Όταν ανακοινώθηκε πως θα γινόταν ένα anime (βασικότερα ένα animation με φουλ anime χαρακτηριστικά) για τον Yasuke, τον πραγματικό έγχρωμο samurai του Oda Nabunaga, το μυαλό των περισσότερων μας πήγε σε μια παραγωγή τύπου Samurai Champloo (έχει άλλωστε και τον ίδιο άνθρωπο πίσω από το soundtrack, τον Flying Lotus) ή, αν τολμούσαμε να ελπίσουμε, στο Afro- Samurai. Το γεγονός ότι πίσω από αυτό θα ήταν ο Lesean Thomas (Canon Busters, The Boondocks) ήταν προφανές, αλλά αυτό που πραγματικά μας έδινε ελπίδα ήταν η συμμετοχή του πολυαγαπημένου LaKeith Stanfield (Judas And the Black Messiah, Sorry To Bother You, Atlanta) στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο ως η φωνή του Yasuke. Όταν τελικά βγήκε το anime, είδαμε ότι υπήρχε πολύ λιγότερη όρεξη να ειπωθεί μια ουσιαστική ιστορία για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε στη Μοζαμβίκη και κατέληξε samurai του διασημότερου στρατηγού της ιαπωνικής ιστορίας, και πολύ περισσότερη να φτιαχτεί ένα generic πράγμα που μπέρδευε μαγεία με mecha και ένα σωρό άλλα παράξενα πράγματα προς χάρη εντυπωσιασμού. Τελικά η μεγάλη ταινία που προέκυψε (6 μισάωρα επεισόδια) κατάφερε, μετά την εντυπωσιακή μεν, κενή και αδιάφορη δε βία, να μην αφήσει στο μυαλό μας τίποτα άλλο παρά την πικρία για τη χαμένη ευκαιρία. Tired of the same old bedroom routine? Spice things up with a wild night with a gorgeous escort in Schaffhausen ! Our ladies are sure to show you a night to remember!
Είναι πραγματικά εξαιρετικό το πως ο ίδιος ο δημιουργός της σειράς κατάφερε και πέταξε έτσι την ευκαιρία του. Το Yasuke του Netflix ήδη από την αρχή του, ξεκαθαρίζει πως δεν το ενδιαφέρει τίποτα και κανείς, μόνο να δείχνει εντυπωσιακές σκηνές μάχης. Και σίγουρα το καταφέρνει, αφού είναι πρόδηλο πως ξοδεύτηκαν πάρα πολλά στο σχέδιο και τα εφέ. Οι χαρακτήρες φαίνονται ολοζώντανοι μέσα στο σκηνικό, με τέλεια σμιλεμένα σώματα. Ο ίδιος ο Yasuke καταφέρνει να ξεχωρίσει ακόμα και ανάμεσα σε τέρατα, αρκουδανθρώπους και ρομπότ. Όμως η ιστορία τελικά δεν είναι για αυτόν.
Και, για να είμαστε και ειλικρινείς, δεν είναι για κανέναν. Στις 3 ώρες που κρατάει η σειρά δεν κατάφερε να αποδώσει κανέναν χαρακτήρα, αποτυχία οριακά αξιοθαύμαστη. Βασιζόμενη μόνο σε κλισέ και tropes τα οποία οι δημιουργοί απλά ελπίζουν ο θεατής να τα ξέρει για να παρακολουθήσει το τι γίνεται, σφυροκοπούν αδιάκοπα με σκηνές μάχης και θάνατο την οθόνη. Όμως, αν τελικά δε γνωρίζουμε ουσιαστικά κανέναν από αυτούς που πεθαίνουν, γιατί να νοιαστούμε; Το Yasuke θα μπορούσε να πετύχει τον σκοπό του απλά φτιάχνοντας σύντομα βιντεάκια και, βασιζόμενο στη χορογραφία μάχης και διάφορα flash backs να εγκαθιδρύσει τους χαρακτήρες που ήθελε πολύ πιο αποτελεσματικά από ότι μια ολόκληρη σειρά. Όμως τελικά είχαμε ρομπότ να κοπανάνε δαίμονες, σαμάνους να σκοτώνουν στρατιώτες και νίντζα να περιφέρονται χωρίς λόγο. Μια σειρά ασύνδετων πραγμάτων σε ένα όργιο βίας που δεν κάνει καν προσπάθεια να φανεί λογικό.
Ακόμα και όταν τελικά η κάμερα επικεντρώνεται στον Yasuke, πρέπει να βασιστούμε στη γνώση των κλισέ για να καταλάβουμε πως βλέπουμε το ταξίδι ενός ronin ουσιαστικά, ενός ξεπεσμένου samurai χωρίς αφέντη, που παλεύει με τις τύψεις και τις ενοχές. Η προσπάθεια του να το ξεπεράσει αυτό είναι μέσω της διδασκαλίας της νέας γενιάς, του μέλλοντος της χώρας προς την ενοποίηση. Στις μικρές αυτές εκλάμψεις του χαρακτήρα ο LaKeith Stanfield είναι τουλάχιστον εξαιρετικός.
Αυτό που ίσως έχει ενδιαφέρον στο Yasuke είναι η πολύ συνειδητή προσπάθεια να βρεθεί ένα μέρος για τους αφροαμερικανούς σε ένα πολιτισμικό προϊόν που δεν είναι δικό τους, είναι όμως από τα αγαπημένα τους. Η προσπάθεια αυτή βέβαια δεν είναι νέα, όμως το Yasuke είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη διαπλάτυνσή της και το αγκάλιασμα ενός μαζικότερου ακροατηρίου το οποίο να μην έχει ως άμεση ανάγκη το Blaxploitation για να ερμηνεύσει και να απολαύσει κάτι. Ωστόσο αυτό είναι στον πυρήνα του το Yasuke, ένα anime πολύ πιο κοντά στο Black Dynamite παρά στο Afro Samurai. Είναι πιθανό πως υπάρχουν ακόμα ιστορίες να ειπωθούν από αυτή τη λογική. Ίσως και με μια πιο στρωτή αφήγηση, που την έχουμε ανάγκη οι εμείς που είμαστε απέξω.
