Δώσαμε στο 2019 (και άρα σε όλη τη δεκαετία των 10s) χρόνο μέχρι και την τελευταία στιγμή να μας εκπλήξει. Προς μεγάλη μας απογοήτευση, δεν τα κατάφερε.
Και αυτό διότι, έχοντας συνηθίσει τα anime στα 00s (και κάποιοι στα 90s) μας ήταν δύσκολο να αποδεχθούμε πολλές από τις αλλαγές που είδαμε στη βιομηχανία αυτά τα 10 χρόνια. Πολλές ήταν για το καλύτερο, άλλες ήταν το (πολύ) χειρότερο, ενώ άλλες ήταν απλά… διαφορετικές. Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια είδαμε ουσιαστικά τον θάνατο των mega shonen, τα οποία με ελάχιστες εξαιρέσεις εξαφανίστηκαν. Είδαμε την άνοδο (και την πτώση) των sci-fi isekai anime, με διάφορες παραλλαγές, πολλές από τις οποίες ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες, ενώ άλλες σκέτη απάτη. Είδαμε, μεταξύ άλλων, και το άνοιγμα της βιομηχανίας σε τρόπους διανομής (και θέασης) που δεν είχαν σχέση με το ετοιμοθάνατο μοντέλο των DVD και το μπάσιμο τους στις streaming πλατφόρμες.
Είδαμε όμως και anime τόσο καλοσχεδιασμένα που δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Είδαμε μικρές και πιο συνεκτικές σεζόν, που είχαν να πουν τη δική τους ιστορία η κάθε μία και anime που προσπάθησαν να εξερευνήσουν εντελώς διαφορετικές ατραπούς από ότι στο παρελθόν, κοιτάζοντας όχι μόνο στο παρελθόν ή στο μέλλον, αλλά και σε άλλες κουλτούρες. Είδαμε εικόνες καταστροφής, ελπίδας, θυμού και νέες, επικές στιγμές.
Γενικά το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, αν δε γίνει κάποιος καταστροφικός πόλεμος μέσα στους επόμενους μήνες, θα έχει ενδιαφέρον.
Πάμε λοιπόν να δούμε τα 11 anime που κατάφεραν και άντεξαν το πέρασμα του χρόνου, τα οποία θα πάρουμε μαζί μας στη νέα δεκαετία και θα περιμένουμε να γίνουν τα νέα κλασικά, για να λένε οι μικρότεροι που μεγάλωσαν μαζί τους σε 10 χρόνια «Α, δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά!»
11 – Yuri!! on Ice
Mια πολύ τρυφερή ερωτική ιστορία, με καταπληκτική μουσική, πολύ κοντά επίσης στο πνεύμα του Call Me By Your Name. Από τα πλέον συναισθηματικά ταξίδια που μπορείτε να κάνετε, ακόμα και αν δεν είστε και ο μεγαλύτερος φανς των ρομαντικών anime. Πείτε ότι το βλέπετε για τη μουσική και τον χορό.
10 – My Hero Academia (2016)
Η ιδέα των super heroes ήταν η εμπορική ιδέα που κυριάρχησε την περασμένη δεκαετία σε όλους τους τομείς. Έτσι και τα anime δε θα μπορούσαν να μείνουν πίσω. Το My Hero Academia κατάφερε και συνέταξε μια ιστορία η οποία αν και δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, κατάφερε και προσάρμοσε αυτό το δυτικότροπο μοντέλο τέλεια στην ιαπωνική νοοτροπία. Την ίδια στιγμή μας έδωσε μερικές από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες, μερικούς από τους πιο συγκινητικούς διαλόγους και κάποιες από τις πιο γεμάτες ένταση μάχη που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό σε shonen.
9 – Re: Zero kara hajimeru isekai seikatsu (2016)
Θα ήταν πολύ άδικο να αφήσουμε έξω από αυτή τη λίστα κάποιο isekai anime, δεδομένου ότι όλη τη δεκαετία το είδος επανερχόταν σταθερά, ελπίζοντας, εις μάτην, ίσως να ξαναπιάσει τον διάττοντα αστέρα του Sword Art On Line. Ωστόσο, από τον ορυμαγδό παρόμοιων anime που ξεφύτρωσαν, το Re: Zero kara hajimeru isekai seikatsu ( Re:Zero -Starting Life in Another World η αγγλική μετάφραση) καταφέρνει να ξεχωρίσει γιατί συνδυάζει το isekai στοιχείo με ένα Groundhog Day twist και με τεράστιες δόσεις… σκατοψυχιάς.
Η σειρά δε διστάζει να αγγίξει τα όρια του torture porn για να βασανίσει, σωματικά και ψυχολογικά τον πρωταγωνιστή της, ο οποίος αναγκάζεται, ξανά και ξανά, να πεθάνει, για να βρει λύσεις στα προβλήματα του. H σειρά οριακά εκβιάζει τον θεατή να τον συμπαθήσει και, μαζί με αυτό, τους υπόλοιπους χαρακτήρες καθώς αγωνιούν από κοινού για το πως θα τους κρατήσουν στη ζωή. Και σειρά που σου βάζει τόσο ψυχολογικό άχθος, δεν μπορεί παρά να σου μείνει….
8 – Puella Magi Madoka Magica (2011)
Οh boy. Το Puella Magi Madoka Magica κατάφερε να πάρει ένα κλασικό είδος των anime το οποίο, ακόμα και στις πιο τραγικές στιγμές του είχε μια ελαφριά, μελοδραματική διάθεση, και να το αποδομήσει πλήρως, να παίξει με τα στερεότυπα του, βάζοντας ταυτόχρονα στο μείγμα μια έντονη δόση υπαρξιακής αγωνίας. Η αίσθηση της απόγνωσης που αποπνέει όλη η σειρά είναι αρκετή για να γραπώσει τον θεατή και, τελικά, να μην τον αφήσει ούτε μετά το τέλος. Σε αυτό βοηθά πολύ η λεπτή σκηνοθεσία των Yukihiro Miyamoto και Akiyuki Shinbo.
7- Αttack on Titan (2013-)
Ίσως και το πιο εμπορικά πετυχημένο anime της δεκαετίας, το Αttack on Titan κατάφερε να παρασύρει τους πάντες σε μια φρενίτιδα πόρωσης ήδη από τις πρώτες νότες του εθιστικού του πρώτου opening. Tα πάντα μετά ήταν ξύλο με Τιτάνες, steampunk porn και αίμα.
Όμως, μέσα σε όλα αυτά, τα οποία θα το έκαναν και πάλι εμπορικό απλά αξιομνημόνευτο, το Attack on Titan κατάφερε να φτιάξει και μια αινιγματική, καλογραμμένη ιστορία και ανθρώπινους, προσγειωμένους χαρακτήρες, οι οποίοι ήταν αντιμέτωποι με τον θάνατο και την προδοσία ανά πάσα στιγμή.
6 – Devilman Crybaby (2018)
To πρώτο anime του Netflix, το Devilman Crybaby δε θα έπρεπε να είναι τόσο καλό. Ειδικά το πρώτο επεισόδιο δε σε προϊδεάζει για το πόσο ψυχολογικά εξουθενωτικό είναι ένα anime που έχει το crybaby στον τίτλο του. Ακόμα και να έχει δει κάποιος δηλαδή το Devilman, ένα κλασικό anime των 80s δεν είναι έτοιμος για αυτό. Και αυτό γιατί, πέρα από το καθαρά σουρεαλιστικό του σχέδιο και, ανά σημεία, διαλόγους, το Devilman Crybaby του Masaaki Yuasa’ είναι ένα βαρύ, οπτικοποιημένο μάθημα για την απώλεια, τη θλίψη και, τελικά, για τη ματαιότητα όλων αυτών.
Ένα kobayashi maru με αριστουργηματικό σχέδιο και φρενήρη δράση, βία σεξ και θάνατο, το οποίο υπογραμμίζει τέλεια τον νιχιλισμό της δεκαετίας που πέρασε, αλλά και την ίδια στιγμή μας δείχνει πως ακόμα και όταν τίποτα δεν έχει νόημα, και όλα δουλεύουν εναντίον μας, αυτό δεν έχει σχέση με το αν πρέπει να πολεμήσουμε ή όχι για αυτό που είμαστε ή θέλουμε να γίνουμε. Και
5 – Aggretsuko (2018- )
Το Aggretsuko είναι και αυτό του Netflix .Και, όπως και το παραπάνω, ούτε αυτό σε προϊδεάζει για αυτό που είναι, δηλαδή μια καλογραμμένη office slice of life με ζώα σε καθημερινές καταστάσεις. Ο λόγος που το Aggretsuko είναι τόσο καλό είναι ότι πλέον πολλοί εργαζόμενοι, ειδικά σε dead-end δουλειές γραφείου τις οποίες κάνουν μόνο και μόνο για να πληρώνουν ένα νοίκι, βρίσκουν απίστευτα θεραπευτικές τις death metal κραυγές της Aggretsuko καθώς αναγνωρίζουν στα προβλήματα της τα δικά τους. Και πράγματι, η όλη σειρά έχει μια ακραία too real υφή, που, όπως αντίστοιχα και στο Bojack Horseman, η όλη animal αισθητική κρύβει και την ίδια στιγμή αναδεικνύει τεχνηέντως, κωμικά και διακριτικά.
4 – Kiseijû: Sei no kakuritsu (2015-2016)
Το Kiseijû: Sei no kakuritsu ( μάλλον το ξέρετε ως Parasyte: The Maxim) μπορεί να βασίζεται στο κλασικό ομώνυμο manga της δεκαετίας του 1980, όμως δυστυχώς το μήνυμα του για την περιβαλλοντολογική κρίση είναι υπερβολικά επίκαιρο και όσο προχωρούν τα χρόνια γίνεται όλο και περισσότερο.
Την ίδια στιγμή όμως η σειρά, με έναν τρόπο παρόμοιο αλλά πολύ πιο διακριτικό από το Devilman Crybaby, θίγει με έναν πολύ συναισθηματικό τρόπο θέματα απώλειας, ταυτότητας. Πλάθει έναν κεντρικό χαρακτήρα που χάνει τα πάντα και τελικά, τον εαυτό του. Oπότε συνδυάζει προσωπικό και κοινωνικό, και την ίδια στιγμή έχει μια εντυπωσιακά χορογραφημένη δράση και απίστευτη μουσική. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
3 – One Punch Man (2015- )/ Mob Psycho 100 (2016-)
Θα είμαστε ειλικρινείς ναι, κλέβουμε τους εαυτούς μας που βάζουμε δύο anime στην ίδια θέση. Όμως αμφότερα βασίζονται σε έργα του ίδιου mangaka, του ΟΝΕ, και, στο μεγαλύτερο μέρος τους μεταχειρίζονται κοινές θεματικές.
Το One Punch Man καταφέρνει και παρωδεί με έναν πολύ διδακτικό τρόπο την όλη super hero λογική των εντυπωσιακών μαχών που αγνοούν τις κοινωνικές συνέπειες, τις λογικές του σωτήρα και, πολύ βασικό, την έννοια του τραύματος, που βρίσκεται στον πυρήνα του είδους, βάζοντας ως πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο εντελώς αντίθετο με όλα τα στερεότυπα, που έγινε ήρωας από χόμπι. Παράλληλα, το δεύτερο, μας έδωσε πολλές αξιοθαύμαστες σκηνές δράσης και κωμωδίας, τιζάροντας ιαπωνικές παραδόσεις και τη σύγχρονη αντικοινωνική καπιταλιστική λογική και τρόπο ζωής.
Ταυτόχρονα, μπορεί η δεύτερη σεζόν του OPM να απογοήτευσε, όμως όλοι θυμόμαστε πως όταν έσκασε η πρώτη ήταν από τα πιο εντυπωσιακά σχέδια που είχαμε δει μέχρι τότε, για να μην αναφέρουμε το Opening, το οποίο ήταν καθάρια κοκαΐνη σε μορφή μουσικής!
2 – Stein’s Gate (2011)
Αγαπάμε τα ταξίδια στον χρόνο. Αγαπάμε τις υπαρξιακές κρίσεις. Το Stein’s Gate συνδυάζει αυτά τα πράγματα με εξωπραγματική, κωμική υπερβολή και υπέροχους, καλογραμμένους και τρισδιάστατους χαρακτήρες που περνούν τις δικές τους δοκιμασίες, αναιρούν τα δικά τους θέλω και στην πορεία, συνεπαίρνουν τον θεατή. Απλά καθηλωτικό, ότι ακριβώς δηλαδή θα περιμέναμε από τον σκηνοθέτη του Serial Experiments Lain, Takuya Satō
1 – Τatami Galaxy (2010)
H αλήθεια είναι ότι είχαμε σχεδόν 10 χρόνια να κάτσουμε μαζί με το Τatamy Galaxy, να το αγαπήσουμε και να το αναλύσουμε. Όμως η αλήθεια είναι επίσης ότι δεν χρειάστηκε τόσος χρόνος γιατί αυτό το anime είναι το καλύτερο της δεκαετίας για εμάς. To παιχνιδιάρικο και πολυπρισμαστικό στυλ του Masaaki Yuasa καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού σε αυτήν την dark κωμωδία, με ένα οριακά εξπρεσιονιστικό σχέδιο και τελικά, μέσα από πολλά πέρα δώθε, ο θεατής βγαίνει έχοντας αποκτήσει έναν φίλο.
++ Τα κάμποσα
Μέσα στη δεκαετία είδαμε, όπως είναι η γενικότερη τάση της πολιτισμικής βιομηχανίας, δεκάδες remakes, reboots, sequels , prequels ap;o r anime του παρελθόντος, τα οποία λατρέψαμε, αλλά για λόγους τυπικούς δεν μπορούσαμε να τα βάλουμε σε κανονική θέση, αλλά αξίζουν μια αναφορά: Durarara!!, Fate/Stay Night:, FLCL Progressive, Fruits Basket, Hunter x Hunter, JoJo’s Bizarre Adventure, Lupin the Third και αρκετά άλλα.
