Όταν το 2015 ο Daredevil (ξανα) έβγαινε στις οθόνες μας, τις τηλεοπτικές αυτη την φορά, ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα με το πόσο καλή δουλειά είχε γίνει με έναν από τους σημαντικότερους χαρακτήρες της Marvel. H σειρά αυτή έθεσε τον τόνο και το ύφος για τις σειρές 3 ακόμα υπερηρώων, ενώ είχε και μια δεύτερη σεζόν. Όλα μαζί, οδηγούσαν, υποτίθεται στη υπέρτατη κλιμάκωση των περιπετειών των ηρωών της Νέας Υόρκης, στην συνάντηση όλων στο The Defenders των Douglas Petrie (Daredevil, Harnet the Spy) και Marco Ramirez (Sons of Anarchy, Daredevil). Eδώ και δύο χρόνια αυτή η συνάντηση προετοιμάζονταν με μικρά στοιχεία, cameos και easters eggs, κάνοντας το κοινό πραγματικά να ανυπομονεί για την συνάντηση των 4 ηρώων. Τελικά όμως, οι προσδοκίες των θεατών διαψεύστηκαν με τον χειρότερο τρόπο.
Το Τhe Defenders, των μόλις 8 επεισοδίων, όχι μόνο δεν ήταν η κορύφωση που περιμέναμε, αλλά αντίθετα βύθισε το πολύ καλό πρόσωπο που είχαν δείξει οι 3 πρώτοι ήρωες στο επίπεδο του οριακά κακού Iron Fist. Παίρνοτας το premise και τον main villain από την χειρότερη σειρά του, οι δημιουργοί οριακά ανάγκασαν τους άλλους 3 ήρωρες να πέσουν στο επίπεδο του Danny Rand, ξεχνόντας εντελώς τις δικές του σημαντικές παρατηρήσεις στην super hero τηλεόραση. Το Τhe Defenders δεν είχε καμία αναζήτηση ή ανησυχία για την προσωπικότητα των χαρακτήρων του, ή ανησυχίες για τον αστικό νόμο (Daredevil), αδιαφόρησε για τις γυναίκες του, παρόλο που αυτές ήταν οι μόνες που το κράτησαν όρθιο (Jessica Jones) και δεν κοίταξε παρά φευγαλέα στον κόσμο κάτω από τους ουρανοξύστες των επιχειρήσεων (Luke Cage).
Αυτό που μας έφερε το Τhe Defenders ήταν ένας άνευρος, βαρετός, κατακερματισμένος και… χάρτινος εχθρός στο πρόσωπο των εκπροσώπων του Hand, της πιο βαρετής οργάνωσης ninja στην ιστορία των οργανώσεων ninja, γενναίες δόσεις κενού, εγκεφαλικά νεκρού διαλόγου σαπουνόπερας και πιο πρόχειροφτιαγμένη δράση.
Η ακραία προβλέψιμη και ανιαρή ιστορία του γίνεται χειρότερη από το στήσιμο των εχθρών που παραθέτει στους ήρωες. Ξαναφέρνοντας τον τραγικό Ramon Rodriguez (Trasnformers) και την αδικημένη Wai Ching Ho (Orange Is the New Black) , με τις γνωστές δυνάμεις και αδυναμίες τους στο προσκήνιο, σαν υπαρχηγούς του Hand, τους θέτει όλους υπό την ηγεσία της κατά τα άλλα αγαπημένης Sigourney Weaver (Αllien, Avatar), η οποία ίσως είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα σε αυτή την σειρά. Με μηδενική καθοδήγηση ή χάρισμα, υποδύεται μια στερεοτυπική και ανέπνευστη κακιά η οποία αποτυγχάνει πλήρως, τόσο με την παρουσία της όσο και στις (απειροελάχιστες) σωματικές σκηνές να επιδείξει έστω και την υπόνοια απειλής ή gravitas. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την Elodie Yung (Gods of Egypt, Το κορίτσι με τα Τατουάζ), η οποία τουλάχιστον μπορεί να υποστηρίξει σωματικά τον ρόλο της.
Ωστόσο, το χειρότερο κομμάτι της σειράς ήταν με διαφορά η παντελής έλλειψης ανάπτυξης των χαρακτήρων και η αντικατάσταση του με διαλόγους επιπέδου Λάμψης. Περάσαμε 2 χρόνια γνωρίζοντας αυτούς τους ήρωες, ο καθένας από τους οποίους (με εξαίρεση τον Danny Rand) κουβαλά την δική του ιστορία, προσωπικότητα και σκέψεις. Τίποτα από αυτά δεν φανερώθηκαν στο Defenders, και, το χειρότερο, τίποτα από αυτά δεν ήρθε σε επαφή με τους άλλους ήρωες για να ανατροφοδοτηθεί και δημιουργήσει τις δυναμικές τις οποίες ξέρουμε από τα κόμικ ή εντελώς καινούργιες. Όλο αυτό το πεδίο, το οποίο έχει δημιουργήσει σχέσεις χρόνων στο χαρτί (Heroes for Hire) και το οποίο πραγματικά ανυπομονούσαμε να δούμε, δεν αξιοποιείται καν. Ακόμα και στην προσπάθεια του αναβαθμίσει τις ηρωίδες του, αποτυγχάνει αφού τελικά δεν καταφέρνει να εστιάσει ούτε μια στιγμή σε κάποιο σημείο.
Πρώτο θύμα αυτής της υποβάθμισης, εκτός από το ενδιαφέρον των θεατών, είναι και οι χαρακτήρες, οι οποίοι σώθηκαν στην συνείδηση μας καθαρά και μόνο επειδή τους γνωρίζαμε από πριν. Ο Charlie Cox (Stardust, Stone of Destiny) φαίνεται γεννημένος για να υποδυθεί τον Mat Murdock, ενώ τα καταφέρνει θαυμάσια και στις πιο σωματικές σκηνές του ήρωα. Διατηρεί την αύρα του πόνου και της απώλειας ακόμα και όταν η σειρά δεν του δίνει πολλά στοιχεία για να κρατηθεί. Στο ίδιο επίπεδο από άποψη ερμηνείας, αλλά ακόμα περισσότερο αδικημένη από άποψης σεναρίου ήταν και η πολυτάλαντη Krysten Ritter (Breaking Bad, Big Eyes), η οποία, από την βαθιά ανθρώπινη, τραυματισμένη ψυχικά Jessica, διατηρεί μόνο τον κυνισμό ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι οι συγγραφείς του Defenders δεν έχουν ιδέα για πως ακριβώς λειτουργούν οι δυνάμεις της. Λιγότερο τραυματισμένος αλλά όχι λιγότερο επισκιασμένος βγήκε και ο τιτάνιος Mike Colter (Salt, Dark Zero Thirty) τον οποίον έσωσε το physic του κυρίως. Ο Finn Jones(GoT) αντίθετα κλώτσησε και την τελευταία πιθανότητα να σώσει το φιάσκο του Iron Fist και πλέον μπορούμε άνετα να τον χαρακτηρίσουμε εντελώς λάθος casting.
Φωτεινή εξαιρέση αποτελεί, πέρα από την τριάδα, και η Jessica Henwick (GoT), η οποία συνέχισε την προσπάθεια που ξεκίνησε με το Iron Fist να σώσει οτιδήποτα και αν σώζεται, δίνοντας μας έναν χαρακτήρα που όντως εξελίχθηκε μέσα στην σειρά. Από την άλλη, η σταθερή δύναμη σχεδόν όλων των άλλων σειρών Rosario Dawson (Justice League), συνέχισε την μανιέρα που έχει εφαρμόσει από 2015, ικανοποιώντας κάποιους και δυσαρεστώντας άλλους θεατές.
Ταυτόχρονα, πλήγμα δέχθηκε και η εικονογράφηση της πολυαναμενόμενης συνάντησης. Πέρα από τους τίτλους, που συνδύασαν έξυπνα το χρωματικό μοτίβο κάθε ήρωα, η σειρά στερείται οποιοδήποτε χαρακτήρα ή αισθητικής παρέμβασης. Κυριαρχούν τα πεζά και διεκπαιρεωτικά κυρίως πλάνα. Πέρα από την οπτική πλήξη που προσφέρει αυτή η επιλογή, είναι πραγματικό κρίμα εάν θυμηθεί κανείς τις απεικόνίσεις που υπήρχαν στην Jessica ή το πρώτο Daredevil. Ένας πραγματικός εκφυλισμός.
Ίσως βέβαια να ήταν και για καλύτερο, αφού ουσιαστικά δεν υπήρχε κάτι το έντονο να δείξουν τα πιο πολύπλοκα πλάνα. Ακόμα και η δράση, που θα μπορούσε ίσως να καταστήσει την σειρά άξια αναφοράς, ήταν πρόχειρη, ασυνεπής και τελικά, πολύ λίγη. Αναλώθηκε κυρίως σε μάχες με απρόσωπους ninja και άτομα της 3ης ηλικίας, κανείς από τους οποίους δεν έθετε σε ουσιαστικό κίνδυνο όχι τους ήρωες, αλλά ούτε καν τους μη μάχιμους χαρακτήρες όπως την Claire Temple.
Το The Defenders κατάφερε να γίνει μια τρομερή απογοήτευση που θα αφήσει για καιρό την άσχημη γεύση του στο στόμα μας. Το χειρότερο είναι πως η σύμπραξη Νetflix και Disney τελειώνει σύντομα, επομένως δεν μένει καιρός να αντικατασταθεί με κάποια άλλη, καλύτερη συνάντηση των 4 ηρώων της Νέας Υόρκης. Ούτε αφήνει πολλές ελπίδες για την πορεία των σειρών που έχουν ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα, όπως η δεύτερη σεζόν της Jessica Jones. Ας ελπίσουμε το Punisher να ξεφύγει από την μοίρα των Υπερασπιστών…
