Η αλήθεια είναι πως το Russian Doll των Leslye Headland (Bachelorette), Natasha Lyonne (Orange Is the New Black, Big Mouth) και Amy Poehler (Inside Out, Moxie, Parks and Recreation) ήταν μία από τις καλύτερες τηλεοπτικές στιγμές του 2019. Γεμάτο ενέργεια, κατανόηση των χρονικών και ψυχολογικών παραδόξων, μπόρεσε και παρέσυρε τους θεατές σε μια πιο σύγχρονη Μέρα της Μαρμότας.
Kαι όλα θα ήταν καλά αν παρέμενε αυτό, μια πολύ καλή mini σειρά. Όμως το Netflix, σε μία ακόμα επίδειξη κακών επιχειρηματικών επιλογών, όπως το κόψιμο πολλών καλών σειρών και η παραγωγή απαίσιων ταινιών με τον Ryan Reynolds (Deadpool, Buried) αποφάσισε να δώσει στη σειρά μία ακόμα season, ενώ ήταν πρόδηλο πως η θεματική της είχε ολοκληρωθεί επαρκώς ήδη. Έτσι προέκυψε η δεύτερη αυτή ευκαιρία να περάσουμε και άλλο χρόνο με τη βωμολόχα Νεοϋορκέζα Nadia Vulvokov.
Όμως κατέστη πρόδηλο, από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, πως η σειρά είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της. Ο ρυθμός της, ακόμα και κατακερματισμένος από χρονικά παράλογα, παραγεμισμένος με υπαρξιακά ερωτήματα και αυτοαναφορικά, διανοουμενίστικα, οριακά Woody Allen-ικά αστεία, ήταν ασυγχρόνιστος με τη θεματική της. Παράλληλα οι χαρακτήρες της, καθώς είχαν ήδη σχετικά εξερευνηθεί στην πρώτη season, φαινόταν ότι είχαν όλο και λιγότερα πράγματα να δώσουν στο κοινό. Ούτε τα ταξίδια στο παρελθόν ούτε στο εξωτερικό μπορούσαν να σώσουν την κατάσταση.
Η σειρά αποπειράται να ακολουθήσει, με μια πιο διευρυμένη οπτική, το μοτίβο της πρώτης season. Αυτή τη φορά όμως το κοινό είναι ήδη υποψιασμένο για τη φρενήρη ταχύτητα των χρονικών επαναλήψεων, τις στιγμές δισταγμού πριν το τέλος, ακόμα και το κρεσέντο παραλογισμού στο φινάλε. Αυτές τις προσδοκίες, τις οποίες η ίδια η σειρά έθεσε, δεν μπόρεσε να τις ξεπεράσει, αρκούμενη πολλές φορές σε μια κακεντρεχή (απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό) επανάληψη.
Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως οι ερμηνείες ήταν κακές. Η Natasha Lyonne δείχνει για άλλη μια φορά ότι είναι ικανή να μεταμορφωθεί πλήρως και να χαθεί μέσα στον εκάστοτε ρόλο της, ενώ και κάποιες από τις νέες προσθήκες, όπως η πάντα συμπαθητική Annie Murphy (Schitt’s Creek, Kevin Can F**k Himself ) φάνηκε να διασκεδάζει μια αλλαγή από τη συνηθισμένη της κωμική μανιέρα, όπως και εμείς άλλωστε. Ωστόσο άλλοι, όπως η Chloë Sevigny (The Dead Don’t Die, Comrade Detective) δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις λεπτές ισορροπίες μεταξύ καρτουνίστικης υπερβολής και βαθιάς ψυχολογικής κατάπτωσης που απαιτεί το σύμπαν του Russian Doll, ρέποντας πότε στη μία πότε στην άλλη.
Βέβαια δεν μπορεί να ειπωθεί πως η δεύτερη season του Russian Doll δεν είχε μερικές (πολύ) καλές ιδέες. Πιστότερη αυτή τη φορά στον τίτλο της, η σειρά επιδίωξε να εξερευνήσει τα αόρατα νήματα που μας δένουν με το παρελθόν μας, με τους γονείς μας και αυτούς με τους δικούς τους γονείς. Πιο συγκεκριμένα, το ενδιαφέρον έπεσε, όπως είναι φυσικό, στη θηλυκή, άγνωστη πλευρά αυτής της ιστορίας και, γενικότερα, της Ιστορίας, η οποία συνήθως μένει αθέατη, πολλές φορές επιμελημένα. Μέσα από τις (φαινομενικά) χυδαίες αλληλεπιδράσεις, καλούμαστε και εμείς οι ίδιοι οι θεατές, να απομυθοποιήσουμε τις συνθήκες και τις ιστορίες με τις οποίες μεγαλώσαμε. Να δούμε πως οι μητέρες μας και οι δικές τους μητέρες (κ.ο.κ) δεν είναι πάντα οι αγίες ή τα τέρατα τα οποία καλούμαστε να λατρέψουμε ή να αντιμετωπίσουμε ή ακόμα και να τιμωρήσουμε, βλάπτοντας τον εαυτό μας. Πολύ πιο συχνά από όσο νομίζουμε είναι απλοί άνθρωποι που έκαναν λάθη, που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις πιέσεις των γύρω τους, των προγόνων και των απογόνων. Πως τελικά, ανήκουμε και εμείς οι ίδιοι στο περιβάλλον που τις κρίνουν. Απλά, ειλικρινά και ανθρώπινα. Και τέτοιες σχέσεις, τέτοιες κατανοήσεις, δεν προκύπτουν χωρίς πόνο, αφού καλούμαστε να σπάσουμε πράγματα στα οποία έχουμε στηριχθεί, όσο και αν πονάνε.
Μπορεί λοιπόν το herstory να είναι λανθασμένη ως λέξη, όμως ως έννοια και πολιτική επιδίωξη έχει σίγουρα μία βάση.
Η εξερεύνηση αυτών των θηλυκών ιστοριών και πλευρών του παρελθόντος δε γίνεται απλά ως εικόνα, ούτε καν από τη θέση του συνοδηγού. Η πρωταγωνίστρια βιώνει τα άγχη, τα θέλω, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες της μητέρας και της γιαγιά της, καλούμενη να βρει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, χρυσάφι. Βέβαια, αντιμέτωπη με τους νόμους του χρόνου, φυσικού αλλά, κυρίως, ψυχολογικού, δεν μπορεί παρά τελικά να υποκύψει, όχι όμως πριν απειλήσει να τινάξει όλη τη δομή του Χρόνου στον αέρα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτές οι σχέσεις θα μπορούσαν να έχουν εξερευνηθεί με ένα αλλιώτικο όχημα και όχι το τραίνο του χρόνου. Σε ένα νέο σχήμα που δεν επαφίεται στις δάφνες του πρόσφατου παρελθόντος και με ένα νέο cast, ίσως μια νέα mini σειρά, η οποία δε θα χρειάζεται να θυμίζει μια χορταστική μεν, αλλά συγκρινόμενη με την προηγούμενη, άνευρη συνέχεια. Θα πει κάποιος, ποιος έχασε τη λογική για να τη βρει ένα καταρρέον Netflix;
