Τι συμβαίνει όταν ένας προπονητής football προσλαμβάνεται να προπονήσει μια ομάδα soccer της Premier League; Σίγουρα κανείς από του θεατές-λάτρεις του Ted Lasso δεν είχε φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε.
Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται το 2020 και ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες με τρεις κύκλους επεισοδίων. Ο Jason Sudeikis και ο Brendan Hunt αποτελούν τους κύριους συντελεστές της, συλλαμβάνοντας την αρχική της ιδέα κατά την διάρκεια ενός stand up comedy act στο μπαρ Chicago Boo του Άμστερνταμ. Αποτελούν μάλιστα, ο πρώτος τον πρωταγωνιστικό ομώνυμο χαρακτήρα και ο δεύτερος τον καθοριστικό ρόλο του Coach Beard.
Αν και θεωρητικά παρακολουθούμε την πορεία μιας επινοημένης ομάδας, της Richmond, η οποία παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά μίας μετρίου έως χαμηλού αναστήματος βρετανικής ομάδας, ο βασικός άξονας της σειράς είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ όλων των μελών αυτού του ποδοσφαιρικού συλλόγου και των οικείων τους. Δεν είναι ότι, τόσο η σειρά, όσο και ο προπονητής της ομάδας, παραμένουν ανέπαφοι προς την κλασική σημασία του ποδοσφαίρου, όσο το πόσο εκπληκτικά η Richmond γίνεται σιγά σιγά ο συνδετικός κρίκος για όλους, το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους.
Δεν μπορεί κανείς να της στερήσει τον αυθεντικό κωμικό χαρακτήρα με τον οποίο και αυτοπροσδιορίζεται, μπορεί, όμως, να της αποδόσει εξίσου τον τίτλο του απόλυτου heart-warming τηλεοπτικού σόου.
Το Ted Lasso μας μαθαίνει να αγαπάμε ακόμα περισσότερο το ποδόσφαιρο, να γνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε σε βάθος όσους αγωνίζονται κυριολεκτικά και μεταφορικά για αυτό. Μας μαθαίνει να συμπονούμε και να κατανοούμε τους αθλητές και τους αθλητικούς παράγοντες κάθε λογής, αλλά, πάνω από όλα, μας μαθαίνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους γύρω μας και να τους ακούμε. Εξετάζει με κάθε ευκαιρία την ανθρωπιστική υπόσταση, τα τραύματα και τις πορείες που παίρνουν οι ζωές μας αναπάντεχα, αλλά πολλές φορές και ηθελημένα.
Η μη ή on going θεατές της σειράς θα παρακολουθήσουν τις ιστορίες των εμπλεκόμενων με την Richmond προσώπων από την στιγμή που η τωρινή ιδιοκτήτρια του κλαμπ, Rebecca Welton (Hannah Waddingham), ορμώμενη από το πάθος για εκδίκηση προς τον πρώην σύζυγο της και μέχρι πρότεινος ιδιοκτήτη της ομάδας, αποφασίζει να προσλάβει ως νέο προπονητη της ομάδας τον Ted Lasso (Jason Sudeikis), του ανθρώπου που έγινε viral κατακτώντας το πρωτάθλημα του αμερικανικού ποδοσφαίρου, με το σκεπτικό να καταστρέψει το μοναδικό πράγμα που ο Rupert αγάπησε ποτέ.
Μέσα από υποδειγματικά character developments και ένα πραγματικά μοναδικό καστ, αντιλαμβανόμαστε το βάθος της προσωπικότητας του καθενός ξεχωριστά. Ο Ted δεν είναι μόνο αυτός ο ενοχλητικά αισιόδοξος τύπος που μας συστήνεται στην αρχή, η Rebecca δεν είναι τόσο απρόσιτη και σκληρή, ο Roy (Brett Goldstein) δεν είναι ο ασυμβίβαστος, σκληρός αρχηγός που γνωρίζουμε και αυτές οι προσεγγίσεις των ρόλων θα ισχύσουν για όλους.
Αυτό, όμως, που πραγματικά ξεχωρίζει το Ted Lasso από οποιοδήποτε άλλο σύγχρονο τηλεοπτικό σόου, είναι ο τρόπος με τον οποίο καταπιάνεται και εμβαθύνει σε διάφορα ζητήματα της εποχής. Δίνοντας βάση κυρίως στα θέματα ψυχικής υγείας και τα κοινωνικά στερεότυπα που αφορούν τις έμφυλες διαφορές και τις ταυτότητες των φύλων, παρουσιάζει ρεαλιστικά και απογυμνωμένα κάθε περίπτωση και νοηματοδοτεί την έννοια της συμπεριληπτικότητας.
Φυσικά η πλοκή εκτυλίσσεται παράλληλα με την πορεία της Richmond αυτά τα χρόνια στο πρωτάθλημα και οι αγώνες που δίνει είναι απολαυστικοί και απόλυτα αληθοφανείς, τόσο που επεισόδιο με το επεισόδιο θα μπορούσαμε να γίνουμε και φανατικοί οπαδοί της, να χαιρόμαστε με τις νίκες της, να την στηρίζουμε στις ήττες της και στο τέλος να σιγοτραγουδάμε το σύνθημά της ό,τι κι αν συμβεί.
We’re Richmond till we die
We’re Richmond till we die
We know we are
We’re sure we are
We’re Richmond till we die.
(Spoilers ahead)
Αν και στις δύο προηγούμενες σεζόν παρακολουθούσαμε περισσότερο το πως σιγά σιγά αναπτύσσονταν οι δεσμοί μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων, όσο πλησιάζουμε προς το τέλος γνωρίζουμε για τις αδυναμίες του καθενός, από που προέρχονται και συμπάσχουμε μαζί τους. Τίποτα δεν μένει να αιωρείται και κάθε ρόλος ξεχωριστά εδραιώνεται πλέον στην πλοκή εξυπηρετώντας έναν δικό του και ταυτόχρονα έναν καθολικό σκοπό.
Αν σταθούμε, για παράδειγμα, στην περίπτωση του Jamie Tartt (Phil Dunster) πλέον θα μιλάμε ίσως για το υποδειγματικότερο redemption arc που έχει υπάρξει στην ιστορία της τηλεόρασης και, ταυτόχρονα, χάρη σε αυτό, για το εμβληματικότερο bromance επίσης, μεταξύ αυτού και του άλλοτε ορκισμένου εχθρού του, Roy. Είναι τόσο αριστουργηματικά δοσμένο που πια δεν γίνεται να φανταστεί κάποιος την σειρά χωρίς την σκηνή που ο Jamie του μαθαίνει ποδήλατο.
Στις περιπτώσεις των σταδιακά αναδυόμενων ρόλων, όπως αυτοί των Trent Crimm (James Lance), Colin (Billy Harris) και Leslie (Jeremy Swift), η εξέλιξη είναι τόσο συνεπής ώστε με την απελευθέρωσή τους να νιώσουμε και εμείς την λύτρωση. Θέλουμε πια να είναι Independent (pun intended).
Η διδακτική προσέγγιση που πολύ συχνά ακολουθεί το Ted Lasso, μέσα από τους λόγους και τις παραβολές του ίδιου του Ted, αλλά κυρίως μέσα από την δική του προσωπική ιστορία απέχουν από τα διαχρονικά κλισέ και την γραφική θεωρία του go big or go home που θα περιμέναμε να υπηρετεί κάποιος που υποδύεται τον προπονητή σε έναν τόσο ανάλγητο χώρο, όπως αυτόν του ποδοσφαίρου. Το Ted Lasso κατάφερε να μετατρέψει μία άιθουσα άλλοτε βασίλειο της τοξικότητας και του φαίνεσθαι, τα ανδρικά αποδυτήρια, σε ένα safe space για όλους, όπου ο καθένας θα ακούει, θα αποδέχεται, μα, πάνω από όλα, θα πιστεύει στον εαυτό του και στον άλλον.
Εξάλλου, όπως είπε και ο Leslie, στην σημαντικότερη σκηνή της σειράς, την τελευταία συνεδρία των Diamond Dogs, “Οι άνθρωποι δεν θα είναι ποτέ τέλειοι. Αυτό που έχουν να κάνουν είναι να ζητούν και να δέχονται βοήθεια όποτε μπορούν. Και τότε, θα είναι πάντα ένα βήμα πιο κοντά στο καλύτερο”.
