Τα γεγονότα του Flashpoint μας έδωσαν ούτε λίγο ούτε πολύ έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν που είχαμε συνηθίσει στην DC, χωρίς ωστόσο να διαρηγνύουν εντελώς την σχέση τους με το παρελθόν. Το στοιχείo της υπερβολής, που έφτανε μέχρι την πόρτα του θείου όχι μόνο καθιερώθηκε, αλλά ξεπεράστηκε σε μεγάλο βαθμό. Φορέας αυτής της τάσης ήταν ο βασιλιάς της DC, o ίδιος ο άνθρωπος από ατσάλι, που σταδιακά έχανε τις επαφές του με τον γήινο κόσμο και προσέγγιζε όλο και περισσότερα τα άστρα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η έλξη του προς την Wonderwoman ήταν ένα σαφές στοιχείο, κάτι που ποτέ μέχρι πριν δεν είχε επιχειρηθεί.
Ωστόσο, αυτή η υπερβολή ήταν ένα χαρακτηριστικό που οδήγησε γρήγορα σε ενα τέλμα το New 52, καθώς η επανάληψη οδηγεί, σταδιακά, σε υποβάθμιση της ίδια της της υπόστασης. Πόσο να ξεπερνάει κανείς κάθε φορά έναν θεό; Έτσι, οδηγηθήκαμε στο Convergence (Σύγκλιση) και μετά στο Rebirth, οπου είδαμε την θανάτωση του νέου Superman και την επιστροφή του παλιού, σε ρόλο ισορροπιστή των δύο θέσεων που έγιναν κυρίαρχες στην DC, την υπερβολή και την γείωση στην πραγματικότητα. Ο τελευταίος γιος του Κρύπτον έπρεπε όχι μόνο να είναι θεός, αλλά και δίπλα στους ανθρώπους, ένα σύμβολο που μπορούσε κανείς να το ακουμπήσει.
Ο παλιός Superman δεν ήταν μόνος στο Rebirth, αλλά έφερε, για αυτόν ακριβώς τον σκοπό και την οικογένεια του μαζί, την πάντοτε δαιμόνια Lois Lane στο ρόλο της συζύγου και της μητέρας και τον ημιγήινο γιο του, τον Jonathan. Kαι, με την εισαγωγή των νέων αυτών προσώπων και ρόλων, ξεκινά η ιστορία Son of Superman (στα ελληνικά Ο Γιος του Superman, από τις εκδόσεις Anubis, σε μετάφραση του Χρήστου Τσέλιου, ο οποίος ανέλαβε και την επιμέλεια της έκδοσης).
H ιστορία μπορεί να ονομάζεται Ο Γιος του Superman, ωστόσο αφορά, σε μεγάλο βαθμό, την (επανά)εισαγωγή ενός προσγειωμένου και καλοκάγαθου Clark Kent στην υπερηρωική κοινότητα, δίπλα σε ήρωες που ουσιαστικά δεν γνωρίζουν τον ίδιο, αλλά τον σωσία του. Πρέπει δηλαδή να κερδίσει από την αρχή την εμπιστοσύνη όχι μόνο δύσπιστων ηρώων όπως ο Batman και η Wonderwoman, η οποία μάλιστα δεν έχασε μόνο έναν φίλο αλλά και τον μόνο άνδρα που ουσιαστικά ήταν ίσος της, αλλά και ενός ολόκληρου κόσμου που ζούσε στην απόγνωση της απώλεια του πιο αγαπημένου υπερασπιστή του. Ο Superman, από την αρχή της πορείας του στάθηκε ουσιαστικά ένα σύμβολο της αμερικάνικης κοινωνίας. Σε αυτόν τον ευγενικό πρόσφυγα, οι δημιουργοί του, Jerry Siegel και Joe Shuster, έδωσαν όλο το συμβολικό βάρος των φαντασιών που οι κάτοικοι των ΗΠΑ θεωρούν πως αξίζουν σε εκείνη την χώρα. Τον έντυσαν με τα χρώματα της σημαίας τους και τον έθεσαν στην πρωτοπορία, τόσο του συμβολικού, όσο και του φαντασιακού προτύπου τους. Λειτουργώντας σε έναν πολύ πιο αναβαθμισμένο ρόλο από ότι ο αντίστοιχος ήρωας της Μarvel (ο Captain America), o Κal- El όρισε την νόρμα των υπερηρώων και, παρά το γεγονός ότι αποτέλεσε όχι απλά ένα προιόν αλλά ΤΟ προιόν της μαζικής κουλτούρας, ο Superman, σε επίπεδο συμβόλου/ έργου Τέχνης, κατάφερε και απέκτησε την δική του αίγλη.
Αυτή η αίγλη, η απόσταση δηλαδή που χωρίζει το άτομο από το έργο Τέχνης και το καθιστά ταυτόχρονα ανέφικτο αλλά και σημείο έμπνευσης, ομορφιάς και μοναδικότητας χάνεται με την μαζική αναπαραγωγή του έργου. Τα κόμιξ, όντας η χαρακτηριστότερη, μετά τον κινηματογράφο Τέχνη της μαζικής κουλτούρας, υπήρξαν πεδίο στο η έννοια αυτή δεν ευδοκιμούσε. Ωστόσο, μπορεί να ειπωθεί πως, σε συμβολικό επίπεδο, ο άνθρωπος από ατσάλι κατάφερε, με τα χρόνια και την συναισθηματική επένδυση, να γεφυρώσει κάπως το χάσμα ανάμεσα στην αίγλη και την αναπαραγωγή. Στάθηκε δηλαδή ένα κομμάτι μαζικής κουλτούρας που διαμόρφωσε συνειδήσεις και ενδύθηκε αυτή την αίγλη, λόγω συναισθημάτων και ιστορίας. Ο γιος του Σούπερμαν, σαν ιστορία, προσπαθεί να ξαναβρει αυτή την θέση στα συναισθήματα των fans του, φέρνοντας ταυτόχρονα με το παλιό, νοσταλγικό του περιοχόμενο και τις ιδέες για μια Αμερική που σήμαινε κάτι για όσους το διαβάζουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (γιατί σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο ΗΠΑ σημαίνει κάτι πολυ διαφορετικό) : μια χώρα φτιαγμένη από μετανάστες, ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Δεν είναι τυχαίο πως η ιστορία ξεκινά με τον παλιό Superman να μιλάει στον τάφο του νέου για ιστορία, θάνατο και αναγέννηση, ενώ κλείνει αναφέροντας πως ο κόσμος χρειάζεται έναν Superman, φράση που ακολουθείται από έναν τεράστιο, εμβληματικό δισέλιδο με το logo του.
Κομβικό σημείο σε αυτή την προσγείωση του Superman ξανά ανάμεσα μας είναι και η ύπαρξη του γιού του, του Jonathan. Σαν σύμβολο αυτής της αλλαγής στάσης και της στροφής σε πιο γήινες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καταστάσεις, ο νεαρός Jonathan (που στην συνέχεια θα αναλάβει κομβικό ρόλο, τόσο στις ιστορίες του πατέρα του σαν Superboy, όσο και στα Action Comics αλλά και ως συνοδοιπόρος του Damian Wayne στο Super Sons) είναι ένα μείγμα ανθρώπου και κρυπτονιανού, ένας μιγάς στο πρόσωπο του οποίου δύο ξεχωριστές κληρονομίες βρίσκουν την ενσάρκωνση τους. Δεν είναι τυχαίο που ως κακό της ιστορίας, το δημιουργικό team που ανέλαβε τον Superman του Rebirth (o Peter Tomasi στο σενάριο, ο Patrick Gleason στο σχέδιο και οι Μick Gray και Rob Leigh στο penciling και στο lettering αντίστοιχα) θέτουν έναν μηχανισμό ουσιαστικά που επιζητά και την κάθαρση. Σαν να τοποθετούν τον ήρωα του ακριβώς απέναντι σε αυτό το φασιστικό/ακροδεξιό μοτίβο που παρουσιάζεται αναβαθμισμένο στις ΗΠΑ, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και παρουσίας στους δρόμους και ταυτόχρονα ενάντια στην μισαλόδοξη και σχιζοφρενική επιθυμία για καθαρότητα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Η απλότητα της ιστορίας δεν οφείλεται σε σεναριακή ένδεια ή αδυναμιά του Tomasi, αλλά σε ξεκάθαρη δήλωση αυτών των πλευρών που μια πιο πολύπλοκη ιστορία ίσως έκρυβε, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον στην πλοκή της. Ωστόσο, με το καλημέρα, ο νέος/παλιός Superman δίνει το κοινωνικό και πολιτικό του στίγμα.
Παράλληλα, πρέπει να γίνει και μια αναφορά στην ελληνική μετάφραση, η οποία φαίνεται πως κατανοεί την λογική του δημιουργού. Μπορεί το Flashpoint να γίνεται Σημείο Ανάφλεξης και το Convergence Σύγκλιση, ωστόσο το Justice League δεν μετετράπη σε Λεγεώνα της Δικαιοσύνης, αναγνωρίζοντας το σημασιολογικό βάρος που κουβαλά η λέξη. Επιπλέον, λέξεις και κλασικές έννοιες του Superman όπως ο Οχυρό της Μοναξιάς, αλλά και η παρουσία του Κρύπτο αντιμετωπίστηκαν με σεβασμό σε μια ολόκληρη παράδοση και δεν φτήνηναν στην μεταφορά τους στην γλώσσα μας, κάτι πολύ δύσκολο στην μεταφορά όρων από κόμιξ στα ελληνικά, τα οποία είναι πιο σκληρή γλώσσα που δεν συγχωρεί την πλαστικότητα τόσο όσο τα αγγλικά.
Επιλογικά, τι μπορούμε να περιμένουμε από τον νέο/παλιό αυτό Superman, που προσπαθεί να συνδυάσει το μέλλον και το παρελθόν; Σε πρώτη φάση, μπορούμε να χαρούμε το νέο του ξεκίνημα. Μετά, ποιος ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η στάση γεννά ελπίδα. Και στην τελική, αυτή δεν είναι η σημαντικότερη αποστολή του;
