Ο Γιώργος Μπελαούρης είναι γνωστός στο κοινό όχι μόνο ως ένας πολυγραφότατος και πολυάσχολος δημιουργός πολλών διηγημάτων και θεατρικών έργων, αλλά και ως ο κεντρικός μοχλός πίσω από μια ολόκληρη μυθολογία, η οποία βασίζεται στην εντυπωσιακή φιγούρα της Λενόρ Κορπς, η οποία έχει επεκταθεί σε έναν ολόκληρο κόσμο, το LC DLVI. Το πεδίο αυτό, με την σειρά του, έχει αποτελέσει έμπνευση για καλλιτέχνες με εντελώς διαφορετικές καταβολές και μονοπάτια. Υπάρχουν σκίτσα, πίνακες, κόμικ, και φυσικά, πολλά διηγήματα με πρωταγωνίστρια τόσο την Λενόρ Κορπς, όσο και άλλα άτομα, σαν αυτή, ανθρώπους που μπορούν να ελέγχουν τις καλλιτεχνικές τους δυνατότητες και να επηρεάζουν τον έξω κόσμο με τρόπους που δεν αφορούν μόνο την έμπνευση…
Το εγχείρημα αυτό βρήκε και εκδοτική στέγη, τις εκδόσεις Rising Star και έτσι πρόσφατα είχαμε την πρώτη ανθολογία κειμένων της μυθολογίας που δημιούργησε ο Γιώργος Μπελαούρης, το πολύ δυνατό Ψυχοπλάνης Φαινόμενα, με εξώφυλλο της Lena Decay. To βιβλίο περιέχει διηγήματα των Χρύσα Μπαχά (Χρώματα), Γιώργου Γυφτάκη (Η κατάρα της Υπαρξης του Λίον Γουλφ), Γιώργου Αγγελίδη (Νάιμα), Francine Queen (Ο Ξυλουργός- μετάφραση: Φράνση Παπουτσάκη), John Crabs (Βυθισμένος στα όνειρα του παρελθόντος), Σωκράτη Σίδερη (Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου) αλλά και ένα διήγημα του ίδιου του Γιώργου Μπελαούρη, το “Φάτε μάτια ψάρια”.
Τα κείμενα είναι ιδιαίτερα ετερόκλητα μεταξύ τους και μοιράζονται, εκτός από κάποια κοινά χαρακτηριστικά του dark fantasy, την κεντρική ιδέα, πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να επεμβαίνουν άμεσα μέσω της τέχνης τους στους φυσικούς κανόνες που μας περιβάλλουν, καθώς και κάποιες αναφορές στο όνομα της Λενόρ Κορπς. Ωστόσο, ο κάθε καλλιτέχνης είναι ελεύθερος να εξερευνησει την ιδέα με τη δική του μέθοδο, γλώσσα και νοοτροπία. Έτσι το Ψυχοπλάνης Φαινόμενα μετατρέπεται σε ένα πολυεπίπεδο έργο που πάντα μεταβάλεται, ανάλογα την οπτική του αναγνώστη. Μπορεί να εστιάσει στην περιπέτεια ή στις συναισθηματικές καταστάσεις και μεταπτώσεις των (αντι)ηρώων, μπορεί πάλι να επικεντρωθεί στο μοτίβο του χαμένου έρωτα που διαποτίζει πολλές από αυτές, ή ακόμα και στις γεμάτες φρίκη στιγμές θανάτου. Το “Ψυχοπλάνης Φαινόμενα” αγκαλιάζει όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα, τα μεταπλάθει και τα χρησιμοποιεί σαν κομβικά δομικά υλικά στον κόσμο που μας παρουσιάζει, έναν κόσμο γεμάτο θλίψη και πόνο, αρρώστια και αίμα, αλλά και δυναμισμό, ζωή και θάνατο δεμένα αναπόσπαστα μεταξύ τους.
Η κεντρική ιδέα δένει αυτό το βιβλίο σε μια ενιαία οντότητα, και πραγματικά έχει την δυναμική να κάνει κάτι τέτοιο. Πως θα επηρέαζε η Τέχνη τον κόσμο, όχι συμβολικά, όχι ως μέσο συναισθηματικής απελευθέρωσης και έκφρασης, αλλά ως δίοδο για άλλα πράγματα; Και μάλιστα στα χέρια ανθρώπων που δεν μπορούν να την διαχειριστούν, ψυχών κατεστραμμένων, ατόμων που δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν αυτό που θέλουν ή το έχασαν μέσα από τα χέρια τους γιατί είναι διαφορετικοί; Κάθε τέχνη έχει τα δικά της μυστικά…
Τα στοιχεία του dark fantasy, η απώλεια, ο πόνος και το αίσθημα της μια μοναξιάς τόσο απέραντης που καθιστά την ζωή κενή δεσμεύουν τον αναγνώστη καθώς τα εξερευνά ένα-ένα μέσα από τις ζωές των χαρακτήρων του βιβλίου. Ωστόσο τίποτα, τελικά, δεν τον προετοιμάζει για την διαδρομή, τα σκαμπανεβάσματα και τα μικρά, αδυσώπητα τέλη που αντικρύζει σε κάθε διήγημα…
Ταυτόχρονα, και στο θέμα της γλώσσας υπάρχει το στοιχείο της ανεξαρτησίας που χαρακτηρίζει το βιβλίο. Υπάρχουν στιγμές όπου ο λόγος διακατέχεται από μια λυρικότητα, ένα ονειρικό και βαθιά συναισθημτικό πλαίσιο, όπως στο “Βυθισμένος στα όνειρα του παρελθόντος“, ενώ σε άλλα διηγήματα, λόγου χάρη το “Νάιμα” επιλέγεται μια περισσότερο μια ψυχρή οπτική, που θυμίζει αρκετά film noir. Συγχρόνως βέβαια υπάρχουν και πιο παραδοσιακά κείμενα dark fantasy, όπως το “Η κατάρα της Υπαρξης του Λίον Γουλφ” που χρησιμοποιεί μια γλώσσα λιτή και αποτελεσματική. Το πιο περίπλοκο είναι ίσως το” Ο Ξυλουργός” που καταφέρνει να συνδυάσει τα παραπάνω και να τα αποδώσει σε ένα πλαίσιο που αντήχει παρακμή και δυναμισμό την ίδια στιγμη. Τέλος, υπάρχει και η ιδιαίτερα παιχνιδιάρικη, σατυρική, σχεδόν λαϊκη γλώσσα του ίδιου του Γιώργου Μπελαούρη.
Επιλογικά, τι είναι τελικά το “Ψυχοπλάνης Φαινόμενα“; Το καλύτερο που μπορώ να πω είναι πως είναι κάτι ξεχωριστό για τον καθένα και περιμένει να ανακαλύψετε εσείς τι είναι για εσάς!
