Είναι αλήθεια ότι στις ιστορίες των άλλων καταλαμβάνουμε πάντα διαφορετικούς ρόλους. Μπορεί για κάποιους να είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι, για άλλους οι χειρότεροι, για άλλους είμαστε απλά περαστικοί στην παράσταση της ζωής τους και άλλες φορές έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο. Και το ίδιο ισχύει και για τους άλλους άνθρωποι για τις δικές μας προσωπικές ιστορίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να υπάρξουμε δημιουργούμε σχέσεις και οι σχέσεις αυτές δημιουργούν διαφορετικές οπτικές και όψεις των διαφόρων πραγμάτων που βιώνουμε μέσα από τη ζωή μας. Στην τέχνη αυτό φαίνεται έντονα σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Από τη στιγμή που ο πίνακας έχει ολοκληρωθεί παύει να είναι ένα προϊόν του δημιουργού του και αρχίζει να αποκτάει νέο νόημα στα μάτια του εκάστοτε θεατή. Και άλλες όμως μορφές τέχνης έχουν προσπαθήσει η κάθε μία με τα δικά της εργαλεία να αναπτύξει αυτή τη διαφορετική ματιά σε ένα γεγονός. Ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα στο σινεμά να είναι το Rashomon όπου εκεί ο Akira Kurosawa επιχείρησε να παρουσιάσει τις διαφορετικές οπτικές (και άρα αλήθειες) ενός γεγονότος. Κάτι παρόμοιο προσπάθησε να κάνει πολλές δεκαετίες μετά και το Vantage Point του Pete Travis αλλά με λιγότερο φιλόδοξα πλάνα και πλοκή. Εν πάση περιπτώσει πάντως οι διαφορετικές οπτικές και αφηγήσεις ενός γεγονότος είναι κάτι το οποίο η τέχνη προσπάθησε να χρησιμοποιήσει σαν αφηγηματικό μέσο σε μία meta προσπάθεια της να διηγηθεί την ίδια ιστορία με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Κάτι τέτοιο βλέπουμε να γίνετε και στη σειρά The Afterparty η οποία εμφανίστηκε φέτος στους δείκτες μας από τη streaming πλατφόρμα-έκπληξη της AppleTv. Πρόκειται για το παιδί του Christopher Miller ένας από τους δύο σκηνοθέτες που μας έφεραν ταινίες όπως το Lego Movie και το 21 Jump Street και σειρές όπως το Last Man on Earth και (για του πιο μερακλήδες) το Clone High. Αυτή τη φορά τα ηνία τα παίρνει μόνος του ο Miller αφήνοντας τον συνεργάτη και κολλητό του Phil Lord στον ρόλο του executive producer και σεναριογράφου. Η σειρά λαμβάνει χώρα σε ένα afterparty που γίνεται μετά από ένα reunion παλιών συμμαθητών. Ενας από τους θαμώνες του πάρτι δολοφονείται και μέσω της αστυνομικού που αναλαμβάνει άρον-άρον την υπόθεση βλέπουμε τις διαφορετικές οπτικές των παρευρισκόμενων και προσπαθούμε μαζί της να ξετυλίξουμε το κουβάρι για να καταλάβουμε τι στην ευχή συνέβη τελικά εκείνη τη νύχτα.
Να ξεκινήσουμε αρχικά λέγοντας ότι το Afterparty είναι μία απίστευτα διασκεδαστική σειρά. Ο Miller ο οποίος σκηνοθετεί και όλα τα επεισόδια της σειράς είναι ένας τρελαμένος μαξιμαλιστής του σύγχρονου σινεμά. Λατρεύει την υπερβολή και τις σουρεαλιστικές καταστάσεις και παρόλο που η σειρά είναι πιο προσγειωμένη θεματικά σε σχέση με προηγούμενα πρότζεκτ του δεν παύει να βάζει το δικό του στοιχείο μέσα από τη σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία της σειράς. Μέσα από την χιλιοειπωμένη συνταγή του whodunnit ο Miller βρίσκει τρόπους να αναπτύξει τους χαρακτήρες του και να δημιουργήσει μία αστυνομική ιστορία η οποία ξεφεύγει αρκετά από τα κλισέ του είδους. Βοηθάει επίσης και το σκηνοθετικό εύρημα ότι κάθε επεισόδιο είναι δομημένο και σε ένα διαφορετικό κινηματογραφικό είδος το οποίο συνάδει κάθε φορά και με τον χαρακτήρα που διηγείται την ιστορία. Έτσι έχουμε ένα επεισόδιο το οποίο αποδίδει φόρο τιμής σε ταινίες δράσης τύπου Fast & Furious, ένα musical που θα έκανε τις mid 00’s σειρές της Disney να ζηλέψουν ενώ δε λείπει φυσικά και το animated επεισόδιο το οποίο επιστρέφει τον Miller στις κινηματογραφικές του ρίζες.
Το καστ της σειράς είναι πολύμορφο και αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο ατού της σειράς. Οι κράχτες της σειράς είναι φυσικά ηTiffany Haddish (Tuca & Birdie) στον ρόλο της εκκεντρικής αστυνομικού Danner και ο Dave Franco (Now you See me, The Disaster Artist) στον ρόλο του καλλιτέχνη και οικοδεσπότη του πάρτι Xavier. Η σειρά όμως δεν είναι γυρισμένη με τη μορφή του ενός πρωταγωνιστή. Ετσι δίνεται σε όλους του ηθοποιούς η ευκαιρία να λάμψουν στους ρόλους τους. Αυτοί που σίγουρα κλέβουν την παράσταση είναι ο Brett του Ike Barinholtz (Nieghbors) και ο Yasper του Ben Schwartz (Sonic the Hedghog) χωρίς όμως να βγάζουμε απέξω το γενικά ιδιαίτερο καστ. Αρκετές ερμηνείες μπορεί να μην είναι οι καλύτερες που έχουμε δει αλλά ταιριάζουν στο γενικό ύφος της σειράς και έτσι δε βλέπουμε κάτι που να κλοτσάει άσχημα τον θεατή.
Σίγουρα πάντως στην ανάγκη να ειπωθεί σωστά η ιστορία παρουσιάζονται και κάποια θεματάκια τα οποία πάνε πίσω τη γενικότερη εικόνα της σειράς. Καταρχήν να πούμε ότι οι σεναριακές τρύπες υπάρχουν, όμως ο γρήγορος ρυθμός της σειράς καθώς και ο συνδυασμός της νευρικής σκηνοθεσίας του Miller με την εξαιρετική χημεία των ηθοποιών του βοηθάει στο να σε κάνει να τα παραβλέψεις με σχετική ευκολία. Το άλλο και κάπως πιο σοβαρό πρόβλημα της σειράς είναι τα διάφορα σκηνοθετικά ευρήματα τα οποία βαρυφορτώνουν τα οκτώ επεισόδια της σειράς. Κατανοώ ότι η σειρά ήθελε να ενώσει την κωμωδία με το αστυνομικό θρίλερ όμως οι πολλαπλές αφηγήσεις του ίδιου γεγονότος μαζί με τα διαφορετικά κινηματογραφικά στυλ με τα οποία οι χαρακτήρες ντύνουν τις ιστορίες τους, καταλήγει να χαώνουν κάπως τον θεατή ο οποίος αν δεν καταφέρει να διασκεδάσει με το εκάστοτε εύρημα μάλλον χάνει το ενδιαφέρον του σχετικά εύκολα.
Σε μία γενικότερη εικόνα όμως το Afterparty έρχεται για να ανανεώσει το ήδη αρκετά κουρασμένο είδος του αστυνομικού θρίλερ. Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι πρωτοποριακό ούτε θα είναι μία σειρά η οποία θα μνημονεύεται για πάντα στην ιστορία της τηλεόρασης. Είναι όμως σίγουρα μία υπέροχα μέτρια σειρά, από αυτές που μάλλον θα περάσεις καλά και όταν θα την τελειώσεις θα πεις ότι πέρασες ευχάριστα ένα τίμιο τετράωρο. Ο Miller ανακοίνωσε ότι η σειρά θα μετατραπεί σε anthology series (μία καινούργια μόδα στην τηλεόραση) οπότε σύντομα θα έχουμε μία καινούργια ιστορία, με διαφορετικό καστ και χαρακτήρες. Τώρα αν θα είναι το ίδιο διασκεδαστικό με τον πρώτο κύκλο αυτό μένει να το δούμε.
