Πριν την ταινία ήταν το βιβλίο. Έτσι βιβλικά, ο Thomas Savage έγραψε το Power of The Dog, ένα western, νεορεαλιστικό μυθιστόρημα, που θυμίζει πολύ J. Steinbeck, με πρωταγωνιστές του δύο αδέλφια, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, που έχουν μαζί ένα ράντσο. Έτσι από την μία μεριά υπάρχει ο Phil, ένας σκληροτράχηλος cowboy, μαθημένος στη σκληρή αγροτική εργασία και ταυτόχρονα εξαιρετικά χαρισματικός και ηγετικός και από την άλλη ο George, ένας άντρας, που διψάει για αποδοχή στην κοινωνική και προσωπική του ζωή. Η σχετικά ήσυχη ζωή τους διαταράσσεται, όταν ο George παντρεύεται τη χήρα ενός αυτόχειρα, τη Rose, η οποία καταφτάνει στο ράντσο με τον γιο της, Pete.
Η άφιξη των δύο αυτών προσώπων πυροδοτεί ένα ντόμινο ψυχολογικών αντιδράσεων και μεταπτώσεων, στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται η Rose, που σταδιακά βυθίζεται στην κατάθλιψη και τον αλκοολισμό. Έτσι, από την μία μεριά δέχεται την επίθεση και τη ψυχολογική βία, που της ασκεί ο Phil και από την άλλη πνίγεται -όπως η Νόρα στο Κουκλόσπιτο του Ίψεν, εξαιτίας του τρόπου, που της συμπεριφέρονται ο George και ο Pete, με τον πρώτο να την αντιμετωπίζει σαν μέσο για την κοινωνική του καταξίωση και τον δεύτερο να αποτελεί ένα είδος φύλακα -προστάτη. Ως εκ τούτου αρχίζει να αρρωσταίνει και η αιτία δεν είναι παρά…η τοξική αρρενωπότητα σε κάθε της μορφή, που την περικυκλώνει σαν ύαινα!
Πράγματι, το βιβλίο, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως “ψυχολογικό δράμα” και έχει γραφτεί περί τα τέλη της δεκαετίας της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της ψυχανάλυσης (60s), αγγίζει πολλές θεματικές, όπως η σεξουαλικότητα, οι καταπιεσμένες παρορμήσεις, η αδελφική αντιζηλία, ακόμα και το πολύ πρόσφατο ζήτημα της τοξικής αρρενωπότητας -before it was cool- και του τρόπου που αυτή μεταδίδεται σαν ασθένεια, μέσω προτύπων συμπεριφοράς και στερεοτυπικών αντιλήψεων! Όλα αυτά προσπαθεί να αναδείξει και η Jane Campion μέσα από τη σκηνοθεσία της στην ομώνυμη ταινία της (2021), που στρίμαρε πρόσφατα στο Netflix, με πρωταγωνιστές τους Benedict Cumberbatch (Sherlock, Doctor Strange,), Jesse Plemons (The Irishman, Fargo), Kodi Smit -McPhee (X-Men: Dark Phoenix) και Kristen Dunst ( Melancholia, Spider-Man). Κεντρικός πυλώνας, δε, γύρω από τον οποίο χτίζει το ασφυκτικό αυτό περιβάλλον είναι η εκδίκηση, με έναν τρόπο τόσο υπόγειο, εσωτερικό και διακριτικό, που θυμίζει σταδιακή δηλητηρίαση σε μικρές δόσεις, έτσι ώστε να δημιουργείται η αίσθηση ότι ο θεατής βρίσκεται μέσα σε ένα υποβρύχιο, όπου ο αέρας συνεχώς λιγοστεύει.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ο λανθάνων ερωτισμός και η ασάφεια γύρω από το αντικείμενο του πόθου, εκπέμποντας ένα Brokeback Mountain vibe. Ο έρωτας, δε, είναι ένα συναίσθημα που συνεχώς μπερδεύεται με άλλα, όπως το μίσος, η ντροπή, ο θυμός, η εκδίκηση. Έτσι, ποτέ δεν θα καταλάβουμε αν ο Phil θέλει τη Rose ή τον Pete, στο ιστό της εκδίκησης του οποίου σταδιακά υποκύπτει, την ίδια στιγμή που αναπτύσσει με εκείνον μια σχέση μέντορα με μαθητή. Πράγματι, σε αντίθεση με τα κλασσικά western, το πιστολίδι και την δράση που αυτά ενέχουν, το The Power of the Dog είναι μια ήπια δύναμη, που “χτίζεται” συνεχώς από την αρχή και προκειμένου να καταλάβεις το τέλος θα πρέπει να έχεις παρατηρήσει όλα τα σημάδια, που η σκηνοθέτης παραθέτει ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας με μαεστρία. Ως εκ τούτου, πρόκειται για ένα είδος εσωτερικού western, ενώ κύρια πρωτοτυπία του είναι ο τρόπος με τον οποίο οι κεντρικοί ήρωες αρχίζουν να καταρρέουν εσωτερικά, δίνοντας στο συναίσθημα μια ψυχοσωματική λειτουργία.
Έτσι, ο Phil καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας προσπαθεί, μέσα από το μάτσο προσωπείο, την έκδηλη ομοφοβία και τους σκληροτράχηλους τρόπους του να καταπολεμήσει το πόθο του, ενώ από την άλλη μεριά ηRose μοιάζει εξαντλημένη από τη διεκδίκηση, χωρίς να έχει χώρο να αναπνεύσει, με αποτέλεσμα το σωματικό ελάττωμα να μετατρέπεται σε ψυχικό και ο αλκοολισμός της τελικά να αποτελεί το σύμπτωμα και όχι την ίδια την ασθένεια της. Παράλληλα, η ευαίσθητη φύση του γιου της, Pete, μπροστά στο πρόσταγμα της ανδρικής του τιμής να προστατέψει την μητέρα του, διαστρεβλώνεται με τρόπο που της προκαλεί πανικό, αποστροφή και πόνο. Με άλλα λόγια, όλοι οι ήρωες μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε έναν ιστό, πατριαρχικά πλεγμένο, αποτελώντας την ίδια στιγμή θύματα και θύτες. Ταυτόχρονα, το καταπιεσμένο συναίσθημα είναι έκδηλο ακόμα και στην τελευταία σκηνή, όταν ο Pete τοποθετεί κάτω από το κρεβάτι του τα γκέμια του αλόγου, που του έφτιαξε ο Phil, κάτι που σηματοδοτεί και την ανατροπή στο τέλος της ταινίας, όπου όλα ξαφνικά συνδέονται από την αρχή.
Πράγματι, το Power of The Dog είναι μια ταινία θλιμμένη και φτιαγμένη για να κατακτήσει τα Oscars, θέτοντας στο επίκεντρο την γυναίκα πρωταγωνίστρια του, κάτι το οποίο δεν γίνεται τόσο έντονα στο βιβλίο. Αυτή είναι, άλλωστε, και η επιτυχία της Jane Campion, αφού, ακολουθώντας τα βήματα του R. Scott και του The Last Duel, αναγιγνώσκει το έργο του Thomas Savage μέσα από τη γυναικεία ματιά, συνθέτοντας ένα είδος σύγχρονου western, κάτι το οποίο τελικά οδηγεί στην αισιόδοξη διαπίστωση ότι το γυναικείο βίωμα κερδίζει σταδιακά το χώρο του στον ανθρώπινο πολιτισμό! Επιπλέον, εγκαινιάζει μια νέα εποχή στο χώρο της μαζικής κατανάλωσης ταινιών, αφού είναι μια πανέξυπνη ταινία, που δεν στηρίζεται ούτε στην αιφνίδια ανατροπή, ούτε σε mindfuck τεχνικές, που πλέον φαντάζουν, άλλωστε, πασέ, αλλά στο χτίσιμο των στοιχείων, θυμίζοντας κάτι από την εξυπνάδα του… Arthur Conan Doyle (Benedict, παλιόπαιδο, τα κατάφερες πάλι)!
