για να αντιμετωπίσουν τον Russo (όπου και συμβολικά αρνείται το γεγονός ότι η νομιμότητα και η οδός της δικαιοσύνης, της οποίας είναι ο ανώτερος εκπρόσωπος, μπορεί να δώσει τη λύση).
Όμως το καθοδικό αυτό σπιράλ, η άρνηση της οποιαδήποτε θετικής υπέρβασης και η καθήλωση στο τραύμα και στην αποδοχή της μηδενιστικής βίας, δεν αφορά μόνο τους πρωταγωνιστές, αλλά σχεδόν όλους, ακόμα και αυτούς που δουλειά τους είναι να το εμποδίσουν. Για παράδειγμα η Krista ενώ είναι θεραπεύτρια και η δουλειά της είναι να βοηθάει τέτοιους ανθρώπους να ξεπεράσουν τα τραύματά τους, η ίδια δεν φαίνεται να έχει ξεπεράσει τα δικά της και από ένα σημείο και έπειταυποτάσσεται στο μηδενισμό και τη μανία του Russo, τον οποίο βοηθάει στην εκδίκησή του. Ο Mahoney ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της σειράς αμφισβητεί τα κίνητρα του Punisher και θέλει να τον δει στη φυλακή, στο τέλος αποδέχεται ότι o Punisher έχει τους δικούς του κανόνες και σε τελική ανάλυση αυτό που κάνει μπορεί να είναι και η μόνη αποτελεσματική οδός για τη δικαιοσύνη (πορεία την οποία σχεδόν με τον ίδιο τρόπο διέσχισε η Madani στον πρώτο κύκλο και αμφιταλαντεύτηκε στο δεύτερο). Άρα εδώ δύο πρόσωπα με ευρύτερο συμβολισμό καταλήγουν να αποδέχονται και να συμφωνούν με πράξεις τις οποίες πρωταρχικά (και θεσμικά) θα έπρεπε να καταπολεμούν. Είναι αυτή η τελική αποδοχή της αντιδραστικής θέσης, ακόμα και από άτομα πουστέκονται ενάντια σε αυτή που την κάνει πιο ισχυρή.
Το ίδιο το σενάριο (με βεβιασμένο τρόπο) και η δομή του απαγορεύει στους χαρακτήρες να σκεφτούν διαφορετικά και να βγουν από αυτό το σπιράλ. Είναι χαρακτηριστικό το σημείο προς το τέλος, όταν ο Punisher πυροβολεί και σκοτώνει 3 αθώες κοπέλες και παραλύει μόλις το συνειδητοποιεί, με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Σε αυτό το σημείο αρχίζει να αμφισβητεί ότι είναι ο καλός της υπόθεσης και το γεγονός αυτό τον βάζει σε σκέψεις. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα κομβικό σημείο, όπου θα αποφάσιζε να αλλάξει και να δει τα πράγματα διαφορετικά. Πριν όμως η ιδέα αυτή τον κατακτήσει και τον κάνει να αμφισβητήσει παραπάνω τη διαδρομή του, σχεδόν αμέσως μαθαίνει ότι τελικά οι κοπέλες ήταν νεκρές από πιο πριν. Άρα η ιδέα υποχωρεί, όλα καλά, κανένα λάθος, πάμε.
Τέλος, για να φτάσουμε και στο σημείο Β, να δούμε πώς εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν οι χαρακτήρες. Και εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Καμία εξέλιξη, αλλά αποδοχή των πιο βίαιων, αντικοινωνικών και μηδενιστικών χαρακτηριστικών. O Punisher συνειδητοποιεί ότι προκαλεί κακό σε όποιους αγαπάει και ότι η θέση του είναι έξω από την κοινωνία, κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα (δίνοντας μας μία απίστευτη κωμικότατη Punisher-ική τελευταία σκηνή). Η Madani καταλαβαίνει ότι το αστικό περιβάλλον και η νυν θέση της δεν της προσφέρουν αρκετή δράση οπότε αποφασίζει να πάει στην CIA. Αυτό, σε συνδυασμό με το τηλεφώνημα στον Punisher δείχνει ότι η Μadani επιλέγει να δουλέψει σε μία κατάσταση ποιοτικά πιο βίαιη και βρώμικη, παρά να αποχωρήσει. Τέλος, ο Mahoney αποδέχεται ότι θα πρέπει να ανέχεται πού και πού τύπους σαν τον Punisher, αφού σε τελική ανάλυση μπορεί να είναι όντως καλά παιδιά. Υπάρχουν βέβαια πορείες όπως του Curtis και της Amy, που επιλέγουν μία ειρηνική ζωή, όπως και του John Pilgrim (από τους πιο ενδιαφέροντες και τραγικούς χαρακτήρες, ειδικά προς το τέλος), αλλά αυτές οι πορείες δεν αντισταθμίζουν τη γενικότερη φιλοσοφία της σειράς: Καμία αλλαγή, καμία εξέλιξη, παρά μόνο αποδοχή των χειρότερων και πιο μαύρων πλευρών. Μηδενισμός και καταστροφή, καμία θετική υπέρβαση και πολύ ξύλο.
