Από την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου η έκδοση του πρώτου μετά από καιρό περιοδικού για την τέχνη των κόμικ αποτελεί γεγονός. Ο Μπλε κομήτης, που μας έρχεται από το Γιώργο Γούση, ο οποίος μαζί με τον Δημοσθένη Παπαμάρκο και τον Γιάννη Ράγκο μας είχαν προσφέρει την εξαιρετική έκδοση του graphic novel Ερωτόκριτος, αποτελεί μια φυσική συνέχεια άλλων, ιστορικών πλέον περιοδικών στον χώρο των κόμικ, όπως η Βαβέλ και το 9, τα οποία άνοιξαν νέους δρόμους στην ελληνική σκηνή και μας γνώρισαν δημιουργούς που έμελλε να σημαδέψουν την εγχώρια σκηνή και πολλές φορές όχι μόνο αυτή.
Βέβαια, θα μπορούσε να πει κάποιος, τότε ήταν άλλες εποχές και ένα περιοδικό ήταν απαραίτητο. Σήμερα, με την ραγδαία επέκταση του Ιντερνετ, η οποία επιτάσσει καθημερινή επαφή του δημιουργού με το κοινό και μια σταθερή ροή εργασίας, πως μπορεί ένα τριμηνιαίο περιοδικό να κάνει την διαφορά; Πως θα μας μάθει κάτι που θα εμφανίζεται στα ράφια μια φορά στις 90 μέρες κάτι που το Διαδίκτυο δεν μας το έχει δείξει ήδη; Και επιπλέον, πως ένα εκδοτικό εγχείρημα μπορεί να σταθεί σε τόσο αντίξοες οικονομικές συνθήκες;
Αυτές ήταν μερικές μόνο από τις απαισιόδοξες σκέψεις που εξαφανίζονται όταν πάρει κανείς στα χέρια του το περιοδικό. Διότι ο Μπλε Κομήτης δεν αποτελεί μόνο μια συλλογή νέων ιστοριών από μια ομάδα (πολύ ταλαντούχων) δημιουργών. Πολύ περισσότερο από αυτά, ο Κομήτης αποτελεί μια δουλειά περισυλλογής, ανάλυσης και αγάπης για την 9η Τέχνη. Είναι το είδος του περιοδικού που εισάγει μια ευρύτερη, δομημένη και καλά εμπεριστατωμένη ερευνητική στάση απέναντι στα ελληνικά κόμικς, κάτι που το αποσπασματικό και υπερβατικό Διαδίκτυο δεν θα κατάφερνε ποτέ. Είναι εν τέλει η διαφορά μεταξύ του περιοδικού και του ιντερνετικού τύπου που κάνει την διαφορά: όσο γρήγορος και άμεσος και αν είναι ο δεύτερος, δεν θα έχει ποτέ τις δυνατότητες αναλύσεις του πρώτου. Επιπλέον, ο Μπλε Κομήτης έχει και το καλό του να σου προσφέρει τυπωμένες μερικές εξαιρετικές ιστορίες. Και κακά τα ψέμματα, τα κόμικ όσο ωραία και αν φαίνονται στην οθόνη, ο φυσικός τους χώρος ήταν και θα είναι το χαρτί.
Τι όμως ξεχώρισε περισσότερο από το πρώτο τεύχος του Κομήτη;
(η σειρά είναι ενδειτική και δεν αποτελεί κάποια λίστα, σε αντίθεση με την nerd μανία της κατηγοριοποίησης)
1.Καρμανιόλα
Η ιστορία που ανοίγει το πρώτο τεύχος, πέρα από το strip του Αντώνη Βαβαγιάνη, δεν θα μπορούσε να μην κάνει αίσθηση. Σε σενάριο της Γλυκερίας Πατραμάνη και σχέδιο του Γιώργου Φαράζη, η Καρμανιόλα ξεχωρίζει με την αφαιρετική της γραφή, την πνιγηρή ατμόσφαιρα και την σκοτεινή υφή του σχεδίου. Τοποθετημένη στο Ναύπλιο του 1886 (οι περισσότερες ιστορίες αναφέρουν μέρη που βρίσκονται στην Ελλάδα), χωρίς όμως να περιορίζει το θέμα της χωροχρονικά, η ιστορία, παρότι σύντομη, καταφέρνει και αφήνει το σημάδι της με τόσο με την σεναριακή ανατροπή όσο και με την αίσθηση του εγκλεισμού, χωρικού και κοινωνικού, που κυριαρχεί.
2. Παραλογή
Το ομώνυμο έμμετρο διήγημα του Δημοσθένη Παπαμάρκου από το επιτυχημένο Γκιακ (εκδ. Αντίποδες) επιλέγει ο Πέτρος Ζέρβος για τη δική σου συμβολή στον Κομήτη και μας παραδίδει μια στιγμή που θα μπορούσε κάλιστα να κυκλοφορεί και μόνη της και να μας κάνει να παραμιλάμε. Βασισμένο στην λαική παράδοση των παραλογών, των δημοτιών τραγουδιών στα οποία κυριαρχούσαν τα στοιχεία του υπερφυσικού (οι περισσότεροι τα θυμόμαστε από το λύκειο, με το κλασικό παράδειγμα το ” Του νεκρού αδερφού” ) η παραλογή εξιστορεί την συνάντηση και την αντιπαράθεσεη μιας χήρας με τον Χάρο. Ο Ζέρβος κατορθώνει και χρησιμοποιεί τέλεια τους στίχους του Παπαμάρκου για την σκιαγράφηση ενός ρεαλιστικά υπερφίαλου Χάρου, που χαίρεται την καταστροφή της ζωής και της φύσης με γραφικές λεπτομέριες για το αποκρουστικό γλέντι του, ο οποίος όμως στο τέλος υποτάσσεται στην ανθρώπινη επιμονή. Η λεκτική αντιπαράθεση των δύο οντοτήτων, της ζωής και του θανάτου φέρνει στο νου όχι μόνο την νεολληνική παράδοση, στην οποία βασίστηκε, αλλά και την ευρύτερη ευρωπαϊκή, κυρίως την μπεργκμανική 7η Σφραγίδα σε θεματολογία και αισθητική.
Το σχέδιο της ιστορίας είναι εξαιρετικά λεπτομερές, στο όρια του ψυχογραφήματος. Ο Ζερβός, με εμπειρία στον κινηματογράφο ως ηθοποιός, χρησιμοποιεί μια σειρά από βαθιά, ενδοσκοπικά κοντινά (gro) στα πρόσωπα του πρωταγωνιστικού διδύμου, με τον Χάρο (που ενδέχεται να έχει ως βάση του τον αγαπημένο Christopher Walken) να έχει την πρωτοκαθεδρία και το μεγαλύτερο εύρος εκφράσεων. Ξεκάθαρα μια πολύ δυνατή στιγμή για τα ελληνικά κόμικ.
3. Η συνέντευξη του Γιάννη Οικονομίδη
Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι ένας αγαπημένος Ελληνας δημιουργός (Σπιρτόκουτο, Το Μικρό Ψάρι) , ο οποίος έχει μεγάλη σχέση με την 9η Τέχνη, τόσο στο πρακτικό κομμάτι των πόστερ των ταινιών του όσο και σαν κινηματογραφική επιρροή. Έτσι λοιπόν μια συνέντευξη μαζί του για ένα περιοδικό κόμικ όχι μόνο βγάζει νόημα αλλά είνα και ιδιαίτερα διαφωτιστική για τον ρόλο και τις προθέσεις του Οικονομίδη σαν δημιουργού. Ξανά η αναλυτική ιδιότητα και η απελευθέρωση από το άγχος της επικαιρότητας του περιοδικού τύπου παίρνουν την σκυτάλη και ο Γιάννης Ράγκος στον ρόλο του δημοσιογράφου μας παραδίδει ένα κείμενο που μας γνωρίζει καλύτερα τον σκηνοθέτη σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη.
4. Γυμνά Οστά
Η Ελλάδα έχει μεγάλη παράδοση στην επιστημονική φαντασία, κάτι που μαρτυρούν και κόμικ όπως το Elysium του Ηλία Κυριαζή. Το Γυμνά Οστά από τους Δημοσθένη Παπαμάρκο και Μιχάλη Διαλυνά πάει την ιστορία του στο τέλος των ιστοριών, σε μια εφιαλτική έρημο όπου μηχανή και άνθρωπος συνεργάζονται ενάντια σε… μηχανές και ανθρώπους. Έχοντας ως σεναριακό και σχολιαστικό όργανο έναν ανώνυμο παρατηρητή, το δίδυμο μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα όπου οι αυτoνομημένες μηχανές συνυπάρχουν με εξαθλιωμένους ανθρώπους για να κυνηγούν πτώματα και κόκαλα για ενέργεια και τροφή. Ένα post-apocalpytic μηδενιστικό σκηνικό όπου οι άνθρωποι συνυπάρχουν με τους δολοφόνους τους, με ένα σχέδιο τόσο όμορφο, σουρεαλιστικό και εφιαλτικό που έρχεται ως πλήρη αισθητική συμπλήρωση της ιστορίας. Περιμένουμε περισσότερα από τον κόσμο των Γυμνών Οστών…
5.Η συνέντευξη με τον Wild Drawing
To graffiiti, η εικαστική παρέμβαση στον δημόσιο χώρο έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να βγαίνει από την ανυποληψία και να διεκδικεί το δικό της βήμα σαν μια καίρια έκφραση της μαζικής κουλτούρας του δρόμου. Ο Μπαλινέζος Wild Drawing είναι ένας καλλιτέχνης με πάνω από 20 χρόνια παρουσίας στον χώρο και με μεγάλες επιρροές από τον χώρο των κόμικς και δουλειές που σίγουρα έχετε δει. Μια δική του μαρτυρία στον Αλέξανδρο Σιμόπουλο για την street art και το πως αντιμετωπίζονται σίγουρα είναι κάτι που αξίζει να διαβαστεί.
