Solo: Α Star Wars Story- Mόλις και μετά βίας πάνω από τη βάση
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Το Solo: Α Star Wars Story δεν είναι η αποτυχία που όλοι φανταζόμασταν όταν ακούγαμε για τις καταστροφές που συνέβαιναν πίσω από τις κάμερες. Ούτε η αλλαγή σκηνοθέτη μέσα στα γυρίσματα (o Ron Howard ανέλαβε να σώσει οτιδήποτε και αν σώζεται από τα χέρια των Chris Miller και Phil Lord), ούτε τα reshoots, ούτε τα μαθήματα στον πρωταγωνιστή Alden Ehrenreich δεν κατάφεραν να αλλάξουν τον χαρακτήρα της ταινίας: ένα παλιομοδίτικό western γυρισμένο στο διάστημα που αν δεν είχε το Star Wars στον τίτλο του δε θα προσέλκυε τόση προσοχή, αλλά θα ήταν και ελεύθερο από την αυστηρή και καταιγιστική κριτική που του γίνεται.
Γιατί για έναν ολόκληρο κόσμο που έχει μεγαλώσει (γκρινιάζοντας) με το franchise του Πολέμου των Άστρων είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή διασκέδαση για ένα δίωρο. Είναι θεμέλια μιας γενικότερης κουλτούρας που τα τελευταία χρόνια είναι ηγεμονική στο χώρο της μαζικής κουλτούρας. Είναι μια σειρά συμβόλων που πλέον καθορίζει σε μεγάλο βαθμό πως βλέπουμε την επιστημονική φαντασία, τουλάχιστον αυτού του χαρακτήρα. Και όλα αυτά, και ακόμα περισσότερα, το Solo δεν μπορεί και δε θέλει να τα σηκώσει.
Η ταινία του Ron Howard ( Inferno, Apollo 13) δεν ένδιαφέρεται για τίποτα από αυτά. Επικεντρώνεται σε αυτό που ξέρει να κάνει ο πολύπειρος σκηνοθέτης: σκηνές εντυπωσιακής, καλογυαλισμένης δράσης, χαρακτήρες που τους συμπαθείς και τους ξεχνάς στο δευτερόλεπτο, πλην λίγων εξαιρέσεων (ο Han Solo δεν είναι ανάμεσα τους) και καταιγιστική κίνηση για να δικαιλογηθεί αυτό το μονοδιάστατο των χαρακτήρων. Όλα πολύ σωστά, πολύ μετρημένα, πολύ έμπειρα, όπως αρμόζει σε έναν επαγγελματία. Και πράγματι, αυτός που θα πάει να δει το Solo στο σινεμά δε θα βγει δυσαρεστημένος, ακόμα και αν περίμενε τα χειρότερα.
Ο μόνος τρόπος να βγει απογοητευμένος από την αίθουσα θα είναι να περιμένει μια εμπειρία Star Wars, έχοντας πάρει θάρρος από την καλύτερη ιστορία των πρόσφατων ταινιών, το Rogue One. Aν περιμένει αυτό θα δει μια άτσαλη και πιεσμένη αναφορά σε πράγματα που ξέρει ήδη ή έχει ακούσει, μια επιμονη προσπάθεια της ταινίας να διεκδικήσει την θέση της στο πάνθεον των ταινιών επιστημονικής φαντασίας μόνο κατ’επίφαση όμως. Το Solo θέλει απλά να κοιτάζει τα άστρα έχοντας και τα δυο του πόδια ριζωμένα στο έδαφος. Eνδεικτικός άλλωστε και ο κυρίαρχος τόνος του χωμάτινου στοιχείου στην ταινία, μια ακόμα αναφορά της ταινίας στις western ρίζες της. Είναι στη ψυχή του μια ταινία του Χόλιγουντ όπως αυτό ήταν πριν 20 χρόνια, ένα χαλαρό καλοκαιρινό blockbuster που γελάει με τις πολιτικές που σηκώνονται στις πλάτες του αδέξια και με αφέλεια.
Στο επίπεδο των ερμηνειών υπήρχε μια επιπλέον δυσκολία. Ο Alden Ehrenreich (Blue Jasmine, Hail, Caesar!) εξαρχής είχε έναν αδιανόητο καθήκον, να μιμηθεί μια μορφή ίνδαλμα, όπως αυτή του Han Solo του Harisson Ford. Προφανώς και δεν το κατάφερε και κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει για αυτό. Το πρόβλημα του Alden Ehrenreich ήταν διαφορετικό. Το ίδιο το σενάριο της ταινίας ήταν αδύναμο και δεν βοήθησε τον ίδιο τον χαρακτήρα να ξεχωρίσει, αφήνοντας την σκηνή σε πιο δυναμικές παρουσίες όπως του Joonas Suotamo (Chewbaka), του πολύ δυνατού και Long John Silver-ικού Woody Harrelson (Zombieland, Rampart), ακόμα και της social activist καρικατούρα της Phoebe Waller-Bridge (Goodbye Christopher Robin), η αρνητική οπτική της οποίας ευτυχώς αναιρείται γρήγορα. Ούτε το πλαστικό παρουσιαστικό του, ούτε οι καλές του γωνίες βοήθησαν στο να μην εκμηδενίζεται ως μέρος του σκηνικού. Για να μην αναφέρουμε την σύγκριση του με τον χαρισματικό δημιουργό του Atlanta, Donald Glover (Community, Spiderman: Homecoming), ο οποίος κλέβει τις εντυπώσεις στο άψε σβήσε και πλέον ετοιμάζεται για την δική του ταινία.
Στο ίδιο αναμενόμενα απογοητευτικό επίπεδο στάθηκε το σενάριο και για την Emilia Clarke (Game of Thrones) η οποία όμως δεν είχε και τόσες ικανότητες από τη αρχή, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως είναι ακατάλληλη για οτιδήποτε άλλο εκτός από ρομαντικές κωμωδίες. Εξίσου ριγμένος ήταν και ο κατά τα άλλα εξαιρετικός Paul Bettnany ( Avengers: Ιnfinity War, Priest) στον ρόλο ενός υπερκινητικού αλλά στερεοτυπικού κακού, ο οποίος τελικά δε λειτουργεί παρά ως προπέτασμα καπνού για μια περίπλοκη συνομωσία που η ταινία…δεν ενδιαφέρθηκε να δείξει και παρόλα αυτά αποτελεί το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της.
Τι θα μείνει τελικά από το Solo: Α Star Wars Story; Η εντυπωσιακή δράση, οι πιστολιές στον αέρα και η άμμος στον κινητήρα του σκάφους- αλόγου πρωταγωνιστή καθώς χάνεται στο ηλιοβασίλεμα και όχι στα αστέρια. Καλύτερα για όλους θα ήταν να μείνει εκεί.
About the Authors
Nίκος Γιακουμέλος Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.
Related Posts
Atlanta – Και η ζωή συνεχίζεται →
Τα 10 επεισόδια του Community που λατρέψαμε →
Fleabag – Η κοινωνική οντότητα την εποχή της δομικής κρίσης →
