Με το «Σκοτεινό Δάσος (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Selini) ο Liu Cixin, όχι μόνο ξεπερνά τους στόχους που είχε θέσει με το φιλόδοξο «Το Πρόβλημα των Τριών Σωμάτων», αλλά καταφέρνει και γίνεται μια από τις πλέον αυθεντικές και ενδιαφέρουσες φωνές της επιστημονικής φαντασίας των ημερών μας, η οποία μάλιστα δεν μεταφέρεται σε κάποιο μακρινό μέλλον, αλλά αντίθετα ταξιδεύει μαζί μας, με το αργό πέρασμα του χρόνου σε αυτό το διαστημόπλοιο που λέγεται Γη, για να μας δείξει, όσο απίστευτο και αν φαντάζει αυτός στις ημέρες του ποπ νιχιλισμού, πως υπάρχει ένα μέλλον που δεν καταλήγει σε στάχτες.
Για να το καταφέρει αυτό, ο Cixin φεύγει από τον ψηφιακό κόσμο του πρώτου βιβλίου και στρέφει το βλέμμα του στις ανθρώπινες κοινωνίες και πως διαπλάθονται μέσα στον χρόνο, κάτω από μια κατάσταση ανάγκης οι οποίες τις φτάνουν στα όρια τους και μετά πέρα από αυτά. Μέσα από μια ευρεία γκάμα ηρώων, από χαμηλοσυνταξιούχους μέχρι νεαρούς επιστήμονες και από εκεί δαιμόνιους αστυνομικούς μέχρι φανατισμένους στρατιώτες, ο συγγραφέας καταφέρνει το εξωτερικά ογκώδες βιβλίο του να αποκτά πολλές φωνές, πολλά βλέμματα και πολύ ενδιαφέρον. Οι σελίδες του βιβλίου δεν περιέχουν τίποτα το περιττό, ούτε το φλύαρο.
Ακόμα και οι στιγμές που η δράση σταματά, η πένα του Cixin φανερώνει μια εκπληκτική ισορροπία, καθώς αλλάζει τον τόνο του από ψυχρό και υπολογιστικό σε έναν απόλυτα συμπονετικό και πολύ ανθρώπινο. Μέσα στον τεχνικό λόγο, το οποίο το βιβλίο είναι γεμάτο, υπάρχει πάντα χώρος για τους ανθρώπους, τις φοβίες και τα άγχη τους, τα θέλω και τις ελπίδες τους. Σε αυτό το δύσκολο κομμάτι βοηθά ιδιαίτερα και η σταθερά αξιόπιστη μετάφραση του Θωμά Μαστακούρη.
Αυτές οι «τρύπες» λόγου γίνονται εκτενέστερες και μεγαλύτερες όσο η ματιά της ανθρωπότητας στρέφεται στο σύμπαν. Πρώτα με τρόμο, μετά με θυμό και άρνηση και τέλος με αποδοχή του δέους που προκαλεί το αχανές σύμπαν. Με έντονα υπαρξιακό χαρακτήρα, τα πρόσωπα του «Σκοτεινού Δάσους» πρέπει να έρθουν αντιμέτωπα με μια σειρά αποφάσεων και καταστάσεων που τα θέτουν αντιμέτωπα με μια σοκαριστική αλήθεια: όχι μόνο δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν, αλλά είμαστε τόσο μικροί που δεν μοιάζουμε καν με παιδιά: είμαστε ό,τι τα μυρμήγκια στα μάτια ενός δράκου, δεδομένης και της ανθρώπινης κατανόησης του κόσμου, στην οποία υπάρχουν όρια (εδώ εξωτερικά επιβεβλημένα).
Την ίδια στιγμή, πιστός ίσως σε κάποια αφηρημένη και όχι ιδιαίτερα κινέζική αίσθηση ατομικότητας, υπάρχει χώρος για τον άνθρωπο ως μονάδα πολύπλοκη. «Bρείτε χρόνο για τον πολιτισμό, γιατί ο πολιτισμός δε θα βρει για εσάς» αναφέρει μέσα…
Aυτή η δυτικότροπη σκέψη τέθηκε και στο πρώτο βιβλίο, ενώ όμως αποτελεί έναν από τους πυλώνες του βιβλίου γιατί εκτίθεται πλεόν και χρονικά, σε διάστημα δύο αιώνων. Εκεί σταθερά η κοινωνία επιζητά τύποις από ένα άτομο να τη βοηθήσει να αμυνθεί στο σκοτεινό δάσος του σύμπαντος, ουσιαστικά όμως το μόνο που ζητά είναι παρηγοριά, έναν νέο μεσσία. Και όταν δεν είναι όπως τον επιθυμεί… τον τιμωρεί γιατί δεν έφτασε στα δικά της μέτρα.
Όπως και στο προηγούμενο, ο λόγος του Cixin είναι διανοουμενοεντρικός, δεν αφορά όμως μόνο τους διανοούμενους. Ειδικά τώρα εντάχθησαν πολλές οπτικές που προσπαθούν να ανταπεξέλθουν σε μια καθημερινότητα που ταλανίζεται από τις αλλαγές, που βλέπει ό,τι σταθερό ήξερε να γκρεμίζεται. Ωστόσο, σε μια πνιγηρή ρευστότητα, απέναντι σε μια πραγματικότητα που όλο και διαστέλλεται, που όλο και δυσκολευει, οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που παρακολουθεί και εξιστορεί ο Cixin αντέχουν. Με σταθερούς δεσμούς μέσα στο παρελθόν, αλλά και σαφείς στόχους για το μέλλον, βλέπουμε να ξετυλίγεται μέσα στο δάσος ένα μονοπάτι. Αυτό λαμβάνει υπόψη του κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις, επιστημονικά αξιώματα και παράδοξα και επιτυγχάνει να δώσει μια πολύ όμορφη, μέσα στο σκοτάδι της, λύση σε αυτά.
Και τελικά παρόλο το υπαρξιακό δέος που κυριαρχεί στις σελίδες του, το «Σκοτεινό Δάσος» καταφέρνει να κλείσει με μια πολύ αισιόδοξη νότα για το μέλλον, κάτι που πλέον μας παραξενεύει.
