Kλείνουν λοιπόν τα 2010s, η δεκαετία που η τηλεόραση έκανε το μεγάλο μπαμ και παρουσίασε σειρές που έφτασαν και πολλές φορές ξεπέρασαν, ποιοτικά και οικονομικά, μεγάλες παραγωγές του Χόλυγουντ. Η «Χρυσή Εποχή», τα χρόνια της streaming τηλεόρασης που όλοι έλεγαν (και εμείς μαζί) πως θα φέρει τον θάνατο της παραδοσιακής networks τηλεόρασης, με παραγωγές από auteur που θα βρίσκουν στο Διαδίκτυο τα εργαλεία και τα μέσα να πουν τις δικές τους ιστορίες.
.Πραγματικά, ήταν η εποχή που είδαμε μια σειρά να γίνεται παγκόσμιο φαινόμενο και να συνεπαίρνει, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, έναν ολόκληρο κόσμο που τη (μετα)ζούσε την ίδια στιγμή που προβαλλόταν χιλιάδες φορές στο Διαδίκτυο, ένας τόπος κοινός με ξένους ανθρώπους.
Ταυτόχρονα, είδαμε, με το Netflix, έναν διαφορετικό τρόπο αξιοποίησης (και κατανάλωσης) του προσφερόμενου περιεχομένου, το binge watch, το οποίο άλλαξε ουσιαστικά τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση αλλά και το πως αξιοποιούμε τον χρόνο (και τα φλερτ μας).
Ολα αυτά περισσότερο στο εξωτικέρο γιατί εδώ η καλή μας Ελλάδα ενθουσιάζεται ακόμα με το Καφέ της Χαράς. Και όμως, η πίσω από τον ήλιο Ελλάδα φαίνεται πως τελικά απλά προσπέρασε την εμφάνιση του streaming και θα ζήσει απλά τη σταθεροποίηση του και τη μετατροπή του σε μια άλλης μορφή network κανονικότητας. Η χρυσή εποχή τέλειωσε και ενώ έφερε εξαίσια πράγματα, το τέλος της φέρνει έναν ωκεανό μετριότητας, μια εποχή υπερποσφοράς, με άπειρους παίκτες στο ταμπλώ.
Το binge θα δείξει στον ανταγωνισμό αν θα επιβιώσει, όπως και οι αλλαγές που έφερε. Όμως, πλέον περνάμε από μια εποχή τρεξίματος σε ένα μπερδεμένο αγκομαχητό. «Hmm», όπως λέει και η πρώτη μεγάλη επιτυχία αυτής της περιόδου, το Witcher.
Σίγουρα θα έχουμε πολλά πράγματα που θα αξίζουν τον κόπο και την προσοχή μας. Όμως ας αφήσουμε τις εποχές των «ιερών τεράτων» πίσω μας να σβήσουν. Οι παρακάτω σειρές επιλέχθηκαν με το σκεπτικό και του πόσο καλές ήταν και το κατά πόσο κατάφεραν να συνοψίσουν τη δεκαετία που τις γέννησε. Προφανώς θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλές άλλες στη θέση τους, να κάναμε ίσως ένα top 30, top 50 ή ακόμα και top 100. Αλλά είμαστε ξεροκέφαλοι και αγαπούμε το format μας.
11)Game of Thrones
Μην αφήνετε την αξιοξέχαστη 7η season και αυτό το κακογραμμένο μπάχαλο που είχε για 8η και τελική season να σας κάνουν να ξεχάσετε την εποχή που το Game of Thrones ήταν πραγματικά καλό. Μια εποχή που το έργο των David Benioff και D.B. Weiss (όταν είχαν ακόμα υλικό να διασκευάσουν) ήταν μία σειρά που μας καθήλωνε μπροστά στον υπολογιστή, μας πόρωνε και μας προκαλούσε να τη συζητήσουμε και να τη μοιραστούμε. Το Game of Thrones έγινε ένας κοινός τόπος και αποτέλεσε τον ογκόλιθο της τηλεοπτικής εποχής. Ακόμα και τώρα στον άδοξο χαμό του, όλοι ψάχνουν τον αντικαταστάτη του, μην μπορώντας να καταλάβουν πως το έδαφος στο οποίο χτίστηκε αυτή η επιτυχία θρυμματίστηκε. Διάδοχος στον Σιδερένιο Θρόνο δε θα υπάρξει, οπότε όσοι το ζήσαμε το ζήσαμε. Χαρείτε το στη μνήμη σας.
10) Master of None
Υπήρχε μια πανέμορφη σειρά κάποτε, ένα μέρος τηλεοπτικής χαράς, το Parks and Recreation. Αυτό μας έδωσε μια πλειάδα χαρακτήρων που τους αγαπήσαμε τον καθένα ξεχωριστά. Ένας από αυτούς, ο κωμικός Aziz Ansari, μαζί με τον φίλο του Alan Yang, γράφουν και παίζουν σε αυτή τη κωμικοδραματική σειρά η οποία είναι τόσο real που πονά. Ο Ansari, μεταφέρει σχεδόν τη ζωή του στη μικρή οθόνη και προσπαθεί να χαρτογραφήσει την πορεία του στα άγνωστα νερά της ζωής ενός έγχρωμου σε μια κοινωνία λευκών, ενός ρομαντικού στην εποχή του Tinder, ενός εργαζόμενου στην εποχή της αλλοτρίωσης. Μια κωμωδία που δεν περιστρέφεται γύρω από τις ερωτικές ζωές μια παρέας όμορφων (λευκών) μοντέλων, αλλά δοκιμάζει να κάνει τις δύσκολες ερωτήσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις την εποχή της ψηφιοποίησης, είναι σίγουρα κάτι που είμαστε ευγνώμονες που υπάρχει.
9) Daredevil
Μετά το κινηματογραφικό μπαμ, ήταν αναμενόμενο πως οι υπερήρωες θα (ξανα)έκαναν ντου και στην τηλεόραση. Υπήρχαν και παλαιότερες σειρές του είδους, υπήρξαν και καλύτερες σύγχρονες. Όμως το Daredevil έσκασε σαν οδοστρωτήρας το 2015, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα δύο πράγματα: καθάρισε το όνομα του ήρωα από το (απολαυστικά) κακό Daredevil του 2003 και απέδειξε πως μια σειρά με υπερήρωες μπορεί να είναι σκοτεινή χωρίς να είναι broody και πως το ξύλο δεν αποκλείει τον προβληματισμό και, αργότερα, και τη σκέψη. Χωρίς το Daredevil δε θα είχαμε και τα υπόλοιπα μέλη των Defenders (άρα όχι Jessica Jones και Luke Cage, ο άλλος κύριος δε μας νοιάζει). Την ίδια στιγμή η τρίτη και τελική season του είναι ένα αληθινό ματωμένο ποίημα. Οπότε ναι, Daredevil.
8) The Good Place
Το τηλεοπτικό feel good place του Michael Schur (The Offcice, Parks and Recreation, Brooklyn Nine-Nine) γνωρίζει την αποθέωση, κυριολεκτικά και μεταφορικά στο The Good Place, μία σειρά η οποία κατάφερε να κάνει τον θάνατο δευτερεύον άγχος μπροστά στην ηθική και τη φιλοσοφία. Με ένα χιούμορ προσεγγίσιμο, διαβασμένο αλλά όχι δασκαλίστικο, μακριά από διανοουμενισμούς και λύσεις κονσέρβας, κατάφερε να μας ξεναγήσει στα ουράνια μέσα από εξωφρενικές καταστάσεις τις οποίες προσεγγίζει με λεπτότητα. Την ίδια στιγμή, ήταν μεγάλη η χαρά μας που ξανά έγινε relevant η Kristen Bell (Veronica Mars, Frozen) και φυσικά, ο Ted Danson (Becker, Body Heat).
6)Atlanta
To διαμάντι στο στέμμα του Donald Glover (Spiderman, Solo, Community) για εμάς που δεν ασχολούμαστε ούτε λίγο με τη μουσική είναι αυτή η δραμεντί, που κάθε late 20s, early 30s άνθρωπος μπορεί να νιώσει πόσο πιεστικά αληθινή μπορεί να γίνει. Καταστάσεις στα όρια.
5) When They See Us
To When They See Us της Ava DuVernay (New Gods, Selma, A Wringle In Time) μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τη δύναμη που έχει η αφήγηση μιας ιστορίας. Πρόσωπα και καταστάσεις δομημένα και συγκεκριμένα, με μία συνθήκη οριακής κακοτοπιάς που διαπερνάει όλα τα επεισόδια. Οι πρωταγωνιστές μας σε κάθε φάση της ζωής τους ζούνε μια σισύφεια φυλακή της φυλετικής τους ταυτότητας.
Ο καθένας με μία διαφορετική ιστορία που κρύβει πίσω της ολόκληρες πολιτισμικές κοινότητες καταπιεσμένων. Ένας μουσουλμάνος Αφρικανός, ένας ισπανόφωνος μετανάστης, ένας γιος Αφροαμερικάνου εθισμένου σε εξαρτήσεις και πρώην φυλακισμένου και ένα παιδί αμόρφωτο με καταπιεσμένη οικογένεια και Τρανς αδελφή. Κάθε ιστορία κερδίζει το ενδιαφέρον μας από την πρώτη στιγμή και μας μεταφέρει κατευθείαν στο βλέμμα από την πλευρά των εκάστοτε καταπιεζόμενων κοινοτήτων.
4) Sharp Objects
H ιστορία της δημοσιογράφου Camille Preaker (Amy Adams – Batman Vs Superman, Βig Eyes) μας οδηγεί σε μια ψυχολογική αναμέτρηση με τους δικούς μας λαβυρίνθους, προσωπικούς, οικογενειακούς και τελικά, κοινωνικούς. Με μεγάλα όπλα μια ηθοποιό πολύ μεγάλη για την εποχή της και τη δημιουργική επιμέλεια της Marti Noxon (Code Blac, Glee, Madmen) αποτέλεσε μια καταιγιστική εισβολή ενός κινηματογράφου σπουδαίου στη μικρή οθόνη.
3) Black Mirror
To Black Mirror ήταν τόσο αρχές της δεκαετίας και το απότομο σπάσιμο των δύο περιόδων του (BBC και Netflix) τόσο ασύμμετρο παραγωγικά και ποιοτικά που παραλίγο να μείνει εκτός. Ωστόσο είναι εδώ, και στη θέση που βρίσκεται, γιατί συνόψισε με πολύ παραστατικό τρόπο τους φόβους της εποχής μας, οι οποίοι βέβαια όσο προχωρούσε η δεκαετία έκαναν τη σειρά να φαίνεται όλο και πιο αισιόδοξη, όλο και πιο ξεπερασμένη. Η τελευταία απογοητευτική της σεζόν εκφράζει και την τελική της αποτυχία να συμβαδίσει με τους εφιάλτες του μέλλοντος που κυνηγούσε. Όμως πάντα θα θυμόμαστε με προφητική νοσταλγία την εποχή όπου η πραγματικότητα μας ήταν απλά μια εικόνα σε σειρά.
2) Fleabag
Πόσο σπουδαίο είναι το Fleabag; Πόσο καταιγιστικό, άκομψα καίριο και ευθύβολο το φαρμάκι αλήθειας που πετάει η Phoebe Waller-Bridge (Solo, Crashing); Για να πούμε την αλήθεια, σίγουρα ο γράφων δεν είναι ο κατάλληλος να νιώσει όλη τη σουρεαλιστική και όμως πέρα για πέρα αληθινή υπαρξιακή κρίση που πρώτιστα εκφράζει αυτή η σειρά. Και όμως, μπροστά στην ωμότητα του συναισθήματος και την κωμική αγωνία, δεν μπορεί κανείς παρά να νιώσει δέος.
Eσύ έφτασες νωρίς
Είμαστε τυπικοί. Έτσι δε μετράμε σειρές που ξεκίνησαν στο κατώφλι των 10s, το 2009, ενώ σίγουρα υπάρχουν πολλές που το άξιζαν καθώς μεγάλωσαν και αγαπήθηκαν στην τελευταία δεκαετία. Oπότε δηλώνουμε εδώ την αγάπη μας για τα: Breaking Bad (το 08, αλλά είναι ντροπή να μην αναφερθεί), Parks and Recreation, Modern Family, Community, Misfits και αρκετά άλλα.
1) Bojack Horseman
Ναι, προφανώς και χωρίς αιδώ. Καμία άλλη σειρά δεν έκανε το ποπ, νιχιλιστικό μπαμ που έκανε το animation του Raphael Bob-Waksberg (Undone , Save Me), καμία άλλη δεν κράτησε τόσο ψηλά το επίπεδο καθόλη τη διάρκεια της και καμία άλλη δεν μας έκανε τόσο έκδηλη την ψυχολογική κατάσταση της εποχής στην οποία βγήκε. Το Boajck Horseman είναι η ενηλικίωση του ενήλικου animation, πολύ μακριά από την ισαποστάκικη (και πλέον ανοικτά φιλο alt-right) λογική του Southpark και μακριά από αρκετά κλισέ στα οποία βασίζεται το έτερον σπουδαίο animation αυτής της δεκαετίας, το Rick and Morty. Το Bojack Horseman έχει ένα χιούμορ υποδόριο, διακριτικό και έξυπνο, η βασική λειτουργία του οποίου είναι να σκιαγραφεί κομβικά ζητήματα τόσο στην αμερικανική βιομηχανία του θεάματος (και γενικότερα στη μαζική κουλτούρα) με έναν καθαρά μέτα τρόπο, όσο και γενικότερα κοινωνικά και πολιτικά θέματα όπως… τα οικονομικά μονοπώλια και ο μισογυνισμός.
Είναι η σειρά η οποία μέσα στον ζωομορφισμό της κατάφερε να εξηγήσει με τον καλύτερο τρόπο την πραγματικότητα που βιώνουμε. Και έτσι, τόσο απλά, το back in 90s I was in a very famous tv show… θα αντηχεί στα αυτιά μας για πάντα.
